ตอนที่ 14 เสียใจ

รององครักษ์นีนและหมอหนุ่มซีซ่า

ไม่รู้ว่าความรักระหว่างทั้งสองคนอย่างรององครักษ์และหมอหนุ่มจะสามารถเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันได้หรือยังก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะการกระทำของชายหนุ่มทั้งสองคนที่มีต่อกันมันแฝงไปด้วยความรัก ความผูกพัน เป็นห่วงเป็นใยและการดูแลเอาใจใส่ของอีกฝ่ายโดยหมอหนุ่มประจำวังพงศ์เจริญ ตอนนี้เขาได้กลายเป็นหมอประจำตัวให้แก่ท่านรององครักษ์นีนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อท่านรององครักษ์นับตั้งแต่มีหมอหนุ่มซีซ่าเข้ามาในชีวิตช่วยปฐมพยาบาลดูแลรักษาแผลที่เกิดจากการคิดปลิดชีพของตนให้มีความเข้าใจและอ่อนโยน

ความเข้าใจที่สำคัญคือการสร้างความสุขให้แก่หัวใจของเขาจนหมดสิ้นไม่เหลือความโกรธแค้น ขุ่นเคือง ชิงชังต่อท่านชายปริ้นซ์อีกแล้ว ความรู้สึกเลวร้ายทั้งหมดที่เขาต้องแบกรับมาเป็นเวลาหลายปีได้เลือนหายไปจากความทรงจำอันเจ็บปวดที่มีอยู่ภายในจิตใจ

นับจากนี้ความทรงจำใหม่ๆ ได้ถูกสร้างทดแทนด้วยสองมือเปล่าของชายผู้พร้อมที่จะดูแลเขา พร้อมจะใส่ใจและเป็นที่ปรึกษาให้กับเขาไปตลอดชีวิต ได้สร้างความรักให้เกิดขึ้นต่อจิตใจของท่านรองฯ ด้วยความสมัครใจและเต็มใจของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

เกือบ 2 เดือนเต็มที่ชายหนุ่มทั้งสองได้อยู่ใกล้ชิดกันตลอด 24 ชั่วโมง ได้ก่อเกิดความสบายใจและรอยยิ้มให้แก่ท่านชายปริ้นซ์รวมถึงคุณชายไมล์ที่ต่างรู้สึกแสดงความยินดีกับความรักครั้งใหม่ของท่านรองฯ ในครั้งนี้

ชายหนุ่มทั้ง 4 คนจึงทำการตกลงในเงื่อนไขต่อการดำรงชีวิตภายในบ้านหลังใหญ่ชายคาเดียวกันเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาและขุ่นหมองข้องใจกันอีก

คุณชายไมล์จึงยกห้องรับรองขนาดใหญ่ให้เป็นของขวัญเปรียบเสมือนเป็นเรือนหอของท่านรององครักษ์นีนและหมอหนุ่มซีซ่าไปโดยปริยาย

"ท่านชายครับผมขอบคุณท่านชายและคุณชายไมล์เป็นอย่างมากที่ให้โอกาสผมได้ปรับปรุงตัวเองได้มาค้นพบความรักและความสุขที่แท้จริงของหัวใจ ทั้งยังยกห้องให้เป็นเรือนหอของผมและหมอซีซ่า..."

ขณะที่ท่านรองยังกล่าวถึงความรู้สึกของตนไม่หมด ท่านชายปริ้นซ์กลับรู้สึกถึงความจริงใจและความซาบซึ้งของท่านรองนีนที่พยายามอธิบายถึงความรู้สึกที่มีต่อตัวเอง จึงเอ่ยแทรกขึ้น

"นีนพอเถอะเราเข้าใจในความรู้สึกของนายนะ อีกอย่างหนึ่งสิ่งที่เราทำเราอยากจะชดเชยในสิ่งที่เราให้นายไม่ได้ หมอซีซ่านายไม่ต้องกลับไปที่วังพงศ์เจริญแล้วนะ เราให้องครักษ์จัดหาหมอคนใหม่ไปประจำการที่วังเรียบร้อยแล้ว นับจากนี้นายอยู่ที่นี่กับเรา อยู่ดูแลรององครักษ์ ดูแลเราและทุกคนที่นี่จะได้ไหม?..."

สีหน้าและแววตาของท่านชายปริ้นซ์กล่าวด้วยน้ำเสียงแห่งความสุขที่ทุกคนต่างมีความรักความหวังดีต่อกันก่อนจะหันไปกล่าวกับหมอหนุ่มตามความประสงค์ของตน

"ตามประสงค์ของท่านชายครับ ผมขอถวายชีพแก่ท่านชายและคนที่นี่จนกว่าจะถึงเวลาอันสมควรครับ"

หมอหนุ่มกล่าวต่อหน้าท่านชายก่อนจะชำเรืองมองใบหน้าชายหนุ่มผู้เป็นหัวใจของเขาก่อนจะจับมือของท่านรองมากุมไว้บนตักด้วยความเต็มใจ เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ ท่านชายปริ้นซ์ยังคงดำรงตำแหน่งเจ้าของบ้านหลังใหญ่แห่งตระกูลซุ้มงามตา คุณชายไมล์ก็ยังคงอยู่ในสถานะข้ารับใช้ของท่านชายปริ้นซ์ตามความตั้งใจของตัวเองต่อไป

"นี่มันอะไรนายไมล์?... มานี่สิ!"

เสียงตวาดดังลั่นบ้านหลังใหญ่พลอยทำให้แม่นมทั้งสองต่างตระหนกตกใจกับน้ำเสียงนั้นไปตามๆ กัน

ขณะที่ผู้เป็นใหญ่ในบ้านมีสีหน้าตกใจกับคราบฝุ่นที่ติดอยู่ปลายนิ้วหลังจากทำการตรวจตราผลการทำความสะอาดของนายไมล์ ผู้เป็นข้ารับใช้

น้ำเสียงนั้นทำให้ข้ารับใช้หนุ่มเกิดความตกใจและรีบส่งเสียงขานรับในขณะที่เขากำลังทำความสะอาดแจกันราคาใบละหลายหมื่นบาท ด้วยความตกใจจึงทำให้ปลายเท้าของเขาไปสะดุดเข้ากับขาโต๊ะที่แจตั้งอยู่ล้มลง “เพล้ง!” ส่งผลให้แจกันดังกล่าวร่วงสู่พื้นกระเบื้องแตกกระจายส่งเสียงดังสนั่นทั่วบ้าน

ท่านชายได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งไปยังต้นเสียงที่เกิดเหตุก็พบกับแจกันใบโปรด ที่ขณะนี้มันได้แตกละเอียดอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงเกิดบันดาลโทสะและบวกกับความโมโห รู้สึกเสียใจกับแจกันใบโปรดที่แตกไป จึงพลั้งมือตีเข้าที่แขนของข้ารับใช้หนุ่มเต็มแรง

"นายทำอะไรนี่มันแจกันใบโปรดของเรานะ"

การกระทำของท่านชายมีผลต่อจิตใจของคุณชายไมล์ที่อยู่ในสถานะข้ารับใช้ของเขาพอสมควร คุณชายไมล์มีสีหน้าตกใจและรู้สึกน้อยใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะกล่าวบางอย่างออกมาจากความรู้สึกแต่หารู้ไม่ว่าคำกล่าวนั้นได้ไปสะกิดต่อมความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่แพ้กัน

"นายทำให้เราได้รู้ว่าแจกันราคาใบละหลายหมื่นมีค่ามากกว่าจิตใจของเรา เราขอโทษที่ทำให้แจกันของนายแตก แจกันที่แตกไปเรายังสามารถพอหาซื้อใหม่ให้นายได้ แต่ความรู้สึกของเราล่ะที่มันแตกสลายจากคำพูดและการกระทำของนายใครจะช่วยซ่อมแซมมัน เราเสียใจจริงๆ ปาร์วีน!..."

น้ำเสียงที่ฟังดูเรียบๆ ของคุณชายไมล์แต่จะมีใครรู้บ้างว่ามันแอบแฝงไปด้วยความเสียใจมากเพียงใด เมื่อเขากล่าวจบก็เดินออกจากบ้านหลังใหญ่ไปในทันทีโดยมีแม่นมเดินตามไปติดๆ และคอยเรียกคุณชายอยู่ตลอดเวลาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ว่าการกระทำของท่านชายปริ้นซ์ที่ได้ทำลงไปกับคุณชายไมล์มันสมควรแล้วหรือไม่แต่บุคคลที่น่าจะได้รับผลกระทบมากที่สุดกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้ไม่น่าจะหนีพ้นท่านชายปาร์วีนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้นด้วยความตกใจกับการกระทำของตนเอง

คุณชายไมล์

"คุณชายกลับบ้านเถอะค่ะนี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวท่านชายจะเป็นห่วงเอานะคะ"

แม่นมคนสนิทได้เอ่ยขอร้องคุณชายเป็นรอบที่ 20 เมื่อนางเห็นว่าเวลาในขณะนี้ได้เย็นย่ำสนธยาแล้วแต่คุณชายของนางกลับไม่ไหวติงหรือโต้ตอบใดๆ เลยยังคงนั่งทอดสายตาไปยังทุ่งกว้างอยู่ตลอดเวลา น้ำตาแห่งความเสียใจได้รินไหลจากดวงตาคมของคุณชายจนทำให้ผู้เป็นแม่นมรู้สึกสงสารในความรู้สึกของเขา ก่อนที่นางจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้กับคุณชายด้วยความสงสารและเห็นใจอย่างที่สุด เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงคุณชายก็ยังคงหลั่งน้ำตาอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดไม่เอ่ยใดๆ ออกมาเลย สักพักคุณชายก็ได้กล่าวบางอย่างกับแม่นม

"นมวันนี้เราไม่กลับบ้านนะ เราจะไปนอนที่โรงแรมคนรู้จักแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นมจะไปกับเราไหม"

"ตามใจคุณชายค่ะ นมพร้อมจะไปทุกหนทุกแห่งตามที่คุณชายประสงค์"

สิ้นคำของแม่นมคุณชายจึงเดินนำหน้านางออกจากสวนสาธารณะที่ประจำก่อนจะเดินไปยังถนนเพื่อเรียกแท็กซี่ไปยังโรงแรมที่ตั้งใจไว้โดยมีแม่นมเป็นผู้ติดตามอย่างใกล้ชิด