Set J-Love 1 ทัวร์(เร่า)ร้อนซ่อนรัก

Broken รักนี้ฉันจะไม่ขอเอาคืน

ตอน เสียใจ

ครืน!!

ฟ้าคำรามอยู่ในเงามืดยามราตรีฉันยังนั่งซึมอยู่ย่านโลกีย์เพราะไม่รู้จะไปที่ไหน ไม่อยากกลับบ้านตัวเองที่เคยใช้เป็นเรือนหอ อยากกลับไปเจอพ่อแม่แต่ก็เกรงว่าทั้งสองท่านจะเป็นห่วง

‘แย่จังฝนตกฉันต้องรอเวลาอยู่ที่นี่สินะแล้วถ้าฝนไม่หยุดล่ะ’

สายฝนเริ่มร่วงหล่นลงฝ่ามือของฉันความเย็นของมันแทรกเข้าขั้วหัวใจ

‘ป่านนี้เขาจะตามหาเราไหมนะ หรือจะเอาแต่หลับคุดคู้อยู่ในผ้าห่ม’

ฮึกๆ

นึกถึงทีไรก็ต้องสะอื้นลึก นี่เขาหมดรักฉันหรือว่าเขาเหนื่อยจากงานกันแน่นะ เวลาที่ฉันต้องการเขาก็เอาแต่บอกว่าเหนื่อยมิหนำซ้ำยังไล่ฉันไปเอากับคนอื่นอีกคำพูดของเขาทำฉันเจ็บช้ำน้ำใจมาหลายครั้ง

‘นี่อย่างอนมากได้ไหม ทำไมต้องงอนกันด้วยล่ะเธออย่าเอาแต่ใจตัวเองมากนักสิ’

‘เอ๋!! ฉันเอาแต่ใจแบบไหนเหรอหลังๆ มานี่คุณเอาแต่อ้างว่าเหนื่อยจากงานไหนจะประชุมดึกดื่นจนไม่มีเวลาให้ฉันเลยนะ’

‘ก็ผมเหนื่อยจริงๆ นี่นาคุณจะให้ผมทำแบบไหนล่ะ อยากมากก็ไปเข้าห้องน้ำเซ่ หรืออยากได้เซ็กซ์ทอยผมจะได้หาซื้อมาให้’

เพียะ!!

‘ตาบ้า’

วันนั้นฉันเผลอตบหน้าเขาโดยไม่ยั้งคิดเพราะความโมโหที่เขาไม่เข้าใจความต้องการของตน จนเขาง้างมือจะสวนแต่ยั้งมือไว้ทันขณะที่ฉันบิดตัวก้มหน้าอย่างหวาดกลัวลุ้นระทึก

‘เธอน่ะสิบ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไง นี่ถ้าบ้านหลังนี้เป็นบ้านฉัน ฉันเฉดหัวเธอออกไปนานแล้วไม่เก็บเธอเอาไว้ให้รกหูรกตาหรอก’

‘วะ ว่าไงนะ’

‘เธอได้ยินไม่ผิดหรอกริกะ’

เขาย้ำกับฉันแบบนั้นก่อนเดินเข้าห้องนอนทั้งยังปิดประตูลงกลอนอีกด้วย

ตึงตึงตึง!!!

‘นี่อย่าทำกับฉันแบบนี้นะออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน คิมูระ คิมูระซัง เปิดประตูสิ’

การกระทำของเขาวนเวียนอยู่ในหัว ตอนนั้นฉันทุบประตูอยู่หลายต่อหลายครั้งเขาก็ไม่ยอมเปิดจนฉันต้องนอนนอกห้องบนโซฟาที่คับแคบและหนาวเย็น โชคยังดีที่มีผ้าห่มบางพาดอยู่บนโซฟาหนึ่งผืนพอได้ห่มให้ร่างกายอบอุ่นบ้าง ฉันคิดถึงพ่อแม่มากและรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจผิดพลาดที่เลือกเขาทั้งที่ตอนนั้นมีผู้ชายจีบฉันมากมายหลายคน อีกทั้งคนที่คุณพ่อแนะนำยังรวยกว่าสามีที่ฉันเลือกเองตั้งเยอะ แต่เพราะรักฉันถึงได้เลือกเขาและตอนนั้นคิมูระซังก็ดีกับฉันมาก

แรกเริ่มก่อนแต่งเขาทำดีกับฉันเสมอเอาใจฉันแทบทุกอย่างเรื่องการบ้านไม่ขาดตกบกพร่อง พอเราแต่งงานทุกอย่างก็ยังดีและดูเหมือนว่าจะดีกว่าเดิมเราอยากกินกันตอนไหนก็ไม่ต้องหลบสายตาของใครโดยเฉพาะคนของคุณพ่อ หนึ่งปีเต็มรักเราหวานซึ้งตราตรึงทุกดอก

เมื่อย่างเข้าปีที่สองก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนนอกจากงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นเพราะเขาได้เลื่อนตำแหน่งหากวันไหนได้หยุดเราก็หาที่เปลี่ยนบรรยากาศเพื่อเติมเต็มบทสวาทและชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายให้ฉัน พอเข้าปีครึ่งวันหนึ่งเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อมีสายแปลกโทรเข้ามาตอนกลางคืนช่วงสามทุ่ม

ตอนนั้นเราเพิ่งปฏิบัติภารกิจรักจบคิมูระซังเปิดโทรศัพท์ดูแล้วก็รีบออกไปรับนอกบ้านคุยกันอยู่ราวสิบนาทีก่อนกลับเข้ามา สามีฉันบอกว่าบอสโทรสั่งงานด่วนแล้วก็รีบออกไป ฉันเชื่อใจเขาและไม่ได้คิดสงสัยอะไรเลยสักนิด จากนั้นมันก็เป็นแบบเดิมอยู่เรื่อยมาจนย่างเข้าปีที่สามทุกอย่างก็แย่ลงจนเราทะเลาะกัน

เรามีปากเสียงกันบ่อยมาก มากซะจนฉันไม่อยากอยู่ร่วมกับเขาอีกแล้ว แต่เพราะกลัวพ่อแม่เป็นห่วงฉันก็ได้แต่อดทน และบางครั้งความรักที่มีต่อสามีก็ยังคงหลงเหลือและอยากให้เขาดีกับฉันเหมือนเดิม นี่ก็สามปีเต็มแล้วที่เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันโดยที่ฉันไม่เคยว่อกแว่กเลยทั้งที่เขาไล่ฉันออกจากบ้านอยู่หลายครั้ง

‘นี่บ้านพ่อแม่ฉันซื้อให้เรานะทำไมฉันต้องไปล่ะ’

คำถามที่เขาเมินและสะบัดหน้าเดินหนีเสมอ จนแล้วจนรอดเขาก็เป็นฝ่ายลงมือซะเอง