หวามสวาทเมียเชลย บทที่ 2

“ฉันชื่อยิหวา...พี่ชายของฉัน...ยอดชาย สิงหลพัฒน์ เขาให้ฉันเอาของนี่มาให้คุณคีรินทร์ เจ้าของบ้านหลังนี้ คุณรู้มั้ยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เขาเลิกคิ้วและมองเธอเหมือนเดิม พินิจพิจารณาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มันทำให้ยิหวารู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“นี่!...ฉันถามคุณไม่ได้ยินรึยังไง ฉันต้องการพบคุณคีรินทร์ เจ้าของบ้านหลังนี้”

“ผมนี่แหละ คีรินทร์”

เขาให้คำตอบสั้น ๆ แต่ก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจระคนตกใจ ผู้ชายท่าทางดิบ ๆ คนนี้นะหรือคือเจ้าของไร่ชาอันกว้างใหญ่แห่งนี้ แต่ในเมื่อเจอเขาก็ดีแล้ว ยิหวาทำสีหน้าเรียบเฉยและยื่นของในมือให้ตามคำสั่งของพี่ชาย

“พี่ฉันให้เอาของนี่มาให้คุณ รับไปสิ เสร็จธุระแล้วฉันกลับล่ะนะ”

“เดี๋ยวก่อน!”

บทที่ 2

เสียงดุดันที่เหมือนออกคำสั่งนั้นทำให้หญิงสาวซึ่งพอยื่นของให้เขารับไว้กำลังจะหันหลังกลับต้องหยุดชะงัก คีรินทร์มองของในมือของเขา มันเป็นกล่องกำมะหยี่สีดำทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า เขาจ้องมองมันราวกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงเนื้อใน

“มีอะไรอีกล่ะ คุณคีรินทร์...พี่ชายฉันบอกให้เอาของนี่มาให้คุณ เสร็จธุระแล้วฉันก็จะรีบกลับเสียที”

“เขาบอกคุณรึเปล่าว่าข้างในนี้มีอะไร?”

“ทำไมพี่ยอดจะต้องบอกฉันด้วยล่ะ ในเมื่อนี่มันเป็นเรื่องระหว่างคุณกับพี่ชายของฉัน ฉันไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องของใครหรอกนะ”

“คุณจะกลับไปก็ได้ยิหวา...แต่ก่อนจะกลับไปผมต้องดูของข้างในนี้ให้แน่ใจเสียก่อน”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาอันแน่วแน่ ความดุดันที่แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นสะกดความรู้สึกของไฮโซสาวราวกับมันมีอำนาจทำให้เธอต้องปฏิบัติตามคำบัญชาของเขา

“ก็เปิดออกดูซีคะ” เธอว่าอย่างเสียมิได้ พูดแบบขอไปทีเพราะอยากกลับบ้านจะแย่ “เสร็จแล้วฉันจะได้กลับเสียที”

ยิหวาพูดแล้วหันหลังหลังกลับไปและชะเง้อมองดูรถพี่ชายของเธอ ทว่าหญิงสาวกลับต้องประหลาดใจเมื่อไม่เห็นรถเก๋งที่เธอนั่งมาด้วยเมื่อครู่จอดอยู่ที่เดิม เธอเห็นเพียงความว่างเปล่าก่อนจะหันกลับมามองคีรินทร์

เธอเห็นเขาเปิดกล่องกำมะหยี่ที่ยื่นให้เขาไป สีหน้าของเขาแปลกเปลี่ยนเมื่อเห็นบางอย่างในกล่องนั่นก่อนที่สายตาคมกริบคู่นั้นจะเลื่อนมายังหญิงสาว

“นี่มันของปลอม! ไอ้ยอดชายให้คุณเอาของปลอมมาให้ผมอย่างนั้นหรือ!”

เสียงเขาดุดันและทำให้ยิหวาแปลกใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ

“ของปลอมอย่างนั้นหรือ...ของปลอมอะไร ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะ”

“ก็นี่ไง! ดูวะให้เต็มตา ได้ยอดชายมันให้คุณเอาเพชรปลอมมาให้ผม หนอยแน่! นี่มันคงอยากจะลองดีกับคีรินทน์ล่ะสิท่า”

“คุณพูดเรื่องอะไร!”

ยิหวาหน้าตาตื่นเมื่อคีรินทร์ยื่นกล่องกำมะหยี่กลับมาให้เธอ หน้าตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้ม นัยน์ตาอาบแววโกรธขึ้งขณะที่ยิหวาดึงกล่องนั้นกลับไป หญิงสาวพินิจดูมันอีกครั้ง เธอไม่รู้หรอกว่าแท้จริงในกล่องที่ยอดชายให้เธอนำมามอบแก่คีรินทร์นั้นเป็นเครื่องเพชรทั้งสร้อยคอและสร้อยคอมือส่องแสงพราวระยับ และที่สำคัญเธอไม่รู้ว่ามันเป็นของจริงหรือปลอมด้วยซ้ำ

“ฉะ...ฉันไม่รู้เรื่องนะ พี่ชายฉันให้เอาของนี่มาให้คุณ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นเพชร”

“เพชรบ้าเพชรบออะไร!”

“ว้าย!”

ยิหวาร้องลั่นเมื่อคีรินทร์ระบิดอารมณ์ด้วยการดึงกล่องกำมะหยี่ขว้างลงพื้นจนเครื่องเพชรที่อยู่ด้านในกระจัดกระจายไปคนละทาง หญิงสาวยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก เธอกำลังจะหันหลังกลับแต่ถูกคนตัวโตกระชากไหล่จนร่างเซเข้าไปปะทะแผงอกกว้าง

“กรี๊ด!!...ปล่อยฉันนะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!”

“ไอ้ยอดชายพี่คุณนั่นแหละบ้า นี่มันกล้าเอาของปลอมมาให้ผมอย่างนั้นรึ!”

“บอกแล้วยังไงว่าฉันไม่รู้เรื่อง คุณคีรินทร์!...ถ้าไม่ปล่อยฉันจะแจ้งความให้ตำรวจมาจับคุณ”

“ไปเลย!”