ตื่นมาก็กิมจิ 2/2

บทที่ 1 ตื่นมาก็กิมจิ

ความโมโหที่ผุดขึ้นมาทำให้หญิงสาวร้องเสียงแหลมแล้วฟาดไหล่คนตัวใหญ่ด้วยกรอบรูปที่ถืออยู่ในมือนั่นเอง โดนทุบเข้าหน่อย มินโฮก็ชักปัดป้องแล้วก้าวขาถอยไปจากเธอเสียเอง แต่อย่าหวังเลยว่าจะยอมรามือง่ายๆ ถ้ายังโกหกอยู่แบบนี้ แม่จะทุบให้ช้ำไปเลย

“จำคนผิดบ้าบออะไรกันล่ะ คนเกาหลีที่ไหนบ้างจะพูดภาษาไทยชัดทุกคำขนาดนี้”

“ก็แม่ของผมเป็นคนไทย ภาษาไทยย่อมเป็นภาษาที่สามของผมอยู่แล้ว”

“งั้นแกหายตัวไปก็เพราะตั้งใจแล้วแหละ จู่ๆ แกก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย ใจดำ!”

ทุบไปก็ด่าไปด้วยความอัดอั้น มินโฮก็ชักจะอ้าปากค้าง เพราะระหว่างที่เธอต่อว่าเขาอยู่นี่ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา

“เมื่อสองปีก่อนฉันก็มาหาแก ฉันอุตส่าห์ไปบ้านตามที่แกให้ที่อยู่ไว้ แต่แกก็ย้ายบ้านหนีฉันไม่บอกไม่กล่าว จิตใจของแกทำด้วยอะไร!”

ตะโกนถามด้วยความอัดอั้นน้อยใจ เธอเลิกทุบแล้วจ้องหน้าไปตรงๆ น้ำตาเอ่อจนร้อนผ่าวไปทั้งดวงตา คนโกหกก็ยืนอึ้งไปเลย

“แล้วถ้าแกจะยืนยันว่าแกไม่ใช่เพื่อนฉัน แกเก็บฉันมาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้นอนข้างถนนไปเลยล่ะ”

ถามคำถามนี้ เขาก็เถียงไม่ได้ มินโฮไม่มีทางปฏิเสธหรอกว่าเขาเป็นห่วงเธอ หญิงสาวรู้ดีแก่ใจ

“แล้วนี่เลย”

หลักฐานคามือที่เธอหยิบมาจากห้องนอนของเขากลายเป็นสิ่งที่ทำให้มินโฮจนมุม

“รูปถ่ายของฉันกับแก วันที่ถ่ายรูปนี้แกถักเปียให้ฉันเองกับมือ ถ้าคิดจะลืมกันจริงๆ ทำไม่ทิ้งมันเสียล่ะ เอาไปวางไว้ในห้องนอนทำไม”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ว่า…”

“ไม่ต้องพูดเลย ฉันงอนแกแล้ว งอนโว้ย!”

“นุ่น…”

ต่อให้มินโฮจะเรียกจนเส้นเสียงอักเสบเธอก็ไม่ตอบ ยังโมโหและน้อยใจเกินกว่าจะพูดอะไรด้วย เธอเดินจ้ำๆ ออกมาจากในครัวแล้วไปหาที่นั่งในโถงด้านหน้าของบ้าน อยากอยู่เงียบๆ ให้อารมณ์สงบลง

แต่อย่าหวังเลยว่าจะไปจากบ้านหลังนี้ง่ายๆ ไม่เจอกันตั้งห้าปี ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆ ให้ฟังละก็ จะได้สิ้นชื่อ ‘คิมมินโฮ’ คามือเธอแน่ๆ

“นุ่น…”

เขาเรียกเหมือนจะลองหยั่งเชิงระหว่างทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน นั่งตัวตรง สองแขนวางขนาบไปบนหน้าขาแล้วก็จ้องหน้าเธออย่างหนักใจ พอเธอไม่ยอมตอบ มินโฮก็ถอนหายใจแล้วประสานนิ้วทั้งสิบของตัวเองเข้าหากัน วางมือนิ่งอยู่บนตักแล้วจ้องหน้าเธอ

“อย่าร้องไห้”

“ไม่ต้องมาปลอบเลย โกรธแล้วเว้ย!”

รู้อยู่ว่าเขาทำอะไร หนักใจแค่ไหน แต่เธอยังโมโหเกินกว่าจะห้ามน้ำตาเอาไว้ได้ อะไรที่อยู่ในใจก็ปล่อยออกมาอย่างอัดอั้นน้อยใจ

“ฉันมาเกาหลีรอบนี้ก็ยังหวังว่าจะได้ตามหาแก แล้วดูแกสิ พอเจอกันแล้วมาทำเป็นไม่รู้จักฉัน”

“คุณจะตามหาคน แต่ไปเมาอยู่ในร้านไส้ย่างนี่นะ”

มินโฮถามกลับเนิบๆ แต่ทำเอาคนร้องไห้ฟูมฟายชะงักงัน ก็จริงของเขา ตอนที่เจอกันหญิงสาวยอมรับว่าสภาพของเธอดูไม่ได้เลย

“เป็นผู้หญิงมาคนเดียวในต่างประเทศ กล้าไปดื่มจนเมาได้ยังไง ถ้าไม่เจอผม ป่านนี้คุณจะเป็นยังไง คิดตรงนี้บ้างหรือเปล่า”

“ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ฉันไปกินไส้ย่างกับพี่บัว”

ตอบอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่เต็มเสียงนักก็เพราะมินโฮยังขึงตาใส่ ก็ถ้าเขาจะสวนกลับมาว่าตอนนี้ ‘พี่บัว’ ที่อ้างถึงนั่นอยู่ที่ไหน เธอก็ตอบไม่ได้ สุดท้ายก็ตอบสารภาพไปตามตรง

“ฉันไม่รู้นี่ว่าโซจูมันจะแรงขนาดนี้ กินเข้าไปแรกๆ ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย”

“แล้วทำไมถึงไปกินเหล้าได้”

โดนถามอย่างนั้น คนที่แปลงร่างเป็นนางเมรีเมื่อคืนก็ชักยิ้มแห้ง จากที่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ก็หายสนิท แล้วมองหน้าเพื่อนรักอย่างสำนึกผิดแล้วจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะโชคดีได้พบเพื่อนรักผู้ผลัดพรากกันไปนานโดยบังเอิญที่ร้านไส้ย่างนั่น ป่านนี้เธอจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างก็ไม่รู้