TEASER 100%

คำเตือน

ในเนื้อหาข้างต้นไรท์ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี หรือตั้งใจอิงสถาบันใดๆให้เสียหายทั้งสิ้นทุกอย่างเกิดขึ้นจากจิตการของไรท์ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ?

.

.

.

Teaser 100%

Kantol School (โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง)

“สวัสดีค่ะ…นักเรียนชั้นมอหกทับหนึ่งทุกคน วันนี้อาจารย์มีข่าวดีมาบอกพวกเราด้วยนะ นักเรียนชายห้องเราไปทำการแข่งขันดิจิตอลระดับประเทศได้ลำดับที่หนึ่ง นั้นก็คือ นาย วชิรวิท เดชานุ นั้นเองค่ะ ตบมือให้เพื่อนด้วย…”

เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องพูดด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทำให้นักเรียนโครงการพิเศษ กิ๊ฟ-ภาษา ต่างพากันตบมือด้วยความรู้สึกชื่นชม ในวินาทีต่อมาเสียงนั้นกลับเงียบกริบเมื่อเจ้าของผลงานไม่ได้นั่งอยู่หลังห้องที่ประจำอย่างที่ทุกคนคิด…

“คิมไปไหน…มีใครเห็นเพื่อนบ้างรึเปล่าคะ?”

“ไม่ค่ะอาจารย์ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยค่ะ”

“เอาเถอะ คิมคงไปทำธุระส่วนตัว เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่า…” สิ้นเสียงของอาจารย์ นรินทิพย์ ทุกคนก็ต่างใจจดใจจ่อกับการเรียนตรงหน้า ไม่ได้ใส่ใจกับการหายไปของชายหนุ่มหัวกะทิประจำห้อง…

.

.

.

“อึก…อ๊า…คะ…คิม…อื้อ!!”

“เบาหน่อย…เดี๋ยวคนมาได้ยิน”

“นายอย่าเอาแรงสิ…อ๊า!”

“ขนุนอยากแกล้งเราเองไม่ใช่หรอ…หื้ม?”

“ฉะ…ฉันขอโทษ…คิม…อ๊า!” แรงกระแทกหนักหน่วงโหมกระหน่ำเข้าร่างกายของเด็กสาวในชุดนักเรียน กระโปรงสีแดงถูกถกขึ้นกองไว้บนเอวขอด เรียวขาถูกจับถ่างออกกว้างอ้ารับความใหญ่ยาวที่กำลังมอบความป่าเถื่อนเข้าร่องบอบบาง…

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

“ขอโทษหรอขนุน…มันสายเกินไปแล้ว คนเรามักจะรู้ตัวในสิ่งที่ตัวเองไม่ควรทำก็ในเมื่อผลกรรมกำลังตามสนอง…”

“คิม…อึก…อ๊า!!”

“ชู่ว…ทนหน่อยขนุน เราทำเบาๆ เองนะ…”

“อื้ออ!!” ขนุนหลับตาแน่นเรียวขาสั่นระริกด้วยความทรมาน ก่อนจะโดนมือหนาปิดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา เอวสอบที่มอบความทรมานเข้าร่างกายเธอไม่หยุดพ้นลมหายใจหนักๆ ออกมาด้วยความรู้สึกเสียวซ่านแทบขาดใจ…

“เราไม่ชอบเลย เวลามีใครมองคนที่ภายนอกแล้วตัดสิน พอเราไม่ตอบโต้ก็ได้ใจแต่พอเราตอบโต้หน่อยกลับร้องขอความเห็นใจ ตอนทำ เราไม่เห็นจะเรียกร้องอะไรเลย ทำไมตอนนี้ถึงเรียกร้องซะละ…”

“อื้อ!!”

“ขนุนบอกว่าเราน่าแกล้ง แล้วรู้ตัวไหมว่าบางทีสิ่งที่คนอื่นกำลังเห็นอยู่ ความจริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดก็ได้…”

“อ๊า…อื้อ…ระ…เรา…ยอมแล้วคิม…อึก!!”

“ยอมแล้วงั้นหรอ…” มือหนายกขึ้นถอดแว่นออกแล้วค้างไว้บนตู้ล็อกเกอร์ ก่อนจะซับเหงื่อตามกรอบหน้าตัวเองพร้อมกับพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเวลาที่กำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่…

“อื้อ…ยะ…ยอมแล้ว”

“…ก็ได้ครับ” สิ้นเสียงพูดชายหนุ่มก็จับร่างเล็กขึงกับตู้เอาไว้ เอวสอบถอดออกมาแช่ไว้แค่ปลายแล้วกระแทกเข้าไปใหม่พรวดเดียวเป็นจังหวะถี่ๆ

“คิม…ฮึก…จะ…เจ็บ”

“แต่เราเสียวมากรู้มั้ย…”

“ไหนบอกจะพอแล้วไง…ทำไมแรงกว่าเดิม…อ๊า!!”

“เราแค่มีอะไรบางอย่างอยากถามขนุนนิดหน่อย”

“อื้อ…สะ…แสบ…อึก!”

“ถ้าตอบถูกจะยอมปล่อย…”

“ถะ…ถามอะไร…อ๊า…อ๊ะ!” ใบหน้านวลเบ้ด้วยความเจ็บ สายตาที่เคลือบด้วยนํ้าสีใสก้มมองจุดเชื่อมด้วยความสงสัย แต่พอมองเพียงเสี้ยววินาทีเดียวดวงตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นขนาดแก่นกายที่ยาวเกือบเจ็ดนิ้วเกินมาตรฐานชายเอเชีย ชโลมไปด้วยเลือดผลุบเข้าออกที่ร่างกาย…

“ไหนลองตอบมาหน่อย จังหวะที่เรากระแทกเข้าร่องเธอกี่ครั้งต่อวินาที ถ้าตอบถูกเราจะหยุด…”

“คะ…คิม…เราไม่รู้…ปล่อยเราไปเถอะ…อ๊ะ!”

“คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าเราจะถามอะไรแบบนี้…”

“…อ๊ะ…ขะ…ขอร้อง…คิม!”

“คงใช่…แต่รู้อะไรมั้ยเรามีอะไรมากกว่านี้ที่เธอคิดไม่ถึง หวังว่าเธอจะเข้าใจกับสิ่งที่เราจะสื่อนะ…”

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!…

ปึกก!! ปึกก!! ปึกก!!…

พรวด!…

“อ๊ะ…อื้อ!!”

“อ๊าสสสสส!”

หยดน้ำสีใสไหลอาบพวงแก้มเนียนเมื่อร่างกายระบมไปทั้งตัวในเวลาไม่ถึงห้านาที คิมถอนแก่นกายเปื้อนเลือดออกมาแล้วดึงถุงยางอนามัยออกโยนทิ้งขยะพร้อมกับรูดซิปกางเกงสายตามองร่างขนุนที่ทรุดพับเข่าลงบนพื้นด้วยร่างกายสั่นเทา…

“ไปก่อนนะครับ…”

“…”

“จะแกล้งเราอีกก็ได้นะ…เราชอบเวลาเห็นเลือดไหลตามร่องเธอมากเลย :) ” คิมทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็จัดการยัดเสื้อนักเรียนเข้าข้างใน มือหนาเอื้อมแว่นตาขึ้นมาสวมแล้วหยิบหนังสือที่โยนทิ้งก่อนหน้านั้นขึ้นมาถือแล้วเดินออกมาด้วยใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

.

.

.

ไว้อาลัยแทนพี่จี55555555555555555555 (ซับเหงื่อรอ)

ขอกำลังใจหน่อยนัาาา จะรีบปั่นเลย??