บทที่ 6 – ฝาหนมครกเธอเป็นของฉันคนเดียว

“อ่า อื้อ ไอ้เลว อ่า ฉันเกลียดแกไอ้น่าน อื้อ”

มือใหญ่ลูบไล้ตามโคนขาเล็กของเธอ แล้วจับรั้งเอวคอดยกขึ้นหาหน้าที่บดจูบหนักหน่วงที่กลางหว่างขาของหล่อน ก่อนจะผละตัวถอยห่างออกไปปลดเปลื้องถอดเสื้อหนังเสื้อยืดและกางเกงยีนตัวเองออกให้พ้นทาง และเพียงเวลาไม่นานน่านน้ำก็เปลือยเปล่า โน้มตัวลงไปคร่อมทับร่างเปลือยที่บิดเร่าครางกระเส่าเสียวรออยู่ทันที

“อือ นายมันเลว”เธอนอนสั่นด้วยความทรมานร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นอยากจะผลักไสแต่ก็รู้สึกดีลึกๆ เมื่อร่างเปลือยของบุรุษเหนือร่างทาบทับลงมาเสียดสี

“ทุกคนบอกว่าฉันเป็นคนดีมาตลอด มีแค่เธอเนี่ยแหละที่ว่าฉันเลว ระวังเถอะ ระวังจะหลงรักฉันแบบไม่รู้ตัว” พูดแล้วก็ลากลิ้นสากถูไถลำคอระหงขึ้นมากัดเม้มติ่งหูของเธอ พร้อมกับกดแนบบดเบียดเอ็นเนื้อชายที่แข็งขึงไปกับความเป็นสาวฉ่ำแฉะของหล่อนไปมา

“อ่า นะ...นายฉันร้อน ไอ้เลว..อ่า อูว์” สยิวไปทั้งทรวง เมื่อถูกปากหนากัดเม้มติ่งหูจนต้องสูดปากครางซ่านออกมา

“อือ ร้อนมากแค่ไหนดา เธอร้อนมากแค่ไหน อ่า เธอหอมเหลือเกินดา หอมมาก อื้อ”

“อ่า ไม่ไหวแล้ว ชะ..ช่วยฉันด้วยนายน่าน อ่า”

“ชูว์! อยากให้ช่วยทำไมพูดไม่เพราะเลย เรียกพี่น่านสิดา เรียกฉันว่าพี่สิ” น้ำเสียงแหบพร่าดังข้างหูของหล่อน พร้อมกับลากลิ้นถูไถกวาดกลืนกินเหงื่อไคลที่ซึมตามต้นคอระหงของเขาจนเหนียวชื้นแฉะไปด้วยน้ำลายทั้งๆ ที่เหนียวเหนอะหนะเหงื่ออยู่แล้วยิ่งเหนียวไปอีก

“มะ..ไม่!” ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ก็ไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก เมื่อปากหนาเคลื่อนมาบดจูบขยี้กลีบปากของเธอจนต้องเผลอครางกระเส่าแอ่นเด้งยกร่างเปลือยขึ้นหาชายหนุ่มเหนือร่าง สองมือเล็กที่กำเกร็งแน่นข้างลำตัวก็ตวัดโอบกอดคนเถื่อนตามสัญชาตญาณดิบของมนุษย์ที่ซุกซ่อนในจิตใจตัวเอง

“งั้นฉันจะหยุดทุกอย่างแล้วพาเธอกลับบ้าน” ว่าแล้วก็ขยับตัวจะถอยห่างจากร่างที่ทาบทับอยู่ แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเธอกอดรั้งร่างเขาลงไปหาเธอ

“อือ ยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว”

“ยอมอะไร”

“ยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง อยากให้เรียกพี่ใช่ไหม ฉันยอมแล้ว อือ ยอมจริงๆ นะ” ท้ายประโยคพิมพ์มาดาส่งสายตาอ้อนให้คนที่ก้มหน้าจ้องมองหน้าตัวเองไปแบบไม่รู้ตัวว่าเผลอส่งสายตาน่าเอ็นดูให้อีกฝ่าย และนั่นก็กระตุกใจของน่านน้ำจนเขาต้องสูดปากแรงๆ เมื่อใจมันเต้นแรงและสั่นไหวไปกับความไร้เดียงสาของหล่อน

“อืม งั้นก็เรียกสิ พี่น่านขาดายอมแล้ว พูดสิว่าต้องการฉันดา” เอ่ยรดใบหน้าสวยพร้อมกับจูบหน้าผากมนของเธอแผ่วเบา และมือใหญ่ก็เคลื่อนมาปัดปอยผมเปียกชื้นเหงื่อติดตามหน้าของเธอออก แล้วจูบแก้มนวลเนียนแรงๆ

“อือ พูดสิ ถ้าไม่พูดก็แต่งตัวจะได้กลับบ้าน” ไม่ได้พูดเปล่าแต่เขาดันตัวเองที่ทาบทับบดเบียดตัวไปกับร่างเล็กยกขึ้น พร้อมกับแกะมือที่กอดรัดตัวเองแน่นออก

“อือ กลับไม่ได้นะ ทรมานจะตายแล้วตอนนี้ ก็บอกว่ายอมแล้วไงเล่า อือ ยอมแล้วจริงๆ” เธอดิ้นไม่ยอมให้เขาแกะมือตัวเองที่โอบกอดเขาออก

“งั้นก็เรียกสิรอฟังอยู่ แล้วความทรมานร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นจะเปลี่ยนเป็นสวรรค์” แอบยกยิ้มมุมปากไม่ให้เจ้าหล่อนเห็น ก็ตอนนี้พิมพ์มาดาติดบ่วงของเขาแล้วน่ะสิ เขาตั้งใจจะทำให้หล่อนโหยหาปรารถนาในกายเขาเพื่อจะได้เป็นผู้ควบคุมคนดื้อ

“งื้อ ยอมแล้วจริงๆ นะ พะ....” เธอหยุดพูดเมื่อต้องพูดตรงข้ามกับสิ่งที่อยากพูด แต่ความร้อนรุ่มทรมานในท้องน้อยก็เร่งเร้าให้เธอต้องพูดออกไปจนได้ “พะ....พี่น่านดายอมแล้ว...”

“ว่ายังไงนะ ไม่ได้ยินเลย” เอียงหูลงไปแนบกับริมฝีปากอวบอิ่มของหล่อน

“พี่น่านดายอมแล้ว”

“หวานๆ หน่อยสิ”

“พี่น่านขา...ดายอมแล้วยอมแล้วจริงๆ นะคะ ช่วยดานะคะ อือ ร้อนจะตายอยู่แล้ว น่านะพี่น่านขา...” เธอลากเสียงหวานหอบกระเส่าออดอ้อนคนตัวโต

“อือ ก็ได้ แล้วจะไม่เสียใจทีหลังแน่นะ” เขายิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กพร้อมกัดจมูกของเธอหยอกเย้า

“อือ” เธอครางตอบเพราะตอนนี้เธอไม่รู้หรอกว่าจะเสียใจแค่ไหนแต่ตอนนี้เธอต้องการคนเหนือร่าง หากเขาไปตอนนี้เธอจะเป็นยังไงก็ยังเดาไม่ออก ตอนนี้เธอร้อนจนแทบจะดิ้นตายให้ได้ในตอนนี้

“อ่ะ อื้อ” เสียงครางซ่านเสียวดังลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง เมื่อคนเหนือร่างเริ่มเคลื่อนไหวปลายลิ้นลากเลียไปตามเนินอกอวบอูมของเธอ แล้วมากัดดูดต้นคอของเธอ ก่อนจะมาปิดปากที่ครางเสียวของเธอจนต้องกลืนเสียงครางลงไปในลำคอ

“อ่า อื้อ” เสียงครางอู้อี้เร่าร้อนดังลอดออกมาจากปากทั้งสองที่บดขยี้คลึงกันหนักหน่วง เรียวลิ้นสากกอดเกี่ยวฟัดเรียวลิ้นเล็กไร้เดียงสาของเธอพร้อมควานกลืนความหวานในโพรงปาก ส่วนเอวสอบก็กดแนบถูไถบดเบียดความแข็งร้อนของบุรุษไปกับกลีบสวาทอวบอูมฉ่ำแฉะของแม่น้องนางไปมา ก่อนจะกดแนบกรีดกรายสอดท่อนเนื้อไปในความคับแน่นของเธอ ท่อนแขนแข็งแรงก็กอดรั้งยกร่างเธอขึ้นหาตัวเองจนกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน พร้อมกับที่เขาเสียดสีบดเบียดกายแข็งร้อนใหญ่โตอวบของตัวเองสอดลึกเข้าไปสุดทางรักของเจ้าหล่อน

“อ่ะ อื้อ” ความเจ็บปวดของพิมพ์มาดาถูกปากหนาบดจูบกลืนกินเสียงแห่งความเจ็บปวดไว้ แต่น้ำตาของเธอก็ยังคงไหลออกมา แสดงให้รู้ว่าตอนนี้เจ็บปวดทรมานกลางลำตัวมากแค่ไหน เมื่อมีเขาเข้ามาฝากฝังแทรกลึกในตัวเอง

“ชูว์ เจ็บแค่ตอนแรกเท่านั้นทูนหัว” เขาผละปากออกจากปากอวบอิ่มแสนหวานมาเอ่ยพร้อมพร้อมจูบซับน้ำตาที่ไหลออกทางหางตาออกให้เธอ

“จะ...เจ็บ! ออกไป! อึก!” ความเจ็บปวดเบียดแทรกอยู่กลางร่างทำให้เธอไม่อาจไปต่อได้อีก ความร้อนรุ่มทรมานก่อนหน้าก็ถูกความเจ็บราวกับถูกจับฉีกร่างก็มิปาน

“ผ่อนคลาย ผ่อนคลายดา ผ่อนคลายไปกับพี่ อ่า แน่นเป็นบ้า อ่า”

ตอนนี้น่านน้ำอยู่นิ่งไม่ได้แล้ว ความคับแน่นภายในกายสาวตอดรัดคลึงเขาหนักหน่วงเหลือเกิน จนต้องบดเบียดเคลื่อนไหวเอวสอบของตัวเองให้เกิดจังหวะ เขารู้ดีว่าตอนนี้พิมพ์มาดายังไม่ชิน ยังปรับตัวให้คุ้นชินกับความใหญ่โตของตัวเองไม่ได้ แต่หากเขานิ่งต่อไปแบบนี้เป็นตัวเขาเองที่จะทรมานตายได้

“อือ เจ็บ! ออกไปได้โปรด...อ่า เจ็บ!”

บิดกายถอยหนีดันร่างใหญ่ออกจากเหนือร่างตัวเอง แต่ยิ่งต่อต้านยิ่งถูกท่อนแขนแข็งแรงกอดรัดแน่นจนเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้ และก็ต้องกระเด็นร่างไปตามแรงบดกระแทกของเอวแกร่งของบุรุษที่กำลังทำหน้าที่บดเบียดเสียดสีเร้าจังหวะเข้าออกความเป็นสาวที่เจ็บร้าวของตัวเอง

“โอว์ ดีเหลือเกิน อ่า แน่นเป็นบ้าดา อ่า ไม่ไหวแล้ว ไม่ทนแล้วเว้ย อืม แน่นเป็นบ้า อ่า ซี้ด” สูดปากเสียวเอ็นเนื้อที่เคลื่อนไหวบดเบียดเข้าออกในความฉ่ำคับแน่นของเจ้าหล่อน ปากหนาโน้มไปหาปากอวบอิ่มที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยออกมา คำที่ตั้งใจจะพูดของพิมพ์มาดาจึงกลืนหายเข้าไปในลำคอ มีเพียงเสียงครางกระเส่าดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดเร่าคลอเคลียกัน สองเรียวลิ้นดูดเร่ากอดเกี่ยวกัน สาวเจ้าไร้เดียงสาเผลอตอบสนองกลับเงอะงะ แต่ความเงอะงะของเธอทำให้คนเหนือร่างพึงพอใจเผลอยิ้มมุมปากออกมาแบบไม่รู้ตัว

“อ่า อื้อ”

เอวสอบเคลื่อนไหวจังหวะสวาทไปตามทำนองดุดันของตัวเองเมื่อตอนนี้พิมพ์มาดาได้มีอารมณ์ร่วมไปกับตัวเอง เธอไม่เจ็บไม่ได้ต่อต้านผลักไสเหมือนคราแรก แต่เธอตวัดแขนทั้งสองโอบกอดเขาตอบ กรีดเล็บสวยลากไล้ตามแผ่นหลังหนาของเขาไปมา

“อ่า ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วดา อ่า ดีเป็นบ้า อื้อ”

“อือ ดาร้อนพี่น่าน อ่า พี่น่าน อื้อ” พิมพ์มาดาครางเรียกคนตัวโตแบบไม่เคอะเขินและเรียกโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้บังคับ คำครางหวานกระเส่าของน้องน้อยใต้ร่างทำเอาใจหนุ่มเต้นไหวไม่เป็นจังหวะ ประสานไปกับเสียงหอบหายใจของเขาและเธอ

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

น่านน้ำเปลี่ยนจังหวะเนิบนาบเป็นความดุดัน เอวสอบกระแทกเร่าสอดลึกแล้วถอดถอนเอ็นเนื้อร้อนออกมา แล้วกระแทกเด้งกลับไปในความฉ่ำแฉะของพิมพ์มาดาใหม่อีกครั้ง จนร่างเล็กในอ้อมกอดเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกของเอวหนา เสียงเนินเนื้อกระทบกระทั่งกันเป็นจังหวะประสานกับเสียงครวญครางของทั้งสอง

“อ่า ไม่ไหวแล้ว ดาไม่ไหวแล้วพี่น่าน ดาร้อน อือ”

“ซี้ด โอว์ ไม่ไหวแล้วใช่ไหม พี่ก็จะแตกเหมือนกันทูนหัวของพี่ อ่า”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เมื่อสองร่างรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เหงื่อไหลอาบท่วมตัวพร้อมกับน่านน้ำเคลื่อนไหวพลิ้วบิดโยกกดคลึงหนักหน่วงทุกการเคลื่อนไหวซอยของเอวหนาเข้าหาน้องน้อยที่กำลังบิดพลิ้วเงอะงะไร้เดียงสาแอ่นยกเร่าตอบสนองยามเขากระแทกสอดกายฝากฝังลึกในความฉ่ำแฉะของหล่อน

“โอว์ ดาเมียพี่ อ่า เสียว ซี้ด”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“ไม่ไหวแล้วพี่น่าน ดาไม่ไหวแล้ว อ่า อ่อย อือ”

พิมพ์มาดาไม่หลงเหลือความเป็นสาวมั่นเธอเหมือนสาวน้อยที่กำลังเรียนรู้บทรัก ความไร้เดียงสาของเธอทำให้คนที่ชำนาญบทสวาทบนเตียงเคลื่อนไหวไปด้วยความรู้สึกที่บอกมาถูกว่ามีความสุขหรือยังไงกันแน่ และหัวใจของเขามันก็โบกพลิ้วไหวไปตามเสียงครางหวานๆ ของเจ้าหล่อนไปด้วย