ตอนที่ 3 omg! ฉันกำลังแต่งงานกับมาเฟีย

พิธีแต่งงานดำเนินไปอย่างราบรื่น ทุกคนในงานยกเว้นอิตาเจ้าบ่าวอัล คาเซโน ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือเจ้าสาวตัวปลอม

กระทั่งมาอยู่ในห้องกันสองต่อสอง กับเจ้าบ่าวจอมเผด็จการนี่อีกครั้ง

นาทีนี้เขามองเธอด้วยประกายตาชื่นชม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่เธอสิ...จะทนไม่ไหวแล้ว และไม่คิดจะทนแล้ว

“ตอนนี้พิธีแต่งงานได้ผ่านไปแล้ว คุณก็ไม่ต้องเสียหน้าแล้ว ช่วยกรุณาปล่อยฉันไปเสียทีจะได้ไหม”

“แต่ถ้าใครรู้ว่าเจ้าสาวของฉันหายตัวไปในวันเข้าหอ ฉันยิ่งไม่เสียหน้าเข้าไปใหญ่เหรอ เธอจะต้องอยู่ในบ้านคฤหาสน์หลังนี้ และติดตามฉันไปในงานเลี้ยงทุกที่ตามปกติ จนกว่าวีน่าจะกลับมา”

“แล้วถ้าเกิดเธอไม่กลับมาล่ะ หรือว่าถ้าเกิดเธอ ตายไปแล้ว คือฉันไม่ได้แช่งวีน่าของคุณนะ ฉันแค่คิดเผื่อไว้ แล้วฉันจะได้เป็นอิสระเมื่อไหร่กัน ถ้าเกิดเจ้าสาวตัวจริงของคุณไม่กลับมาตลอดกาล”

จบคำถามที่เหมือนจะเป็นคำบอกเล่าที่อัลไม่คิดจะตอบคำถาม เจ้าบ่าวสุดหล่อก็เดินมาประชิดร่างของเจ้าสาวคนสวย จนหญิงสาวแหงนมองจนคอตั้ง ใจคอเริ่มไม่ค่อยดีอีกแล้ว เธอกำลังกลัว

“ผู้หญิงคนไหนก็อยากจะแต่งงานกับฉันทั้งนั้น ทำไม ฉันมันน่ารังเกียจเหรอ เธอถึงไม่ชอบ”

“ก็ฉันมีแฟนแล้ว”

“ก็แค่แฟน”

“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรฉันนะ”

“หึ แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน ปฏิเสธฉันได้สักราย เธอต้องการเท่าไหร่ บอกมาได้เลยนะ”

“ไม่...อย่ามาดูถูกฉันนะ!”

“งั้นก็กินฟรีแล้วกัน”

เผียะ!

ร่างสูงค่อยๆหันหน้ามา เมื่อถูกฝ่ามือบางตบจนหน้าหัน ตอนแรกก็แค่คิดจะแกล้งแหย่หญิงสาวเล่นๆ แต่ว่าตอนนี้หล่อนบังอาจมาก

หล่อนคงไม่รู้ว่า การมาตบหน้าผู้ชายอย่างเขา ผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง

“ไม่คิดอยากจะมีชีวิตรอดกลับออกไปแล้วใช่ไหม ถึงได้มาตบหน้าฉัน”

“ก็คุณกำลังหยามศักดิ์ศรีของฉันอยู่”

“ฉันก็แค่แกล้งหยอกนิดหน่อย ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย แต่เธอบังอาจมาก”

“แล้วใครจะไปรู้ล่ะ อันไหนจริงอันไหนหลอก คุณทำให้ฉันกลัว แล้วนี่ก็เป็นอณาจักรของคุณ ไม่ใช่ถิ่นของฉัน แล้วฉันจะทำอะไรได้ แถมคุณยังไม่คิดจะปล่อยฉันไปอีก ทั้งที่รู้ว่าจับตัวมาผิดคน ฉันไม่คิดไม่ฝันเลยนะ ว่าจะมาเจอคนเลวๆที่เผด็จการอย่างคุณ หน้าตาดีเสียเปล่า แต่ใจคุณคงดำเหมือนถ่านหิน”

“เอาล่ะ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ แต่เธอจะต้องชดใช้หนึ่งจูบ แลกกับการตบหน้าฉันเมื่อกี้นี้ จากนั้นฉันจะให้เธออยู่ที่นี่เหมือนเป็นนายหญิงของที่นี่ ทุกคนจะให้เกียรติเธอ รับใช้เธอ แต่แค่เธอไม่ต้องมีอะไรกับฉันเท่านั้น ตกลงนะ”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไป พ่อแม่รอฉันอยู่นะ”

“ฉันเป็นมาเฟีย และฉันมีสังคม มีโลกอีกใบที่เธอคิดไม่ถึงต้องดูแล และการแต่งงานครั้งนี้ ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นธุรกิจ เธอจะออกไปจากชีวิตของฉันได้ ก็ต่อเมื่อวีน่าตัวจริงจะกลับมาเท่านั้น”

เตชิตาถึงกับเข่าอ่อน ทรุดนั่งลงกับเตียงอย่างท้อแท้แทบจะหมดหวัง แล้วเขาก็นั่งลงตาม เธอสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น แล้วริมฝีปากอุ่นจัดของเขาก็บดเคล้ากลีบกุหลาบนุ่มเพื่อลงทัณฑ์เธอ

เขาจุมพิตเธออย่างดูดดื่ม ราวกับจะสูบวิญญาณออกจากร่าง จนร่างบางแทบจะหลอมละลายในวงแขนแกร่ง

เตชิตารู้ว่าเธอคงต้านทานเขาไม่ได้ แต่เขาก็ทำเพื่อแลกกับการตบหน้าเขาเมื่อครู่นี้เท่านั้น มันคงไม่ถึงกับขาดอากาศหายใจตายหรอก

ทว่าภายในใจกลับหวามไหวแปลกๆ ในท้องราวกับมีฝูงผีเสื้อบินผลุบผลับอยู่ในนั้นเป็นร้อยตัว เมื่อชายหนุ่มเริ่มอ่อนโยนลง

กุกลาบดอกนี้ช่างหอมหวานนัก เขาชิมแล้วก็ไม่อาจผละริมฝากออกมาง่ายๆ

จึงดื่มชิมต่อไปอีกหลายนาที จนกระทั่งร่างเล็กแน่นิ่งไปแบบผิดปกติ เขาจึงได้ปล่อยเธอเป็นอิสระ

เขามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

“แค่แลกลมหายใจแค่นี้ ถึงกับเป็นลม อะไรวะ ทำไมบอบบางอย่างนี้”

แต่อัลไม่รู้ความจริงว่า หญิงสาวเป็นลมเพราะเธอหิวข้าวจนหน้ามืดนั่นเอง และบวกกับอารมณ์ตื่นกลัว จนเธอหมดสติไป