1. เกิดใหม่ไม่รู้ตัว

“ถึงไหนแล้ว” เสียงลากเก้าอี้ดังมา พร้อมกับสัมผัสจากมือเย็นที่แตะลงบนไหล่ ทำให้หลี่ม่ายจือถึงกับสะดุ้ง เพราะเธอกำลังขะมักเขม้นกับการกดคีย์บอร์ดเพื่อบรรยายเนื้อหาของตัวละครที่กำลังโลดแล่นอยู่ในหัวตอนนี้

“เดี๋ยวสิอย่าพึ่งกวน” ไม่ได้หันกลับมาหาเพื่อนสาวตัวอวบอ้วน ดวงตากลมโตยังเอาแต่จ้องจอคอมต่อไป “ถึงไหนนะ” พึมพำกับตัวเอง เพราะเมื่อครู่ถูกขัดจังหวะ ทำให้ลืมไปเลยว่าจะให้ตัวละครพูดอะไร กว่าจะนึกออกก็ใช้เวลาเกือบสามสิบวินาที

“อ๋อ!...พระเอกแต่งงานกับนางรองที่เป็นเพื่อนนางเอก”

ประโยคของเพื่อนสาวทำให้ไป่มู่สนใจเป็นอย่างมาก รีบขยับเข้ามาอ่านเนื้อเรื่องที่หลี่ม่านจือกำลังพิมพ์

“ให้นางรองแต่งกับพระเอกแบบนี้ นางเอกไม่เคืองแย่เหรอ” คนอยากรู้กระซิบถามอยู่ข้างหู เสียงถอนหายใจเลยดังขึ้น

“อย่ากวนสิ” เสียงบ่นดังมาให้ได้ยิน ทว่าคนอยากรู้ก็ยังไม่ยอมเงียบ ยังมีคำถามตามมาให้คนเขียนงานต้องหงุดหงิดอีก

“บอกหน่อย ไม่งั้นฉันจะกวนอยู่แบบนี้แหละ” เพื่อนสาวหุ่นอวบยกมือขึ้นบีบไหล่ทั้งสองข้างของคนที่ตัวเล็กกว่า

“โอ๊ย! นี่เธอจะต้องรู้ให้ได้เลยใช่ไหม” คราวนี้หันกลับมาหา พร้อมกับส่งสายตาดุใส่ แต่ถึงอย่างนั้นม่ายจือก็ยอมบอก

“สองคนนี้แต่งงานกันเพราะมีพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้ นางรองเป็นบุตรสาวของแม่ทัพที่พลีชีพในสงคราม พี่ชายก็หายสาปสูญไปในสงครามเหมือนกัน ในครอบครัวเลยเหลือแค่นางรองคนเดียว เพราะแม่ก็ตายตั้งแต่นางยังเด็ก มีญาติแต่ก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน ฮ่องเต้เลยอยากปูนบำเน็จให้ครอบครัวนี้ โดยการเลือกชายหนุ่มฐานะดีให้ ก็เป็นพระเอกนี่แหละ เพราะเห็นว่ายังไม่มีใคร พระเอกฉันเป็นท่านโหวอายุสามสิบปี”

เอ่ยบอกถึงพล็อตเรื่องที่วางเอาไว้คร่าว ๆ ซึ่งเธอคิดว่าเพื่อนคงจะไม่ถามอีก เลยหันมาหาจอคอมเพื่อปั่นนิยายต่อ ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้จบแค่นั้น มืออวบรั้งเก้าอี้เธอหมุนกลับมาอีกรอบ พร้อมกับถามในสิ่งที่อยากรู้

“แล้วนางเอกฉันล่ะ แกจะให้นางเอกฉันเป็นมือที่สามเหรอ” ฟังคำถามของเพื่อนสาวแล้วม่ายจือก็ถึงกับถอนใจ

“นี่เธอจะให้ฉันเล่าถึงตอนจบเลยไหม” ประชดทันที

“ได้ก็ดี” ยิ้มแฉ่งส่งให้อย่างน่าหมั่นไส้ คนฟังเลยได้แต่มองค้อนไปหนึ่งที แต่ก็เล่าต่ออย่างมีความสุข

“ฉันกะจะเขียนให้พระเอกเจอนางเอกหลังแต่งงาน ไม่ต้องห่วงความสัมพันธ์ในเรื่องนี้ไม่มีมือที่สามแน่ เพราะพระเอกกับนางรองตกลงกันว่าจะหย่าหลังครบครึ่งปี นางรองก็มีคู่ของเขา และเป็นแม่สื่อให้พระเอกกับนางเอกด้วย เธอไม่ต้องห่วง สมหวังแฮปปี้เอ็นดิ้งแน่นอน เอาล่ะ ฉันขอเขียนงานต่อแล้วนะ อีกหนึ่งชั่วโมงต้องเข้าเวรแล้ว อยากปั่นให้ได้สักตอนสองตอนก่อน”

ยกมือขึ้นตบต้นแขนที่มีแต่เนื้อแน่น ๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็หันกลับมาทำงานอดิเรกของตัวเองต่อ เพื่อให้ทันส่งสำนักพิมพ์ในเดือนหน้า ไม่งั้นต้องถูกบ่นจนหูชาอีกแน่

หลี่ม่ายจือคือแพทย์หญิงประจำห้องฉุกเฉิน ช่วงเวลาพักหรือวันหยุดเธอก็จะขลุกอยู่หน้าจอ ไม่ก็ไปช่วยคุณปู่ที่ร้านขายยาสมุนไพร กิจการที่สร้างผลกำไรให้ตระกูลหลี่มานานนับร้อยปี

และนิยายเรื่องนี้เธอก็ใส่ชื่อตัวละครเหมือนตัวเอง แต่เป็นนางรองของเรื่อง ที่แอบรักเพื่อนพระเอกอยู่ มันคือนิยายสะท้อนมุมมองความรักอีกรูปแบบ เป็นแนวน่ารักกุ๊กกิ๊กอ่านง่ายผ่อนคลาย ไม่มีปมซับซ้อนอะไร เน้นเรื่องราวของพระนางและคู่รอง ไม่มีต่อสู้ ไม่มีสงคราม หรือการแย่งชิงบัลลังก์ให้เห็น

“งั้นรีบแต่งเถอะ ฉันจะรออ่าน” บอกพร้อมกับบีบไหล่เพื่อนอย่างเอาใจ เพราะเมื่อไหร่ที่นิยายจบ ไป่มู่จะได้อ่านก่อนเสมอ เพราะเธอรับหน้าที่ตรวจทานคำผิดให้กับเพื่อนรักด้วย ม่ายจือ ยกยิ้มให้กับการเอาใจของอีกฝ่ายที่มีให้เห็นทุกครั้ง

ก่อนจะหันมาตั้งใจกดคีย์บอร์ดต่อ สมองเธอวันนี้ลื่นไหลมาก เวลาผ่านไปเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงก็ได้มาหลายหน้ากระดาษ

“คุณหมอ ได้เวลาแล้วนะคะ” เสียงหวานของพยาบาลสาวเอ่ยขึ้นที่หน้าประตูห้อง ซึ่งมันเป็นเช่นนี้ประจำ

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เงยหน้าบอกก่อนจะยิ้มให้ จากนั้นเธอก็หันมาหยิบเสื้อคลุมสวมแล้วก็ออกไป

หลี่ม่ายจืออยู่ในห้องฉุกเฉินตลอดทั้งคืน เพราะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกลางเมือง ทำให้ไม่มีเวลาได้หยุดพักเลย และมันก็ยาวไปจนกระทั่งบ่ายของวันใหม่

“คุณหมอไปพักเถอะค่ะ” พยาบาลเอ่ยบอกอย่างเป็นห่วง เพราะตลอดทั้งวันแม้แต่น้ำหลี่ม่ายจือก็แทบไม่ได้แตะ

“งั้นฝากด้วยนะคะ” ยิ้มหวานส่งให้ ซึ่งใบหน้านี้ดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ร่างเล็กสูงร้อยห้าสิบแปดเดินโงนเงนกลับไปยังห้องพัก เพราะให้กลับบ้านเธอคงไม่มีแรงขนาดนั้น

หลี่ม่ายจือเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับพื้นโต๊ะ มือก็วางไปบนคีย์บอร์ด จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

สายของวัน ยามซื่อ [09:00-10-59]

“คุณหนูตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะเจ้าคะ หากไม่รีบลุกแต่งตัว ประเดี๋ยวจะไม่ทันฤกษ์ที่เจ้าบ่าวมารับนะเจ้าคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู ทำให้คนหลับรู้สึกรำคาญมาก

“อื้อ…อย่ากวน” บ่นพึมพำให้อีกฝ่ายโดยไม่เปิดเปลือกตาขึ้นมามองเลยสักนิด ม่ายจือกำลังฝันดีเธอเลยไม่อยากตื่น

“คุณหนูไม่ได้นะเจ้าคะ นี่มันสายมากแล้ว” เสี่ยวผิงยังคงส่งเสียงปลุกต่อไป เพราะด้านนอกเริ่มมีแขกมาร่วมยินดีแล้ว

“โอ๊ย!...ไป่มู่เธอนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ ขอนอนหน่อยก็ไม่ได้” ต่อว่าเพื่อนสาวเสียงดัง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ตาก็ยังไม่ยอมเปิด สร้างความตื่นตระหนกให้สาวใช้เป็นอย่างมาก

“คุณหนู ใครคือไป่มู่เจ้าคะ” ประโยคแปลกหูทำให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงต้องค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาดู

ดวงตาสวยกะพริบถี่มองไปรอบห้อง “ที่ไหนเนี่ยะ” ไม่เพียงแต่เอ่ยออกมาด้วยเสียงตื่นตกใจ แต่ร่างเล็กในชุดนอนสีขาวยังลุกลงจากเตียงด้วยท่าทางร้อนใจ ก่อนจะเดินวนไปรอบห้อง แล้วเปิดหน้าต่างออกมาดูบรรยากาศภายนอกด้วย

“มาไงเนี่ยะ เรานอนอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ แล้วสถานที่แบบนี้มันอะไรกัน” พึมพำกับตนเองอยู่ไม่นาน สาวใช้ที่โตมาด้วยกันก็เดินเข้ามาสะกิดให้ต้องผวาอีก

“ธะ…เธอเป็นใคร” ถดตัวจนติดหน้าต่าง มองคนแปลกหน้าด้วยความมึนงง “ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ” ชี้นิ้วมาที่ชุดของอีกฝ่าย มันดูไม่ต่างจากซีรีย์จีนโบราณเลยสักนิด

“คุณหนูเล่นอะไรเจ้าคะ สายมากแล้วนะ รีบไปอาบน้ำมาแต่งตัวเถิด” เสี่ยวผิงก็ยังคิดว่าผู้เป็นนายแค่แกล้งตนเล่นเท่านั้น นิสัยของคุณหนูหลี่มักจะขี้เล่นและหยอกเย้าคนอื่นเสมอ

“ละ…เล่นบ้าอะไรกัน ที่นี่มันที่ไหน แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่” หลี่ม่ายจือยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เธอหลับอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ดีดี ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ หรือมีใครแกล้งกันนะ คิดได้แบบนั้นเธอก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง ตรงไปยังสวนซึ่งมีแขกเหรื่อมาร่วมยินดีมากมาย ร่างเล็กจึงรีบหลบเดินเลาะไปตามทางซึ่งมีประตูอีกบานเปิดอ้าอยู่ 

“คุณหนูหยุดนะเจ้าคะ รถม้าของหยวนจิ้งโหวจะถึงแล้วนะ หยุดเถอะ” เสี่ยวผิงวิ่งตามพร้อมกับร้องเรียกอย่างร้อนใจ ม่ายจือได้ยินทุกถ้อยคำ รวมถึงชื่อที่คุ้นเคยนี้ด้วย ทว่านางไม่ได้หยุดเท้าลงแม้แต่น้อย ยังคงวิ่งออกไปทางประตูข้างของจวน 

ทว่าหลี่ม่ายจือไม่ได้ไปไหนไกลเลย เพราะนางกำลังตกใจกับภาพที่เห็น สองเท้าไม่มีแรงก้าวเดินต่อไปได้อีกแล้ว

“ปะ…เป็นไปไม่ได้” พึมพำราวกับคนไร้สติ เมื่อสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้าไม่ใช่ตึกสูงหรือบ้านเรือนในแบบที่คุ้นตา จะว่าเป็นโรงถ่ายก็คงไม่ใช่แน่นอน อุปกรณ์ตัวช่วยอะไรก็ไม่มี ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็มีหลากหลายรูปแบบ แม้แต่ขอทานที่เดินผ่านก็ยังมีกลิ่นเหม็นสาบจนอยากจะอาเจียน

มันไม่มีทางเป็นโรงถ่ายซีรี่ย์แน่

นี่เธออยู่ที่ไหนกันนะ แล้วตัวตนที่นางเป็นอยู่นี้คือใคร

คำถามมากมายเริ่มแล่นเข้ามาในหัว พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง ก่อนที่ร่างกายจะถูกปกด้วยเสื้อคลุมจนรู้สึกอุ่น

“ไม่อยากแต่งงานกับข้าจนต้องหนีออกมาเช่นนี้เลยหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง นางรีบหันกลับไปมองทันที

‘หล่อ! หล่อมากพ่อคุณเอ๊ย'