SET การกลับมาเกิดใหม่ของนางรองและนางร้าย

สตรีสองนางเดินเคียงกันท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน หนึ่งอ่อนหวานชดช้อย ท่วงท่างดงามสมเป็นโฉมสะคราญแห่งเมืองหลวง อีกหนึ่งก็มีรูปโฉมเป็นเลิศไม่แพ้กัน ใบหน้าสดใสร่าเริง แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นฉายแววขี้เล่นอยู่ในที พวกนางล้วนมีเสน่ห์น่าดึงดูด ผู้คนที่พบเห็นต่างพากันมองจนเหลียวหลัง

“เหตุใดจึงมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นเล่า” หวังลี่หลันเอียงหน้าถามผู้เป็นสหาย เมิ่งจื่อหยวนและนาง ไม่สิ เจ้าของร่างเดิมเป็นสหายกันมาตั้งแต่เยาว์วัย

ความจริงแล้วตัวนางมีนามว่า ลักยิ้ม มาจากโลกปัจจุบัน และตอนนี้หญิงสาวควรนั่งทำข้อสอบอยู่ในมหาวิทยาลัย ไม่ใช่มายืนอยู่ในยุคจีนโบราณเช่นนี้ แต่เป็นเพราะเมื่อหนึ่งเดือนก่อนนางได้หยิบหนังสือนิยายเรื่องหนึ่งในกองดองขึ้นมาอ่าน ระหว่างที่สายตากำลังกวาดไปตามตัวอักษรไม่ทันได้ระวัง จึงทำให้ถูกรถชนจนสิ้นอายุขัย และตอนนั้นเองดวงวิญญาณของลักยิ้มก็ถูกดูดเข้าไปในนิยายที่เธอกำลังอ่าน แถมยังเข้ามาอยู่ในร่างของนางรองที่ไม่มีใครสนใจอีกด้วย

“เจ้าดูเปลี่ยนไป” เมิ่งจื่อหยวนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาค้นคว้า แต่ไหนแต่ไรมาสหายเป็นคนเก็บความรู้สึกและเงียบขรึม พูดจาแทบนับคำได้ ทว่าระยะนี้คนตรงหน้ากลับดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้น

“ข้าน่ะหรือ เปลี่ยนอย่างไร” หวังลี่หลันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง รอคอยคำตอบอย่างลุ้นระทึก หวังว่าสหายจะจับไม่ได้ว่านางมิใช่หวังลี่หลันตัวจริง

“แววตาสดใสขึ้น แถมยังพูดเก่งขึ้นอีกด้วย” เมิ่งจื่อหยวนตอบด้วยน้ำเสียงละมุน พร้อมกับเพ่งพินิจใบหน้างามที่ประดับประดาไปด้วยรอยยิ้ม

“เจ้ากำลังจะบอกว่าข้าพูดมากอย่างนั้นหรือ” หวังลี่หลันย่นจมูกใส่สหาย แสร้งทำท่าน้อยอกน้อยใจ

“ลี่หลัน เจ้าก็รู้ว่าข้ามิได้หมายความว่าอย่างนั้น” เมิ่งจื่อหยวนรีบวาดแขนโอบเอวบางของสหาย ด้วยกลัวว่านางจะเข้าใจผิดจนเรื่องราวเลยเถิดไปกันใหญ่

“ข้าเพิ่งคิดได้ว่าชีวิตที่ผ่านมาช่างน่าเบื่อและไร้สีสันสิ้นดี ถึงเวลาแล้วที่ต้องลุกขึ้นเปลี่ยนแปลงตัวเอง” หวังลี่หลันยิ้มตาหยี ชีวิตของนางรองผู้นี้ช่างอาภัพนัก ถือเป็นผู้เสียสละโดยแท้ ยอมกักเก็บความเจ็บปวดเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว จนไม่มีใครรับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงข้างใน

“ดีแล้ว ข้าชอบเจ้าที่เป็นเช่นนี้” เมิ่งจื่อหยวนมอบรอยยิ้มยินดีให้อีกฝ่าย หวังลี่หลันเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งจนถึงขั้นที่ว่า นางไม่เคยเดาความรู้สึกของสหายได้เลยแม้เพียงครั้งเดียว ภายนอกพวกนางดูสนิทสนมกัน แต่ลึกๆแล้วหญิงสาวรู้ดีว่ามีกำแพงบางๆกั้นขวางทั้งสองเอาไว้ตลอดเวลา

ทว่าตอนนี้เมิ่งจื่อหยวนสัมผัสได้ว่ากำแพงนั้นได้พังทลายลงแล้ว นางดีใจที่ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ โฉมสะคราญสองนางเดินสนทนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ผ่านโรงเตี๊ยมเลื่องชื่อของเมืองหลวงไป โดยไม่รู้ว่ามีสายตาคมกริบคู่หนึ่งกำลังมองตามอย่างสนใจ

“สตรีในชุดขาว นางเป็นผู้ใดกัน”

เจ้าของเรือนร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีอ่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขารู้จักคุณหนูเมิ่งเป็นอย่างดี เพราะหมายปองนางตั้งแต่งานชมบุปผาเมื่อหลายเดือนก่อน แต่กลับไม่คุ้นหน้าหญิงสาวอีกคน สตรีนางนั้นมีรอยยิ้มพิมพ์ใจแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณหนูหวัง หวังลี่หลันขอรับนายท่าน” หรงเสียตอบ ปกติคุณหนูหวังแทบจะตัวติดกันกับคุณหนูเมิ่ง เป็นนายท่านเองที่ไม่เคยสนใจ เอาแต่พุ่งเป้าไปยังสตรีในดวงใจอย่างเดียว จึงไม่เคยมีคุณหนูหวังอยู่ในสายตา

“นางเป็นอะไรกับหวังจี้หมิง” ชายหนุ่มถามกลับอย่างสนใจ

“หัวหน้าหวังเป็นพี่ชายของนางขอรับ” หวังจี้หมิงเป็นหัวหน้าหน่วยข่าวกรองของโรงเตี๊ยมหงเติงหลง (โรงเตี๊ยมโคมแดง) สถานที่ๆมีเบื้องหลังไม่ธรรมดาเช่นเดียวกับผู้เป็นเจ้าของ ผู้ซึ่งกำลังยืนส่งสายตาละห้อยไปยังดรุณีน้อยสองนางที่เพิ่งจะเดินผ่านโรงเตี๊ยมไป

“เช่นนั้นหรือ” ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงเบา

หลี่ซีเจี๋ย ยังคงมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นด้วยสายตาล้ำลึก เขาเพิ่งรู้ว่าลูกน้องที่จงรักภักดีอย่างหวังจี้หมิงจะมีน้องสาวที่โตถึงเพียงนี้แล้ว อีกทั้งหน้าตายังงดงามหมดจดเทียบเท่ากับคุณหนูเมิ่งเลยทีเดียว รอยยิ้มสดใสของนางสามารถสั่นไหวหัวใจด้านชาของเขาได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เห็นทีจะต้องหาทางให้หวังจี้หมิงพามาให้รู้จักบ้างแล้ว

หรงเสียมองผู้เป็นนายด้วยสีหน้าครุ่นคิด มิใช่ว่านายท่านมีใจให้คุณหนูเมิ่งหรอกหรือ ถึงได้อยากดึงเจ้ากรมพิธีการมาเป็นพวก แล้วสายตาระยิบระยับที่มองสตรีอีกคนหมายความว่าอย่างไร หรือนายท่านเกิดสนใจคุณหนูหวังเพิ่มอีกคน นั่นเท่ากับเป็นการทำลายมิตรภาพของพวกนางเชียวนะ หรงเสียได้แต่หวังว่าผู้เป็นนายจะตัดสินใจเลือกเพียงหนึ่ง ไม่ทำให้บุปผาทั้งสองดอกต้องชอกช้ำไปพร้อมๆกัน

“เจ้ากำลังกล่าวหาว่าข้าเป็นบุรุษหลายใจ” หลี่ซีเจี๋ยหรี่ตาจับผิดลูกน้อง

“ข้าน้อยมิกล้าขอรับ” หรงเสียก้มหน้าก้มตาปฏิเสธ ไม่กล้าสบตาผู้เป็นนาย

“ข้าก็แค่ประหลาดใจที่หวังจี้หมิงมีน้องสาวที่โตจนถึงวัยออกเรือนแล้วก็เท่านั้น” ชายหนุ่มแก้ต่างให้ตัวเอง ไม่เห็นเคยได้ยินเจ้าหมอนั่นเอ่ยถึงน้องสาวเลยสักครั้ง ปล่อยให้หวังลี่หลินเดินโปรยเสน่ห์ไปทั่วแบบนี้ ไม่กลัวว่าน้องสาวจะถูกฉุดคร่าหรือไร เป็นพี่ชายประสาอะไรใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

ร่างสูงนึกถึงสตรีอีกคนที่เดินเคียงกันเมื่อครู่ เดิมทีหลี่ซีเจี๋ยออกจะรำคาญเหล่าสตรีที่ขยันมาทอดสะพานให้ แต่ความงดงามโดดเด่นของเมิ่งจื่อหยวนทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป นางดูน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับหยกล้ำค่า และชายหนุ่มเองก็ทราบว่ามิได้มีเขาคนเดียวที่หมายปองนาง

ทว่าเมื่อครู่นี้รอยยิ้มของหวังลี่หลันกลับสามารถหลอมละลายหัวใจของเขาได้ในชั่วพริบตา นางช่างดูน่าค้นหา กิริยาท่าทางแตกต่างจากสตรีที่นี่ หญิงสาวเปรียบเสมือนตัวแทนของความอิสรเสรี เฉกเช่นนกน้อยที่พร้อมกระพือปีกบินไปในทุกที่ๆต้องการ คิดมาถึงจุดนี้หลี่ซีเจี๋ยเริ่มนิ่วหน้าด้วยความขัดใจ หรือเขาจะกลายเป็นบุรุษใจโลเลอย่างที่ลูกน้องกล่าวหาแล้วจริงๆ ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าเพื่อขับไล่ความฟุ้งซ่านทันที