บทที่1 เป็นแฟนกันไหม?

บทที่1

@หลายปีต่อมา

@นิวยอร์ก

@มหาวิทยาลัย

"สูบบุหรี่ไม่ดีต่อร่างกายนะครับ" ชาวีที่ยืนพิงกำแพงอยู่บนดาดฟ้าของตึกเรียนคณะแพทยศาสตร์เอ่ยบอกน้ำฟ้าที่ยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่ข้างๆของเขา

"หึ อยากลองสูบบุหรี่ดูไหม" น้ำฟ้าหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางดึงบุหรี่ออกจากปากของตัวเองแล้วยื่นบุหรี่มาตรงหน้าของชาวี

"ไม่ดีกว่าครับ บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ" ชาวีตอบปฏิเสธอย่างสุภาพพลางแอบชำเลืองตามองใบหน้าสวยหวานของน้ำฟ้าเป็นระยะ

"สมกับเป็นนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่ง" น้ำฟ้าเอ่ยพลางยักยิ้มมุมปากเพียงนิดแล้วหันมาดูดบุหรี่ในมือต่อ

"อีกหนึ่งปีคุณฟ้าจะเรียนจบแล้ว คุณฟ้าจะกลับไทยเลยไหมครับ" ชาวีเอ่ยถาม ด้วยน้ำฟ้าอายุมากกว่าตนสองปีและตอนนี้น้ำฟ้าเองก็เรียนมหาวิทยาลัยคณะวิศวกรรมได้สามปีแล้วอีกหนึ่งปีน้ำฟ้าก็จะเรียนจบแล้วก็จะกลับประเทศไทยในทันทีที่เรียนจบ

ทว่าชาวีที่เพิ่งเข้ามาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีแรก และเมื่อที่ชาวีเรียนจบเขาก็จะต้องเรียนต่อแพทย์เฉพาะทาง เพื่อที่จะกลับไปช่วยบริหารงานที่โรงพยาบาลของนาวีผู้เป็นคุณพ่อของเขา

จึงทำให้ชาวีอาจจะไม่ได้กลับประเทศไทยอีกหลายปีด้วยเรียนแพทย์ค่อนข้างที่จะเรียนหนักเอาการ ชาวีคงไม่มีเวลามากพอที่จะกลับไปเยี่ยมคนทางบ้าน

"อืม ฉันต้องกลับไปช่วยพ่อทำงาน"

"..." ชาวีนิ่งเงียบไปด้วยระยะเวลานับตั้งแต่เขาอายุเก้าขวบที่มาเรียนนิวยอร์ก ก็จะมีเพียงแค่น้ำฟ้าที่คอยไปมาหาสู่ชวนเขา ชวนเขาไปทานข้าวด้วยตลอดเวลาอีกทั้งน้ำฟ้ายังคอยปกป้องชาวีทุกครั้งที่มีคนมากลั่นแกล้งชาวี

ชาวีเองก็เป็นชอบเก็บตัวเงียบไม่ชอบสุงสิงกับใครจึงทำให้ชาวีไม่มีเพื่อนเลยสักคนมีเพียงแค่น้ำฟ้าที่เขาสนิทด้วย

"ส่วนพี่ชายของฉันก็ต้องไปทำงานแทนพ่อที่มาเก๊า" น้ำฟ้าเอ่ยบอกชาวีพลางพ่นควันบุหรี่ขาวฟุ้งออกจากโพรงปาก

"ไม่กลับได้ไหมครับ" ชาวีที่นิ่งเงียบฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นมาอย่างกล้าหาญเขาไม่อยากให้น้ำฟ้ากลับประเทศไทย หากไม่มีเธอเขาคงจะเหงาและหว่าเว้มาก เพราะเธอคือพี่สาวและเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาเพียงคนเดียว

"คิดถึงฉันรึไง" น้ำฟ้าเอ่ยถามอย่างติดตลกพลางทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วใช้รองเท้าส้นสูงสี่นิ้วเหยียบจนไฟปลายบุหรี่ดับ

"ถ้าบอกว่าคิดถึงคุณฟ้าจะยังกลับไทยอยู่ไหมครับ"

"เด็กน้อยของฉันทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ" น้ำฟ้าคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับชาวีมือบางเลื่อนขึ้นมาลูบริมฝีปากหยักได้รูปของชาวีเบาๆ

"จะกลับไทยจริงๆเหรอครับ" ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยถามดวงตาคมกริบภายใต้แว่นตาหนาเตอะมองริมฝีปากอวบอิ่มแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อน นิ่งๆ

"อืม อีกหนึ่งปี"

"..."

"ไปเดทกันไหม?"

"ครับ?" ชาวีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ อยู่ๆ หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณริชาร์ดจะไม่ว่าเหรอครับ"

"ฉันกับริชาร์ดเราเป็นแค่เพื่อนกัน" น้ำฟ้าถอนหายใจออกมายาวๆอย่างเบื่อหน่ายเมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนชายคนสนิทที่ตามจีบเธอมาตั้งแต่เด็ก

"ไง" ราวกับจุดธูปสามดอกเรียก น้ำเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"นายรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไง" น้ำฟ้าเอ่ยถามริชาร์ดที่กำลังเดินล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ตรงเข้ามาหาเธอกับชาวี

"ฉันมีตาวิเศษอยู่ทุกที่" ริชาร์ดตอบเสียงเรียบพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ "ไอ้เพลิงให้ฉันมารับเธอกลับบ้าน จะกลับได้รึยัง?" ริชาร์ดเอ่ยถามน้ำฟ้าพลางปรายตามองชาวีที่ยืนอยู่ข้างๆ ของน้ำฟ้าเพียงนิด

"นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ"

"กลับได้แล้ว ฉันมีงานกลุ่มต้องรีบทำต่อ"

"ถ้ามีงานกลุ่มแล้วนายจะมารับฉันทำไม" น้ำฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งด้วยความหงุดหงิด

"มารับผู้หญิงที่ชอบไม่ถือว่าผิด" ริชาร์ดเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ส่วนชาวีที่ได้ฟังอย่างนั้นก็เบือนหน้าไปมองอีกทางทันที

"ไร้สาระ" น้ำฟ้าดันลิ้นติดกระพุ้งแก้มก่อนจะหันมาพูดคุยกับชาวีต่อ "วันนี้นายมีเรียนถึงสามทุ่มใช่ไหม"

"ครับ" ชาวีตอบกลับเพียงสั้นๆ โดยมีสายตาคมกริบของริชาร์ดจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ

"อย่าลืมหาอะไรทานด้วยล่ะ ฉันกลับล่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยบอกชาวีก่อนจะยื่นมือบางมาลูบแก้มสากของชาวีเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วจึงเดินออกมาจากดาดฟ้าของตึก

"ดูเป็นห่วงเป็นใยมันจังเลยนะ" ริชาร์ดเอ่ยขึ้นตามแผ่นหลังบางของน้ำฟ้าที่กำลังจะเดินเข้าไปภายในลิฟต์

"กับคนที่ชอบจะห่วงใยก็ไม่ผิด"

"เธอพูดแบบนี้ฉันเสียใจนะ"

"หึ นายน่ะเหรอจะเสียใจผู้หญิงในสต๊อกของนายมีเยอะแยะ" น้ำฟ้าแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างเย้ยหยัน เรื่องที่ริชาร์ดเป็นเสือผู้หญิงข้อนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร

"ถ้าเธอยอมเป็นแฟนฉัน ฉันจะเลิกมั่วผู้หญิงตลอดชีวิต"

"หึ เสือยังไงก็เป็นเสืออยู่วันยันค่ำ" น้ำฟ้าแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆอีกครั้งพลางกดปุ่มปิดประตูลิฟต์

"ถ้าเธอยอมเปิดใจให้ฉันบ้าง ฉันจะทำให้เธอเห็นว่าฉันสามารถเป็นแมวให้เธอได้ที่รัก" ริชาร์ดเอ่ยพลางใช้ลิ้นสากเลียรอบริมฝีปากหยักได้รูปของตัวเองเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์

"ไร้สาระ" น้ำฟ้าตอกกลับเสียงเข้มพลางยืนกอดอกพิงผนังลิฟต์โดยมีสายตาหื่นกระหายของริชาร์ดจ้องมองเรียวขาสวยขาวผ่องของเธอตลอดเวลาอย่างเปิดเผย

@หลายวันต่อมา

@มหาวิทยาลัย

"มีใครในใจรึยัง?" น้ำฟ้าเปิดประเด็นเอ่ยถามชาวีที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ของลานคณะแพทยศาสตร์ ข้างๆ ของเธอ

"ครับ?" ชาวีหันหน้ามามองดวงหน้ากลมโตของน้ำฟ้าด้วยความไม่เข้าใจ

"มีแฟนรึยัง" น้ำฟ้าเอ่ยถามย้ำพลางหันหน้ามาจ้องมองที่นันย์ตาคมเข้มของชาวีไม่ละสายตา จึงทำให้ตอนนี้ทั้งคู่กำลังสบตากันอยู่

"ยังไม่มีครับ" คำตอบของชาวีเรียกรอยยิ้มมุมปากของน้ำฟ้าได้เป็นอย่างดี

"เป็นแฟนกันไหม?" น้ำฟ้าเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาทำเอาชาวีรู้สึกประหม่าและตกใจไม่น้อย

"เอ่อ..ผมยังเรียนไม่จบเลยนะครับ"

"เรียนไปด้วยมีแฟนไปด้วยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร" น้ำฟ้าถอนหายใจออกมายาวๆ "ฉันให้เวลานายคิดก่อนก็ได้" เมื่อเห็นว่าชาวีนิ่งเงียบไปน้ำฟ้าจึงเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง "ฉันมีเวลาให้นายคิดทั้งชีวิตแต่อย่านานนักล่ะ"

"ร้านอาหารเปิดใหม่ที่ย่านxxxน่าอร่อยดีนะครับ" ชาวีเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปได้สักพักพลางอมยิ้มกับคำพูดของน้ำฟ้า

"อยากไปเหรอ?" ชาวีไม่ได้ตอบแต่เขาพยักหน้าแทนการตอบตกลง พลางอมยิ้มจนแก้มปริมือหนาขยับแว่นตาของตัวเองขึ้นลงเพื่อกลบเกลื่อนอาการเคอะเขิน

"เดี๋ยวพาไป" น้ำฟ้าเอ่ยพลางใช้มือบางลูบเส้นผมดำขลับของชาวีเบาๆ ก่อนจะวางศีรษะทุยเล็กของตัวเองลงบนบ่าแกร่งของชาวีทำราวกับเป็นแฟนสาวของชาวีอย่างไรอย่างนั้น