SAVAGE MAFIA พิศวาสคุณหมอฮอตเนิร์ด SM25+++

บทนำ

14 ปีก่อน

@นครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

@โรงเรียนเอกชนชื่อดัง

"ไอ้แว่น!ไอ้แว่น!ไอ้แว่นหน้าโง่" เสียงล้อเลียนของเด็กผู้ชายผมบอนด์ตาสีฟ้าคนหนึ่งและเพื่อนๆ อีกสี่คนในห้องเรียนต่างอุปทานหมู่พร้อมใจกันตะคอกเสียงใส่หน้าของชาวี เด็กชายสัญชาติไทยแต่ใบหน้าเหมือนชาวยุโรป วัยเก้าขวบที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่บนโต๊ะเก้าอี้หลังห้องเรียน

ชาวีเด็กชายลูกเสี้ยวเยอรมนี มาจากประเทศไทยเขาย้ายมาเรียนที่อเมริกาเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว ด้วยบุคลิกที่ขี้อายนิ่งเงียบชอบเก็บตัว อีกทั้งเขายังสวมใส่แว่นตาหนาเตอะจึงทำให้เพื่อนๆ ในห้องเรียนชอบกลั่นแกล้งล้อเลียนเขาอยู่ตลอดเวลา

"..." ชาวีนั่งก้มหน้านิ่งเงียบขบกรามแน่นไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับ

"หุบปากเน่าๆ ของพวกแกซะ" น้ำเสียงดุดันของใครคนหนึ่งดังขึ้นทำให้เด็กชายผมบอนด์ทั้งห้าคนต่างหันไปมองที่ต้นทางของเสียงนั้นพร้อมกันอัตโนมัติ

"เธอเป็นชาวเอเชีย ฉันได้ข่าวว่าพ่อของเธอเป็นเจ้าพ่อมาเฟียด้วย" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยกระซิบบอกเพื่อนๆ ในกลุ่ม

"ไร้สาระน่า" เด็กชายหัวโจกของห้องเรียนเอ่ยพลางจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของน้ำฟ้า เด็กสาวที่อายุมากกว่าตนสองปีอย่างท้าทาย

"เฮ้ คนสวย อยากไปเที่ยวกับพวกเราไหม ชายห้าหญิงหนึ่งที่หลังโรงเรียน" เด็กชายที่เป็นหัวโจกคนเดิมเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางแสยะยิ้มมุมปาก ท่าทางกวนใจของเด็กชายทั้งห้าทำเอาน้ำฟ้ารู้สึกโกรธพวกเขามากกว่าเดิม

"ปากดี" น้ำฟ้าในวัยสิบเอ็ดขวบเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างไม่สบอารมณ์พลางกำหมัดแน่น

"ใช่ พวกเราปากดี" เด็กชายผู้เป็นหัวโจกตอกกลับน้ำฟ้าอย่างอารมณ์ดี "เธออยากลองใช้ปากของเธอ ออรัลให้พวกเราทีละคนไหม?"

"หยุดพูดจาแบบนี้กับพี่สาวของฉันได้แล้ว ถ้าพวกนายไม่ยอมหยุดก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ชาวีเอ่ยตักเตือนกลุ่มนักเลงประจำห้องเรียนอย่างเหลืออดพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเด็กชายผู้เป็นหัวโจกของห้องเรียนเขม็ง

"เฮ้! ไอ้ลูกหมาอย่างแกจะทำอะไรพวกเราได้ ขนาดมองหน้าพวกเราแกยังต้องใส่แว่นมองเลย" เด็กชายหัวโจกของห้องเรียนตอกกลับชาวีอย่างล้อเลียนพลางหัวเราะเยาะเย้ย

"ฮ่าๆ!!!" เด็กชายทั้งห้าคนต่างระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ชาวีเองก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเคือง

"นายดูหน้าไอ้บื้อนี่สิ มันกำลังใช้สายตาเกลียดชังมองนายอยู่ นายจะไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ" เด็กชายอีกคนในกลุ่มเอ่ยยุยงพลางยักยิ้มมุมปากจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชาวีด้วยท่าทางที่เหนือกว่า

"ใช่ ถ้าเป็นฉัน ฉันต่อยมันแว่นหักไปแล้ว" เด็กชายอีกคนเอ่ยเสริม

"หุบปาก" เป็นน้ำฟ้าที่เอ่ยแทรกขึ้นมาทำให้เด็กชายรุ่นน้องทั้งห้าคนต่างหยุดหัวเราะหันมามองที่น้ำฟ้าเป็นตาเดียวกัน "ไอ้พวกสวะเป็นลูกผู้ดีซะเปล่าแต่ทำตัวต่ำ"

"ยัยนี่กำลังด่านาย ว่านายเป็นพวกสวะนายยอมเหรอ" เด็กชายอีกคนเอ่ยยุแยงเด็กชายผู้เป็นหัวโจก

"ฉันไม่ยอมอยู่แล้ว"

"หุบปากแล้วขอโทษชาวีของฉันซะ" น้ำฟ้าออกคำสั่งเสียงเข้ม

"ขอโทษชาวีของฉัน? ชาวีของฉัน? ฉันฟังอะไรผิดไปรึเปล่าวะ?" เด็กชายผู้เป็นหัวโจกของห้องเรียนเลิกคิ้วขึ้น อย่างตั้งใจกวน "ฮ่าๆ!!!ขำว่ะ ทำไมฉันต้องขอโทษไอ้ทึ่มนี่ด้วย มันหน้าเหมือนพ่อฉันรึไง" เด็กชายผู้เป็นหัวโจกของห้องเรียนตอกกลับอย่างยียวนพลางหัวเราะเยาะเย้ยอย่างสะใจ

"พี่สาวคนนี้ปากเก่งใช่เล่น สงสัยว่าพวกเราคงต้องจัดหนักให้พี่สาวคนนี้สักหน่อยแล้วมั้ง" เด็กชายหนึ่งในกลุ่มพูดแทรกขึ้นมาอย่างยียวน

"อย่างพวกนายคงชอบความรุนแรงสินะ" ตุบ! ผัวะ! ผัวะ! ตุบ! สิ้นเสียงน้ำฟ้ากระโดดเข้าถีบที่กลางหน้าอกของเด็กชายผู้เป็นหัวโจกของห้องเรียนอย่างแรงทำให้เด็กชายคนดังกล่าวล้มไปด้านหลังชนกับเพื่อนๆ อีกสี่คนของเขาจนเด็กชายทั้งห้าล้มลงทับกันนอนที่พื้นห้องเรียน

ตุบ! ผัวะ! เสียงต่อสู้ดังระงมภายในห้องเรียน น้ำฟ้าใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็สามารถจัดการเด็กชายจอมเกเรทั้งห้าคนให้นอนจมกองเลือดที่พื้นได้อย่างง่ายดายโดยที่เธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด

"ใครอยู่ข้างนอก" น้ำฟ้าเอ่ยถามบอดี้การ์ดของเธอที่แฝงตัวมาเป็น รปภ. ประจำจุดต่างๆ ของโรงเรียนเอกชนชื่อดังย่านคนรวยแห่งนี้ตามคำสั่งของคุณพ่อของเธอ

"ครับคุณหนู" บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสี่คนในคราบ รปภ. วิ่งกรูกันเข้ามาหาน้ำฟ้าทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

"ลากพวกมันไปทิ้งที่ทะเลสาป"

"ครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสี่คนโค้งศีรษะตอบรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะเดินเข้าไปหิ้วร่างไร้สติของเด็กชายทั้งห้าคนออกไปทิ้งที่ทะเลสาปนอกเมืองตามคำสั่ง

"คุณฟ้าเจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ" ชาวีเอ่ยถามน้ำฟ้าที่อายุมากกว่าตนถึงสองปีด้วยความเป็นห่วง

"ฉันควรจะถามนายมากกว่า"

"..." ชาวีนิ่งเงียบไป เขาก้มหน้าลงไม่กล้าสู้หน้าของน้ำฟ้าเด็กสาวที่คอยปกป้องเขาตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่เขาย้ายมาเรียนที่นี่ที่ โรงเรียนเดียวกันกับน้ำฟ้าและเพลิงตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อของเขาอย่างนาวี

ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา น้ำฟ้าคอยตามดูแลและปกป้องเขาอยู่เสมอจนบางครั้งเขาเองรู้สึกเอือมระอาสมเพชตัวเองที่ต้องให้ผู้หญิงมาคอยปกป้องเขาที่เป็นผู้ชายตลอดเวลา

"นายเจ็บตรงไหนรึเปล่า" น้ำฟ้าเอ่ยถามเสียงเรียบพลางเดินเข้าไปหาชาวี

"นิดหน่อยครับ" ชาวีตอบเสียงเบา พลางใช้มือแตะที่บาดแผลมุมปากของตัวเอง ด้วยก่อนหน้าที่น้ำฟ้าจะเข้ามาเขาถูกเด็กชายผู้เป็นหัวโจกของห้องเรียนใช้กำปั้นหนักๆ ต่อยเข้าที่มุมปากของเขาหนึ่งที

"ตามฉันมา" น้ำฟ้าออกคำสั่งพลางถือวิสาสะจับมือของชาวีให้เดินตามเธอออกมาจากห้องเรียน

"ไปมีเรื่องที่ไหนมา?" เพลิงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ภายในห้องพักพิเศษของโรงเรียนที่คุณปู่ของเขาอย่างคิมหันต์ได้ซื้อทั้งห้องนี้เอาไว้ให้เพลิงและน้ำฟ้าได้เข้ามาพักผ่อนหรือทานอาหารกลางวันเวลาไม่มีคลาสเรียน "?" เพลิงเลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อยเอ่ยถามน้องสาวพลางปรายตามองที่มุมปากของชาวีเพียงนิด

"นี่กล่องยา" น้ำฟ้าไม่ได้ตอบคำถามของพี่ชายแต่เลือกที่จะเดินไปหยิบกล่องยาแล้วโยนกล่องยามาบนโต๊ะด้านหน้าของชาวี "พ่อนายเป็นหมอ นายคงไม่ต้องให้ฉันทำแผลให้หรอกใช่ไหม?"

"ขอบคุณครับ ผมทำแผลเองได้ครับ" ชาวีเอ่ยขอบคุณพลางหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาทำแผลให้ตัวเองอย่างเบามือ