ตอนที่ 20 บาดตา

Episode [20] บาดตา

โครม!!! โครม!! เสียงฟ้าร้องดังลั่นส่งผลให้เรนนี่สะดุ้ง ท้องฟ้ายิ่งมืดขึ้นกว่าเดิม ลมพัดกระโชกแรง รถแม้แต่คันเดียวก็ไม่แม้แต่จะวิ่งผ่าน ภายในใจกลัวสุดขีด เธอก้าวขาที่สั่นเทาของตัวเองเดินออกมากลางถนนเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้ๆ ต้นไม้ค่อยๆ เดินอย่างไร้จุดหมาย...

เปรี้ยงงง!!!

"กรี๊ด...!!" เรนนี่กรี๊ดสุดเสียง ยกมือขึ้นอุดหูหลับตาแน่น

ซ่า!! ซ่า!! ในวินาทีต่อมาฝนเม็ดโตก็โหมกระหนํ่าร่วงหล่นจากท้องฟ้าเป็นสายทำให้ชุดนักศึกษาแนบลู่เข้ากับเนื้อตัวขาวโพลน

"แม่ หนูอยากไปอยู่กับแม่ ฮือ" เรียวแขนกอดกระเป๋าแน่น ทรุดตัวนั่งลงบนถนนเปียกแฉะ ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ระบายความเจ็บปวดออกมา

"..." สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยมองร่างเล็กที่นั่งร้องไห้ไม่รู้ตัวมือหนากางร่มให้เธอจากด้านหลังก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างจับที่ไหล่เปียกชื้นเบาๆ

"???" ใบหน้าเปียกชื้นค่อยๆ หันมามองข้างหลังอย่างกล้าๆ กลัวๆ ดวงตากลมโตช้อนมองร่างของคนมาใหม่

"ลุกขึ้น เดี๋ยวไปส่ง"

"เจ้าคุณ..."

"อืม ฉันเอง" เรนนี่ชักสีหน้าแปลกใจ เธอค่อยๆ ลุกขึ่นประจันหน้ากับเจ้าคุณ คลี่ยิ้มออกมาทั้งนํ้าตา พยายามกลั้นเสียงสะอื้น

"ไหวมั้ย"

"..." ใบหน้ากลับกลายเป็นหมองเศร้า เธอก้มหน้าหลบสายตาเอเธนส์

"ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมา.."

"ฮึก..."

พรึบ!!! เจ้าคุณฉุดร่างเธอเข้ามากอดมือหนาค่อยๆ ลูบปลอบเธอ เรนนี่ยืนแข็งทื่อเธอได้แต่ปล่อยนํ้าตาออกมาไม่หยุดเมื่อพ้นสายตาเจ้าคุณ ริมฝีปากสั่นระริก นานแล้วที่เธอไม่ได้รับอ้อมกอดจากใคร ถึงอยากจะผลักร่างหนาออก แต่ในใจก็ต้องการเพียงใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ในตอนนี้แค่นั้นเอง..

"นานรึยัง ที่ไม่มีใครกอดแบบนี้.." พอได้ยินคำถามก็เหมือนเจ้าคุณเข้าใจรู้สึกเธอเป็นอย่างดีหยดนํ้าตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาเป็นสายอยู่เรื่อยๆ ..

"ตั้งแต่เจ็ดขวบ.."

"กอดฉันได้นะ ไม่หวง"

"...." เรียวแขนค่อยๆยกขึ้นกอดเอวสอบเอาไว้ ใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงที่บ่าไหล่ มือบางขยํ้าเสื้อนักศึกษาของเจ้าคุณเอาไว้แน่น...

ปึก!!! ภาพตรงหน้าส่งผลให้ร่มในมือของเอเธนส์ที่ถูกกางไว้หล่นลงพื้น ชายหนุ่มขบกรามแน่น เขากำลังจะมารับเธอแต่กลับเห็นภาพที่ไม่ควรเกิดขึ้น มือหนากำแน่น อยากจะวิ่งเข้าไปกระชากร่างเล็กออกมาแต่ก็ทำได้เพียงหมุนตัวกลับเข้าไปในรถระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง..

"ให้มันได้อย่างงี้ดิว่ะ!!" เอเธนส์ตะคอกในรถ ทุบหมัดลงพวงมาลัยก่อนจะเหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวไปยังสองร่างที่ยืนกอดกันอยู่กลางถนน

ปี๊ด!!! ปี๊ด!!!

"เรนระวัง!!" เจ้าคุณดันร่างเล็กหลบได้อย่างหวุดหวิด สายตาไม่สบอารมณ์มองตามก้นรถคันหรูไปสุดสายตา

"..." เรนนี่ที่พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกับเจ้าคุณกำลังจะโดนรถเฉี่ยวยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เธอมองไปที่คนข้างกายตอนนี้เนื้อตัวเปียกไม่ต่างกัน

"เป็นอะไรไหม?"

"ไม่ นายล่ะ"

"ฉันไม่เป็นไร ขึ้นรถเถอะ" เจ้าคุณที่พึ่งเดินไปหยิบร่มมาเดินนำหน้าเธอไปยังที่รถของตนเองแล้วทั้งคู่ก็ได้มานั่งอยู่บนรถ

"ทะ ทำอะไร"

"เปลี่ยนเสื้อก่อน เดี๋ยวจะไม่สบาย ฉันเป็นห่วง" คำว่าเป็นห่วงของเจ้าคุณทำให้เธอนิ่งเงียบ เรนนี่เอื้อมมือหยิบเสื้อแจ็คเก็จตัวโตขึ้นมาสวมทับเอาไว้

"ขอบคุณนะ"

"ที่จริงฉันแอบขับรถตามนายนั่นมา จนเห็นมันมาปล่อยเธอทิ้งไว้แบบนี้ ถามจริง มันเลวขนาดนั้นยังทนอยู่กับมันอีกหรอ.." เจ้าคุณถามออกไป พร้อมกับออกรถเคลื่อนตัวตามถนนเปียกชื้นไปช้าๆ

"นายรู้หรอ.."

"มันพูดซะขนาดนั้น แล้วรอยที่ตัวเธอวันนั้นเป็นฝีมือมันใช่ไหม"

"..." ใบหน้าจิ้มลิ้มพยักตอบเบาๆ

"อย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า ปล่อยเหี้ยกับเหี้ยคบกันไปเถอะ" เจ้าคุณพูดไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ชอบให้เรนนี่ไปยุ่งกับคนใจร้ายพวกนั้น

"ถ้าทำได้ ฉันคงไม่ทนอยู่หรอก"

"...ฉันคงห้ามอะไรเธอไม่ได้ ถ้าเธอมีเหตุผลจริงๆ แต่อยากให้รู้เอาไว้เมื่อไหร่ที่ไม่เหลือใครอย่าลืมว่ามีฉันอยู่ข้างๆ"

"นายเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉัน..."

"ก็ฉันเป็นคนรักเพื่อนไง.."

"...." เรนนี่เหลือบไปมองคนข้างกายเธอแปลกใจกับคำพูดเมื่อกี้เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเธอนั่งเหม่อลอยออกนอกกระจก จนเผลอหลับไปเป็นเวลาหลายนาที

.

.

.

@คอนโดเรนนี่

"...." เจ้าคุณมองคนตัวเล็กที่นอนเหนื่อยล้า ก่อนจะเอื้อมมือปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออกให้เธอ ค่อยๆ เอื้อมหน้าเข้าไปใกล้ๆ มือหนาค่อยๆ ปาดเส้นผมที่คลอเคลียอยู่บนแก้มเนียนใสออก

"เรน..ถึงคอนโดเธอแล้ว" เสียงกระซิบเบาๆสอดแทรกเข้ามาในหู เรนนี่รู้สึกตัวขึ้นค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นกวาดมองบรรยากาศรอบข้าง

"นายกลับดีๆนะ" เรนนี่บอกเพื่อนชายเสียงแผ่วเบา ถอดเสื้อแจ็คเก็จคืนเจ้าคุณ

"อืม พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันมารับไปมหาลัยพร้อมกัน"

"เอ่อ.."

"ไม่มีข้อแม้ ตรงนี้ที่เดิมเจ็ดโมงครึ่ง"

"ก็ได้.." เธอรับปาก

"กินยาไว้ก่อนก็ดีนะ ดูสภาพไม่น่าจะไหว" เจ้าคุณอังหน้าผากเธอก็สัมผัสกับความร้อนจี๋

"รู้แล้ว.." พูดจบ เธอก็เปิดประตูตวัดเรียวขาลงจากรถ รอให้รถเอเธนส์เคลื่อนตัวออกไปจนสุดสายตาหลังจากนั้นร่างเล็กก็เดินช้าๆ เข้าไปในคอนโดมุ่งหน้าไปยังลิฟต์

ตี้ด! สัญญาณลิฟต์แจ้งขึ้นประตูค่อยๆ เคลื่อนออกผู้หญิงหน้าตาสวยน่ารัก ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางไม่หนาเกินไปประดับไปด้วยรอยยิ้มเธอเดินถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่เดินออกมาจากลิฟต์

"อ้าว เธอนี้เองพักที่นี้ด้วยหรอ" นํ้าขิงหยุดชะงักมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ค่ะ"

"แล้วเป็นอะไรกับเฮีย? " ร่างกายในส้นสูงแหลมปี๊ดเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอสายตาคาดคั้นต้องการคำตอบ

"แค่คนรู้จักกันเฉยๆค่ะ" เรนนี่ฝืนตอบออกไป

"ดีแล้ว อย่าเป็นมากกว่านั้นเลยเพราะมันจะไม่ปลอดภัยกับตัวเธอ ฉันไปล่ะ" พูดจบนํ้าขิงก็เดินนวยนาดผ่านตัวเธอไป เรนนี่จึงละความสนใจก้าวขาเข้ามาในลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นของตนเอง ลิฟต์เปิดออกเธอก็ค้นหาคีย์การ์ดในกระเป๋าแล้วสอดมันเข้าไปในห้องภายในสว่างเตียงนอนยับยู่ยี่ หันไปอีกทีก็พบร่างเอเธนส์ที่อยู่ในสภาพล่อแหลม ในมือคีบมวลบุหรี่เอาไว้

"ทีหลังจะพลอดรักกันก็ช่วยหลบดีๆ ด้วยล่ะ..เมื่อไหร่ที่ฉันหมดความอดทนขึ้นมาจะไม่มีคำว่าปราณี.."

.

.

.

Next...

"ไง จูบฉันมันเร่าร้อนเท่าจูบเพื่อนเธอรึป้าว? "