ตอนที่ 14 บอบช้ำ

Episode [14] บอบชํ้า

ปึก! ปัง! เจ้าคุณเดินแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ พร้อมกระเป๋าสะพายหลัง สองขาเดินไปทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนที่นอนเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของห้อง

"เจ้าคุณ..นะ..นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี้"

"ยากไร..วันนั้นฉันก็ตามเธอมาเงียบๆ ไงล่ะ" ถ้าห้องนี้มันคือห้องฉันจริงๆ ฉันจะไม่ว่าอะไรนายนี้เลย แต่มันเป็นห้องของคุณเอเธนส์น่ะสิ..ถ้ารายนั้นมาเจอละก็ฉันอาจจะไม่มีชีวิตรอดก็ได้..

"ออกไปก่อนได้มั้ย..ขอใส่เสื้อผ้าก่อน"

"ใส่ไปดิฉันไม่แอบมองเธอหรอกหน่ะ..หรือว่า..เธอแอบซุกผู้ชายไว้ในตู้" เจ้าคุณทำสีหน้าจับผิด

"ปะ..ป้าว" ฉันหลบสายตาจับผิดคู่นั้น

"รอยอะไรแดงๆ?"

หมับ! วินาทีต่อมาร่างฉันก็ถูกเจ้าคุณคว้าหมับเข้าที่เอวตวัดลงบนเตียง ทำเอาหัวใจฉันเต้นระส่ำระสาย กับจังหวะซิสคอมแบบนี้ แล้วคนก็มักจะเข้ามาเห็นพอดีเข้าใจผิดไปใหญ่เหมือนฉากในละครไทย

"จะ...จะทำอะไร"

"อยู่นิ่งๆ" มือหนาดันหัวฉันควํ่ากับที่นอน อีกข้างค่อยๆ เลื่อนชุดคลุมอาบนํ้าลงมาเรื่อยๆ ก่อนที่มือจะหยุดชะงักนิ่ง

"ทำไมเป็นแบบนี้..คะ..ใครทำอะไรเธอ" นํ้าเสียงเจ้าคุณดูตกใจ ก็แน่นะสิฉันเองที่เห็นรอยบนแผ่นหลังตัวเองยังตกใจเลย

"..." ฉันกลืนนํ้าลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่กล้าบอกความจริง

"เรน มันไม่ใช่เบาๆ แล้วนะ แล้วทำไมแผลถึงเปื่อยขนาดนี้?"

"อึก.." เจ้าคุณจับร่างฉันลุกขึ้นนั่ง แววตาฉายแววเป็นห่วง มือสองข้างจับที่ไหล่ฉันไว้ เราประสานสายตามองกันอยู่อย่างนั้นจนฉันเป็นฝ่ายหลบ..

"ตอบดิเรน..ที่ฉันถามก็เพราะเป็นห่วงในฐานะเพื่อน เธอโดนใครขืนใจรึป้าว เราจะได้แก้ปัญหา"

"ฉะ..ฉันยังไม่พร้อมบอก" ฉันไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว นึกทีไรก็ปวดใจขึ้นมาทุกที..

"ได้ ฉันจะไม่เค้นเอาคำตอบจากเธอ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พร้อมจะบอก หรืออยากระบาย เธอต้องนึกฉันเป็นคนแรกนะเรน ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เจออะไรมาบ้าง.."

"...แต่แววตาเธอมันสื่อทุกอย่างชัดเจน ว่าทุกอย่างที่เธอเคยเจอมามันเลวร้ายขนาดไหน" แววตาของคนตรงหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย จริงๆ ก็รู้สึกดีที่ฉันไม่ได้โตคนเดียว แต่อีกใจฉันก็อยากจะหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆ ในโลกของตัวเอง..

"...." ฉันก้มหน้าหลบสายตาเจ้าคุณ ฉันไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น แต่โลกที่ฉันเคยพบเจอมามันยากที่จะเข้มแข็งได้..

"หันหลังมานี้"

"นายจะทำอะไร..."

"แผลขนาดนี้จะหายสักทีไหม ใครใช้ให้เธอไปอาบนํ้า แผลพวกนี้เขาห้ามโดนนํ้า"

"ฉัน.." จู่ๆ ภาพเหตุการณ์เสี่ยงชีวิตก็แทรกเข้ามาในหัว ทำให้ฉันตัวสั่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอเพราะหยาดนํ้าตาเริ่มคลอเบ้า..

"เรน เธอเป็นอะไร" เจ้าคุณแตะมือที่บ่าฉันเบาๆ สติฉันจึงกลับมา

"ปะ..ป้าว ฉะ..ฉันแค่ไม่รู้ว่าแผลแบบนี้เขาห้ามโดนนํ้า"

"ทีหลังก็อย่าอาบนํ้าอีก ถ้าแผลยังไม่หายดี"

"..." ฉันพยักหน้าตอบ

"ในห้องเธอมีอุปกรณ์ทำแผลมั้ย อยู่เต็มหลังขนาดนี้คงทำเองไม่ได้"

"อยู่บนชั้นวางของ" ฉันชี้ไปที่ชั้นวางของไม่ไกลนัก

"..." เจ้าคุณไม่ตอบอะไรเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล และเดิมกลับมาที่เดิม

"..." ฉันเหลือบมองเจ้าคุณที่เริ่มแกะอุปกรณ์ทำแผล ร่างกายค่อยๆ หันหลังให้ ชุดคลุมค่อยๆ เลื่อนตกบ่าลงมาเรื่อยๆ จนสุดแผ่นหลัง ส่งผลให้ช่วงหน้าอกฉันเปลือยเปล่าต้องยกผ้าห่มขึ้นปิดบังเอาไว้

"ขออนุญาตนะ"

"อื้อ"

"ถ้าเจ็บก็บอก อย่าทน" เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่ฉันเจ็บที่ใจมากกว่า ทำไมคนทำถึงไม่รับผิดชอบฉันแบบนี้บ้าง..

"..." ฉันไม่ตอบอะไร มืออีกข้างขยํ้าผ้าปูที่นอนระบายความเเสบจากฤทธิ์ยา

"ตัวร้อนขนาดนี้ ไม่สบายด้วยใช่ไหม" เจ้าคุณเอ่ยถามฉัน ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่ต้นคอฉันเบาๆ ฉันเบือนหน้ามองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาเพียงหางตา นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่มีใครถามฉันแบบนี้

"..." ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ

"ถ้าไม่สบายแล้วสระผมทำไม โตจนป่านนี้แล้ว" นํ้าเสียงดุๆ พูดขึ้นมา มืออีกข้างจับเรือนผมฉันยกขึ้นพาดบ่าไปด้านหน้า

"ช่วยเอาหน้าออกไปหน่อย.."

"มะ...มันไกล้เกินไป" ฉันเบือนใบหน้ากลับมา

"ขอโทษ เผลอไปหน่อย"

"..." ความรู้สึกโล่งหายออกไปเมื่อเจ้าคุณผละใบหน้าออก ความอ่อนโยนที่ค่อยๆ บรรจงลงแผ่นหลังฉันทำให้ผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

เจ้าคุณค่อยๆ ทำแผลให้ฉันด้วยความตั้งใจ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะสิบนาที เราสองคนก็ต่างนั่งเงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไร บางทีฉันก็แอบคิดอยากให้เขาเป็นห่วงอ่อนโยนกับฉันให้ได้ครึ่งของเจ้าคุณยังดี...แต่คงได้แค่เก็บเอาไปฝัน และพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เป็นฝ่ายรู้สึกก็พอ ในเมื่อก็รู้สถานะตัวเองดีอยู่แล้ว

"แล้วนี่ไปหาหมอบ้างรึยัง.." เจ้าคุณเอ่ยทำลายความเงียบ พร้อมกับผละมือออกจากแผ่นหลังฉัน

"ยัง"

"เดี๋ยวว่างๆ ฉันซื้อยาเข้ามาให้"

"ขอบคุณนะ.." เมื่อทำแผลเสร็จฉันจึงยกชุดคลุมอาบนํ้าขึ้นสวมให้เรียบร้อยเหมือนเดิม ค่อยขยับตัวถอยออกห่างจากร่างเจ้าคุณ

"เธอไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่จะทำอะไรผู้หญิงโดยไม่มีเหตุผล"

"ฉันไม่ได้กลัวนาย..แค่รักษาระยะห่าง.."

"ฉันเข้าใจ ไปใส่เสื้อผ้าเถอะจะได้มาอ่านหนังสือกัน" เจ้าคุณหยิบอุปกรณ์ทำแผลลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเก็บไว้ที่เดิม ส่วนฉันเองก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อผ้าเลือกตัวบางที่สุดขึ้นมาสวมเพื่อให้อากาศถ่ายเทเข้ามาถึงแผลได้ดี แต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนั้าก็พบเจ้าคุณกำลังขนหนังสือออกจากกระเป๋ากองไว้บนโต๊ะ

"หนังสืออะไรอ่ะ.."

"หนังสืออ่านก่อนสอบรอบสุดท้ายไง" เจ้าคุณตอบ มือเปิดหนังสืออ่านคร่าวๆ ด้วยท่าทางชิวๆ

"นายจะติวให้ฉันหรอ?"

"ใช่ไง..ฉันสอบติดตั้งแต่รอบแรกแล้ว และเธอก็ต้องเข้ามหาลัยเดียวกันกับฉันให้ได้ เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งอาทิตย์จะถึงวันสอบ เพราะฉะนั้นเธอควรให้ฉันติวให้" อีกแค่หนึ่งอาทิตย์เองหรอ แล้วฉันจะติดได้ยังไง แล้วสุดท้ายแล้วด้วย

"ฉันยืมหนังสือก่อนได้มั้ย.." ฉันถามเจ้าคุณพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม ที่จริงฉันก็เกรงใจนายนี้อยู่บ้าง แต่ฉันไม่มีเงินไงถ้าให้ขอคุณเอเธนส์ฉันก็ไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้ยืมเพื่อนไปก่อนแล้วกัน..

"ยังไงฉันก็ตั้งใจซื้อมาให้เธออยู่แล้ว"

"ห้ะ.."

"งงไร เพื่อนให้ของก็รับๆ ไปเถอะ" เจ้าคุณพูดปัดๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วยื่นให้ฉัน

"อะไร"

"เบอร์เธอไง เป็นเพื่อนกันไม่มีเบอร์แล้วจะติดต่อกันยังไง" ฉันจะบอกเจ้าคุณยังไงละทีนี้ว่าฉันไม่มีแม้กระทั่งโทรศัพท์

"เอ่อ..คือ ฉันไม่มีโทรศัพท์"

"เธอว่าไงนะ?"

"ก็อย่างที่พูด.." เจ้าคุณเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อนัก ก่อนจะหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าจดเบอร์ลงบนหนังสือติว

"นี้เบอร์ฉัน เผื่อมีอะไรก็ติดต่อมาก็แล้วกัน ตั้งใจอ่านหนังสือด้วย ยัยขี้แย" มือหนายื่นมายีหัวฉันเล่น จนผมเผ้ายุ่งเหยิงหมด ส่งผลให้ฉันต้องยกมือขึ้นจัดทรงผมตัวเองใหม่

"รู้แล้ว.."

"เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้ฉันมาหาใหม่ เผื่อคนนั้นของเธอมาเห็นจะเข้าใจผิดเอา" คนนั้นที่เจ้าคุณหมายถึงคงจะเป็นคุณเอเธนส์ แต่เขาไม่ใช่ของฉันสักหน่อย...

"คุณ..นายอย่าพึ่งมาเจอฉันได้ไหม คือ..ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันติดต่อกลับไปนะ ส่วนเรื่องสอบ นายไม่ต้องเสียสละเวลาให้ฉันขนาดนั้นก็ได้.." นี้คงเป็นครั้งแรกที่ฉันพูดกับคุณเป็นประโยคยาวที่สุด จริงๆ ฉันก็ไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น แต่เพราะเหตุผลหลายอย่างฉันจึงไม่อยากให้เจ้าคุณมาเจอกันในช่วงนี้ ถ้าโชคดีฉันสอบติดขึ้นมาจริงๆ เราคงได้เจอกันอีกครั้งในมหาลัยแน่นอน

"ถ้าเธอสบายใจที่จะทำแบบนั้นฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเธอ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอย่าละทิ้งอนาคตของตัวเองเพราะการสอบครั้งนี้ชี้อนาคตเธอนะ" เจ้าคุณพูดเตือนสติฉัน ซึ่งมันก็ถูกอย่างที่นายนี้พูด แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันจะเรียนจบก่อนหรือจะตายบนเตียงก่อนกันแน่..

"อื้อ"

"ฉันกลับล่ะ อย่าลืมที่บอกทุกอย่างด้วย"

"อ๊ะ.." ก่อนออกจากห้องเจ้าคุณก็ไม่วายผลักหัวฉันทีหนึ่ง ยิ้มหัวเราะพอใจเดินออกจากห้องไป นี้คงจะเป็นอีกหนึ่งคนที่ฉันคาดหวังว่าเขาจะมาดี ไม่ได้มาทำร้ายจิตใจและร่างกายฉันให้บอบชํ้าเหมือนใครบางคน..

[And Talk]

.

.

.

Next...

"เป็นผู้ชายคนอื่นคงยอมถ่างขาให้เขาเอาแล้ว ฉันจูบแค่นี้ทำเป็นสะอิดสะเอียน จูบห่วยๆ แบบนี้คิดว่าฉันชอบมากรึไง!! "