ตอนที่ 12 เผด็จการ

Episode [12] เผด็จการ

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านระเบียงเข้ามาในห้อง กระทบเปลือกตาคู่สวยที่ปกปิดดวงตากลมโตเอาไว้ เรนนี่รู้สึกตัวตัวเปิดเปลือกตาขึ้น

"แค่ก..ๆ" มือเล็กยกขึ้นปิดจมูก เมื่อสัมผัสถึงกลิ่นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งเข้ามาในห้อง เธอกวาดสายตามองหาต้นตอของกลิ่น

"แค่กลิ่นบุหรี่ทำท่าเหมือนจะตาย" เอเธนส์เดินออกมาจากนอกระเบียง ทั้งร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่ ตามแผงอกกว้างมีหยดนํ้าเกาะกราย มือหนาคีบมวลบุหรี่ขึ้นสูบเป็นระลอก

"..." ใบหน้าซีดเผือดเบือนไปทางอื่น เรียวแขนพยายามดันร่างลุกขึ้นจากเตียงนอน

ปึก! ซองอะไรบางอย่างถูกโยนใส่หน้าเรนนี่ ส่งผลให้เธอหลับตาหลบ ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเข้าหากัน

"อะไรคะ..?"

"ไม่ต้องถาม...ถ้ายังจำได้ว่าเมื่อคืนฉันแตกในทุกรอบ" เอเธนส์กระตุกยิ้มมุมปาก เขี่ยก้นบุหรี่ใส่ถาดเขี่ย สองขาเดินสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็กบนเตียง ที่กำลังสงสัยกับตัวยาที่เอเธนส์โยนให้

พรึบ!

"จะ...เจ็บ.." มือหนากระชากร่างกายฟกชํ้าลุกขึ้นจากเตียง ผ้าห่มผืนหนาที่พันร่างไว้ร่วงหลุดโดยปฏิกิริยา เผยให้เห็นเรือนร่างเต็มไปด้วยรอยบาดแผลรอยขีดข่วนและรอยดูดทั่วทุกอณูของร่างกาย

"เจ็บขนาดนี้..ไปไหนไหวมั้ย" เอเธนส์กวาดท่อนแขนโอบร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ สายตาไล่มองเรือนร่างของเธอขึ้นมาเรื่อยๆ และหยุดที่สองกรีบฟกชํ้าบวมเป่ง ดวงตาฉายแววพึงพอใจ

"คะ?"

"ฉันถาม"

"มะ..ไม่ไหวค่ะ" เรนนี่ตอบกลับเสียงสั่นเครือ เนื้อตัวปวดร้าวไปทั่วร่าง ศีรษะหนักอึ้งคล้ายจะจับไข้

"อย่าให้ฉันเห็นเธอออกไปเพ่นพ่านอ่อยผู้ชายที่ไหนอีกก็แล้วกัน" เอเธนส์บีบคางเล็กแน่น ก่อนจะสะบัดออกในวินาทีต่อมา

ปึก! ร่างกายถูกปล่อยลงพื้น สายตาเย็นชาเหลือบมองเรนนี่ที่นั่งพับขาอยู่เท้าของเขา มือเล็กสะเปะสะปะปิดจุดลับของตนเองไว้ เรนนี่ก้มหลบสายตาด้วยความอับอาย..

เอเธนส์ละความสนใจจากร่างเธอ เดินมาหยิบชุดเดิมขึ้นมาสวม ทุกอย่างเสร็จสับ ร่างยี่ห้อยำก็เดินมุ่งหน้าไปยังประตูห้องเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย..

ปัง! พ้นร่างเอเธนส์ ดวงตากลมโตคลอเบ้าไปด้วยหยาดนํ้าตาแห่งความเสียใจเอ่อล้นออกมามากมาย เรียวขายกขึ้นชันเข่ากอดตัวเองเอาไว้ ริมฝีปากสั่นระริก ในมือกับซองยาเอาไว้แน่น..

"..ทำไมคุณใจดำกับหนูขนาดนี้"

.

.

.

ฟากเอเธนส์ที่เดินทางล้วงเลยมาหลายชั่วโมง จนถึงท่าเรือส่งออกสินค้า รถยุโรปคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในที่ประจำของตนเอง มือหยิบแว่นกันแดดขึ่นสวม เอื้อมไปเปิดประตู ท่อนขาตวัดลงจากรถ

"เชิญทางนี้ครับนาย" แพนตอล ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน เจ้าของความสูงราวร้อยเก้าสิบ มือขวาของเอเธนส์เดินเข้ามาต้อนรับพร้อมการ์ด

"..." เอเธนส์กวาดสายตามองรอบๆ ท่าเรือขนาดใหญ่ เบื้องหน้าคือนํ้าทะเลสีครามระยิบระยับแพรวพราว มือหนาล้วงถุงกางเกงเดินนำหน้ามาหยุดที่ทางขึ้นเรือเตรียมแล่นสู่ท้องทะเลข้ามประเทศ

"..เดี๋ยวกูตามไป" เอเธนส์พูด ใบหน้าคมคายโบ้ยไปยังด้านในของเรือลำใหญ่

"ครับ" แพนตอลขานรับ เดินนำการ์ดเข้าไปยังข้างใน

เมื่อลับผู้คน แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น มือหนาปรากฏเส้นเลือดปูดโปนหยิบสมาร์ตโฟนยี่ห้อดังขึ้นมาจากถุงกางเกงตัวใหม่ กรอกเบอร์สำรองของตนเองที่ตั้งใจวางไว้บนหัวเตียงลงไปแล้วกดโทรออก

ครืด ~

เรนนี่ที่กำลังสารวลอยู่กับการกินยา เธอละสายตามองไปยังเครื่องมือสื่อสารที่สั่นเครืออยู่บนหัวเตียง เรียวคิ้วสวยขมวดสงสัยก่อนจะวางแก้วนํ้าไว้ข้างๆ กัน หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดรับสาย

"คะ ใครหรอคะ"

(รับช้าขนาดนี้ไม่รับชาติหน้าเลยล่ะ?)

"ขอโทษค่ะ.."

(เอาโทรศัพท์มาให้ฉันที่ท่าเรือ ATG ให้เร็วที่สุด)

"คุณลืมโทรศัพท์หรอคะ"

(ใช่ไง..อย่าโง่)

"แต่หนูไม่สบาย.."

(นั้นมันเรื่องของเธอ เงินในลิ้นชัก ถ้าไม่มีปัญญามา คงรู้ดีนะว่าจะเจออะไร)

"คะ...คุณ"

ตี้ด! พูดไม่ทันจบ สายก็ถูกตัดไป เรนนี่ถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูกลับไม่มีรูปหรือข้อมูลใดๆ ในเครื่อง

"??? "

"...ใจร้าย" เธอบ่นอุบอิบ เมื่อรู้ความจริงว่าโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่เครื่องที่เอเธนส์ใช้ประจำ เรื่องทั้งหมดเพียงเพราะเขาต้องการหาเรื่องเธอเท่านั้น..

เอเธนส์จ้องมองสมาร์ตโฟนด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเก็บไว้ที่เดิม มือหนายกขึ้นถอดแว่นกันแดดออกเมื่อเดินเข้ามาในตัวเรือ

@ห้องตรวจสินค้า..

ภายในห้องมืดมิดมีเพียงแสงสลัวๆ สาดส่องเข้ามาตามช่องลม มีกรงขนาดใหญ่กินพื้นที่ไปแล้วครึ่งห้อง อีกฝั่งพื้นที่ตรงข้ามมีโต๊ะโซฟาตั้งอยู่ บนโต๊ะมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เอกสารต่างๆ และที่เขี่ยบุหรี่

"แกไปไหนมา.." อี้หยางพูดขึ้น ในมือเหี่ยวย่นถือแก้วไวน์เอาไว้ สายตาเพ่งมองลูกชายบุญธรรมที่พึ่งเดินพ้นขอบประตูห้องเข้ามา

"ธุระส่วนตัวครับแด๊ด" เอเธนส์หย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"ธุระส่วนตัวของแกคงหนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิง"

"แด๊ดนี้รู้ใจผมจังเลยนะครับ.." มุมปากกระตุกยิ้ม ท่อนขาตวัดไขว่ห้าง สายตาคมกริบมองไปยังผู้หญิงในกรงที่ต่างร้องไห้ครวญครางด้วยความเสียใจ

"มันแน่นอนอยู่แล้ว...แกจะเลี้ยงใครซักกี่คนก็ได้แต่ระวังหัวใจตัวเองให้ดีถ้าพลาดขึ้นมาแกจะเสียใจ" อี้หยางเตือนบุตรชายด้วยความหวังดี

"ก็แค่ของเล่น.." เอเธนส์พูดไม่ใส่ใจนัก

ร่างกายกำยำหยัดขึ้นเดินไปยังหน้ากรง ท่อนแขนยกขึ้นกอดอก หรี่สายตามองสินค้าพรีเมียมแววตาปรากฏความรำคาญขึ้นมา

"หาอะไรไปปิดปากพวกมันดิ..หนวกหูเป็นบ้า"

"ครับนาย" แพนตอลพยักหน้าสั่งการ์ดอีกที ไม่นานประตูกรงก็ถูกไขออก พร้อมกับชายชาวยุโรปเดินเข้าไปในห้อง มือมีเทปสีดำขนาดใหญ่

"กรี๊ด! / ฮรือ..."

ในวินาทีต่อมา หญิงสาวกลุ่มนั้นก็เงียบเมื่อถูกเทปปิดปาก เอเธนส์ก้าวขาเดินเข้าไปในกรง เดินมุ่งหน้าไปยังเด็กสาวคนแรกแววตาสีหน้าเศร้าสร้อย

"สินค้าพวกนี้ราคาดี...อย่าให้มีรอยตำหนิ" มือหนาดั่งคีบเหล็กจับคางเด็กสาวพลิกซ้ายขวาแล้วสะบัดออก

"...แต่ถ้าใครมันขัดขืนก็จับโยนลงทะเล" สิ้นคำพูดไร้ความปรานี ร่างหญิงสาวต่างสั่นเทา เหงื่อท่วมตัว ร้องไห้อู้อี้ในลำคอ แขนขาถูกมัดด้วยเชือกผ้าขณะเดียวกันก็มีความแน่นหนา

"รับทราบครับนาย" แพนตอลพูด

"แพนตอล ถึงเวลาออกเรือแล้ว" อดัมพูดแทรก หลังจากที่เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ใบหน้าฉายแววเข้มงวดขึ้นมาทันใด

แพนตอลพยักหน้าตอบ เดินออกมาจากห้องขัง มุ่งหน้าไปยังหัวเรือเพื่อออกคำสั่งกัปตันเรือให้ออกเดินทางไปยังเกาะส่วนตัวเพื่อแปลงโฉมสินค้าพวกนี้ให้มีราศีขึ้น ก่อนจะมุ่งหน้าเดินทางยาวไปส่งสินค้าที่ฮ่องกง

"ทำไมครั้งนี้แด๊ดถึงบินมาส่งสินค้าเองล่ะครับ" เอเธนส์ก้าวเท้าออกจากห้องขัง กลับมานั่งที่เดิม

"ฉันถือโอกาสมาเที่ยวไทยด้วย..แล้วแกละครั้งนี้จะไปส่งสินค้าเองไหม"

"ไม่ครับ..ผมจะลงเช็คสินค้าอีกทีที่เกาะแล้วจะขับเรือลำเล็กกลับมาที่ท่าเรือ"

"อะไรที่ทำให้แกทิ้งงานสำคัญขนาดนี้?"

"ผมเปล่าทิ้งซะหน่อย" เอเธนส์พูดด้วยท่าทีสบายๆ ในหัวปรากฏใบหน้าจิ้มลิ้มยามครางใต้ร่าง นิ้วมือประสานกัน ทิ้งแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ รอเวลาเจอหน้าของเล่นชิ้นใหม่อีกรอบ..

.

.

.

อยากเจอหน้าก็บอก จะแกล้งน้องทำไม!

Next

"เฮียมีพระคุณกับหนูมากค่ะ..หนูแค่อยากตอบแทน"