Chapter 1

Russian Evening

-แอนเน็ตต้า-

เสียงเปียโนคลาสสิกสไตล์รัสเซียนสคูลแว่วมา...

เสียงท้องถนนและภาษารัสเซียนผสมผสานในบรรยากาศเมื่อฉันเดินไป

ฉันชื่อแอนเน็ตต้า เพิ่งย้ายมาเรียนระดับวิทยาลัยที่กรุงมอสโกประเทศรัสเซีย การเรียนของฉันเป็นหนึ่งในโครงการร่วมระหว่างมหาวิทยาลัยในแคนาดากับรัสเซีย

ฉันชอบประเทศนี้ นานมาแล้วที่ฝันว่าจะได้มาอยู่อาศัยสักครั้ง ได้นอนราบหงายกลางจัตุรัสแดง...ถูกโอบกอดโดยฟากฟ้าเยือกแข็งและเกล็ดหิมะที่โปรยปราย

สมัยเด็กบัลเล่ต์รัสเซียและเพลงเปียโนของรัสเซียเป็นสิ่งที่ฉันหลงใหล แม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังเป็นแฟนคลับของนักเปียโนรัสเซียที่มีชื่อเสียงระดับโลกคนหนึ่ง ชื่อของเขาคือนิกิต้า อิวานอฟ

แว่วเสียงบาลาไลก้า เครื่องดนตรีของรัสเซียที่ทำให้นึกถึงสิ่งที่งดงามและเรียบง่าย...

ฉันลงจากเครื่องบินท่ามกลางอากาศอันหนาวเหน็บแห่งกรุงมอสโกเมื่อสามวันก่อน วันนี้เป็นอาทิตย์ วันจันทร์ที่จะถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันเริ่มเรียนวันแรก อย่างไรก็ตามทั้งที่คิดว่าเตรียมตัวมาอย่างดีจากแคนาดาแล้วทั้งการหาห้องเช่า ค่ากินอยู่และการใช้ชีวิต...แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วอะไรก็เกิดขึ้นได้

เมื่อย้ายเข้าพักในห้องเช่าที่จองไว้คืนแรกและคืนที่สองก็ได้พบว่าข้างห้องเมาทุกคืนและเสียงดังจนฉันนอนไม่หลับ ที่จริงพวกเขาแค่ร้องเพลงเท่านั้น ไม่ได้ฆ่ากันตาย

แต่เพราะงั้นฉันจึงต้องหาห้องเช่าใหม่...ซึ่งเป็นสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้

เดินไปตามบ้านเรือนต่างๆ ประกอบกับหาทางเน็ตแต่ยังไม่ถูกใจ

กึก

การได้ออกเดินหาที่อยู่มันก็ดีเหมือนกัน ได้เห็นบ้านเรือน เมือง ผู้คน สวนและร้านค้าดูงดงามราวกับหญิงสาว รัสเซียเป็นประเทศที่ฉันหลงใหลอยู่เสมอและตอนนี้ก็ยิ่งตกหลุมรักเข้าไปอีก

แม้ว่าจะหนาวแทบตาย

ต่อให้เป็นชาวคาเนเดียนที่บ้านเกิดอุณหภูมิติดลบราวๆ 20 องศาเป็นปกติในฤดูหนาวแต่พอมารัสเซีย...ที่นี่หนาวกว่า แต่สำหรับฉัน...ยิ่งต้องใช้ชีวิตทรหดก็ยิ่งรู้สึกท้าทาย

‘เธอมันบ้ายัยแอนเน็ตต้า’ วันที่ฉันตัดสินใจย้ายมาเรียนยังมอสโกแม่ขยี้หัวฉัน ‘แบบนี้แม่ก็คิดถึงยัยกุหลาบราชินีของแม่แย่สิ’

‘จะคิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ แม่จะมาเที่ยวหาลูกสาวที่รัสเซียไหม?’

‘โอ๊ย ไม่ล่ะ เบรคจากเรียนขอเป็นลูกก็แล้วกันที่กลับมาหาแม่น่ะ’

เรื่องการมารัสเซีย..ฉันไม่เปลี่ยนใจ

หนาว

ฉันพักจากการเดินเท้าโดยทิ้งตัวลงนั่งเหนือเก้าอี้ยาวข้างทาง

นั่นเป็นเวลาที่มีชายคนหนึ่งเดินผ่านมา

กึก

เขาหล่อเหลา สวมใส่เสื้อโค้ทหนาสง่างามสีดำสนิทและหมวกขนสัตว์

ฉันมองตามเขาคนนั้นไป เส้นผมของเขาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ดวงตาสีฟ้าเข้มโดดเด่นจัด แต่เขาเดินผ่านไปแล้ว ฉันนั่งหนาวต่อ เปิดดูมือถือที่ตอนนี้ตายสนิทเพราะอากาศเยือกเย็นติดลบ ยังหาห้องหรือบ้านเช่าถูกใจไม่ได้

คงต้องกลับห้องเช่าเดิมก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มหากันใหม่

แต่กลับไปก็ไม่มีใคร ยังไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใครสักคนในมอสโก นอกจากนี้ภาษารัสเซียก็ยังเป็นอุปสรรคของฉันถึงจะหัดมาพูดและอ่านเขียนมาบ้างแล้ว

ฉันมาเรียนโปรแกรมภาษาอังกฤษที่นี่ก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีกว่าหากเชี่ยวชาญภาษารัสเซียน เพราะว่านั่นจะทำให้เราพูดกับคนที่นี่ได้

ตึก

ฉันเพิ่งสังเกตว่าชายคนเดิมเดินผ่านมาอีกครั้ง ผ่านไปราวสิบนาทีจากการเดินผ่านครั้งแรก

“ยังอยู่อีกหรือ?” จากแววตา...เขาคงนึกว่าฉันเป็นคนไร้บ้าน “มานั่งทำอะไรคนเดียวในอากาศหนาวแบบนี้?”

“หาบ้านเช่าอยู่”

“ไปพักกับฉันไหม? ฉันชื่อดิมิทรี”

“ฉันชื่อแอนเน็ตต้า”

“ยินดีที่ได้รู้จัก อนาสเทเซีย” ชายที่เรียกตนเองว่าดิมิทรียิ้มบางให้ฉัน

“เห?” นั่นไม่ใช่ชื่อฉันนี่

“ชื่อรัสเซียอย่างอนาสเทเซียจะเหมาะกับการอยู่ที่นี่มากกว่า”

มือที่ใหญ่กว่าฉันและอยู่ในถุงมือสีดำสนิทตัดกับหิมะขาวสะอาดนั้นยื่นมา

และฉันจับมือของเขาไว้