ตอนที่1 ความเจ็บปวดที่คิดว่าจางหายไปแล้ว

วันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นสายที่สุดในรอบปีเลยก็ว่าได้ต้นเหตุก็เกิดจากฉันต้องมานั่งช่วยยัยเพื่อนตัวดีต่อวงจรไฟฟ้าอะไรชักอย่าง ซึ่งฉันก็ทำไม่เป็นหรอกแต่ต้องนั่งเฝ้าเหตุเพราะเราอยู่คอนโดเดียวกันไง เอ่อลืมแนะนำตัวไปสวัสดีค่ะฉันชื่อน้ำหนาวเรียนคณะทันตแพทย์ปี3 ส่วนเพื่อนฉันชื่อเจสเรียนวิศวะปี3 เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ต้นแล้วแหละคือความจริงจะนอนก็ได้แต่ทำไงได้นางเคยออกช่วยทำงาน

'ปั่นWaxเป็นตัวฟันแบบแยกส่วน' ตอนนี้มันเลยมาทวงบุญคุณค่ะทุกคน อะไรตั้งนานแล้วยังจะจำได้อีกนะยัยผู้หญิงถึก แล้วสรุปคือเลยได้นอนตอนตี4ครึ่ง วันนี้ฉันดันลืมว่าเรียนเช้ามากคือ7.30นาทีเลยต้องรีบวิ่งอยู่ตอนนี้ไงเพื่อนในห้องก็โทรมาสายแทบไหม้แล้วคนรีบอยู่เพื่อน

พอฉันเข้าไปห้องเรียนก็โดนอาจารย์หมอมองด้วยสายตาดุส่งมาให้เพราะว่าฉันเข้าเรียนสายไปห้านาทีเองนะ อาจารย์หันมาหาฉันในขนาดที่ฉันนั่งถอดหายใจแบบโล่งอกอยู่

"คุณญานิน ธรรมญานัน คุณช่วยบอกอาจารย์หน่อยว่ายาตัวนี้มันมีคุณสมบัติอะไรเป็นพิเศษในการรักษารากฟัน" ฉันถึงกับอึ้งเลยทุกคนคือพึ่งเข้ามานั่งไม่ถึงนาทีนะ

"เอ่อ..." คิดไม่ออก

"คุณตอบไม่ได้ใช่ไหมหักคะแนนวิชานี้2คะแนน" ฮื่อ2คะแนนโอ๊ยอยากจะร้องไห้พอพักเที่ยงยัยเจสที่พึ่งมาเรียนเพราะมีเรียนบ่ายโมงครึ่งโทรมาพอดี

"น้ำแกมากินข้าวที่โรงอาหารคณะวิศวะเป็นเพื่อนฉันหน่อยแก" ฉันรีบตอบมันไปอย่างรวดเร็ว

"แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากไปเหยียบที่นั่นอีก" มันตื๊อไม่เลิก

"หรือแกยังคิดอะไรกับพี่แอลอยู่ถึงไม่กล้ามาไหนบอกว่าลืมได้แล้วไงวะ" ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้เมื่อได้ยินชื่อที่ฉันไม่ได้ยินมานานนับปีแล้ว มันเหมือนหัวใจเต้นเร็วขึ้น

"เฮ้ย!ฮัลโหลฟังอยู่ไหมเนี้ยยัยน้ำ ตกลงมานะแกฉันนั่งอยู่โซนซีโต๊ะแรกเลยนะแค่นี้แหละ" เจสพูดเสร็จก็ตัดสายไปเลยโดยไม่รอฟังคำตอบของฉันก่อนสุดท้ายฉันก็ต้องยอมไปกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารคณะวิศวะตามที่ยัยเพื่อนตัวดีมันชวนแกมบังคับ

"น้ำแกจะกินอะไร " เจสหันมาถาม

"เอาข้าวผัดทะเลแล้วกันเพราะวันนี้ต้องเรียนยาวถึง6โมงเย็น กินข้าวเยอะๆจะได้มีพลังงานรับข้อมูลมหาศาล"

"ได้เดี๋ยวไปซื้อมาให้นั่งรออยู่ตรงนี้นะ" พอยัยเจสซื้อข้าวของฉันและตัวเองมาแล้วเราก็นั่งเมาท์กันไปกินไปอย่างออกรส

สักพักสายตาฉันก็ไปเจอกับบุคคลที่ฉันไม่ได้เจอหน้ากันซึ่งๆหน้ามาเป็นปีเดินควงมากับสาวสวย ถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คือดาวคณะนิเทศปีนี้ ฉันรู้สึกว่ามันเจ็บปวดเหมือนเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วย้อนกลับมาอีกครั้งยังไงไม่รู้ไม่จริงฉันลืมเข้าได้แล้วนี่ ฉันไม่มีทางกลับไปคิดอะไรกับผู้ชายเจ้าชู้อย่างนั้นหรอก ฉันหันหน้ากลับมาสนใจข้าวในจานตรงหน้า เจสคงสังเกตอาการฉันที่อยู่ๆก็แปลกไปเลยหันไปมองตาม สายตาฉันแล้วหันมาถามฉันว่า

"แกโอเคนะโว้ย" ฉันเงยหน้าจากจานข้าวส่งยิ้มให้เจสแล้วก็กินข้าวต่อโดยทำเป็นไม่สนใจ

"ไงเจส! เอานี่สมุดจดแลกเซอร์ของปีที่แล้วที่ขอไว้" พี่แอลเดินมาหยุดที่โต๊ะฉันกินข้าวอยู่กับเจสแล้วหันไปพูดกับเจส

"ขอบคุณค่ะ คุณพี่รหัส!" ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะพี่แอลเป็นพี่รหัสยัยเจสเราเลยรู้จักกันตั้งแต่ฉันเรียนอยู่ปี1แล้วเขาก็ตามจีบฉันเราเป็นแฟนกันตอนปี1แล้วก็เลิกกันตอนปี2ด้วยเหตุการณ์ที่ฉันไม่อยากจะจำแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นกลับมาตามหลอกหลอนฉันทุกคืน

ฉันจะไม่คิดอะไรที่เกี่ยวกับเขาอีกแล้วเพราะเขามันก็แค่ผู้ชายเลวมั่วไปทั่วหลอกล้อฉันด้วยคำหวานแล้วยื่นมีดมาแทงข้างหลังฉันแล้วปลอบโยนด้วยคำพูดที่สวยหรูว่าที่นอกกายเพราะไม่อยากทำให้ฉันเสียหาย แต่ในหัวใจมีแค่ฉันคนเดียว

"ไงน้ำหนาวสบายดีนะ" ฉันอึ้งมากที่อยู่ๆเขาหันมาคุยกับฉันหลังจากที่ยื่นสมุดเลคเซอร์ให้ยัยเจสแล้วก็นั่งลงโต๊ะที่ฉันกินข้าวอยู่ฉันไม่สนใจที่จะตอบคำถามเขาแล้วหันไปพูดกับเจส

"แกฉันอิ่มแล้วไปเรียนก่อนนะ" โดยที่ไม่รอฟังคำตอบแล้วหยิบกระเป๋าสะพายกับหนังสือเดินออกไปจากโรงอาหาร คณะวิศวะอย่างรวดเร็วขนาดที่ฉันรีบเดินอยู่ๆก็ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งหนังสือที่ฉันถืออยู่ตกพื้นกระจัดกระจายไปหมด

"เอ่อขอโทษครับคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลที่ทำให้ฉันต้องลงมานั่งเบาะอยู่กับพื้นบนทางเดินเท้าอย่างโมโห

"เฮ้อไม่เป็นอะไรคะ....ใช่พี่ดินไหมคะ" ทีแรกถอดหายใจแต่พอเงยหน้ามองผู้ชายที่เดินชน ฉันดีใจมากที่ได้เจอพี่ดินซึ่งเขาเป็นเหมือนพี่ชายของฉันคนหนึ่งพี่ดินเป็นลูกเพื่อนสนิทพ่อฉัน เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กพอพี่ดินเข้าเรียนมหาลัยเราก็ไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีกเลย ฉันรู้เพียงแต่ว่าพี่ดินเรียนมหาลัยเดียวกันแต่ไม่ทราบว่าเรียนอยู่คณะอะไร

"อ้าว!น้ำหนาวเหรอพี่ขอโทษนะที่เดินไม่ดูทางจนชนเราเข้าเจ็บมากไหมมาเดี๋ยวพี่ช่วยครับ"