CHAPTER 5 เสื้อคลุม

ค่ำวันเดียวกันเรน ไนท์ และสกายตกลงกันว่าจะไปบาร์เพื่อฉลองวันเกิดให้เรนและไนท์

ก่อนนั้นสกายเสนอว่าถ้าจะฉลองวันเกิด น่าจะไปที่บ้านเด็กกำพร้าซึ่งพวกเขาจากมา เรนและไนท์ตกลงว่าจะไปที่นั่นวันหลัง แต่วันนี้ฉลองที่บาร์ก่อน

สกายบอกว่าจะแวะไปทำธุระใกล้ๆ นี้ก่อนแล้วค่อยไปพบกับเรนและไนท์ที่ปากซอย จึงออกบ้านไปก่อนสองคนนั้น ส่วนเรนและไนท์เตรียมตัวจะออกบ้านทีหลัง

“นายควรขึ้นไปเอาเสื้อคลุมให้สกาย เผื่อที่บาร์หนาว” เรนบอกไนท์อย่างนั้นเมื่อสกายไปแล้ว

และนั่นเป็นสิ่งสำคัญ ไนท์ต้องการเป็นคนห่มเสื้อบนไหล่บางๆ นั้น หากอากาศเย็น

ไนท์จึงเดินขึ้นไปยังห้องนอนของสกายและเดินลงมาพร้อมเสื้อคลุม แต่พบว่าประตูหน้าบ้านล็อคจากข้างนอก

กริก…

มือใหญ่บิด หากแต่ประตูมันถูกล็อคจากภายนอกจริงๆ ไนท์รุดเดินไปยังประตูข้าง ทว่าไม่ทันที่มือจะคว้าลูกบิดก็ได้ยินเสียงล็อคจากข้างนอกดักหน้า

“เรน...ไอ้...” สันกรามคมชัดกัดแน่นเข้าหากัน

มันเป็นฝีมือของคนที่ไม่น่าเกิดมาบนโลกนี้ให้รกตาด้วยซ้ำ

กึง! ไนท์โถมร่างใส่ประตูหลังบ้านเพื่อที่จะพบว่ามันถูกล็อคเพียงเสี้ยววินาทีก่อนเขาจะไปถึงเช่นกัน เช่นเดียวกับหน้าต่าง กำปั้นหนักหน่วงทุบลงบนบานปิดล็อคจากข้างนอกเหล่านั้น

กึง!!

“ไอ้เลว!”

ที่ปากซอย

“ไนท์ล่ะ?” สกายที่เพิ่งมาถึงจุดนัดหมายถามเรนที่เพิ่งมาถึงเช่นกัน

“หมอนั่นไม่ไปแล้ว” เรนสีหน้าเรียบเฉย “เปลี่ยนใจ”

สกายจ้องมองดวงตาสีเข้มของเรนและพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลบตา “วันเกิดตัวเองแท้ๆ เนี่ยนะ?”

ปกติหากโกหก...คนเราจะบ่ายเบี่ยงและไม่มองตาคนถาม

แต่สำหรับเรนและไนท์นั่นไม่ใช่กฏสากลที่จะใช้วัดคนทั้งสองได้

ภายในบาร์สกายเป็นจุดสนใจของผู้ชายทั้งหมด แต่เพราะความน่ากลัวในดวงตาของเรนทำให้ไม่มีชายคนไหนกล้าเข้าใกล้ สกายอยู่ในเดรสผ้ายีนส์ที่ดูดี แต่ด้วยเรียวขาที่ยาวทำให้กระโปรงดูสั้นกว่าเมื่อผู้หญิงทั่วไปใส่ ชวนให้พวกผู้ชายจินตนาการต่ออย่างช่วยไม่ได้

เรนมักหลุบมองเรียวขาของสกายไม่ต่างจากชายทั่วไป

ก่อนที่ปลายสายตาจะสะดุดเข้ากับไนท์ซึ่งนั่งดริ้งค์อยู่เงียบๆ ณ โต๊ะฝั่งตรงข้าม

เรนชะงัก กัดกราม “ไอ้...”

ไนท์ลุกมายังโต๊ะของเรนและสกายก่อนนั่งลง

“ไหนว่าไม่มา?” สกายถาม

“เปลี่ยนใจ” ไนท์ยกยิ้มบางเฉียบ

ที่บ้านประตูบานหนึ่งถูกพังทลาย ลูกบิดพังและถูกถอดออกก่อนเปลี่ยนเป็นใช้โซ่คล้องและล็อคด้วยกุญแจตัวยูแทน

“แฮ้ปปี้เบิร์ธเดย์ เรน ไนท์” สกายลุกไปแดนซ์หลังจากนั้น พลันสายตาเหลือบเห็นเพื่อนหญิงกลุ่มหนึ่งจากคณะเดียวกันแดนซ์อยู่กลางฟลอร์

“ยังไม่ตายอีกวะ?” เมื่อสกายห่างออกไปเรนกระดกดริ้งค์ผ่านริมฝีปากพลางเอ่ยกับกับศัตรูที่หน้าตาคล้ายกัน

“ใครจะไปตายง่ายๆ” ไนท์กระดกดริ้งค์รสปร่าผ่านริมฝีปากเช่นกัน ดวงตาสีเที่ยงคืนทอดมองไปข้างหน้ายังหญิงสาวในเดรสยีนส์ “เพราะสกายต้องเป็นของกูเท่านั้น”

ดวงตาของเรนและไนท์จับอยู่ที่สกายด้วยสีหน้านิ่งราวนักล่าที่เงียบสงบก่อนฉีกเนื้อเหยื่อดังเช่นทุกครั้ง ฝ่ายนั้นแดนซ์ได้อย่างไร้ที่ติ บอดี้ดูเร้าในทุกมุมมองราวกับเกิดมาเพื่อถูกรัก

จนกระทั่งผู้หญิงสองสามคนข้างๆ ซึ่งอยู่คณะเดียวกันดึงสกายไปนั่งที่โต๊ะกับพวกเธอด้วย แน่นอนว่าสกายรู้สึกดีเพราะไม่มีกล้าใครชวนเธอคุยบ่อยนัก

เรนและไนท์ยังมองสกายที่เดินไปนั่งกับผู้หญิงกลุ่มนั้น

“สกายเป็นของกู” ไนท์เอ่ยขณะจิบเหล้ารสขมปร่า

“แค่ปลายผมเท่านั้น นอกนั้นเป็นของกูทั้งหมด”

ดวงตาไร้ที่ติของไนท์ยังจับจ้องไหล่สีขาวจัดที่คลอเคลียอยู่ด้วยเส้นผมยาวสีดำสนิท เมื่อสกายไปนั่งกับกลุ่มนั้นไนท์รู้สึกคิดถึงเธออย่างประหลาด

ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มเย็นกับศัตรูข้างๆ “งั้นมาเดิมพันกัน ไอ้น้องชายที่ไม่เอาไหน”

“ว่า?”