CHAPTER 4 แตกกระจาย

เมื่อกลับถึงบ้านฝ่ายหญิงลงมือทำอาหารเย็นเหมือนทุกวัน

ฉึบ

แต่วันนี้มีดนึกสนุกอยากกินเลือดขึ้นมา เลยบาดนิ้วสกายเข้าให้

หยาดเลือดหยดลงบนเขียงแก้ว สกายกัดริมฝีปาก

เรนเห็นเข้าพอดี มือแกร่งจึงเคลื่อนคว้าข้อมือบางยกขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปซึ่งเรื่อแดงด้วยเลือดฝาดแบบผู้ชายเลือดร้อนจะกดจูบบาดแผลและซับหยาดเลือดนั้น

ราวกับแวมไพร์...

เจ็บทีเดียว

สำหรับเรน...เสียงแตกกระจายในอดีตแว่วเข้ามาในเสี้ยวเวลานั้น

เพล้ง!

หลายปีก่อนแจกันใบใหญ่ในห้องรับรองของบ้านเด็กกำพร้าตกลงแตกกระจาย เรนที่ยังขาสั้นยืนตะลึงงันก่อนตัวสั่น หน้าเสีย เขาเพิ่งซนและพลาดทำแจกันตกลงมา

สกายที่ยังตัวเล็กเช่นกันช่วยเก็บเศษลายครามแตกด้วยรอยยิ้ม

‘ฉันช่วยเก็บเอง ไม่เป็นไรนะ ถ้าสารภาพครูใจดีไม่ว่าหรอกน่า’

ทว่าเศษเซรามิคบาดสกายเข้าที่ปลายนิ้ว

‘โอ๊ย ฮือ...เจ็บ...’

นั่นเป็นครั้งแรกที่เรนอมนิ้วให้สกาย ดวงตากลมโตของเด็กสาวเบิกกว้างทั้งน้ำตา

‘ที่เจ็บก็เพราะฉันแท้ๆ ขอโทษนะสกาย’

‘ห้ามโทษตัวเองเด็ดขาดสิ เก็บกันต่อเหอะน่า’

แม้วันนี้ที่ร่างสูงใหญ่...เรนยังอมนิ้วของเพื่อนคนนั้นเหมือนเดิม

สกายที่วันนี้กลายเป็นหญิงสาวแสนสวยมองนิ้วมือตัวเองในริมฝีปากของอีกฝ่าย “แบบนี้จะดีเหรอ?”

“...”

“จะติดเชื้ออะไรไม่รู้ อาจจะ...”

“ให้ฉันทำเหอะน่า” เรนตอบแต่เพียงเท่านั้น

เพราะแท้จริงแล้วเรนก็แค่อยากสัมผัสสกายบ้าง...

เท่านั้นเอง...

เย็นวันเดียวกัน

หลังจากมีดบาดสกายเรนปิดแผลให้เธอด้วยพลาสเตอร์ สกายหั่นอาหารด้วยมีดต่อ

ไม่มีการกล่าวขอบใจ เนื่องจากไม่มีพิธีรีตรองใดๆ ในบ้าน

ไนท์กลับมาจากข้างนอกหลังจากนั้น ดวงตาคมสะดุดเห็นสกายในกรอบหน้าต่างตั้งแต่ยังอยู่นอกประตู

แม่บ้านที่ไม่ต้องจ้างกำลังทำครัว ดวงตาสีเข้มของคนที่เพิ่งมาหลุบมองใต้กรอบหน้าต่างซึ่งมีพุ่มไม้เตี้ยที่ปิดบังวาล์วน้ำของบ้านอยู่

ประตูเปิด สกายไม่ได้หันมามองการกลับมาของไนท์

รับรู้ถึงการมาของคนหนึ่งและการเฝ้ารอของอีกคนหนึ่ง ทว่าไม่มีการกล่าวว่ากลับมาแล้วหรือยินดีต้อนรับ

อย่างที่บอก...ในบ้านหลังนี้ไม่มีพิธีรีตรองใดๆ

อาหารจานหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเคียงข้างกับอีกจานที่ว่างเปล่า นั่นแสดงว่าเรนกินเสร็จและไปจากห้องอาหารแล้ว

ดีทีเดียว

เพราะไนท์ไม่อยากเห็นหน้าหมอนั่น น้องชายที่เด็กกว่าเขาไม่กี่นาทีผู้นั้นเป็นแค่สิ่งที่น่ากำจัดเหมือนขยะ

ไนท์นั่งลงกินอาหารในความเงียบ เสร็จแล้วลุกขึ้นเปิดตู้เย็นคว้ากระปุกเนยเพื่อปาดลงบนขนมปังฝรั่งเศส

มือเลอะเปรอะไปด้วยเนยหลังจากนั้น

“มือเปื้อน” ไนท์พูดขึ้น “แกะกระดุมให้ที”

เขาอยากถอดเสื้อ ไนท์มักขี้ร้อนและร่างกายของเขาก็ร้อนเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่

สกายยกสายตามองร่างสูงด้วยแววตาที่ถามว่าจะมาขอให้ช่วยทำไม ยุ่งอยู่

ก่อนดวงตาคมสวยสีเดียวกับอีกฝ่ายหลุบมองมือใหญ่แข็งแรง

“มือเปื้อนก็ไปล้าง” สั่งจบสกายหันไปทำงานต่อไปโดยไม่ใส่ใจอีกฝ่าย

“น้ำไม่ไหล”

“...”

สกายชะงักเสี้ยววิ มือเล็กเลื่อนเปิดก๊อกน้ำเหนือซิ้งค์ ไม่มีน้ำสักหยดไหลออกมา

อะไรวะ หญิงสาวสบถในใจ เมื่อกี้ยังใช้น้ำล้างเนื้ออยู่เลย

ขาสีขาวเดินออกประตูบ้านไปตรวจดูวาล์วน้ำใต้หน้าต่าง ไนท์เดินตามไป

“วาล์วปิดเฉย” ไม่รู้ทำไม พูดจบมือเล็กขยับเปิดวาล์วน้ำกลับ

“พวกโรคจิตเยอะ” สกายพึมพำ ก่อนลากนัยน์ตาสีดำกลับมาจ้องตาอีกฝ่ายเงียบๆ อีกครั้ง

ไม่ได้จะด่าว่าใครโรคจิต แค่เป็นห่วงเพื่อน สายตาสกายเหมือนจะบอกว่านายไม่ต้องกลัวพวกโรคจิตไป เพราะถ้ามันมาฉันจะฆ่ามันเอง

เพื่อนย่อมต้องเป็นห่วงเพื่อน อยู่บ้านฉันนายนอนตาหลับแน่

“น้ำไหลแล้ว” เพราะงั้นสบายใจได้ นั่นเป็นสิ่งที่สกายสื่อสารออกไป “ไปล้างมือได้”

จากนั้นสกายเดินผ่านร่างที่สูงกว่าไปเพื่อเก็บครัวต่อ ดวงตาคมคายเพียงมองตามแผ่นหลังที่เส้นผมสีดำปกคลุมอยู่อย่างงดงามนั้นเดินห่างออกไป

รอยยกยิ้มบางปรากฏมุมริมฝีปากของไนท์

ก็เพียงเท่านั้น