บทที่ 9 กลับไปที่โรงเรียน

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ช่วงเวลาเช้าตรู่ เจ้าชายแห่งแดนมืดก็หิ้วกระเป๋ามาที่ฐานการเคลื่อนย้ายข้ามมิติของฝ่ายขนส่งของพระราชวัง นอกจากเขาแล้วก็มีพ่อกับแม่ที่มาส่ง ส่วนรอบ ๆ ด้านก็มีสี่องครักษ์และทหารจำนวนหนึ่งคอยเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะไปแล้วนะครับ”

“แม่อุตส่าห์ได้กลับมาอยู่กับเจ้าแล้ว ทำไมต้องแยกจากกันอีกล่ะเนี่ย” เซซาเนียยังคงมีผ้าลูกไม้คลุมศีรษะและใบหน้าเหมือนเช่นเคย ทว่าเซเรียสก็พอเดาสีหน้าของแม่ออก

“จำไว้นะ อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเป็นปีศาจ ไม่อย่างนั้นเดือดร้อนแน่” วาเรียสย้ำเตือนกฎเหล็กที่ลูกชายต้องรักษาไว้โดยไม่มีเหตุผลใด ๆ ต้องแหก นอกจากจำเป็นจริง ๆ

“ท่านพ่อเองก็ดูแลท่านแม่ดี ๆ นะครับ สักวันหนึ่งทางโรซานคงรู้ว่านั่นคือท่านแม่ตัวปลอม อุตส่าห์ได้ท่านแม่กลับมาก็อย่าปล่อยให้หลุดมือล่ะ” เซเรียสก็ย้ำเตือนอีกฝ่ายบ้างจากนั้นก็มองหน้าหญิงสาว เจ้าหญิงแห่งโรซานตรงเข้ามากอดแต่คราวนี้ไม่ได้กอดแน่น ๆ แล้ว มีหวังลูกชายวิ่งหนีกันพอดี

“ส่งข่าวกลับมาบ้างนะ” เจ้าของเสียงใสกระซิบหูเจ้าตัวเล็ก (?) ในสายตาพ่อแม่

“เรื่องเงินน่ะ พ่อจัดการให้แล้ว แต่อย่าใช้เยอะนะ หยอดกระปุกซะบ้าง”

“ข้าพกกระปุกออมสินมาด้วยหรอกน่า” เซเรียสกลอกตามองบน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าไปก่อนนะครับ” ร่างสูงค้อมศีรษะให้ทั้งสองแล้วจึงเดินขึ้นไปบนแผ่นศิลาที่มีการสลักรูปวงเวทเคลื่อนย้ายข้ามมิติไว้อย่างชัดเจน จากนั้นเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่แถวนั้นก็เปิดการใช้งาน

“เมื่อกี้ข้าก็ลืมถามว่าลูกลืมอะไรหรือเปล่า แต่หวังว่าคงจะไม่ลืมอะไรนะคะ” เซซาเนียที่ยืนส่งลูกชายหันมากระซิบกับคนข้าง ๆ อย่างเป็นกังวล

“เซเรียสคงไม่ลืมอะไรหรอก เวลาจัดข้าวของใส่กระเป๋า เขาจะตรวจสอบก่อนเสมอ อีกอย่างคริสตัลเวทที่ข้าจะให้เขาก็...” วาเรียสชะงักเมื่อเห็นกล่องใส่คริสตัลที่ว่าอยู่ในมือตัวเอง นัยน์ตาสีแดงเบิกกว้างเมื่อนึกได้ว่าลืมให้ลูกนำติดตัวไปด้วย เซซาเนียที่มองอยู่ก็ถอนหายใจพลางยกมือปิดหน้า

“ไม่น่าเลยเซเรียส แม่น่าจะรู้ว่าพ่อมันไว้ใจไม่ได้ ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ท่านเลี้ยงลูกดีหรือเปล่าคะ ให้ลูกนอนแต่หัวค่ำกับกินข้าวตรงเวลาบ้างไหม!”

“เดี๋ยว! ทำไมอยู่ดี ๆโยงเข้าเรื่องเลี้ยงลูกเล่า!” เขาแค่ก็ลืมให้คริสตัลเวทเองนะ ทำไมเซซาเนียจะต้องโมโหขนาดนี้แล้วยังนำเรื่องอื่นมาพูดอีก

“ข้าก็พูดแล้วไงคะ เพราะพ่อมันไว้ใจไม่ได้ สมัยก่อนแค่ปล่อยลูกไว้กับท่านครู่เดียว ท่านกลับเอาลูกไปโยนเล่น แบบนี้ไม่มีใครเขาทำกันหรอกค่ะ นอกจากปีศาจสติไม่เต็มแบบท่านนี่แหละ!”

“ทำไมต้องว่ากันด้วย” เจ้าตัวทำหน้าตาน่าสงสาร ลูกมีปัญหา โทษใครไม่โทษแต่มาโทษพ่อคนเดียว จังหวะนั้นศิลาเคลื่อนย้ายเวทข้ามมิติก็ทำงาน ก่อนที่ร่างของใครบางคนจะกระโจนออกมา

“ท่านพ่อ ท่านลืมให้คริสตัลข้า!”

“เออ เอาไป!” วาเรียสโยนของไปให้ อีกฝ่ายรับได้ทันก่อนจะค้อมศีรษะตามด้วยวิ่งกลับไปยืนบนแผ่นศิลาเวทเคลื่อนย้าย จากนั้นก็ถูกวาร์ปไปยังเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดนประเทศซิลวามากที่สุด “ลูกกลับมาเอาไปแล้ว พอใจหรือยัง”

“...” เซซาเนียไม่พูดอะไรนอกจากหันหลังเดินหนีไปเหมือนสาวน้อยถูกขัดใจ วาเรียสส่ายหน้าพลางกลอกตามองบนแล้วเดินตามไปบ้าง

ก็รู้อยู่นะ ว่าอยากแกล้ง!

หลังจากมาถึงเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดน เซเรียสก็แวะไปซื้อเจลจัดแต่งทรงผมที่ย่านการค้า จากนั้นเจ้าตัวก็สวมแว่นตา แล้วสะพายกระเป๋าเป้มุ่งหน้าไปยังกำแพงกั้นชายแดน ชายหนุ่มทำเหมือนที่เคยทำ แอบเข้าไปเงียบ ๆ ใช้เวทพรางใบหู ก่อนจะรีบไปหาฐานการเคลื่อนย้ายเวทข้ามมิติกระโดดทีเดียวไปถึงเมืองซินเทลล่าเลย

'นี่คนหรือฝูงอะไรวะ!' ทันทีที่มาถึงเมืองรองของประเทศซิลวา เจ้าชายแห่งแดนมืดก็พบว่ามีคนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะกว่าวันที่เขามาสมัครเรียนเสียอีก คงเพราะช่วงนี้ใกล้เปิดเทอม พวกผู้ปกครองจึงมาส่งลูกหลาน

ชายหนุ่มเดินฝ่าฝูงชนไปยังประตูโรงเรียนซึ่งตอนนี้มีผู้คนเดินเข้าออกกันแน่นขนัด เซเรียสจึงเลือกใช้เส้นทางอื่นนั่นคือเดินไปที่รั้วข้างโรงเรียน แล้วกระโดดข้ามรั้วเข้าไป จากนั้นเจ้าตัวจึงรีบเดินไปตามแผนที่หาหอพักของตัวเอง

“พี่ครับ หอซิลวาอยู่ที่ไหนครับ”

“เดินไปตรงหัวมุมแล้วเลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกไม่ไกลก็จะเจอหอแล้วล่ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงที่เดินสวนมาหยุดตอบคำถามรุ่นน้องผู้มาใหม่พลางชี้นิ้วไปยังเส้นทางที่ถูกต้อง

“ขอบคุณครับ” จากนั้นเซเรียสก็รีบเดินไปตามทางที่อีกฝ่ายบอก ตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสีแดงเห็นใครบางคนกำลังยืนมองซ้ายมองขวาท่าทางเหมือนคนหลงทาง

'ยัยหัวหงอกเองเหรอ' ร่างสูงตรงเข้าไปหาหญิงสาว เธอหันหลังมาพอดีทำให้สีหน้าเหมือนคนกำลังเครียดแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ

“เซส!”

“เมเทเลีย สวัสดีครับ”

“ดีใจจังที่ได้เจอนาย ฉันกำลังหลงทาง หอซิลวาอยู่ไหนหาไม่เจอเลย ถามพวกรุ่นพี่ที่เดินผ่านไป เขาก็บอกว่ามาทางนี้ แต่ฉันไม่เห็นหอพักน่ะ” ร่างบางอธิบายพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เซสเลิกคิ้วข้างหนึ่งจากนั้นจึงกวาดสายตามองหาบ้างจนกระทั่งเห็นป้ายเล็ก ๆ ชี้ไปทางขวามือ

'ป้ายบ้านใครมันเล็กขนาดนั้นวะ เป็นตู ตูก็หลงเหมือนกันแหละ!' คนสวมแว่นสบถในใจแล้วชำเลืองมองสัมภาระที่เมเทเลียขนมา มีทั้งหมดสามกระเป๋าใหญ่ในขณะที่เขามีแค่เป้ใบเดียว ในใจก็อดคิดไม่ได้เธอจะขนอะไรมาเยอะแยะ ไม่ได้ย้ายบ้านไปไหนแท้ ๆ

“ผมรู้แล้วครับว่าไปทางไหน ส่วนสัมภาระ ให้ผมช่วยถือนะครับ” เขาไม่ได้ใจดีแต่เห็นหญิงสาวทำท่าแบกของแล้วมันอนาถ เจ้าตัวจึงช่วยยกกระเป๋าให้

“ขอบคุณมากนะ รบกวนจริง ๆ” เมเทเลียฝืนยิ้มขณะหิ้วกระเป๋าตามหลัง เซสพาเธอเดินเลี้ยวเข้าซอยด้านขวามือแล้วก็เห็นตึกสูงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า

ในที่สุดก็มาถึงหอซิลวา!

ประตูทางเข้าตัวอาคารเปิดอ้าไว้ต้อนรับน้องใหม่ที่กำลังเดินทางมา สองหนุ่มสาวหิ้วกระเป๋าเดินขึ้นบันไดเข้าไปข้างในก็พบกับห้องโถงใหญ่ที่มีโซฟานั่งเล่นถูกจัดไว้ให้พวกนักเรียนมานั่งอ่านหนังสือไม่ก็คุยเล่นกับเพื่อน ๆ เซสพาเมเทเลียไปวางกระเป๋าใกล้กับโซฟาที่อยู่ไม่ไกลแล้วนั่งพักให้หายเหนื่อย

“ถึงสักทีนะครับ”

“นั่นสิ แต่ว่าข้างในดูดีกว่าที่คิดนะเนี่ย” เมเทเลียมองไปก็เห็นสวนขนาดเล็กที่ล้อมรอบบ่อน้ำพุ มีปลาหลากสีแหวกว่ายไปมาชวนน่ามอง ช่วงที่ทั้งสองนั่งพักอยู่นั้นเอง สองหนุ่มสาวอีกคู่ก็เดินลงบันไดมาพอดี

“เซส! เมย์!”

“เอวิส!” หญิงสาวผมสีขาวเห็นเพื่อนวิ่งมาก็โบกมือทักทาย “เลน่า เป็นยังไงบ้าง นึกแล้วว่าต้องมาถึงก่อน” เมเทเลียวิ่งไปกอดเพื่อนสาวให้หายคิดถึง

“สบายดีค่ะ เมย์น่าจะรีบขึ้นห้องนะคะ ห้องสวยมาก เหมือนโรงแรมเลย”

“ไงเซส นายมาพร้อมเมย์เหรอ” เอวิสหันไปทักทายเจ้าคนสวมแว่นที่หันมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

“ครับ บังเอิญเจอเธออยู่ระหว่างทาง อีกอย่างหอพักดูดีกว่าที่คิดนะครับ ค่าหอก็ไม่แพงด้วย แค่สองพันเหรียญต่อเดือนเอง” หนุ่มผมสีทมิฬกล่าวชมพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ในห้องโถงนี้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี มีโคมไฟระย้าสวยงามคอยให้แสงสว่าง แล้วยังมีบรรยากาศร่มรื่นจากสวนจำลองอีก

ถ้าไม่บอกว่าเป็นหอพัก คงนึกว่าโรงแรม

“น้องครับ น้องใช่คนที่ชื่อเซส โดโนเวน หรือเปล่าครับ” อยู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมเอกสารฉบับหนึ่ง เซสลุกขึ้นก่อนจะตรงมาหาผู้มาใหม่

“ใช่ครับ ผมเอง”

“พอดีพี่จะมาแจ้งน้องว่าตอนแรกน้องได้อยู่ห้องหนึ่งนะครับ” กล่าวจบ นักเรียนใหม่ที่เดินผ่านไปผ่านมาก็สะบัดหน้ามามองคนสวมแว่นตาอย่างพร้อมเพรียง

เจอตัวแล้วคนสอบได้ที่หนึ่ง!

“แต่มีคนแจ้งว่าน้องโกงข้อสอบ ตอนนี้น้องถูกย้ายมาอยู่ห้องสิบสามแล้ว ถ้าน้องมีข้อสงสัยก็สอบถามได้ที่ฝ่ายทะเบียนนะครับ” กล่าวจบ รุ่นพี่คนนั้นก็เดินจากไป ในขณะที่คนได้รับข่าวร้ายถึงกับเบิกตากว้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงถูกกล่าวหาว่าโกงข้อสอบได้

“ไม่ใช่นายคนเดียวหรอก”

“เอวิส?”

“อย่าลืมนะว่าฉันสอบได้ที่สอง ก่อนที่นายจะมา ฉันก็เจอแบบนี้ มีคนใช้เส้นสายเด้งฉันไปอยู่ห้องบ๊วยเหมือนกับนายโดยให้เหตุผลว่าโกงข้อสอบ” เอวิสกัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่นึกว่าอยู่ดี ๆ จะมีใครบางคนโยนความผิดให้ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

“เอวิสรู้หรือเปล่าครับว่าใครทำ”

“ถ้านายได้ยินนามสกุลฉัน นายคงรู้นะว่าฉันเป็นใคร และฉันก็สืบมาแล้ว” ถึงไม่พูดไปตรง ๆ ชายหนุ่มสวมแว่นก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้เป็นใครและมีตำแหน่งใหญ่แค่ไหน

“ผมจะโดนก็ไม่แปลกเพราะไม่ใช่คนใหญ่คนโต แต่นายเป็นเจ้าชายแห่งเทเอียน แสดงว่าคนที่ทำต้องมีตำแหน่งใหญ่พอสมควร” เขาอยู่ในฐานะของเซส โดโนเวน คนทั่วไปจึงคิดว่าเขาเป็นคนธรรมดา ถ้าหากแดนมืดไม่ถูกมองว่าเป็นศัตรูและเขาใช้ชื่อจริง คงไม่มีกล้าเล่นงานแน่

“ก็อย่างที่บอก ฉันสืบมาแล้ว คนที่ทำเป็นน้องชายต่างแม่ของฉัน”

“ว่าไงนะ” เซสหันมามองคนพูดทันที

“เขาเป็นน้องชายก็จริง แต่เกิดหลังฉันแค่สามวัน เจ้านั่นเป็นลูกสนมเอก ส่วนฉันเป็นลูกราชินี” เอวิสอธิบายทั้งที่ฝืนยิ้ม เลน่าที่ยืนอยู่ด้วยก็ตรงเข้ามาจับมือให้กำลังใจ

“ถึงจะอยู่ห้องสุดท้าย แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ทำเรื่องย้ายห้องแล้วเหมือนกัน อีกอย่างเมย์ก็อยู่นั่นด้วยนี่คะ” เธอจำได้ว่าเมเทเลียสอบได้ที่เกือบสุดท้าย จึงไม่แปลกที่จะต้องอยู่ห้องนั้น หญิงสาวผมสีขาวหัวเราะฝืด ๆ คนเรียนไม่เก่งก็ต้องอยู่ห้องบ๊วยเป็นธรรมดา

“ผมขอขนของขึ้นไปเก็บนะครับ แล้วจะลงมาใหม่”

“ก็ดี ใกล้เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวพร้อมกันเถอะ” เอวิสช่วยเซสยกกระเป๋าของเมเทเลีย ในใจก็อยากบ่นว่าทำไมมันหนักขนาดนี้ ส่วนเลน่าช่วยเพื่อนสาวถือของก่อนที่ทั้งสี่จะเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของหอพัก

ภายในหอพักนั้นมีห้องอาหารไว้สำหรับนักเรียนจึงไม่มีใครต้องเดินไปโรงอาหารใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางโรงเรียน หลังจากเก็บของเสร็จ ทั้งสี่ก็ลงมาข้างล่างก่อนจะตรงมาที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้เริ่มมีคนมาใช้บริการมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกสาว ๆ พากันไปจองโต๊ะ ส่วนพวกหนุ่ม ๆ พากันไปตักอาหาร

“ของกินหลากหลายดี นายชอบอะไรก็ตักเลย” เอวิสมาอยู่ที่นี่ได้สองสามวันแล้ว เจ้าตัวจึงแนะนำเพื่อนที่เพิ่งมาหมาด ๆ เซสพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็กวาดสายตามองเมนูอาหาร

“มีอาหารแปลก ๆ ด้วยเหรอครับ” มองไปก็เห็นอาหารบางอย่างซึ่งเขาแน่ใจว่าคนในเมืองไม่กินแน่ ๆ เอวิสมองตามแล้วหัวเราะเบา ๆ

“ก็ที่นี่ไม่ได้มีแค่ลูกคนใหญ่คนโต เด็ก ๆ จากชนบทก็มี บางคนอาจยังไม่ชินกับอาหารในเมืองก็เลยต้องมีอาหารท้องถิ่นอย่างปลาเผา แกงอ่อมกบ ผัดเผ็ดหนอนด้วงงวงมะพร้าวอะไรพวกนี้ไว้ด้วยน่ะ” เจ้าชายแห่งเทเอียนหันไปหยิบจานตามด้วยใช้ที่คีบ คีบเอาเส้นสปาร์เก็ตตี้ใส่จาน จากนั้นจึงตักซอสไก่มาราด ทางด้านเซสก็ถือจานมองหาอาหารที่อยากลองชิมบ้าง

'อาหารส่วนใหญ่เคยกินหมดแล้ว ลองอาหารบ้าน ๆ ดีกว่า' เพราะเป็นชนชั้นสูง ชายหนุ่มจึงลิ้มรสอาหารแบบคนในเมืองมาตลอด เจ้าตัวหันไปตักข้าวใส่จานแทนที่จะเลือกขนมปังเหมือนเอวิสก่อนจะตักไข่เจียวและแกงเห็ดมาราดข้าว ปิดท้ายด้วยนมจืดหนึ่งกล่องแล้วเดินตามหนุ่มผมทองไปนั่งที่โต๊ะ

“เซส นายกินอาหารแบบนี้เหรอ” เมเทเลียเห็นอาหารในจานของเขาแตกต่างจากเอวิสสุดขั้วก็แปลกใจ แต่พอนึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนใหญ่คนโตจึงไม่ว่าอะไร

“เมย์รีบตามเลน่าไปหาตักอาหารเถอะ ช้าหมดอดนะครับ”

“รู้แล้วน่า” หญิงสาวผมสีขาวทำหน้ายุ่ง ๆ แล้วเดินไปบ้าง เหลือแต่สองหนุ่มนั่งเฝ้าโต๊ะโดยที่เซสนั่งข้างเมเทเลีย ส่วนเอวิสนั่งข้าง ๆ เลน่า สองสาวใช้เวลาไม่นานก็กลับมากันแล้ว

'กินแต่สลัดผัก มิน่าถึงผอม' เห็นเมนูมื้อกลางวันของเจ้าหญิงแห่งแดนเทวาแล้วก็ขมวดคิ้ว พอหันไปมองจานของเลน่า หญิงสาวมีขนมปัง สลัด ไส้กรอก และแฮม อย่างน้อยก็มีอาหารที่กินแล้วให้พลังงานแต่เมเทเลียไม่มีเลย

“เดินหาตั้งนาน ที่แท้ก็มาอยู่นี่เองเหรอ” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ทั้งโต๊ะชะงักโดยเฉพาะเอวิสที่หยุดกินแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มหันไปมองผู้มาใหม่ซึ่งมีผมสีทอง ตาสีทอง เช่นเดียวกันกับเขา เค้าโครงหน้าก็คล้ายคลึงกันแต่บรรยากาศไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย

“ราเวส”

“ไงพี่ชาย ได้ข่าวว่าโดนเด้งไปห้องบ๊วย ฉันก็เลยแวะมาดู ท่าทางนายยังสบายดีนี่” ราเวส คาเวอร์ลอน เจ้าชายลำดับที่สองแห่งประเทศเทเอียนทักทายพี่ชายที่อายุมากกว่าสามวันด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีเลน่า ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนะ สวัสดีครับเจ้าหญิงสีขาว ได้ยินว่าสอบได้ลำดับเกือบสุดท้าย ก็สมควรล่ะนะที่ไปอยู่ห้องบ๊วย น่าแปลกที่แดนเทวาไม่เห็นว่าอะไรเลย”

'ไม่เห็นต้องมาย้ำกันเลยนี่!' เจ้าหญิงแห่งแดนเทวาโวยวายในใจขณะใช้ส้อมจิ้มผักสลัดเข้าปาก คนที่ชอบจิกกัดคนอื่น ใครอยากเสวนาด้วยก็บ้าแล้ว!

“ถึงฉันจะโดนเด้งไปห้องบ๊วย แต่ความสามารถฉันไม่ได้บ๊วยตามละกัน แต่ก็ดี ถ้าต้องอยู่ร่วมห้องกับพวกใช้วิธีสกปรก ฉันก็ไม่ชอบนักหรอก มันน่ารังเกียจ” เอวิสจงใจจิกกัดน้องชายต่างแม่โดยไม่กล่าวชื่อออกมาตรง ๆ แต่อีกฝ่ายคงรู้อยู่แก่ใจในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือเขา!

“เอวิส ดูเหมือนว่านายกำลังอารมณ์เสียเรื่องเปลี่ยนห้องเรียนอยู่นะ แต่เอาเถอะ คนตรวจข้อสอบกรอกคะแนนผิดก็แบบนี้แหละ อ้อ ยังมีอีกเรื่อง ตอนที่ท่านแม่ของข้าบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อ ท่านพ่อไม่พอใจมากเลยล่ะ”

'เจออีกแล้ว พวกตอแหล' เซสสบถในใจขณะตักข้าวเข้าปาก ถึงแม้ว่าจะติดร่างแหไปด้วยแต่ความขัดแย้งเหล่านั้นมันเป็นเรื่องของเจ้าชายแห่งเทเอียน เขาจึงไม่อยากขัดจังหวะ

เรื่องนี้เจ้าชายแห่งแดนมืดจะไม่ยุ่ง!

“สวัสดีเจ้าคนสอบได้ที่หนึ่ง เป็นเพื่อนกับเอวิสสินะ ได้ข่าวว่านายโกงข้อสอบเหรอ ถ้าอยากเข้าโรงเรียนทำไมไม่ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ ทำแบบนี้มันไม่ดีนะรู้ไหม” อยู่ดี ๆ ราเวสก็หันมาจิกกัดหนุ่มผมดำเสียอย่างนั้น ในความคิดของเขา สำหรับพวกคนธรรมดาคงไม่มีปัญญาทำอะไรพวกลูกคนใหญ่คนโตได้

ชิ้ง!

“!!!” เจ้าชายลำดับที่สองแห่งเทเอียนถึงกับผงะเมื่อส้อมกินข้าวพุ่งมาจ่อลูกตาในระยะประชิดจนต้องถอยออกมา เซสลุกขึ้นพลางใช้นิ้วกลางดันแว่นแล้ววางส้อมลงบนจานตามเดิม

“ขอโทษนะครับ ที่นี่โรงอาหาร มีไว้สำหรับกินข้าว ไม่ใช่มีไว้ให้อันธพาลไร้อารยธรรมมาทำกร่าง ถ้าผมโกงข้อสอบจริงแล้วต้องไปเรียนอยู่ห้องบ๊วย ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันไปหนักส่วนไหนของนาย และผมก็ไม่ใช่เพื่อนเล่น เราไม่เคยรู้จักกัน ถ้ายังไม่เข้าใจก็เก็บกระเป๋ากลับบ้านไปอ้อนแม่ซะเถอะครับ”

“แก!”

“ฉันขอสั่งในฐานะของเจ้าชายรัชทายาท นายมาทางไหนก็ไปทางนั้น แล้วอย่ามาหาเรื่องเพื่อนฉันอีก!” เอวิสชี้นิ้วไปทางประตูเป็นเชิงขับไล่ ราเวสกัดฟันกรอดพลางจ้องหน้าพี่ชายต่างแม่สลับกับเจ้าคนสวมแว่น จากนั้นจึงยอมเดินออกไปแต่โดยดี ท่ามกลางเสียงซุบซิบของนักเรียนคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์

“ขอบคุณครับ เอวิส”

“ไม่เป็นไร ฉันเองก็เบื่อที่ต้องมาทะเลาะกับเจ้านั่นแล้ว” เขาหงุดหงิดจริง ๆ ถึงแม้ว่าราเวสจะเป็นน้องชายต่างแม่ แต่ใช่ว่าเป็นลูกสนมคนโปรดของพ่อแล้วจะทำอะไรก็ได้

“หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ เพราะถ้ามีครั้งต่อไป ผมจะไม่ให้เขาจากไปดี ๆ แน่” ทั้งแววตาและน้ำเสียงของคนพูดแสดงออกว่าเอาจริง เอวิสกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“กินมื้อกลางวันต่อเถอะ”