พี่นักรบ

"ปากดี!!! เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลยนี่" พี่แพรพูดพลางเบะปากใส่ คงโมโหที่ฉันว่านางเหมือนแม่ อิอิ น่ารักจัง

"พี่แพรก็รีบๆบอกมาสิว่าใคร เค้าไม่มีเพื่อนผู้ชายเลยนะ จะให้คนที่ไม่รู้จักมาแกล้งเป็นแฟนมันจะไหวเหรอ" ฉันถามพี่แพรอย่างจริงจังอีกครั้ง

"ไม่ใช่เพื่อนแก แต่เพื่อนพี่ แล้วแกก็รู้จักดีด้วย " ไม่นะพี่แพร อย่าบอกนะว่านั่นคือทางเลือกสุดท้ายแล้ว ไม่ดีมั้ง!

“ไม่ใช่พี่คนนั้นใช่ไหมพี่แพร" ฉันถามพี่แพรเหมือนรู้ดีว่าใคร และที่ถาม ก็เผื่อมีหวังว่าชื่อที่พี่แพรพูดจะไม่ใช่เขา

"ใช่ นักรบนั่นแหละ แล้วนักรบก็อยู่ห้องข้างบนนี้ด้วย แกลองไปขอร้องหมอนั่นดูสิ เผื่อเขาจะใจดีช่วยแก พี่กับฉลามจะออกไปข้างนอกถ้าไม่อยู่ก็ล็อกห้องให้พี่ด้วยละ อ่อแล้วก็ไม่ต้องนอนค้างที่นี่นะ เกะกะ"

พี่แพรพูดจบก็จับมือกับพี่ฉลาม เดินไปเปิดประตูออกจากห้องไปทันที ทิ้งฉันไว้คนเดียวกับตัวเลือกสุดท้ายสุดโหดได้ไง แง๊ ! อีพี่ใจร้าย

ไลน์ ! เสียงไลน์ฉันดังขึ้น

ไหมแพร : ชั้น 7 709 ขอให้โชคดี หมอนั่นอยู่ห้องพอดี พี่ถามให้ละ รีบไปละ ก่อนที่นักรบจะออกไปข้างนอก บาย

งื้อ! นี่ช่วยแล้วใช่ไหม ทำไมไม่ช่วยหาคนอื่นละ ทำไมต้องเป็นคนนี้

ไม่มีเวลาให้ฉันได้คิดมากมายนัก เพราะพี่แพรบอกว่าเขาจะออกไปข้างนอก ฉันจึงกดลิฟย์มาที่ชั้น 7 ทันที ชั้น 5ที่พี่ฉันอยู่ ว่าหรูแล้วนะ ชั้นนี้หรูกว่าอีก แค่ทางเดินก็สวยสุดๆไปเลยอะ

ปกติคอนโดแต่ละห้องก็แพงแล้ว ชั้นไหนก็คงแพงไม่ต่างกันหรอก แต่ชั้นบนๆจะแพงกว่าแค่นั้นเอง ที่จริงพ่อกับแม่ซื้อไว้หวังกินกำไร แต่ตอนนี้ไม่ต้องหวังแล้ว เพราะพี่สาวฉันยึดไปละไง ฉันก็อยากได้บ้างน่ะ อยู่คอนโดอิสระดี ใกล้มหาลัยด้วย หาดูสักห้องดีกว่าไหมน้า!

ฉันคิดพลางเดินมาหยุดที่ห้อง 709 ตรงริมสุดทางเดิน ไม่กล้าว่ะ แต่

ว้าว!!! วิวสุดยอดเลยอะ ตรงสุดทางเดินแห่งนี้ เพียงแค่เดินออกมานิดหน่อย จะเห็นห้องกระจกที่ทำเป็นมุมพักผ่อน ซึ่งมันก็มีทุกชั้น แต่ชั้นนี้พิเศษตรงที่มันอยู่สูงมันเลยไม่ค่อยมีตึกอื่นๆมาบัง ตรงนี้มีโซฟาให้นั่งด้วย แถมตรงมุมของกระจกยังมีต้นไม้ตกแต่งให้ห้อยลงมาตามมุมอีก จัดได้สวยสุดๆไปเลยนะเนี้ย มีห้องว่างเหลือไหมนะ ฉันอยากย้ายออกมาอยู่จริงๆ

ฉันยังคงชมวิวต่อไป เดินดูมุมนั้นมุมนี้ จนลืมไปว่าฉันขึ้นมาชั้นนี้ทำไม ในหัวคิดแค่ว่าจะขอเงินพ่อกับแม่ยังไงมาซื้อคอนโดที่นี่ จนกระทั้งผ่านไปเกือบ 30 นาที หรืออาจจะมากกว่านั้น ฉันคงจะไม่ได้สติ ถ้าไม่หันไปมองบริเวณหน้าห้อง 709 ที่มีผู้ชายร่างสูงกำลังปิดประตูเสียงดังพอดี

ปึ่ง !

เชรี๊ยแล้วอีพริ้ง! ทางรอดกำลังจะหายไป ฉันคิดได้ดังนั้น จึงรีบวิ่งไปคว้าแขนผู้ชายคนนั้นไว้ก่อนที่เขาจะเดินหนีไปทำธุระ

"ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน พะ พี่นักรบ อย่าเพิ่งไปค่ะ" ฉันพูดพลางหอบหายใจ ก็ฉันวิ่งมาจากตรงนู้นหลายเมตรอยู่นะ ก็ต้องเหนื่อยสิ

"มีอะไร" พี่นักรบหันมามองหน้าฉัน ถามพลางมองลงไปที่มือตัวเอง มือที่ฉันจับอยู่ ก่อนจะสะบัดออกเบาๆ

เชอะ! จับนิดจับหน่อยเอง ทำเป็นหวง

"คือพริ้งมีเรื่องจะขอรบกวนให้พี่นักรบช่วย ....... คือๆ เรื่องมันยาวขอคุยที่เงียบๆได้ไหมคะ"

ฉันพูดก่อนจะเห็นท่าทีที่รอฟังคำขอของฉันจากเขา แต่เรื่องฉันมันยาวอะ ให้ยืนพูดหน้าห้องมันก็ไม่ได้ปะ เมื่อยตายเลย

พี่นักรบไม่พูดอะไร แต่ใช้คีการ์ดเปิดประตูห้องเข้าไป ก่อนจะรอให้ฉันเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูลงเบาๆ พี่เขาไม่พูดอะไร แต่เดินนำฉันไปที่โซฟาก่อนจะลง

"จะยืนเล่า? งั้นก็เล่ามา" พี่นักรบพูดหลังจากที่เห็นฉันยืนละล้าละหลังอยู่ ก็ใครจะไปกล้านั่งละ เจ้าของห้องยังไม่อนุญาติเลย แต่พอพี่เขาพูดแบบนั้น ฉันจึงเล่าทุกอย่างให้พี่เขาฟังจนหมด

"ที่มานี่จะมาขอร้องให้แกล้งเป็นแฟนไปตบตาแม่ตัวเอง" ฉันพยักหน้าให้พี่นักรบไป

"หึ!! มาขอร้องคนที่ตัวเองเคยหักอกนี่นะพริ้ง" ฉันเห็นแววตาพี่นักรบไหววูบนิดนึงด้วย คงไม่ใช่ว่าเขายังเกลียดฉันอยู่หรอกนะ แบบนี้ฉันยิ่งไม่มีหวังนะสิ

"ก็ ก็ พริ้งไม่รู้จักใคร ไม่มีเพื่อนผู้ชายที่ไว้ใจ พริ้งรู้ว่าพี่นักรบอาจจะไม่ช่วย แต่ไม่รู้ว่าจะพึ่งใครแล้ว พริ้งมีแค่พี่คนเดียวนะ" พูดจบฉันก็เห็นพี่นักรบกระตุกยิ้มไปทีนึง ก่อนจะนั่งนิ่ง พี่เขานิ่งจนฉันไม่กล้าพูดอะไรแล้วอะ ถ้าฉันมีทางเลือกอื่น ฉันไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก