EP18 รู้สึกเหมือนกัน

EP18

.

.

.

"ไม่เป็นไร ครั้งนี้อยู่กันแค่เรา"

"คุณพีทกลับมาได้ยังไงครับ"

"ไม่ต้องรู้หรอก" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบแล้วจ้องมองไปที่แก้วไวน์ เขากำลังมองตัวเองผ่านเงาสะท้อน ทำไมโลกใบนี้ถึงไม่สร้างเขามาแค่คนเดียวกันนะ ชายหนุ่มได้แต่คิดเพียงในใจ

"ครับ"

"ฉันไม่อยู่ ที่นี้เป็นยังไงบ้าง"

"ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดีครับ"

"อืม" พีทขานรับในลำคอ มือหนาเคลื่อนมาปลดเนกไทที่ลำคอให้คลายหลวม ชายหนุ่มยังคงยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบเป็นระยะ "มีเรื่องอะไรอยากให้ทำหน่อย"

ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะหยิบรูปกลุ่มเพื่อนส่งให้โรม

"ข้อมูลของคนกลุ่มนี้หามาให้ละเอียดมากที่สุด โดยเฉพาะคนที่ชื่อคาวี"

"มีรูปคุณพีทด้วยนิครับ"

"ใช่…นั้นมันรูปพีท"

"ผมเข้าใจแล้วครับ" โรมพยักหน้าตอบแล้วก้าวถอยห่างออกมา พีทจึงกดส่งรูปเข้าไปในไลน์ส่วนตัวของโรม แล้ววางโทรศัพท์มือถือลงที่เคาน์เตอร์บาร์

"ฉันสบายดีนายสองคนไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไว้ฉันจะกลับมาเยี่ยมใหม่" เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของสองหนุ่มที่มองมาตนเองพีทก็เอ่ยบอกโดยไม่ได้มองกลับ ทำให้พวกเขาหายข้องใจกับคำถามที่ไม่กล้าถามออกไป

"ครับ" โรมขานรับ เขาทั้งสองค้อมหัวให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป

โรมและณอนเป็นชาวต่างชาติ พีทเจอพวกเขาโดยบังเอิญที่อเมริกา คาสิโนที่ลาสเวกัส สองคนนั้นเล่นแพ้และติดหนี้ก้อนโต พวกเขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด พีทที่ได้เงินจากที่นั่นเป็นจำนวนมหาศาลจึงยอมช่วยเพราะเกิดความสงสาร นั้นทำให้โรมและฌอนรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณและขอติดตามพีทมาตลอด

พวกเขาไม่มีใครและไร้ครอบครัว ถึงแม้จะไม่มีดวงในด้านการพนันแต่ทั้งสองก็มีความสามารถเฉพาะตัว โรมเคยเรียนจบบริหาร เขาเคยทำงานในบริษัทใหญ่แต่กลับถูกโกง จึงกลายเป็นคนทำตัวเสเพลชีวิตถึงตกมาอยู่ตรงนี้

ส่วนณอนเป็นพวกชอบเล่นของ เก่งการต่อสู้ ใช้ปืนหรือดาบ เขาเคยเป็นนักเลงเก่าตอนอยู่อเมริกา โรมและณอนเจอกันในคาสิโนเมื่อสามปีก่อน นั้นก็คือประวัติของทั้งสองคน…

"กลับมาครั้งนี้คุณพีทดูใจเย็นขึ้นไหมนายว่า" ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกมาก็เป็นณอนที่ชวนคุย

"ไม่หรอก คงไม่ถึงเวลาแผลงฤทธิ์มากกว่า" โรมตอบ เพราะตอนที่พีทแผลงฤทธิ์อะไรก็หยุดเขาเอาไว้ไม่ได้ทั้งนั้น

"แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน คุณพีทถึงต้องการข้อมูล"

"นายคิดอะไรอยู่ ฉันเองก็คิดแบบนั้นแหละ รู้ดีไม่ใช่หรอ เขาเป็นคนที่เราคาดเดาอะไรไม่ออก เด็กอายุสิบแปดปีปลอมบัตรเข้าเล่นคาสิโนที่ลาสเวกัส เคยมีที่ไหนล่ะ"

"มันก็จริง แสดงว่าเราคิดตรงกันสินะ"

"คงงั้น" โรมตอบ สองหนุ่มอายุราวสามสิบแล้วในขณะที่พีทอายุพึ่งยี่สิบเอ็ดแต่เขากลับมีทุกอย่าง โรมและณอนมักคิดอะไรตรงกันเสมอ และพวกเขาเองก็ซื่อสัตย์กับพีทมาก พีทเหมือนให้ชีวิตใหม่แก่พวกเขา จะมีสักกี่คนที่ยอมช่วยคนแปลกหน้าด้วยเงินหลายดอลลาร์ขนาดนั้น

2 ชั่วโมงต่อมา…

อึก อึก อึก…

เสียงแอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอหนาสู่ร่างกาย พีทนั่งดื่มคนเดียวราวสองชั่วโมงแล้ว เปลือกตาปิดลงพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่กำลังพยายามเดินมาล้มตัวนอนที่โซฟา มือหนายกขึ้นลูบหน้าตนเอง พลันคำพูดของคาวีก็สอดแทรกเข้ามาในหัว

-เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น-

สองหนุ่มเดินออกมาจากห้องของทิวาพีทเดินนำหน้าคาวีมาทางบันไดหนีไฟ ตรงนี้ไม่มีใครและเงียบ เหมาะแก่การคุยกัน

"ที่พูดหมายความว่ายังไง?" เป็นคาวีที่พูดขึ้นมาก่อน ทั้งสองกำลังยืนมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างต้องการเอาคำตอบ

"ก็กูถามไง ว่ามึงชอบวารึเปล่า"

"แล้วถ้าตอบว่าชอบ มึงจะทำอะไร"

"…" พีทเงียบ เขากำลังตกใจกับคำตอบของคาวี ทำไมอยู่ๆคาวีถึงชอบทิวาได้แล้วถ้าทิวารู้คงไม่ยากที่ทั้งสองจะตกลงคบกัน

"กูก็จะบอกมึง ว่ากูก็ชอบวาเหมือนกัน"

"ตลกเนาะ แต่ก่อนมึงไม่ใช่หรอที่อยากให้กูกับวาได้กันมาก" คาวีเค้นหัวเราะออกมาอย่างนึกตลก เขารู้ว่าพีทไม่ได้โกหกเพราะสายตามันบ่งบอกชัดเจน แต่มันก็ดูเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

"แล้วไง ความรู้สึกคนเรามันจะเปลี่ยนกันไม่ได้เลยหรอ ทีมึงยังชอบวาเลย เก็บมาทุกคณะแล้วไม่ใช่?"

"ไงต่อ ก็ไม่ได้จริงจัง แต่กับวาดูเหมือนว่ากูจะจริงจังว่ะ" คาวีพึ่งรู้หัวใจตัวเอง ตอนทิวามาคอยดูแลมันก็แอบรู้สึกดี บางครั้งก็ใจเต้น แต่คาวีคิดว่ามันเป็นความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนเท่านั้นจึงคิดมาตลอดว่าไม่ได้รู้สึกอะไร และที่ไม่เคยจริงจังกับใครวันนี้เขาเองก็รู้คำตอบแล้วว่าเป็นเพราะในใจมีทิวามาตลอด วันเกิดปีนี้มันก็ดีมากด้วยที่วาถือเค้กให้ จนกระทั่งวันนี้เขาได้ใกล้ชิด ได้อยู่ข้างๆมันก็ทำให้รู้ว่าตนเองอยากจะชัดเจนกับทิวา ที่ผ่านมามันก็คือการสร้างกำแพงปิดกั้นตนเอง…

"ชอบวาสินะ"

"ต้องให้บอกอีกกี่รอบล่ะ"

"เปล่า…"

"อย่าขัดขวางกูกับวาเลย มันไม่มีประโยชน์หรอก เพราะสายตาวามันดูไม่ยากเลยว่ะ ดูเหมือนวาเองก็รู้สึกกับกูเหมือนกันนะ"

"เสียใจด้วยเพื่อน ที่กูทำตามมึงขอไม่ได้…" พีทตอบ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทียียวนกวนประสาท

"กูถามจริงเถอะ มึงเป็นแม่งไรวะพีท เพื่อนกูคนเดิมมันหายไปไหน?"

"ไม่รู้สิ ตายไปแล้วมั้ง"

"กูถามมึงดีๆ"

"แล้วกูตอบไม่ดีตรงไหน" พีทเลิกคิ้วถาม

"โธ่เว้ย!"

ผลั๊วะ! คาวีหมดความอดทนซัดหมัดเข้าที่หางตาพีทด้วยความโมโห เขาอยากเรียกสติพีทกลับมาแต่ก็ดูเหมือนว่าไม่มีประโยชน์เมื่อพีทสวนหมัดกลับทันควัน

ปึก!

"ไอ้พีท…!?" การกระทำของพีทยิ่งทำให้คาวีแปลกใจมากกว่าเดิม มือหนาจับเข้าที่มุมปากตนเอง

"มึงชอบวา กูเองก็ชอบวาเหมือนกัน ตอนนี้กูกับมึงเป็นศัตรูไม่ใช่เพื่อน"

"…" คาวีขบกรามแน่น เขาคว้าคอเสื้อพีทขึ้นมาจ้องหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชายหนุ่มไม่คิดว่าพีทจะเป็นขนาดนี้ หรือคนเดิมมันได้ตายไปแล้วจริงๆ

"ถ้าจะจีบ กูนี้แหละจะขัดขวางแม่งทุกทางเลย"

"มึงจะเอาแบบนี้?"

"อืม"

"กูจะจีบวา อยากทำห่าไรก็เชิญ"

"ถ้าจีบติดอะนะ"

"มันไม่ยากหรอก เชื่อสิ" คาวีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะคลายมือออกจากคอเสื้อพีท มือหนาเสยผมขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะเดินห่างออกมาจากพีท

-END-

"ให้พีทชอบคนเดียวก็พอแล้วนะวา" พีทบ่นพึมพำกับตนเองแล้วระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อนึกอะไรออก มือหนาที่กำลังหมุนแก้วไวน์ยกขึ้นราดใบหน้าตนเองแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก ปิดท้ายด้วยการโยนแก้วใบหรูทิ้ง ขาแกร่งยกขึ้นก่ายบนโต๊ะด้วยท่าทางมีความสุข…

.

.

.

บักพีทแกกำลังจะทำอะไร๊?