EP03 ขอโทษ...

EP03

.

.

.

หลายนาทีผ่านไปพีทก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรัดเข็มขัดให้ตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มได้ยินเพียงเสียงสะอื้นร่ำไห้ของผู้หญิงเคราะห์ร้าย

"เงินวางอยู่ตรงนี้นะครับ หวังว่าจะเป็นค่าปิดปากของเราได้นะ" สิ้นเสียงพูดก็หยิบแบงก์พันปึกหนึ่งออกมาวางไว้ แล้วหยิบมีดขึ้นมาล้างเลือดออกเก็บใส่ปลอกแล้วยัดไว้ในแขนเสื้อ

"พะ…พี่พีท ทำไมทำแบบนี้คะ"

"พี่บอกไปแล้วว่ามีอารมณ์" ปากหยักเอ่ยตอบหน้าตายทำเอาคนฟังใบหน้าชาวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

"อึก…"

"หวังว่าจะเข้าใจในสิ่งที่พูดนะครับ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็มองร่างหมดสภาพของคนตัวเล็ก ชายหนุ่มทิ้งเพียงรอยยิ้มที่ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่มองแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป พอเปิดประตูออกมาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปบนตึกเรียน

พอเดินมาถึงห้องแล็บมือหนาก็ผลักเข้าไปพลันสายตาของนักศึกษาแพทย์ก็หันมามองที่ชายหนุ่มเป็นสายตาเดียว เพราะเขาไม่ได้สวมชุดป้องกันเชื้อและใส่แมสให้เรีบร้อยก่อนเข้ามา

"พชร ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนล่ะ" อาจารย์ผู้สอนวิชานี้เอ่ยถามขึ้นในตอนที่กำลังอธิบายให้นักศึกษาคนหนึ่งฟังอยู่

"เปลี่ยนชุด?" พีทเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ ทำให้ทุกคนต่างมองเขาด้วยความแปลกใจ ทิวาที่ยืนมองอยู่กวาดมองทั่วห้องก็ไม่เห็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันสักคนเธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาพีทแม้ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนอยู่ก็ตาม

"ขออนุญาตค่ะอาจารย์" อาจารย์วัยราวหกสิบพยักหน้าตอบ คนตัวเล็กจึงถอดถุงมือออกแล้ววางไว้บนถาดก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพีท เธอจับเข้าที่มือหนาแล้วจูงเพื่อนสนิทออกมาด้านนอก

"ทำไมพีทไม่เปลี่ยนชุดก่อนล่ะ ปกติไม่ลืมนิ" เธอเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อนในตอนที่กำลังเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุดที่อยู่ห้องสุดท้ายของชั้น ชั้นนี้เป็นชั้นเรียนปฏิบัติจึงทำให้ทั้งชั้นมีเพียงกลุ่มคลาสของเธอ ทั้งชั้นเงียบสนิท จนได้ยินเสียงลมหายใจของทิวา

"แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้วาจะยอมคุยกับพีทหรอ" คำแทนตัวของพีทที่เปลี่ยนไปเป็นเหมือนเดิมทำให้ทิวารู้สึกว่าพีทอาจจะกลับมาเป็นเพื่อนคนเดิมของเธอแล้ว

"คุยเรื่องอะไร" เธอแสร้งทำเป็นไขสือ อยากลืมเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น ยังไงก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอมากที่สุด

"ก็เรื่องที่พีททำตัวแบบนั้นใส่"

"วาไม่อยากนึกถึงมันแล้ว" เธอเอ่ยตอบเสียงแผ่วก่อนที่จะหยุดอยู่หน้าห้องเปลี่ยนชุด มือบางผลักเข้าไปข้างในแล้วตามด้วยพีท ภายในห้องมืดมีเพียงแสงสลัวเล็กน้อย พีทมองแผ่นหลังบางแล้วเลื่อนมือมาล็อกประตูเอาไว้ตอนที่ทิวากำลังเปิดล็อกเกอร์ของพีทออกแล้วหยิบชุดออกมา แต่พอหันกลับใบหน้าก็สัมผัสกับปลายจมูกคมสัน

ร่างหนาอยู่ไม่ไกลจากเธอแขนแกร่งคร่อมลงที่ล็อกเกอร์มืออีกข้างยกขึ้นจับปอยผมที่คลอเคลียอยู่พวงแก้มเนียนใสออก สายตาหลุบมองปากบางสีแดงระเรื่อน่าจูบ ทำเอาทิวาแทบจะหยุดกลั้นหายใจ

"พีทรู้นะว่าวาโกรธ"

"ถ้าพีทรู้แล้วทำทำไม วาไม่เห็นตลกด้วย"

"พีทแค่อยากแกล้งวาเอง แต่คงแกล้งแรงไปหน่อย"

"อย่าแกล้งแบบนี้อีกนะ…" พอได้ยินคำตอบของพีทก็ทำให้เธอโล่งอกขึ้นมาไม่น้อย เมื่อรู้ว่าพีทกำลังแกล้งตนเอง ดวงตากลมโตหลุบมองตํ่าเธอรู้สึกแปลกไปกับสายตาของคนตรงหน้าที่มองมา

"ขอโทษนะครับ" เสียงทุ่มเอ่ยกระซิบบอกแล้วยกยิ้มอ่อนขึ้นบนใบหน้า

"วาก็ขอโทษเหมือนกันที่ตบหน้าพีท"

"พีทไม่ได้โกรธวาเลย"

"เราเคลียร์กันแล้วก็ดี วานึกว่าพีทจะเปลี่ยนไปซะแล้ว" เธอเอ่ยตอบขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบแก้มของเขาเล่นอย่างที่เคยชอบทำ

"…" พีทไม่ได้ตอบกลับไป เขาแพ้ตอนที่เธอทำแบบนี้ แพ้รอยยิ้มของทิวา แพ้จนหัวใจมันเริ่มเต้นโครมครามไม่รู้เหมือนกันว่าจะเผลอกินเธอไปตอนไหน ได้แต่ท่องในใจว่าคนนี้เพื่อน แต่บางทีเพื่อนอย่างเธอมันก็น่ารักเกินไป น่ารักอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน มองครั้งไหนก็น่ารัก ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ เขาจะทนเก็บความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วได้นานขนาดไหนกัน ยิ่งได้ใกล้ชิดกับเธอมันก็เก็บซ่อนงำเอาไว้ไม่ไหวแล้ว…

"พีทปล่อยมือจากหน้าวาก่อน เราต้องรีบเข้าเรียนนะ"

"…"

"พีท…มัวคิดอะไรอยู่อ่ะ"

"ครับ ได้ยินแล้ว" พีทดึงตัวเองหลุดจากภวังค์แล้วยอมผละมือออกจากใบหน้านวลเขายอมถอยห่างออกมาแล้วหยิบชุดจากมือทิวาขึ้นมาสวม โดยมีทิวาคอยสวมช่วยอยู่ไม่ห่าง

"พีท พีทว่าวาควรจะทำยังไงดี" ในตอนที่ติดกระดุมเสื้อให้คนตัวโต ทิวาก็ถอนหายใจออกมาเหมือนมีเรื่องกังวลในใจให้คิด ทำเอาคนถูกถามไม่เข้าใจ เขาเงียบและรอให้ทิวาพูดออกมาอีกครั้ง

"…" ขณะนั้นเองทิวาก็ติดกระดุมให้เขาจนเสร็จ

"เมื่อคืนตอนพีทหายตัวไป วีมาส่งวาที่หอด้วย แล้วพีทรู้ไหมว่าสายตาของวี มันทำให้วาหวั่นไหวมากกว่าเดิมซะอีก…" เธอพูดแล้วแอบอมยิ้มขึ้นมาอยู่คนเดียว ทิวายังหลุบหน้ามองตํ่า แผ่นหลังแนบชิดกับล็อกเกอร์ เธอมักจะระบายเรื่องนี้กับพีทอยู่เสมอและพีทเองก็คอยให้คำปรึกษาเธอตลอด เวลาอยู่กับพีทสองคนหรือครั้งไหนที่ได้ใกล้ชิดกับคาวีทิวามักจะเก็บมาเขินคนเดียวและเล่ากับพีท เรื่องเมื่อคืนที่พีทแกล้งเธอโล่งอกไปแล้วจึงอยากพูดเรื่องนี้กับพีทเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ให้เธอระบายออกมาได้ "พีทถามด้วยแหละว่าให้อยู่เป็นเพื่อนไหม ในใจวาอยากตอบตกลงแทบตาย แต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ในใจ มันมีความสุขมากเลยนะ อยากอยู่ใกล้ชิดกับเขาแทบตาย อยากเป็นมากกว่าที่เป็นอยู่แต่มันก็ทำได้แค่คิด เพราะมีคำบางๆกั้นอยู่ คำว่าเพื่อน…"

คำพูดของทิวาทำให้แววตาของพีทเปลี่ยนไป ทิวาระบายกับเขาแบบนี้ แสดงว่าเธอคิดกับคาวีมากกว่าเพื่อน เธอมีคนที่แอบรักอยู่แบบนั้นหรอ?

"ทำไมไม่บอกมันล่ะ"

"วาบอกพีทไปหลายครั้งแล้ว ถ้าบอกออกไปคงเสียเพื่อน วาอยากอยู่ใกล้ๆเขาแบบนี้ดีกว่าให้เขารู้ความจริงแล้วรังเกียจ วาขอบใจพีทมากเลยนะ ที่ช่วยปิดบังเรื่องนี้มาตลอด พีทเป็นคนที่วาไว้ใจที่สุดเลย" ว่าแล้วเธอก็ฉีกยิ้มให้ก่อนจะเดินมาตบบ่าแกร่งสองสามทีแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนชุดไป ความลับของทิวาที่เขาได้รู้ทำให้พีทกระตุกยิ้มขึ้นมา ชอบคาวีแบบนั้นหรอ แล้วยังไงแต่เขาชอบเธอ ยังไงทิวาก็ต้องเป็นของเขา แค่ของเขาเท่านั้น…

"ขอโทษนะทิวา แต่ฉันโคตรชอบเธอเลยว่ะ"

.

.

.

อุ๊ป! ใจเย็นนะพีท55555555555555555555555

ตอนพน้าย้อนพาร์ทเหตุการณ์ที่พีทหายตัวไปนะคะ แล้วเจอกานนนนน