บทนำ

บทนำ

แสงแดดแก่ๆสาดส่องเล็ดลอดผ่านกระจกใสเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ของกองพลที่ถูกตกแต่งภายในอย่างหรูหราสมฐานะ หนุ่มร่างกำยำเลื่อนผ้าม่านสีเทาผืนใหญ่เก็บไว้ด้านข้างเพื่อให้แสงส่องเข้ามาในห้องเพื่อเพิ่มความร้อนระอุในตอนเช้าด้วยแสงแดดแก่ค่อยข้างจัด ทว่าตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้าแล้วชายหนุ่มจึงดีดตัวลุกขึ้นตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้สะอาด จึงปล่อยให้แม่ดาราสาวสวยนอนร่างล่อแล่อยู่บนเตียงคนเดียว

“โอย...ปวดตัวชิบ” เสียงโอดครวญของร่างอรชรดังขึ้นมาทันทีที่รู้สึกตัว ด้วยความที่เมื่อคืนนี้เธอได้ผ่านสงครามสวาทมาอย่างหนักหน่วงจนร่างกายแสนบอบบางไม่ค่อยสู้ดีนัก

“เมื่อคืน...หนักเหมือนกันนะเนี่ย เจอของดีหมอผีเข้าซะแล้วเรา” ครีมเค้กบิดตัวซ้ายขวาเพื่อคลายเอ็นที่ยึดจนอ่อนลง แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนไม่ได้อยู่ที่ห้องของตนเองแต่อยู่ที่ห้องของกองพล หญิงสาวจึงกวาดสายตามองไปรอบๆห้องเพื่อมองหาเขา

“กองพล”

“นายออกไปแล้วหรอ” ไร้เสียงตอบกลับใดๆ เธอได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเพราะเหตุใดกองพลจึงไม่นอนเคียงข้างเธอจนกว่าเธอจะตื่น เพราะถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นที่ผ่านมาพวกเขาจะพยายามอยู่ใกล้เธอจนวินาทีสุดท้าย เอาให้คุ้มค่าที่สุด! แต่พักนี้เขากลับทำตัวเฉยชากับเธอซะงั้นทั้งๆที่ผ่านมาเขาเป็นแฟนบอยของเธอด้วยซ้ำ

ครีมเค้กละทิ้งความคิดฟุ้งซ่านพวกนั้นออกไปจนหมดก่อนที่จะทำใจให้สบายเพื่อไม่ให้เครียดจนเกินไป จากนั้นคนตัวเล็กก็เดินเปลือยร่างไปยังตู้เสื้อผ้าของกองพลแล้วหยิบผ้าคลุมอาบน้ำสีขาวมาสวมใส่เตรียมจะอาบน้ำ ทว่ากลับมีสาวสวยสวมชุดเดรสสีฟ้ากระโปรงบานเหนือเข่าทะลุออกมาจากตู้เสื้อผ้า เท่านั้นยังไม่พอสาวปริศนายังผ่านทะลุตัวเธอไปพร้อมกับนั่งลงบนเตียงขนาดใหญ่อีก

“ฮือฮื่อฮื้อฮือ~”

“...” ครีมเค้กกลับหลังหันไปมองสาวปริศนาที่ทะลุผ่านตัวเธอเมื่อครู่แล้วนั่งดูดสเลอปี้แก้วโตอย่างสบายใจ ยิ้มแก้มปริ ด้วยสีหน้าที่ตกใจแทบช็อค เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน และยังไม่รู้ด้วยว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า

“อ่า ชื่นใจจังได้กินสเลอปี้แต่เช้าเลย”

“โอ๊ะ? สาวสวยคนนี้แขกของกองพลสินะ ทำไมกองพลไม่เห็นบอกเลยว่ามีแขกมาค้าง”

“อึ่ก...” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัวเมื่อสิ่งๆนี้กำลังมองที่เธอแล้วเอ่ยถึงด้วย

“เอ...ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเห็นฉันเลยนะ”

“อ้าว อยู่ห้องกองพลนี่เองลุงตามหาตั้งนาน” ทันใดนั้นเองก็มีชายวัยห้าสิบปลายๆสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นลายดอกไม้สีแดงกับกางเกงขาสั้นสีขาวทะลุออกมาจากตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะทะลุผ่านเธอมาทางด้านหลัง จากนั้นเขาก็นั่งลงบนเตียงที่ว่างข้างๆสาวปริศนาคนเมื่อครู่

“กรี๊ดด!”

“o_o o_o” ลุงทองมีและหนูมาลีตกใจจนสะดุ้งเมื่อครีมเค้กกรีดร้องขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“พวกคุณสองคนเป็นใคร ล..แล้วหายตัวได้ด้วยหรอ มายากลหรอทะลุผ่านไปได้ไง ร..หรือว่า...”

“คุณเห็น...เราสองคนด้วยหรอคะ?”

“ก็เห็นเซ๊! ยืนเป็นตัวๆแบบนี้ใครจะไม่เห็นล่ะ ฉันไม่ได้ตาบอดนะยะ!”

“แต่พวกเรา...เป็นผีนะหนู”

“ผ..ผี ผีหรอ!”

“กรี๊ดดดดดด!”

“โอ้ย แหกปากโวยวายอะไรแต่เช้าเนี่ย รำคาญโว้ย” กองพลโวยขึ้นเสียงดังเมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ทันใดนั้นสาวร่างบางก็โผลเข้ากอดเขาเต็มแรงด้วยความหวาดกลัว

“ช..ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยนาย!”

“กองพล ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเห็นพวกเราสองคนล่ะ” เมื่อกองพลเห็นทองมีกับมาลีก็คลายความสงสัยได้ทันทีว่าเพราะเหตุใดครีมเค้กถึงตกอยู่ในสภาพนี้

“คือเรื่องมันซับซ้อนน่ะมาลี เอาไว้ตอนเย็นเดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้ขอเวลาส่วนตัวแป๊บ”

“โอเคจ้ะ”

“ห..หายตัวอีกแล้ว”

พรึ่บ!

“เฮ้ย!”

“ครีมเค้ก ตื่นก่อนอย่าเพิ่งเป็นลม”

“บอกแล้วว่าอย่าแตกในอย่าแตกใน อยากไม่เข้าเรื่อง!”