บทที่ 5 อีนังแม่มด

บทที่ 5

อีนังแม่มด

ฮอค Talk

“ตราบนี้ไปจนชั่วนิจนิรันดร์ ฉันจะรักคุณตลอดไป คุณพิม”

“พิมก็จะรักคุณตลอดไปเช่นกันค่ะจอนนี่”

“กรี๊ดดดดด! วุ๊ฮู้! สุดยอดไปเลย”

แปะ!ๆๆๆๆ

เสียงปรบมือดังลั่นโรงละครของมหาวิทยาลัยพร้อมกับเสียงเฮให้กำลังใจจากผู้ชมประมาณหลักพันคนเมื่อการแสดงจบลง และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการทำการแสดงหลังจากที่ทุกคนฝึกซ้อมและจัดเตรียมมานาน

ขณะนี้เหล่านักแสดงทุกคนได้เข้ามาพักทางด้านหลังเวทีเมื่อทำการแสดงจบ ฮอคนัดรวมกลุ่มทุกคนที่มีส่วนร่วมทำให้การแสดงให้มันผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แล้วก็ไม่ลืมที่จะกล่าวชื่นชมด้วย

“ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาพวกเราทุกคนเก่งมากที่สามารถทำการแสดงออกมาได้ดีในวันนี้ ปรบมือให้ตนเองด้วยครับ”

แปะ!ๆๆๆ

“ฮู้!ๆๆ”

“อีกสามนาทีเตรียมตัวออกไปถ่ายภาพร่วมกับคณะผู้บริหารและสปอนเซอร์นะ และคืนนี้กินเลี้ยงที่บ้านฉัน โอเคนะ”

“ครับ/ค่ะ” หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปนั่งพักเพื่อรอถ่ายภาพรวม ชายหนุ่มตรงดิ่งไปหาแฟนสาวกึ่งเดินกึ่งลอย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มจนพวงแก้มจับตัวเป็นก้อน ดวงตาคมกริบเปร่งประกายแวววาวทุกครั้งที่มองเธอ แพรไหมอดอมยิ้มอย่างเก้อเขินไม่ได้เลย เพราะความน่ารักของแฟนหนุ่มนั้นมันมากล้นจนเธอทนไม่ไหว

“เก่งมากเลยครับหมาน้อย” ฮอคลูบศีรษะของแพรไหมเบาๆพลางกล่าวชื่นชมแฟนยกใหญ่ ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะได้เป็นแค่นางรองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการแสดงของเธอนั้นสื่ออารมณ์ความรู้สึกออกมาทำให้คนดูอินจนร้องไห้ตาม

“คุณฮอคก็เหมือนกันค่ะ” สาวน้อยถือวิสาสะเอื้อมมือขึ้นไปลูบศีรษะเขาคืนเช่นกัน แต่คนตัวสูงก็ย่อตัวลงให้เธอลูบแต่โดยดี

“แผลเป็นจางลงเยอะเลยนะคะ คุณหมอเก่งจัง” หลังจากที่ข่าวออกมาว่าจอมพลสมิงถูกรอบสังหารคาโรงพยาบาลด้วยฝีมือของศัตรูทางธุรกิจที่สมิงเคยไปช่วงชิงมา ชายหนุ่มก็ตัดสินใจปลงทุกอย่างเพราะคนผิดได้รับกรรมแล้ว เขาจึงไม่ปล่อยรอยแผลที่แสนเจ็บปวดไว้บนใบหน้าของเขาอีกแล้ว ต่อจากนี้จะมีแค่ คุณฮอค ที่มีตำแหน่ง Prince of klever เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ไร้ซึ่งความแค้นใดๆ ต่อจากนี้เขาจะเป็นฮอคที่มีแต่ความสุขเท่านั้น

“อืม ไปเลเซอร์อีกครั้งเดียวก็น่าจะหายแล้วล่ะ”

“ต่อไปนี้คุณฮอคก็จะเป็นเจ้าชายรูปงามที่ไร้ซึ่งคำสาปแล้วนะคะ”

“ถึงฉันจะต้องคำสาป แต่ฉันก็รูปงามนะ”

“ค่ะ หนูไม่เถียง” ทั้งสองฉีกยิ้มให้กันและอย่างมีความสุขพลอยทำให้บรรยากาศในห้องนี้ร่มรื่นไปด้วย เพราะตั้งแต่ชายหนุ่มคบกับหญิงสาวมา เขาก็เลิกทำนิสัยเหวี่ยงวีน หน้าตาบึ้งตึง ไม่มีเหตุมาใช้กับรุ่นน้องอีกแล้ว

“ไปถ่ายภาพกันเถอะครับ”

ผมยืนมองบนด้วยความรำคาญและเสียอารมณ์ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะกำลังจัดระเบียบในการถ่ายภาพรวมก็ตาม เพราะถ้าผมรู้ว่าไอ้กองพลมันเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ของงานนี้นะ ผมคงไม่ขึ้นมาร่วมเฟลมแน่ๆ

“ไอ้ฮอค!ๆ” มันยังคงไม่หยุดเรียกผมจนถึงตอนนี้ และนี่แหละผมถึงรำคาญมัน

“รำคาญ!”

“สลับที่กับกูหน่อยดิ กูอยากใกล้ครีมเค้กอะ” นั่นแหละ คือเหตุผลที่มันยอมเสียเงินหลายแสน เพราะผู้หญิงล้วนๆ

“ไม่”

“แต่กูเป็นสปอนเซอร์ใหญ่นะเว้ย”

“ถ้ากูรู้ว่าเป็นมึงนะ กูจะปฏิเสธมึงตั้งแต่วันนั้นเลย”

“เอาน่า สานฝันเพื่อนหน่อยได้เปล่าวะ”

“เออ เห็นว่าเป็นเพื่อนหรอกนะ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมมันอยู่ดี จะว่าไปแล้วผมก็ไม่ได้ใจดำกับมันนักหรอกนะแค่หมั่นไส้ในความกะล่อนของมันก็เท่านั้นเอง

“ชิดๆกันหน่อยนะครับ ภาพจะได้ออกมาสวยๆ”

“หนึ่ง สอง สาม!”

แชะๆ

“เรียบร้อยครับ”

@คฤหาสน์กฤษณะกานต์

“เอาชน!”

เพล้ง!

วันนี้ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงเพื่อนๆและน้องๆทุกคนทั้งสาขาด้วยเงินและสถานที่ผมเอง เนื่องจากปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้เป็นนักศึกษาของ Klever ตลอดเวลาสามปีกว่าที่ผ่านมา ผมโคตรเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเอาเสียเลย ถึงแม่ว่าไอคิวจะสูงแค่ไหนแต่ถ้าอีคิวยังต่ำก็คงอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ยากอีกทั้งยังไม่มีใครชอบหน้าด้วย แต่ผมยังโชคดีที่น้องๆเข้าใจนิสัยของผม ผมจึงเลี้ยงพวกเขาทุกคนแบบจัดเต็มเพื่อเป็นการขอโทษด้วย

“พี่ครีมเค้กแสดงได้สุดยอดเลย ทุกคนทึ่งฉากดราม่าของพี่มากเลย”

“ก็นะ พี่เป็นดารานี่นา อิๆ”

“แพรไหมเอาขนมไหมครับ” ผมหันไปถามแฟนผมที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยรอยยิ้มหวานๆและน้ำเสียงนุ่มนวล

“เอาค่ะ”

“แหวะ! เลี่ยน!” ครีมเค้กทำถ้าเหมือนจะอาเจียน ผะอืดผะอมเหมือนคนแพ้ท้อง มันทำให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่ามันกำลังอิจฉา ในชีวิตนี้คงไม่มีเพื่อนคนไหนที่รู้สันดานแม่ดาราสาวคนนี้แล้วด้วยความที่เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มอปลาย พวกเราจึงรู้จักกันค่อนข้างดี

“อิจฉากู?”

“หมั่นไส้ต่างหาก กูไม่คิดเลยนะว่ามึงจะมีมุมเลี่ยนๆแบบนี้”

“กูก็ไม่คิดเหมือนกัน” ใช่ แม้แต่ผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรเลี่ยนๆแบบนี้กับแฟนได้ ทว่าสิ่งที่ผมแสดงออกมานั้นกลับเป็นธรรมชาติไม่ได้เสแสร้งเลย

“อ้าว มากันแล้วหรอ” ผมทักท้วงบุคคลทั้งสามที่เพิ่งปรากฏตัวมาเพิ่มโดยมี เรน ปืน และจีน ซึ่งผมก็ต้องแปลกใจทันทีที่ไอ้กองพลมันยังมาไม่ถึง ปกติแล้วมันจะเป็นคนที่ตรงเวลาเอามากๆ ชักเริ่มจะเป็นห่วงมันแล้วสิ

“ทำไมมาไม่ครบ ไอ้กองพลล่ะ”

“อ้าว นึกว่าพี่กองพลมาถึงแล้วซะอีก” จีนเอ่ยด้วยถ้าทีตกใจ

“ไม่เห็นนะ จีนลองโทรหาพี่กองพลซิ เกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า” แพรไหมกล่าว

“ฉันอยู่นี่” ทันใดนั้นเองไอ้กองพลก็ปรากฏตัวขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมผิดปกติ

“ทำไมวันนี้มาช้าวะ ปกติมึงมาเร็วทุกครั้งเลยนะเวลาได้แดกเหล้าฟรี” ปืนกล่าว

“เรื่องของกู”

“ที่ข้างกูว่างนะ” ผมเอ่ยขึ้น และที่ข้างๆผมนั้นก็เป็นที่ที่ผมล็อกไว้ให้มันโดยเฉพาะด้วยความที่มันเป็นติ่งของครีมเค้กเพื่อนสนิทผม ผมจึงอยากให้มันนั่งใกล้ครีมเค้ก

“ไอ้เรน มึงไปนั่งข้างไอ้ฮอคนู่น กูจะนั่งข้างจีนสหายกู”

“หื้ม?” ประโยคดังกล่าวที่มันพึ่งพ่นออกมาสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก ถึงมากที่สุด! วันนี้มันแปลกไปมากจริงๆ

“งงเหี้ยไร เดี๋ยวกูก็บอกให้รัฐบาลทำฝนเทียมซะนี่!” จากนั้นเรนก็รีบเดินดุ่มมานั่งข้างผมตามคำสั่งของมัน อาการแบบนี้ถ้ามันไม่อกหักก็กำลังโกรธอยู่

“ตะโก้เผือกที่ฝากซื้ออะ ได้มาป้ะ” กองพลกระซิบจีน

“ได้มาสิ ยี่สิบบาทนะ”

“ขอติดไว้ก่อน”

“อีกละ”

“เอาน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จ่าย”

“เออๆเอาไปเหอะ เลี้ยง!”

“น่ารักที่สุดเลยน้องสาวคนนี้!”

พรึ่บ!

“มึงจะไปไหนวะกองพล!” ปืนเอ่ยถาม

“กลับคอนโด”

“ทำไมรีบกลับจังวะเพิ่งมาเองบ้าหรือเปล่าเนี่ย ไหนว่าวันนี้จะขอครีมเค้กเซลฟี่ ได้โอกาสแล้วนะ”

“หึ ไม่ดีกว่าวะ ขอตัวนะ!”

“อ้าว อะไรของมันวะ”

หลายชั่วโมงก่อน......

กองพล Talk

งื้อ~ วันนี้เป็นวันที่ผมโคตรจะมีความสุขเลย ในที่สุดฝันที่จะได้ยืนใกล้ชิดครีมเค้กนั้นผมก็สมหวังแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการถ่ายภาพรวมก็เถอะนะ ผมเอรูปไปตัดต่อเหลือแค่เราสองคนก็ได้

แต่ช้าก่อน! การที่ผมเสียเงินสนับสนุนไปหลายแสนเนี่ยผมคงไม่ยอมได้ภาพกระจอกๆแบบนี้แน่นอน เพราะที่นี่คนที่เป็นสปอนเซอร์รายใหญ่จะสามารถเข้าพบนักศึกษาที่ทำการแสดงได้ทุกคน และตอนนี้ผมก็กำลังจะมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บตัวด้านหลังเวทีตามที่ได้ฮอคบอก ชีวิตติ่งจะคอมพลีทแล้วโว้ย!!!

“คนนั้นใช่ไหมกองพล ไอ้คนที่ยืนข้างฉันนะหรอพี่อบเชย”

กึก!

ผมถึงกับเบรกกระทันหันเมื่อได้ยินใครบางคนกำลังพูดถึงตัวเอง ผมจึงหันขวับไปมองคอเนี่ยแทบเคล็ดเลยทีเดียว และเจ้าของเสียงหวานคนนั้นก็คือ... ครีมเค้กงั้นหรอ!!

“ใช่ ติ่งที่ตามเธอไปทุกที่อะ ดูหน้าก็หล่ออยู่หรอกนะแต่เสียดายเป็นบ้า”

“เออ นางบอกว่านางเห็นผีเลยต้มตุ๋นคนอื่นให้เขาจ้างไปไล่ผี แถมยังดูดวงทายอนาคตไรงี้” น..นี่ครีมเค้กกำลังพูดถึงผมอยู่หรอ ด้วยวาจาแบบนี้น่ะหรอ

“แต่คนที่นี่ก็แปลกเนอะ คนประสาทแบบนี้ยังโหวตให้เป็น Prince of klever” ไอ้ผู้ชายหน้าขาวพูดจีบปากจีบคอบูลลี่ผมร่วมกับครีมเค้กอย่างสนุกปาก พวกเขากำลังมีความสุขบนความทุกข์ของผมเนี่ยนะ!!

“หน้าฟ้าประทานมากล่ะมั้ง คนอื่นก็เลยหลงไปหมด ถ้าเป็นฉันนะต่อให้หล่อรวยแค่ไหน แต่เป็นบ้าแบบนี้เปย์มาเป็นแสนแขนก็ไม่ได้จับหรอก ฮ่าๆ”

จุก! อึ้ง! พูดไรไม่ออก! ผมไม่คิดเลยว่าครีมเค้กดาราที่ผมชื่นชอบในความเรียบร้อย ใจดี พูดเพราะ ดูใสสะอาด สุดท้ายแม่งจะเป็นคนแบบนี้ คนเรามันแสดงละครกันได้เนียนขนาดนี้เลยหรอวะผมถึงดูการเสแสร้งเธอไม่ออกเลย เหอะ! การเสียเงินแสนครั้งนี้คงซื้อการเผยธาตุแท้ของอีนังแม่มดคนนี้สินะ ไอ้เหี้ยกองพลมึงนี่โง่จริงๆเลย นมบังตามึงหรือไงวะ!

“ครีมเค้ก อีนังแม่มด!”