ตอนที่ 8 อยู่ในเกม

ตอนที่ 8 อยู่ในเกม

ไอดินเดินพาโนรินกลับมาส่งที่โต๊ะ ท่ามกลางสายตาเบิกกว้างของกลุ่มเพื่อน อย่างไม่เชื่อว่าแม่ชีอย่างโนรินจะทำตามคำท้าจนสำเร็จ

“ทุกคน เออ…นี่ไอดิน”

เธอแกล้งปัดผมตรงลำคอเล็กน้อย เพื่อโชว์ผลงาน รอยคิสมาร์คที่ไอดินทำไว้ เรียกสายตาของเพื่อน ๆ ที่มองอย่างไม่เชื่อว่าโนรินจะทำตามเกมได้สำเร็จ

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ ผมไอดิน เรียกผมดินเฉยๆ ก็ได้ อีกหน่อยพวกเราคงรู้จักกันมากขึ้น” ไอดินยิ้มน้อย ๆ พลางก้มหัวเพื่อทักทายกลุ่มเพื่อนสาวของโนริน ที่ตอนนี้นั่งตาเชื่อมละลายไปหมดแล้ว

สามสาวมองตาค้างพูดออกมาแทบพร้อมกัน

“ว้าว…”

“งื้อ หล่อจัด”

“ยัยริ้นนนนน”

ไอดินยิ้ม ก่อนจะทำทีท่าโอบบ่าโนรินอย่างสนิทสนม ส่วนโนรินจนได้แต่ฉีกยิ้มตามแบบเฝือน ๆ

“ดูไกล ๆ ยังโคตรหล่อ พอมายืนใกล้ ๆ บอกได้คำเดียวว่าหล่อโคตร”

มิมิวหันไปกระซิบกับกลุ่มเพื่อนด้วยแววตาวาววับ

“ถ้าไม่รังเกียจอะไร คุณดินมานั่งโต๊ะกับพวกเราได้นะคะ” สายป่านเอ่ยชวน แต่โนรินอ้าปากค้างรีบส่ายหน้าค้านเต็มที่

“บ้า…พวกเธอจะชวนเค้ามานั่งด้วยทำไม เขามากับเพื่อนเขาอยู่ตรงโน้น”

“ยินดีครับ ถ้าอย่างนั้นจะเป็นอะไรไหม ถ้าผมจะขอชวนเพื่อนของผมมารวมโต๊ะด้วย เดี๋ยวมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”

“ไม่!”

“ยินดีค่ะ” / “ยินดีสิคะ” / “ยินดีมากค่ะ”

เสียงปฏิเสธหนึ่งเดียวของโนริน ถูกกลบไปด้วยเสียงตอบตกลงจากสามเพื่อนรักที่ยิ้มแฉ่ง แต่เมื่อคอมเม้นท์เป็นเอกฉันท์ เธอเลยจำต้องยอมแพ้ ก่อนจะหันไปกระซิบข้างหูของไอดิน

“บ้าเหรอเดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก อ่อ…แล้วก็อย่าบอกนะว่า คุณจะเอาเงินที่แบ่งกับฉันคนละครึ่งมาเลี้ยง”

“คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” เขาหันไปกระซิบตอบ จนตอนนี้ใบหน้าทั้งสองคนแทบจะห่างกันไม่ถึงคืบ พอสองสายตาประสานกันเลยเหมือนมีปฏิกิริยาบางอย่าง ที่ค้างชะงักไว้แค่นั้น

“วุ้ยยยย สองคนนี้หวานไม่แคร์สื่อเลย” เสียงแมรี่เอ่ยแซว ทำให้สองคนผละออกจากกันก่อนจะหันหน้าไปคนละฝั่ง

“ฉะ ฉันคอแห้ง เหล้าหน่อยดีกว่า” โนรินแก้เก้อที่โดนเพื่อนแซวด้วยการรีบทรุดตัวนั่งลงก่อนจะเทเหล้าใส่แก้วและยกดื่มแบบรวดเดียว ไอดินได้แต่มองท่าทีของโนรินแบบขำ ๆ

“อืม…งั้นเดี๋ยวผมขอตัว ไปตามเพื่อนมานั่งด้วยดีกว่านะครับ” เขาหันมายิ้มให้เพื่อนของโนรินก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา

ในตอนนี้กลุ่มของพวกเขาขอย้ายมานั่งรวมโต๊ะเดียวกันกับพวกเธอเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งแน่นอนว่า นอกจากเพื่อนเธอจะไม่มีใครปฏิเสธ ยังออกอาการแฮปปี้ แต่ยังสงวนท่าทีตีเนียนวางท่าเรียบร้อยกันแบบลวงโลกสุด

-เหอะ ถึงพวกหล่อนแอปเรียบร้อยยังไง พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อหรอก แต่งตัวแรดกันขนาดนี้-

โนรินได้แต่มองบนทำหน้าเซ็ง ท่ามกลางเสียงครื้นเครงของกลุ่มเพื่อนของตัวเอง ที่กำลังหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขกับกลุ่มเพื่อนของไอดีน

-พวกหล่อนจะรู้ไหมนะ ว่าแผนการจับผู้ชายของฉัน โดนผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ จับได้แล้ว เฮ้ออออออออ จะบ้าตาย-

โนรินถอนหายใจเป็นที่ร้อย ก่อนจะเห็นแมรี่ขยิบตาให้เพราะคิดว่าแผนการจับหนุ่มสำเร็จ เธอได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนกลับไปให้เพื่อนรัก ก่อนจะหันมามองหน้าไอดินที่ยังมีหน้ามายักคิ้วให้กับเธอ ไม่พอเขายังวางพาดแขนบนบ่าของเธอในท่าทางสนิทสนมอีก

“เอาแขนออกไป” ปากพูดเสียงลอดตามไรฟันแต่ใบหน้ากลับฉีกยิ้มส่งให้เพื่อนที่มองตามด้วยความอิจฉาในความหวานเว่อร์ของเธอกับเขา

“ทำไมล่ะครับ เพื่อความสมจริง หรือคุณอยากให้เราสองคนทำจริงก็ได้นะไม่ติด”

เขาเอียงคอมากระซิบชนิดที่ว่าได้ยินแค่สองคน

“คุณไม่ติด แต่ฉันติด เพราะวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์”

กระนั้นโนรินก็ยังปากเก่งด้วยการแสดงว่าตัวเองคือแม่เสือสาวนักล่าเหยื่อมือฉมัง

“เพราะโดนเหยื่อจับได้? คุณเลยหมดสนุก?”

“ประมาณนั้น เกมจะสนุกก็ต้องเมื่อเหยื่อไม่รู้ตัว” เธอยักไหล่ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเชิด ๆ ‘มั่นมากแม่’

“นั่นสิ ผมก็ว่างั้นเกมจะสนุกก็ต่อเมื่อเหยื่อไม่รู้ตัว”

ไอดินยิ้มร้ายที่มุมปากเล็กน้อย แต่โนรินไม่เข้าใจความหมายนั้น เพราะอารมณ์ของเธอตอนนี้คือเซ็งจัด คิดอย่างเดียวคืออยากจะยกเลิกคำท้าบ้า ๆ นั่น

ก็นะ…สถานการณ์ตอนนี้ คงต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อน

ผ่านไปนับชั่วโมง เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ในเมื่อเกมที่รับคำท้าเพื่อน ๆ พอโดนจับได้ก็เลยหมดสนุก โนรินเลยได้แต่นั่งยิ้มแห้ง มองเพื่อน ๆ คุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนตัวเองเอาแต่ยกดื่มอย่างเดียวด้วยอารมณ์เบื่อๆ อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องตอบคำถามว่าทำยังไงผู้ชายสุดหล่อที่เพิ่งจะรับคำท้ายเพื่อนถึงยอมเดินตามมากับโนรินมาง่าย ๆ แถมยังชวนเพื่อนพวกเขามานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอได้อีก

“ทำไมดื่มเยอะจัง ไม่กลัวเมาเหรอ”

เสียงทุ้มกระซิบเบาที่ข้างหู แถมยังเอาหน้าเข้ามาใกล้ข้างแก้มเธอ เล่นเอาโนรินที่อยู่ในสภาพตาปรือฉ่ำ รีบยกมือมาโบกปัดไปมาว่ายังไหว

“จิ๊บ จิ๊บ กินแค่นี้ไม่เคยเมา” เธอตอบเขา แต่สภาพตัวเธอกลับโงนเงนเต็มที ปกติเธอเป็นคนคอแข็งพอตัว จะมีก็แต่วันนี้แหละที่ดื่มหนักเป็นพิเศษ

“เหมือนยัยรินน่าจะเมามากแล้วแน่เลย”

“บ้า ฉันไม่เคยมาววว” โนรินลุกพรวดขึ้นเพื่อโชว์พาว แต่ก็เซจนไอดีนลุกขึ้นตามแล้วประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะดันตัวออกห่าง

“อึก…ขอบคุณฉันไม่มาวจริง ๆ ระดับนี้แล้ว”

“จ๊ะ ไม่เมาเลยจ้ะ สภาพ!” แมรี่ส่ายหน้าเบา “งั้นตีหนึ่งกว่าแล้วกลับกันเถอะ”

“งั้นก็ให้คุณดินก็ไปส่งยัยรินเลยสิ” สายป่านออกความเห็น ในขณะที่แมรี่ออกอาการลังเล

“จะดีเหรอ คือมันไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ แกจะให้ยัยรินไปกลับคนแปลกหน้าได้ไง ถึงจะหล่อเวอร์ก็ตามทีเถอะ” แมรี่เอียงตัวไปกระซิบที่ข้างหูของสายป่าน ทว่าไอดินกลับได้ยิน

“ปลอดภัยสิครับ ผมไม่ชอบทำอะไรคนเมาไว้ใจได้” ไอดีนตอบด้วยท่าที่สุภาพ ดูเหมือนไม่มีพิษมีภัยอะไร

“งั้นนี่เบอร์มือถือผม แอดไลน์มาได้เลย ถ้าไงแล้วผมขอเบอร์พวกคุณด้วยละกัน ไว้ผมส่งเพื่อนคุณเสร็จจะโทรไปรายงาน”

“แต่…” แมรี่อึกอัก

“แกอย่าลืมว่าสองคนนี้กินกันแล้ว คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง” มิมิวออกความเห็น

“ใช่ ยัยรินเมามาก แกก็เมาเหมือนกัน แกพยุงคนเมากลับถึงห้องไม่ไหวหรอก” สายป่านออกโรงสนับสนุนอีกคน

“ใครมาว พวกแกบอกว่าใครมาว ฉันบอกว่าฉันไม่มาวไง” เธอเงยหน้าไปทำเสียงแหวใส่เพื่อน ๆ ก่อนจะหันไปผลักบ่าไอดินออก ทว่าพอออกแรงผลักกลับกลายเป็นเธอจะหงายหลัง

ก่อนที่เธอจะล้มลง และภาพของเธอจะถูกตัดไปราวกับสับสวิตช์ ไอดินรั้งเอวบางเธอเอาไว้ทันก่อนที่โนรินจะล้มลงไปกอง