1 ผู้ชายที่มีแต่ความเศร้า

“แม่ หนูไปโรงเรียนก่อนนะ” ฉันตะโกนบอกแม่ขณะที่วิ่งลงมาจากชั้นสอง

“แล้วข้าวเช้าล่ะ แกไม่กินหรือไง” แม่ฉันตะโกนถามออกมาจากในครัว ขณะกำลังตักข้าวใส่จานให้ฉัน

“ไม่อ่ะ วันนี้หนูตื่นสาย เดี๋ยวประตูโรงเรียนปิด ไปก่อนนะแม่ รักแม่นะ จุ๊บ” ฉันวิ่งเข้าไปหอมแก้มแม่ในครัว ก่อนจะรีบใส่รองเท้าและออกจากบ้านทันที

ฉันมีชื่อว่ารินลดา โรจน์ประชา หรือที่ใครๆ เขาก็เรียกกันว่านังริน ยัยริน ไอ้ริน ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยม A ชั้น ม.6/1 (เห็นแบบนี้ ห้องหนึ่งนะจ๊ะ ฮิฮิ ถึงแม้เวลาสอบคะแนนจะอยู่ที่เกือบโหล่ก็เถอะ) บ้านของฉันอยู่ใกล้โรงเรียนมาก เพราะฉะนั้นนั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ฉันชอบนอนตื่นสาย เพราะฉันไม่จำเป็นต้องรีบร้อนแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ไก่โห่ และเสียเวลากับการเดินทางเหมือนกับคนอื่นๆ อีกอย่างฉันยังเป็นผู้หญิงที่ไม่นิยมการรักสวยรักงาม ที่ต้องตื่นมาอาบน้ำตั้งแต่ตี 5 แต่งหน้าอีก 1 ชั่วโมง อะไรทำนองนี้ด้วย ฮิฮิ

“โอ๊ะ! ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว” ขณะที่ฉันกำลังเดินผ่านสวนสาธารณะที่กั้นอยู่ระหว่างบ้านฉันกับโรงเรียน พลันสายตาก็ไปสะดุดที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มองดูแล้วอายุก็น่าจะพอๆ กับฉัน นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในสวน ซึ่งทุกๆ วันในเวลาเดิมๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนฉันไปโรงเรียน หรือกลับจากโรงเรียน ฉันก็จะเห็นผู้ชายคนนี้นั่งอยู่ที่เดิมเสมอเป็นอย่างนี้มาประมาณเกือบปีได้ละ หรือว่าเขาจะนั่งอยู่แบบนี้ทั้งวันกันแน่นะ? ไม่หรอก ใครจะบ้านั่งอยู่ที่เดิมทั้งวัน ไม่หิวข้าว ไม่อยากเข้าห้องน้ำ หรือไม่มีอะไรทำเลยหรือไง

แปล๊บ!!

อยู่ดีๆ เขาก็หันมา ฉันดันเผลอไปสบตากับดวงตาคู่นั้น มันดูเศร้าจนฉันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่หัวใจกลับรู้สึกเจ็บจนอยากร้องไห้ออกมา ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรให้ต้องรู้สึกแย่ขนาดนั้น

รู้สึกหดหู่ชะมัด!

ฉันรีบละสายตาออกจากดวงตาคู่นั้น ก่อนจะรีบวิ่งผ่านไปโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองอีกเลย ผู้ชายอะไรหน้าตาโคตรจะดี แต่มองแล้วแทนที่จะรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจ กลับรู้สึกอยากร้องไห้ซะงั้น