14. ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย

ฉันตื่นเต้นและดีใจมาก ถึงแม้มันจะแค่ก้อนกลมๆ ก็เถอะ แต่ใช้เวลานานอยู่นะกว่าจะได้มันขึ้นมา ก็ต้องดีใจแหละ พี่ภูยิ้มให้เล็ก ๆ แล้วพยักหน้ารับก่อนจะพยักพเยิดหน้าที่กองหิมะอีกกองที่พี่ภูปั้นให้ กองนี้ค่อนข้างเล็กกว่าที่ฉันปั้นนิดหน่อย ฉันเลยเคลียร์พื้นที่แล้วเอาเจ้าก้อนของฉันวางบนเก้าอี้ พี่ภูเอื้อมไปหยิบเจ้าก้อนของพี่ภูมาวางทับด้านบน ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะมันกำลังดูเหมือนว่าฉันกับพี่ภูกำลังช่วยกันปั้นเจ้าหิมะตัวนี้เลย

“หยีจะปั้นหัวน้องแล้วนะ พี่ภูช่วยเอาหิมะให้หยีหน่อยค่ะ”

พี่ภูขยับร่างกายนิดหน่อย ใช้มือที่สวมด้วยถุงมือคู่หนากอบหิมะโกยมาให้ ฉันค่อย ๆ ปั้นเจ้าก้อนเล็ก ๆ อีกหนึ่งก้อน เพื่อไปวางด้านบน ฉันหยิบกิ่งไม้มาปักที่ด้านข้างทั้งสองฝั่ง สำเร็จ! ฉันปั้นเจ้าหิมะนี่ออกมาได้จริง ๆ แต่มันรู้สึกขาด ๆ อะไรไป ตา จมูก ปาก ไม่มีเลยแฮะ พี่ภูที่ยืนมองอยู่ไม่กี่วินาที เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตของตัวเองควานหาอะไรสักพักก็หยิบกระดุมเสื้อมาให้สองเม็ด

ฉันรับมาแล้วจิ้มไปที่ตำแหน่งตาทั้งสองข้าง และฉันก็นึกออกว่าฉันติดกิ๊บติดผมมา ขนาดค่อนข้างยาว น่าจะแทนจมูกได้ ฉันแกะกิ๊บติดผมออกมาเพื่อทำเป็นจมูก พี่ภูค่อย ๆ เอานิ้วจิ้มไปขูดในตำแหน่งปาก สำเร็จ! เจ้าตุ๊กตาหิมะตัวแรกของฉันที่ทำกับพี่ภูก็เป็นรูปร่างที่สวยงาม

“สวยมาก ๆ เลยใช่ไหมพี่ นี่เป็นตัวแรกที่หยีทำเลยนะ”

“อื้อ สวย...”

พี่ภูพยักหน้าตอบ แล้วหยิบมือถือพลางเขย่าโทรศัพท์ไปมา เป็นการถามว่าอยากถ่ายรูปไหม ฉันพยักหน้ารัว ๆ ทำไมจะไม่อยากละนี่เป็นตุ๊กตาที่ฉันทำเลยนะ ฉันขยับเข้ามาใกล้เจ้าหิมะ พร้อมชู้สองนิ้วยิ้มกว้างจนตาหยีหันหน้าไปหาพี่ภู ก่อนจะได้ยินเสียง แชะ!

“พี่ภูถ่ายไหมคะ เดี๋ยวหยีถ่ายให้ ยังไงตัวนี้พี่ภูก็ช่วยทำ”

“เดี๋ยวพี่ถ่ายเอง”

จบเสียงที่พี่ภูบอก พี่ภูก็หันกล้องโทรศัพท์เป็นถ่ายกล้องหน้า พร้อมกับเล็งกล้องมาที่ฉันกับเจ้าหิมะภาพก็จะประมาณว่า พี่ภูอยู่ด้านหน้า ยืนย่อเข่า มีฉันกับเจ้าตุ๊กตาหิมะอยู่ด้านหลัง พี่ภูกดตั้งเวลาถ่าย และกดชัตเตอร์ ทำให้ฉันเห็นเวลากำลังเดินถอยหลัง สาม สอง ฉันจึงฉีกยิ้มกว้างและชู้สองนิ้วอีกครั้ง

แชะ!”

เราเก๊กท่าถ่ายรูปกันอยู่หลายภาพ มีทั้งภาพเดียว ภาพคู่ราวกับคู่รักคู่หนึ่ง งุ๊ย! มโนไปไกลแล้วนะ แต่เนื่องจากหิมะที่กำลังตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ร่างกายฉันเริ่มรู้สึกหนาวสั่น ครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ไม่น้อย และด้านพี่ภูเองอาจจะสังเกตุอาการฉันออก เพราะเพียงไม่นานนัก เขาก็เดินเข้ามาใกล้ด้วยความเร็ว

“หิมะตกหนักเกินไปแล้ว เรากลับโรงแรมกันเถอะ”

พี่ภูหันมามองฉันครู่หนึ่ง ก็นั่งลงตรงหน้าฉัน เป็นสัญลักษณ์ให้ฉันขึ้นไปเกาะหลัง ฉันไม่รอช้าลุกขึ้นเกาะหลังพี่ภูทันที ฉันโบกมือลาเจ้าตุ๊กตาหิมะ เกาะหลังพี่ภูแน่นเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเอามาก ๆ อยากกลับไปพักที่โรงแรมเร็วๆ พี่ภูแบกฉันเดินตามทางมาเรื่อย ๆ ฉันไอบ้าง จามบ้าง ตลอดทาง หิมะก็ไม่มีทีท่าจะหยุดเลย ร่างกายเริ่มรู้สึกหนาวชา ใบหน้าร้อนผ่าว เปลือกตาหนักอึ้ง ความรู้สึกที่อยากจะหลับตอนนี้เลย ใบหน้าของฉันค่อยๆ ลู่ไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก และสติที่เหลือของฉันก็ดับลงกับภาพสีดำว่างเปล่า