Episode-๐๗ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

หลังจากวันนั้นฉันกับแม่ก็เข้าใจกันมากขึ้น สนิทกันมากกว่าเดิม วันนี้จะไปฝากครรภ์แล้วค่ะกรอกรายละเอียดซักประวัติทำตามขั้นตอนเรียบร้อยก็รอเข้าพบคุณหมอ ฉันเลือกคลินิกใกล้บ้านเพราะมันสะดวก ส่วนเรื่องเรียนฉันคงไม่เรียนต่อแล้วล่ะ คลอดแล้วค่อยหางานทำเอาแล้วกัน อีกอย่างฉันมันคนไม่มีความฝัน ไม่เคยคิดล่วงหน้าว่าอยากเป็นอะไร

“เป็นยังไงบ้าง ตัวเล็กแข็งแรงดีหรือเปล่า” เมื่อออกมาจากห้องตรวจแม่ก็เอ่ยถามขึ้นทันที

“ดีสิแม่ ตอนนี้เพิ่งสามเดือนเองป้าหมอบอกว่าให้บำรุงเยอะ ๆ ”

“ดี! งั้นเราไปซื้อของกัน”

“แค่ผลไม้อย่างเดียวก็พอมั้งคะ” ฉันค้านขึ้นเมื่อเห็นว่าแม่ตั้งท่าจะซื้อของให้หลายอย่าง ฉันไม่ควรลืมว่าแม่ไม่ได้มีเงินเดือนเยอะแยะอะไรแล้วตัวฉันเองก็ไม่มีรายได้ด้วย

“ไม่เป็นไร มันจะสักกี่บาทกันเชียว” แม่ว่ายิ้ม ๆ ก่อนจะจูงมือฉันออกจากคลินิก หลังจากนั้นก็ตรงไปซื้อของทันที ส่วนมากจะเป็นผลไม้กับนมซะมากกว่า ระหว่างรอแม่เลือกของฉันดันเกิดปวดฉี่ขึ้นมาจึงแยกตัวออกไปเข้าห้องน้ำแต่ไม่ทันระวังเดินชนใครบางคนเข้าเนี่ยสิ

ผลัก!

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ” ฉันว่าพลางยกมือไหว้เขาก่อนจะก้มเก็บข้าวของที่หล่นกระจายเต็มพื้น

“...” เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรเพียงแค่ช่วยเก็บของให้เท่านั้นเอง

“เอ่อ... อันนี้ของหนูขอคืนด้วยค่ะ” สมุดสีชมพูอยู่ในมือของเขา

เขามองหน้าฉันนิ่ง ๆ แต่ก็ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเพียงแค่ยื่นคืนให้เท่านั้นเอง หลังจากนั้นฉันก็รีบไปเข้าห้องน้ำทันทีไม่ได้สนใจใครอีกเลยนาทีนี้อั้นต่อไปไม่ไหวแล้วค่ะ

กลับมาถึงบ้านแม่ก็ทำนั่นทำนี่ให้กินเยอะแยะไปหมดจนฉันต้องเอ่ยห้ามเพราะมันเยอะเกินไปจนกินจะไม่ไหวอยู่แล้ว

“วันนี้แม่ทำโอนะ น่าจะออกแปดโมงเช้าอยู่ได้ใช่ไหม?”

“แม่! หนูก็อยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้วนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่าหนูไม่เป็นอะไรหรอก”

“...” แม่ไม่ได้พูดอะไรแต่ท่าทางแบบนี้เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง “เอางี้ไหมสายธาร ลูกกลับไปอยู่บ้านยายที่เชียงใหม่ก่อน ไว้คลอดแล้วค่อยว่ากัน”

“แล้วแม่ล่ะ แม่จะอยู่กับใคร”

“แม่อยู่ได้ อีกหน่อยท้องใหญ่ขึ้นลูกอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”

“ตากับยายจะไม่รังเกียจหนูใช่ไหม...” ขนาดฉันยังผิดหวังและสมเพชตัวเองเลยค่ะ

“ทำไมต้องรังเกียจล่ะ จะมีเหลนทั้งทีต้องดีใจไม่ใช่เหรอ”

“แต่เขาไม่มีพ่อ...”

“ไม่มีใครทำร้ายเราได้มากเท่ากับความคิดตัวเราเองหรอกนะ ฉันก็เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เลี้ยงแกมาคนเดียวตามลำพังตั้งแต่เล็กจนโตไม่เห็นแกจะเอ่ยปากถามหาพ่อสักครั้งเลย” ที่ไม่เคยเอ่ยปากถามเพราะฉันไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรไปในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าเป็นทุกอย่างในชีวิตแล้วฉันก็ไม่ควรเรียกร้องอะไรอีก

“หนูเข้าใจแล้ว จะไม่เป็นแบบนี้อีก”

“ช่างเถอะ อย่าคิดมากเลยกินให้อิ่มนอนให้หลับก็พอแล้ว แม่ไปทำงานก่อนนะ”

“โอเค หนูจะดูแลตัวเองอย่างดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วง”

 คล้อยหลังแม่ฉันก็ออกไปร้านสะดวกซื้ออย่างเช่นทุกวัน ปกติชอบกินช็อกโกแลตมากแต่ตอนนี้ไม่อยากแล้ว แบบแค่เห็นก็เบื่ออ่ะทั้งที่มันเป็นของโปรด

“อ้าว... หมดเหรอเนี่ย” มองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินไปถามพนักงานที่อยู่บริเวณนั้น “นมตรงนั้นยังมีอีกไหมคะ พอดีที่ชั้นมันหมดน่ะค่ะ”

“ขอโทษครับลูกค้าเดี๋ยวไปเติมของให้ รอสักครู่นะครับ”

ระหว่างรอก็เดินเลือกอย่างอื่นไปก่อน จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นรถสีดำคันหรูที่จอดอยู่ด้านนอก ใครคนหนึ่งเปิดกระจกลงเล็กน้อยแล้วจ้องมองฉัน ใช่... เขาต้องมองฉันแน่ ๆ ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น ฉันเฉไฉทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเลือกดูอย่างอื่นหยิบใส่ตะกร้าจนกระทั่งมีชายชุดดำสองคนลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในร้าน พวกเขามาหยุดยืนอยู่ข้างฉันเพื่อหยิบขนมขบเคี้ยวใส่ตะกร้าตัวเองเช่นกัน แต่มันรู้สึกแปลก ๆ ค่ะไม่รู้สิฉันก็บอกไม่ถูก

“นมได้แล้วนะครับลูกค้า” พี่พนักงานเอ่ย

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ขานรับก่อนจะรีบเดินไปหยิบใส่ตะกร้าแต่เสียดายที่มันมีแค่สามแพคเอง

“ขอโทษนะครับ อันนี้ใช่นมบำรุงครรภ์หรือเปล่า” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยถามฉัน

“ใช่ค่ะ”

“หมดแล้วเหรอเนี่ย พอดีผมจะซื้อไปให้นายเหมือนกัน”

“เอ่อ... งั้นหนูแบ่งให้หนึ่งแพคเอาไหมคะ” ฉันว่าพลางยื่นนมให้เขา

“ขอบคุณครับ” กล่าวขอบคุณแล้วเดินหายไปโซนอื่นเลยค่ะ

เลิกสนใจพวกเขาก่อนจะมาคิดเงินหน้าเคาน์เตอร์

“ทั้งหมดห้าร้อยบาทค่ะ”

“ผมจ่ายเองครับ” เป็นชายชุดดำคนนั้นที่เอ่ยปากบอก เขายื่นเงินให้พี่พนักงานแล้วพูดประโยคหนึ่งกับฉัน “ถือเป็นน้ำใจเมื่อครู่แล้วกันนะ” ปากกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันเขารีบเดินออกไปทันที รับของมาแบบงง ๆ คนมีน้ำใจแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ?

หลายวันผ่านไป

วันนี้มีนัดกับคุณหมอค่ะ ฉันต้องมาคนเดียวเนื่องจากแม่เปลี่ยนกะมาเข้าเช้าแล้ว มองไปรอบตัวเขามากันเป็นคู่เลยมีเพียงฉันที่มาคนเดียวกับสมุดสีชมพูสุดน่ารัก แต่ช่างเถอะฉันไม่คิดอะไรมากหรอกอย่างน้อยสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้องก็เป็นเลือดเนื้อของฉัน

“น้ำหนักไม่ขึ้นเลยนะคะ หมออยากให้บำรุงให้มากกว่านี้ เดือนหน้าเจอกันต้องมีน้ำมีนวลนะ”

“หนูจะพยายามนะคะ”

“หมั่นทานอาหารที่มีประโยชน์ ถ้าแพ้มากถึงขั้นทานอะไรไม่ได้เลย ลองทานพวกซุปหรือต้มจืดร้อน ๆ ดูนะ มันพอช่วยได้แต่เลี่ยงของดิบนะคะ ระวังเรื่องความสะอาดด้วย”

“ค่ะ” ขานรับอย่างเข้าใจแต่ก็แอบอยากกินเล็กน้อย ออกมารอรับยาบำรุงจ่ายเงินเสร็จก็กลับบ้านทันที

ในทุก ๆ วันก็วนเวียนอยู่แค่นี้แหละค่ะ ส่วนอาการแพ้ท้องก็ยังมีบ้าง บางวันกอดชักโครกแต่เช้า บางทีหิวตั้งแต่เช้ามืดเลยก็มีดูท่าแล้วเจ้าตัวเล็กต้องแสบมากแน่ ๆ 

ทุกอย่างหมุนไปตามกาลเวลากระทั่งท้องน้อย ๆ ของฉันเริ่มโตขึ้นตอนนี้ห้าเดือนกว่าแล้วค่ะ คุณแม่อย่างฉันอยากกินเก่งมากอย่างเช่นตอนนี้

“แม่ หนูออกไปซื้อกระเพาะปลาหน้าหมู่บ้านนะ”

“อยากกินเหรอ เดี๋ยวแม่ไปซื้อให้ก็ได้”

“หนูไปเอง หนูเดินไหว”

“ระวังด้วยล่ะ”

“จ้า” ความอยากครอบงำอยากกินต้องได้กินค่ะ

ระหว่างรอใครคนหนึ่งก็เอ่ยเรียกชื่อฉัน “สายธาร”

“พี่เวย์...” ตั้งแต่เรื่องวันนั้นฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยรวมถึงพะแพงก็ด้วย หรือจะพูดให้ถูกฉันตัดขาดพวกเขาเองแหละ

“มะ มีน้องเหรอ” เขาเอ่ยถามพลางช้อนสายตามองหน้าท้องนูนของฉัน

“ค่ะ”

“แล้วเขาดีไหม ดูแลเราดีหรือเปล่า” น้ำเสียงห่วงใยยังคงเอ่ยถามต่อ แต่ฉันกลับรู้สึกจุกในอกที่ได้ยินคำถามแบบนั้น จะให้ตอบว่าอะไรดีล่ะในเมื่อมันไม่มี

“ขอตัวนะคะ” จ่ายเงินแล้วหยิบของกลับบ้านทันที

“เดี๋ยวสิสายธาร”

“ไม่ต้องมายุ่ง!!”

กระแทกเสียงใส่เขาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉันอีก ไม่ใช่ว่าโกรธเรื่องนั้นแต่เป็นเพราะฉันอายที่เขาเห็นสภาพฉันตอนนี้มากกว่า สิ่งที่เขาขอฉันให้เขาไม่ได้แต่ฉันกลับทำให้ตัวเองดูแย่ด้วยการประชดรักนอนกับใครก็ไม่รู้จนทำให้ตัวเองต้องกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ทำให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาไม่มีพ่อ จากที่คิดว่าฉันไม่เป็นอะไร ไม่แคร์สายตาคนอื่น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย ความรู้สึกมันต่างออกไปมาก

“เรื่องที่จะกลับไปอยู่บ้านยายลูกตัดสินใจหรือยัง”

“ค่ะ หนูจะไป” ฉันตอบออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด อย่างน้อยที่นั่นก็ไม่มีใครรู้จักฉัน ไม่ต้องตอบคำถามด้วยว่าพ่อของลูกเป็นใคร