คืนที่1

1

คืนที่ 1

[นรินทร์]

‘จิ๊บๆ วี๊ด วิ้ว’ อากาศยามเช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สายลมคลอเสียงนกพลิ้วเพลินพร้อมกลิ่นอาหารหอมยั่วจมูกน่าลิ้มลอง สาววัยกลางคนบรรจงแต่งหน้าผมเป๊ะ ทรวดทรงได้รูปราวกับสาวแรกรุ่น ใส่ชุดผ้ากันเปื้อน กางเกงขาสั้นเสมอก้นโชว์เรียวขาขาว

ฟอดด...#กอดหอมจากด้านหลัง

"มอร์นิ่งครับแม่ หอมจังเลย"

"หมายถึงแม่หรือของกินคะลูกที่ว่าหอมเนี่ย"

"ก็ทั้งสองอย่างแหละครับ"

"จะสายแล้วนะเรา ไปปลุกพี่รินได้แล้วปะ"

"เอ่อ...ให้ปลุกรินซังรอ ผมไม่กล้าหรอก"

"ไปเถอะลูก พี่เค้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอรินจัง"

"พี่ไม่น่ากลัวพี่น่ารัก แต่พี่ไม่ชอบรินจัง"

"ทำไมคิดยังงั้นล่ะลูก เราสองคนก็เหมือนคนๆ เดียวกัน เกิดมาพร้อมกัน มีอะไรก็ต้องแบ่งปันกัน พี่เค้าจะเกลียดตัวเค้าเองทำไมลูก”

ผมจำต้องคลายวงแขนออกและเดินกลับขึ้นไปชั้นสองแต่โดยดี ร่างผมสั่น จะทำไมน่ะหรอ! ก็เวลานอนคือเวลาที่รินซังมีความสุขที่สุด

ห้องนอนเราทั้งสองเป็นห้องแฝดทรงตัวแอลประกบกันมีทางเดินเล็กๆ และประตูเชื่อมไปมาหากันได้ตลอดเวลา คนนอกจะไม่รู้เพราะมันเป็นทางบิวท์อินขึ้นมาใหม่ผมชอบเข้ามานั่งดูรินซังตอนหลับ มองอยู่เฉยๆ ก็มีความสุขแล้ว

มือเอื้อมไปบิดประตูตรงทางเข้าปกติร่างสูงนอนก้มหน้าฟุบกับที่นอนอย่างสบายอารมณ์ ภายในแต่งโทนสีเข้มตัดกับผิวเนียนมืดขนาดนี้จะรู้ได้ไงว่านี่มันกี่โมงแล้ว รินซังยังนอนนิ่งผมรู้สึกประหม่าแต่ก็ต้องรีบปลุก เอื้อมมือไปตีต้นแขนเบาๆ ร่างรินซังเริ่มตอบสนองงัวเงียส่งเสียงรำคาญ

อืมม...อืม...อาราย

พลิกซีกหน้าออกจากหมอนมางึมงำใส่ผม มือเริ่มปัดป่ายอยู่ในอากาศไล่ผม ก่อนจะคว้าข้อมือได้และฉุดให้ร่างล้มไปกลิ้งทับบนตัว สะลึมสะลือพลิกขึ้นทับทันที ผมถูกตรึงด้วยร่างอุ่นหน้าซุกอยู่ที่อกเปลือกตายังปิดสนิท รู้สึกแปลกๆ ที่นอนอยู่ในท่านี้แต่มันก็รู้สึกดี เพราะรินซังไม่ยอมโดนตัวผมมานานแล้ว หน้าสวยเลยคลี่ยิ้มอัตโนมัติ ฝ่ามือลูบแผ่นหลังคนบนร่างอย่างลืมตัวแรงกอดตอบสนองกลับจากคนที่หลับใหลยิ่งมีความสุข

ก็สุขอยู่ได้ไม่นานมือที่รวบแขนไว้เริ่มคลายตัวเปลี่ยนมาสอดเข้าใต้เสื้อพลิ้วผ่านเนินท้องขึ้นมาตามแนวสูง ผมตื่นเต้นแต่พยายามสงบอารมณ์ได้ดิ้นหนีไปไหน อยากอยู่สภาพนี้อีกสักพัก

ชายเสื้อเริ่มเคลื่อนตัวขึ้นตามฝ่ามือ หน้าที่ซุกแผงอกเริ่มขยับริมฝีปากจูบซับเบาๆ เดาอารมณ์คนบนร่างไม่ออกจริงๆ ว่าตอนนี้ฝันถึงใครและกำลังฝันว่าอะไรอยู่ ปากครอบทับเม็ดอ่อนนิ่ม ขยับปากจากเบาเริ่มดูดดึงหนักขึ้นทั้งดูดทั้งกัดจนผมเผลอปล่อยเสียงคราง ต้องรีบเอามือมาปิดปากไว้ผ่อนลมให้ใจให้ร่างสงบ รอยที่ถูกกัดจนเจ็บเริ่มเสียวซ่านจากปากที่ชุ่มชื้นจูบเบาๆ ปล่อยประโลม ตุ่มที่ตอนนี้แข็งเป็นไตมือเคลื่อนสะกิดอีกข้างให้แข็งตาม

"ทนดีนิ ทำไมไม่ร้อง" ดารินทร์จงใจพูดแกล้ง

"ตื่นแล้วก็ลุกสิ สายแล้ว"

"กูถามว่าทำไมไม่ร้อง"

"ก็เฉยๆ จะให้ร้องอะไร" #พูดแบบชิวมากๆ

"หรอ ไม่รู้สึกอะไรล่ะสิ"

รินซังลืมตาสำรวจคนบนร่าง พร้อมแสยะยิ้มบางก่อนจะกระซิบว่า "กูจะลงโทษมึง บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเข้ามา" เสียงแหบพร่า ทำงานพร้อมกับอวัยวะส่วนอื่น จากที่แค่ทับเริ่มขึ้นคร่อม คำแสลงกระซิบออกมาต่อเนื่องจมูกไซ้ซอกคอหื่นกระหาย ริมฝีปากขบดูดจากเนินไหล่ลงไปตามช่องท้อง

"ร้องสิ ร้องออกมา" #มือปิดปากกลั้นเสียงน่าอาย

"ห้องกูเก็บเสียง กูจะทำให้มึงครางจนไม่มีแรงพูดเลย"

อารมณ์ดิบฟัดร่างผมหวังเอาชัยชนะ ยิ่งเสียงผมอู้อี้กระเส่ามากเท่าไรยิ่งยั่วให้รินซังรุนแรงมากเท่านั้น ผมเริ่มเคลื่อนตัวหนีฝ่ามือที่บีบช่วงก้นจนขึ้นรอย ถอยหลังจนตอนนี้พิงหัวเตียงกึ่งนั่งกึ่งนอนมือที่ขย้ำก้นกลม เริ่มเคลื่อนมาด้านหน้าลูบไล้แท่งร้อน มือกำแน่นชักขึ้นลง รัวจังหวะจนผมยั้งเสียงไว้ไม่ไหว