CHAPTER 7

“งั้นถ้ามีโอกาสไปดูดวงจันทร์กันนะตะวัน”

“อืม จะไปก็ไป”

‘โอกาส’ หรอ... ไม่มีหรอก

‘โอกาส’ ครั้งนั้นหรอ... มันหายไปแล้ว

หายไปโดยไม่ย้อนคืนได้ด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันทั้งๆ ที่ควรดีขึ้นไม่ใช่แย่ลงเรื่อยๆ เพราะแบบนี้ด้วยมั้งปัจจุบันผมจึงไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่นัก

จะหมุนห่าเหวอะไรก็เชิญ

หึ... หมุนไปก็แค่นั้นในเมื่อเอาอะไรกลับมาไม่ได้

หมุนให้ตายไปเถอะ

ติ้ง! ติ้ง!ติ้ง! ติ้ง!

แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกขัดขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงของผมที่มันดังขึ้นต่อเนื่องพอคว้าขึ้นมาก็ปรากฏหน้าแชทหนึ่งไล่เรียงลงมาให้เห็น เป็นกลุ่มในไลน์กลุ่มที่ผมเข้าร่วมมากสุดแล้วล่าสุดก็เมื่อหลายเดือนก่อนตอนอยู่ที่แคนนาดาตั้งแต่มายังไม่เคยกดเข้าไปอ่านด้วยซ้ำ

ถ้าเรื่องสำคัญพวกคนในกลุ่มจะโทร

และผมก็ไม่เคยย้อนขึ้นไปอ่าน

ผมเป็นคนประเภทนั้น

และแล้วผมก็ส่งเครื่องหมายไปเพราะไม่รู้ว่าที่ไอ้ไทหรือหลายคนเรียกมันว่า ‘ลายไท’ จั่วหัวข้อนั้นมันเกี่ยวข้อกับเรื่องไหนแต่ท้ายแล้วก็โดนไอ้ ‘ต้า’ ด่าว่าเสือกไปเรียบร้อย

เหี้ยของจริงอย่างที่ไอ้กานต์ว่าไอ้เกมส์พอโดนไอ้ ‘เกรย์’ จี้มันก็ตอบออกมาหมดแต่ผมยังขมวดคิ้วสงสัยว่ามันเป็นเรื่องอะไร รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องแต่มันเกิดกับใครกันในเมื่อตอนบ่ายๆ ผมพึ่งย้ายจากไอ้เกมส์

มาถึงตอนนี้ผมพอเดาเรื่องราวออกแล้วผู้หญิงของไอ้เกมส์และไอ้ ‘สายฟ้า’ ต้องมีเรื่องแน่ๆ แต่ถ้าขิมเมียไอ้เกมส์เจ็บขนาดนี้บอกเลยอีกฝ่ายไม่รอดหรอกแล้วถ้าถึงมือไอ้สายฟ้ายิ่งแล้วใหญ่เรื่องต้องไม่จบง่ายๆ เด็ดขาดยังไงต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโดนเล่นงานไม่ทางตรงก็ทางอ้อม

สายฟ้ามันทำได้หมดจะเล่นสะอาดหรือเล่นสกปรกก็ตามใจมันนั่นแหละฉะนั้นนับว่าสายฟ้าเป็นประเภทจำพวกไม่ควรมีเรื่องมากที่สุดในกลุ่ม สายฟ้าไม่คิดแม้จะจะสงสารใครทั้งนั้นโดนมาแค่ไหนจะแรงกลับไปหลายเท่าตัว ถ้ามีเรื่องกับมันหรือคนของมันควรคิดดีๆ ไม่อย่างงั้นจะเป็นฝ่ายเละเสียเองอันนี้ผมเตือนด้วยความหวังดีจริงๆ

ผมกดออกจากไลน์กลุ่มแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกินความสามารถของไอ้เกมส์และไอ้สายฟ้าได้หรอก

นาทีนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เอาเงินใส่ไปสิอัดมันเข้าไปยังไงอีกฝ่ายหนึ่งก็แพ้ราบอยู่แล้วทว่าแป๊บเดียวโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เป็นเสียงเรียกเข้าปลายสายมีชื่อว่า ‘SAYFA’

อะไรของพวกมันกัน

เล่นอะไรกันวะ

“ว่า?”

[ไอ้กันต์ช่วยหน่อยมึงตัดคนจองคอลเลคชั่นใหม่ที่กำลังจะออกของคนที่ชื่อ มีนา โชติภพลาได้มั้ย]

“แล้วมึงมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”

ผมมักไม่ถามถึงสาเหตุเพราะถ้ามีผลเสียแล้วข้อแลกเปลี่ยนน่าสนใจกว่าทำไมผมต้องปฏิเสธ คนอย่างไอ้สายฟ้าทุกครั้งข้อแลกเปลี่ยนมันมีอยู่แล้วแหละและเป็นที่น่าสนใจมากๆ ไม่ว่ามันเสนอให้ใครไม่มีใครปฏิเสธลงทั้งนั้นแต่นานๆ จะมีครั้งหนึ่ง การลงทุนของมันบางครั้งเพื่อตัดปัญหา บางครั้งเพื่อตัดความรำคาญแต่บางครั้งก็เพื่อคนสำคัญที่สุด

อีกอย่างสิ่งที่ผมอยากได้มันก็รู้ดี

[เหมืองแร่กูให้สิทธิแก่มึงคนเดียวในเวลา 1 ปี]

“น่าสนแฮะแต่ถ้าพ้นระยะเวลาแล้วกูยังสนใจร่วมธุรกิจยังต่อได้ไม่ว่ากันนะ แล้วสรุปแค่นี้ใช่มั้ย”

[เอาไรอีกวะ]

“เปล่าแล้วนั่นเสียงอะไรอย่าบอกว่ามึงกับไอ้เกมส์ยังตกลงคู่กรณีเมียไม่ได้?”

[เออดิ เรื่องมากสัส คิดว่าเนื้อตัวที่โดนน้ำตาลตบถีบไปเป็นทองเหรอถึงเรียกเป็นหลักล้าน พ่องมึงสิ!]

“ใจเย็น”

[เย็นไหวก็เหี้ยแล้ว อยากถีบขาคู่ที่ยอดหน้านัก]

“แล้วไอ้เกมส์”

[เย็นไม่ไหวเหมือนกันแต่กูไม่ไหวกว่า หัวร้อนสัสๆ]

“แบบนี้สินะมึงถึงใช้วิธีนี้กับเหยื่อ”

[ตัดปัญหามากกว่าตกลงว่าดีลนะ?]

“ดีล”

[งั้นแค่นี้นะ]