CHAPTER 1

เพล้ง! เคร้ง!

ปึก!

เสียงขว้างปาข้าวของดังสนั่นบ้านเช่าไม้หลังเล็กสุดท้ายซอยของหมู่บ้านเล็กๆ ในเมืองหลวงไม่รู้ว่าด้านในบ้านเกิดอะไรขึ้นแต่สุดท้ายเหตุการณ์มันก็รุกรามมาเกิดขึ้นถึงนอกบ้านพร้อมกับหญิงสาวร่างเล็ก เสียงพวกนั้นแม้จะทำให้ชาวบ้านหลังอื่นเกิดความรำคาญใจแต่ก็ใช่ว่าจะไม่ออกมามุงดูสิ่งที่เกิดขึ้น

เสียงสุดท้ายก็มาจากหนังสือเล่มใหญ่เล่มหนึ่งที่ถูกปามาอย่างแม่นยำราวกับจับวาง ด้านสันแข็งๆ มันจึงกระทบกับศีรษะของหญิงสาวร่างเล็กคนเดิมกับที่ถูกลากออกมาก่อนหน้าตรงขมับด้านซ้ายแบบเต็มๆ

“มึงออกไปจากบ้านกูเลยนะ อีหลานชั่ว!” หญิงวัยสี่สิบปียืนเท้าสะเอวในชุดนอนยาวส่งสายตาเกลียดชังออกมาอย่างไม่ปิดบัง “จะไปตายที่ไหนก็ไป!”

“ป้า ป้าเข้าใจผิดแล้วนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบที่น้อยมันว่าเลยสักนิดเดียว” เธอคลานเข้าไปจับขาผู้เป็นน้าสาวญาติคนสุดท้ายอย่างอ้อนวอน “ฉันไปทำงานมาจริงๆ”

“อย่างมึงไม่ต้องมาตอแหลอีขิม!” หญิงวัยสี่สิบปีกว่าสะบัดเท้าตัวเองออกอย่างแรงทำให้ร่างเล็กหงายตึงไปในทันที “ดูเอาไว้เจ้าข้าเอ้ย ถ้าอีขิมคนนี้มันไปอยู่ไหนระวังลูกผัวเอาไว้ให้ดี อีนี่มันร่านมันสำส่อนไม่เว้นแม้แต่ผัวน้องผัวนุ่งมันก็เอาไม่เลือก!”

“อะไรกันนังพา ขิมมันไปแย่งไอ้นพจากอีน้อยหรือไงวะ?” เสียงชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนเข้ามาร่วมบทสนทนา

“ก็เออนะสิ อีนี่มันเลี้ยงไม่เชื่อง!” มือกร้านดำเข้าไปตบศีรษะเล็กอย่างแรง

“ไม่ใช่นะจ้ะ ขิมไม่เคยไปยุ่งกับนพเลย”

ถึงแม้เป็นการปฏิเสธที่ไร้ผลแต่ก็จะทำมัน

“น้อยไปนะสิแล้วที่กูเห็นมันคืออะไร มึงเสล่อไปยืนอ่อยไอ้นพผัวกูอยู่ท้ายตลาด จับมือถือแขนหลังจากนั้นคงเอากันคาตลาดมั้ง!

“มันไม่ใช่อย่างที่น้อยเข้าใจเลยนะ พี่ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับนพ” สาวร่างเล็กพยายามอธิบาย “คือพี่เจอนพที่ร้านเกมส์ เขาเข้ามาขอเงินต่างหากแต่พี่ไม่ให้”

“ใครเชื่อคนอย่างมึงก็โง่แล้วกูถามไอ้นพมันบอกขอโทษที่ทำแบบนั้นเพราะมึงเข้าไปยั่วมันก่อน” คนเป็นน้องสาวตะคอกสุดเสียงพร้อมชี้หน้า “คันนักก็ไปเอาผัวคนอื่น ไม่ใช่ผัวกู!”

~ซ่า~

น้ำฝนถังใหญ่ที่ตวงไว้ถูกสาดเข้ามาหาเธอในชุดนักศึกษาแบบเต็มเหนี่ยว มันสาดน้ำตาเก่าออกไปพร้อมกับปิดบังน้ำตาสายใหม่ที่ก่อเกิดเข้ามา หลังการกระทำอันบ้าบอนี้เกิดขึ้นมา ความอ่อนแอบวกกับความน้อยใจที่มีอยู่แล้วจึงเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

การเผชิญเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ในสายตาของคนในครอบครัวเธอผิดอย่างไม่ควรให้อภัยทั้งที่มันไม่ใช่เลย

“มึงไม่ใช่หลายกูอีขิม จะไปไหนก็ไสหัวไป๊!”

“เข้าบ้านกันเถอะป้าอย่าอยู่ในเป็นเสนียดเลย!”

ปัง!

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“ป้าพา น้อย เปิดประตูให้หน่อย พี่ไม่มีที่ไปจริงๆ นะ ป้าพา...”

ฮื่อๆ

เธอนั่งเคาะประตูบ้านอย่างงั้นมาเป็นชั่วโมงมันก็ไม่ได้เกิดผลอะไรขึ้นมา นอกจากด้านในบ้านจะดับไฟส่วนชาวบ้านคนอื่นที่มามุงดูก็พากันกลับหมดไม่มีใครสอดมือหรือเอ่ยปากเข้ามาช่วยเพราะต่างเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นกันหมด

ทำไมชีวิตของผู้หญิงอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย มันต้องสาหัสขนาดนี้เลยเหรอกับการเกิดมาเพื่ออาศัยอยู่ในโลกอันโหดร้ายใบนี้

ขิม คือชื่อฉันเอง ปัจจุบันเรียนปี 4 แล้วไม่มีญาติที่ไหนนอกจากป้าพา พี่สาวของแม่ที่เชื่อฝังจิตฝังใจว่าน้องตัวเองมาขออยู่ด้วยเพราะท้องไม่มีพ่อซึ่งเด็กคนนั้นก็คือฉัน พอฉันอยู่มอปลายแม่ก็จากฉันไปจากนั้นเป็นต้นมาฉันก็ได้รับความเกลียดชังจากคนในบ้านนอกจากลุงหมายสามีของป้าพา ท่านไม่ได้รักและก็ไม่ได้เกลียดแต่ชอบเงินที่ฉันหามาได้ต่างหาก

แล้วตอนนี้จะไปอยู่ไหน...

ถึงจะเดินมาไกลมากพอแต่ในความคิดของตัวเองตอนนี้มันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน มีเงินแค่ห้าร้อยบาทติดตัวค่าเช่าห้องยังไม่พอเลยจะไปรบกวนเพื่อนก็คงจะไม่ได้เพราะตอนนี้ดึกดื่น เมื่อหมดแรงฉันจึงหย่อนกายนั่งกอดตัวเองลงตรงซอกด้านหลังป้ายรถเมล์หนึ่ง

เสียงเงียบสงัดในยามดึกดื่นมาพร้อมกับเสียงแมลงร้องแข่งกันชวนให้ขนกายลุกตั้งชันไม่น้อย ความกลัวเข้ามาสะสมในจิตใจเรื่อยๆ ไม่รู้สิว่าฉันจะต้องเจออะไรที่มันร้ายแรงอีกไหมและมันเกินกว่ากำลังของผู้หญิงคนหนึ่งจะรับได้หรือเปล่า กระทั่งความเงียบนั้นกับมีเสียงเดินเข้ามาตรงป้ายที่ฉันอยู่เสียงนั้นจากไกลก็เข้ามาให้ได้ยินใกล้เข้าใกล้เข้าทุกทีจนในที่สุดมันก็หยุด

“ไหนของ?”

น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเยือกเย็นกล่าวขึ้น ทำไมแค่สองพยางค์ของเขาที่ถูกเปล่งออกมานั้นช่างน่ากลัวได้มากขนาดนี้ นี่แค่เสียงไม่ได้เห็นใบหน้านะ ความกลัวทำให้ฉันต้องกัดริมฝีปากของตัวเองพร้อมทั้งใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างเข้ามาช่วยปิด

“นี่ รับรองถูกใจ”

“ก็ดี”

เขาขานรับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเช่นเดิมเหมือนตอนก่อนหน้าอย่างไม่ผิดเพี้ยนจึงทำให้ฉันเอียงตัวไปเพื่ออยากเห็นหน้าเพราะเรื่องที่คนพวกนี้กำลังทำการซื้อขายกันคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่นักแต่ฉันเห็นแค่ปลายเท้าเท่านั้น

รองเท้าสีดำที่วัยรุ่นชอบใส่ยี่ห้อดังเผยสู่สายตา

“แล้วเงินส่วนหลัง?”

ฉันค่อยๆ โน้มตัวลงไปอย่างช้าๆ ครั้งนี้เห็นแขนด้านขวายื่นซองสีขาวหนาให้ผู้ชายอีกคนหนึ่ง แขนใหญ่ด้านในข้างนี้ขาวผ่องมีเส้นเลือดปูดขึ้นตามลำแขนยังไม่พอรอยเห็นรอยสักรูปงูเลื้อยพันดอกไม้อยู่สองช่อเหนือข้อมือ

“แบบนี้สิถึงเป็นลูกค้าประจำแสนดีเด่น จะเอาอะไรก็สั่งอีก พวกเรายินดีเสมอ”

“ของมันแน่อยู่แล้ว”

ก็แน่สิพวกเขากล้าท้าทายกฎหมายขนาดนี้

ไม่แน่แล้วจะเรียกว่าอะไร

พอเขาเอ่ยคู่สนทนาตรงหน้าก็ก้าวเท้าขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ที่มีคนรอรับไปทันทีเหลือเพียงแค่เขาที่ยังยืนอยู่นิ่งไม่ขยับกายดังถูกสาปหรือว่าผู้ชายคนนี้จะรู้ว่าฉันเห็นทุกอย่างแค่ไม่เห็นหน้า

ไม่หรอกเขาไม่เห็นเธอขิม...

ใจเย็นๆ