ตอนที่ 8 [F&E] ผู้หญิงขี้อิจฉา

Fei long talk

แม้ตอนนี้ร่างกายของผมจะนอนข้างๆ กับหวังเยี่ยน แต่ในหัวผมกลับคิดถึงแต่เอวารีน ผมตั้งใจว่าจะไม่ไปยุ่งกับเธออีกจนกว่าเธอจะเข้ามหาวิทยาลัย แต่แล้วผมก็ทำตามความตั้งใจไว้ไม่ได้อีกแล้ว

"หวังเยี่ยน วันนี้ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณนะ" ผมเอ่ยปากบอกเธอ ขณะลุกขึ้นจะไปแต่งตัว

"อีกแล้วหรอคะ คุณทำแบบนี้สองวันติดๆแล้วนะ นี่เราคบกันอยู่จริงๆหรอคะ" เธอเริ่มพูดประชดประชันผม

"ผมจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ผมไม่ชอบผู้หญิงเซ้าซี้" ผมเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังใส่เธอ

"แต่เราคบกันแล้ว คุณช่วยเห็นหัวหวังเยี่ยนบ้างเถอะค่ะ" เธอเริ่มงี่เง่าใส่ผมต่อ

"หวังเยี่ยน!" ผมจึงพูดเสียงดังใส่เธอ

"หวังเยี่ยนขอโทษนะคะ หวังเยี่ยนก็แค่ชอบคุณมากๆ"

"คราวหน้าช่วยมีระยะห่างกับผมด้วย ผมไม่ชอบ มันอึดอัด"

เมื่อผมแต่งตัวเสร็จก็รีบขับรถมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านของเอวารีน และก็ได้พบว่าเธอกำลังช่วยแม่ทำงานบ้านอยู่

"ทำไมเธอถึงขยันจัง" ผมพึมพำกับตัวเอง ทุกครั้งที่เจอเธอ เธอจะต้องทำงานบ้านอยู่ตลอด

ผมจอดรถห่างออกไปจากบริเวณบ้านเธอ และก็เดินไปด้อมๆมองๆเธอ แม้จะไม่ได้ใกล้หน้าบ้านเธอมาก แต่มันก็ทำให้เอวารีนคงเริ่มรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องเธออยู่แน่นอน

...

Elvelyn talk

รู้สึกแปลกๆจัง เหมือนมีอะไรมองเราอยู่ ฉันคิดในใจ และพยายามมองออกไปเพื่อดูว่าเป็นสายตาของใครที่จับจ้องมองฉันอยู่ตอนนี้

ให้ตายเถอะ เขาอีกแล้ว! ไม่มีบ้านอยู่หรอไง ทำไมมาหาเธอบ่อยจัง และนี่เป็นคนหรือผี ถึงไปผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ตามซอกตึก ฉันจึงไม่รอช้า ฉันค่อยๆ เดินออกจากหน้าบ้าน และเมื่อพ้นประตูรั้ว ฉันก็วิ่งติดสปีดไปหาเขาทันที

"คุณ...คุณ...มาทำอะไรอีก" ฉันพูดไป หอบไป เพราะเหนื่อยจากการวิ่งมาหาเขา

"ผมชื่อเฟยหลง เลิกเรียกคุณได้แล้วครับ" หน้าตาของเขาดูตกใจนิดหน่อยที่ฉันวิ่งมา และเขาก็แนะนำตัวเองกับฉันต่อ

"คุณจะมาทำอะไรนักหนาเนี่ย" ฉันถามเขาไปตรงๆ

"เอ่อ...ผมจะมาชวนคุณไปกินข้าวกัน"

"ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย"

"เพราะผมเอาสมุดผลสอบมาคืนคุณ คุณจะไม่ตอบแทนคนที่ช่วยเหลือคุณหน่อยหรอ?"

"นี่คุณ...กำลังจะทวงบุญคุณหรอคะ?"

"เปล่า ผมแค่อยากรู้จักคุณ"

"แต่ฉันไม่อยากรู้จักคุณหนิ" ฉันตอบเขาไปตามตรง

--" เขาถึงยืนอึงไปต่อไม่เป็น เมื่อได้ฟังคำตอบของฉัน

"งั้นผมกลับก็ได้" เขากำลังจะเดินจากฉันไป

"พรุ่งนี้ มาเจอฉันตรงแยกที่คุณเกือบขับรถชนฉัน ตอนสิบโมง ตามนี้นะ บายค่ะ" ฉันจึงนัดหมายเขาและรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปทันที

และนั่นทำให้เขารู้จุดอ่อนฉันทันที เพราะนิสัยจริงๆ ของฉัน ฉันเป็นเด็กดีมากๆ ใครช่วยเหลืออะไรไว้ ถ้ามีโอกาส ฉันจะหาทางตอบแทนกลับไป หากไม่เหนือบ่ากว่าแรงของฉัน

คุณเฟยหลงเดินขึ้นรถและมุ่งตรงขับรถออกไปจากหมู่บ้านฉัน

_______________________________