ตอนที่ 4 [F&E] คิดถึงจึงมาหา

Elvelyn talk

"นี่!!! หายไปตั้งหลายชั่วโมง ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้"

ม๊าดุฉันทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้ามา

"ขอโทษค่ะม๊า หนูวิ่งสะดุดล้ม เลยแวะทำแผลที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนก่อน ทำให้กลับช้าค่ะ"

"นี่ทำแล้วหรอ ไหนล่ะพลาสเตอร์"

ม๊าถามทันทีที่เห็นแผลถลอกตรงหัวเข่าของฉัน ซึ่งไร้พลาสเตอร์ปิดแผล

"เอ่อ...หลุดหายไปตอนหนูวิ่งกลับมาบ้านมั้งคะ"

"โกหกเก่งแต่เด็กเลยนะยะ เหมือนป๊าแกไม่มีผิด...และไหนผลการสอบ ส่งมาให้ฉันดูหน่อย ถ้าต่ำกว่า 3.5 แกได้โดนไม้เรียวเป็นรางวัลแน่"

ซวยละ หายไปไหนวะ ฉันพยายามหา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ฉันได้แต่คิดในใจคงต้องยอมรับไม้เรียวของม๊า เป็นรางวัลแทนแล้วล่ะ

"เอ่อ...ลืมไว้ที่ห้องพยาบาลค่ะ ^^"

"นังเอวารีน!!! แกนี่มัน"

"เพี๊ยะๆๆ"

เสียงไม้เรียวฟาดเข้าที่แก้มก้นของฉันอย่างแรงสามครั้ง

...

"โอ๊ยยยย...เจ็บ ตายๆๆ ก้นพังหมดแล้ว"

ฉันยืนบ่นพึมพัมอยู่หน้ากระจกในห้องนอน สองมือถกกระโปรงขึ้นและดึงแพนตี้ลงไปไว้ที่หัวเข่า จากนั้นฉันก็เอี้ยวตัวหันไปมองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ตอนนี้ก้นและต้นขาด้านหลังของฉัน...เป็นรอยแผลจากไม้เรียวของแม่เต็มไปหมด

"นี่ม๊าเป็นนักเทนนิสทีมชาติมาก่อนหรือไงกัน หวดเก่งเหลือเกิน"

ฉันแอบนินทาม๊า ฉันพยายามทำใจไม่โกรธท่านนะ แต่บางครั้งก็รู้สึกน้อยใจม๊าเหมือนกัน อะไรๆ ก็ตีฉัน ตีตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว ท่านก็ยังไม่เลิกตีเลย

"เออ...และสมุดผลการสอบมันหายไปไหนเนี่ย โอ๊ย!!! ทำไมชีวิตฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย" ฉันพยายามคิดและก็เริ่มนึกขึ้นได้ว่า สมุดน่าจะหล่นตอนฉันล้มลงกลางถนน แต่ถ้าออกไปดูตอนนี้ ม๊าก็คงว่าฉันอีก ถ้าไปหาและไม่เจอ กลับบ้านมาก็โดนฟาดอีกครั้ง

"ค่อยไปดูใหม่พรุ่งนี้ละกัน"

ฉันบอกตัวเองและจากนั้นฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านเพื่อเตรียมตัวลงไปช่วยแม่ทำงานบ้าน ซึ่งขณะที่ฉันกำลังยืนตากผ้าอยู่ด้านล่าง ก็มีเสียงของชายหนุ่มกล่าวทักทายขึ้นมา

"สวัสดีเอวารีน"

"ว้าย!!! คุณ...คุณมาทำอะไรที่นี่"

ฉันตกใจทันทีเมื่อเห็นหน้าเขา ไม่ใช่ตกใจในความหล่อนะ แต่ตกใจที่ความซวยอาจจะกำลังมาเยือนในเร็วๆ นี้ ถ้าม๊ามาเห็นว่ามีผู้ชายมาหาลูกสาวถึงบ้าน ไม่ใช่แค่จะโดนไม้เรียวฟาดนะ ไม้หน้าสามต้องเข้าแล้วล่ะทีนี้

"คุณมานี้เลย"

ฉันรีบดึงมือเขา และพาเขาเดินไปให้ไกลจากบริเวณบ้านทันที

"เอวารีน คุณยังเด็กอยู่เลย ทำไมใจกล้าจัง"

"ใจกล้าอะไร"

ฉันถามเขากลับไปด้วยความงุงงง แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ซะอย่างงั้น

"ก็คุณพาผมมาที่ลับตาคน คุณ...จะทำอะไรไม่ดีกับผมหรือเปล่า"

"บ้าหรอคุณ คิดอะไรอยู่เนี่ย คุณจะพาฉันซวยเอานะ"

ฉันพูดไป พลางชะเง้อมองม๊าไป ฉันกลัวม๊าออกมาตามหาและจะเจอแจ็คพ็อตเข้า

"ซวยยังไงหรอครับ"

ยัง...เขายังไม่หยุดพูดและยังถามฉันต่อไป จนกระทั่งฉันเริ่มหงุดหงิด เพราะเขาอาจนำความซวยมาให้ฉันได้

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เอาเป็นว่าคุณมาหาฉันทำไม"

"ผมเอานี่มาให้"

เขายื่นสมุดผลการสอบให้ฉัน

"เฮ้ย มันอยู่ที่คุณหรอ"

"ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ"

ฉันดีใจมากที่ได้เห็นมันอีกครั้ง ฉันจึงก้มหัวขอบคุณเขาถึงสามครั้ง จนเขาถึงกับทำตาโตตกใจ

"นี่คุณ จะก้มหัวให้ผมหลายรอบทำไม ดีใจขนาดนั้นเลยหรอ"

"ดีใจสิ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะ และก็...เอ่อ..."

"มีอะไรอยากจะพูดอีกหรือเปล่าครับ"

"ถ้าไม่จำเป็น...ไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะคะ และก็...ลาก่อนค่ะ"

ฉันก้มหัวให้เขาอีกหนึ่งครั้ง และรีบวิ่งจากเขาไปทันที

_________________________________