Nimman (นิมมานจอมยุทธ์)

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายภาคแรกเพราะฉนั้นภาคต่อๆ อาจจะมาช้าหน่อย ....

เทือกเขาเป่ยหลิง แดนศักสิทธิ์อันเลื่องชื่อของมณฑลเป๋ยเสวี่ย

นิกายอัคคีสวรรค์ หนึ่งในสามนิกายใหญ่ที่สุดในมณฑลเป๋ยเสวี่ย ก่อตั้งฐานที่มั่นอยู่ในส่วนลึกที่สุดของเทือกเขาเป่ยหลิง

"ท่านเจ้าตำหนักแย่แล้วขอรับ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว"

ทันใดนั้นเสียงร้องโหวกเหวกก็ได้ทำลายความสงบยามเช้าจนหมดสิ้น ศิษย์คนหนึ่งของตำหนักหยินหยางที่มีหน้าที่ดูแลป้ายพลังชีวิต ได้วิ่งพรวดพราดเข้ามายังนอกเรือนที่พักของเจ้าตำหนัก

“เอะอะวายวายอะไรไร้มารยาทเสียจริง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันล่ะ?”

ชายในชุดคลุมยาวสีทองเข้ม หยวดเคราขาวโพลน ร่างกายเหยียดตรงคนหนึ่งได้ก้าวเดินออกมา เขาคือโยวเทียนกู่ผู้เป็นเจ้าตำหนักหยินหยาง เขาโอบสตรีรูปร่างแช่มช้อย ใบหน้ารูปไข่หยาดเยิ้มที่ปรากฏริ้วแดงอ่อนๆ แต่งกายด้วยชุดกระโปรงสั้นผ้าโปร่งบางขับผิวขาวเนียนละเอียด ก้าวเดินออกมาจากในห้องพร้อมตะโกนก่นด่า

"เจ้าตำหนัก ป้ายพลังชีวิตของผู้อาวุโสโยวหมิงจือแตกสลายไปแล้วขอรับ" ศิษย์ตำหนักหยินหยางกล่าวรายงานอย่างหวาดหวั่น

"อะไรนะ ป้ายพลังชีวิตของโยวหมิงจือแตกสลาย!" เมื่อได้ยินข่าวเรื่องนี้ โยวเทียนกู่ก็หน้าเปลี่ยนสีอย่างฉับพลัน "หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่แดนลับศักดิ์สิทธิ์?”

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ โยวเทียนกู่ก็ไม่รอช้าที่จะทอดทิ้งสาวงามรูปร่างอรชรในอ้อมแขน และมุ่งหน้าออกจากตำหนักหยินหยางไปอย่างรีบร้อน มุ่งหน้าตรงไปทางตำหนักที่พำนักของจ้าวนิกายอัคคีสวรรค์

เพียงไม่นาน เรื่องที่ป้ายพลังชีวิตของพวกโยวหมิงจือแตกสลายก็ได้แพร่กระจายออกไป สร้างความแตกตื่นไปทั่วนิกายอัคคีสวรรค์

"เจ้าตำหนักกระบี่ เจ้ารีบเรียกตัวฟู่โยวเยวี่ยมา ข้ามีเรื่องต้องการจะถามนาง"

จ้าวนิกายอัคคีสวรรค์หั่วเหยียนถ่ายทอดคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาดำสนิททอประกายเยือกเย็น เขาแต่งกายด้วยชุดคลุมยาวสีทองเข้ม ใบหน้าคมสันชัดเจนทุกองศาราวกับใช้มีดสลัก เส้นผมสีเงินนุ่มสลวยทิ้งตัวอยู่กลางแผ่นหลัง

"ขอรับ ท่านจ้าวนิกาย"

เจี้ยนหยวนพยักหน้ารับคำสั่งและรีบไปตามตัวฟู่โยวเยวี่ยมา

"ท่านจ้าวนิกาย ท่านคิดว่าความตายของผู้อาวุโสหั่วและโยวหมิงจือเกี่ยวข้องกับเยี่ยเฉินเฟิงหรือ?” สตรีผู้แต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวสีขาว บุคลิกสง่างามองอาจ เส้นผมสีดำยาวม้วนเป็นทรงอยู่กลางศีรษะ ปักยึดด้วยปิ่นหยกเฟิ่งโถว ฮวาชิงหงเจ้าตำหนักร้อยบุปผาเอ่ยปากถาม

"ถ้าเป็นอย่างที่ท่านเจ้าตำหนักกระบี่พูดมา เยี่ยเฉินเฟิงคนนั้นไม่ธรรมดา บางทีเขาอาจได้รับสมบัติบางอย่างในแดนลับศักดิ์สิทธิ์ และใช้มันปลิดชีพโยวหมิงจือกับผู้อาวุโสหั่ว" หั่วเหยียนตอบกลับเสียงกดต่ำ

"แม้จะมีโอกาสเกิดเรื่องเช่นนั้น แต่บางทีผู้อาวุโสหั่วและโยวหมิงจืออาจจะถูกสังหารโดยคนจากนิกายหุบเขาเมฆาวายุหรือนิกายบรรพตวิหคอัสนี"

"อย่างไรซะเยี่ยเฉินเฟิงก็เป็นเพียงจอมพลอสูรโลกาเท่านั้น ต่อให้เขาจะเป็นสัตว์ประหลาดแค่ไหนหรือได้รับโชคลาภมากมายเพียงใด ก็ไม่น่าจะสังหารผู้อาวุโสโยวและผู้อาวุโสหั่วพร้อมกันได้ในคราวเดียว"

ข้อสันนิษฐานของฮวาชิงหงได้รับความเห็นชอบจากคนไม่น้อยทีเดียว

ในขณะที่ทุกคนกำลังโต้เถียงกัน ฟู่โยวเยวี่ยที่แต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวสีดำ รูปร่างสูงโปร่งเพรียวบางและดูเย็นชาสง่างามก็ได้เดินตามเจ้าตำหนักกระบี่เข้ามาภายในตำหนักกลางของนิกายอัคคีสวรรค์

"ท่านจ้าวนิกาย ข้าพาตัวฟู่โยวเยวี่ยมาแล้ว" เจี้ยนหยวนกล่าวด้วยความเคารพ

"ศิษย์ฟู่โยวเยวี่ยคาราวะท่านจ้าวนิกาย" ฟู่โยวเยวี่ยเองก็แสดงความเคารพด้วย

"ฟู่โยวเยวี่ยข้ามีบางอย่างจะถามเจ้า เจ้าจะต้องตอบข้าตามตรง หากเจ้ากล้าโป้ปดแล้วล่ะก็อย่าหาว่าข้าไม่ปราณี" ดวงตาของจ้าวนิกายหั่วเหยียนเผยความดุร้ายออกมาและจ้องมองไปที่ฟู่โยวเยวี่ยอย่างเยือกเย็น

"ศิษย์ฟู่โยวเยวี่ยไม่กล้าที่จะปิดบังซ่อนเร้นท่านจ้าวนิกาย"

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายพลังที่รุนแรงของหั่วเหยียน ฟู่โยวเยวี่ยก็ตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาทันที นางเริ่มคาดเดาเกี่ยวกับสิ่งที่หั่วเหยียนต้องการถามจากนางในยามนี้

"ฟู่โยวเยวี่ยบอกข้ามา เจ้าเจอเยี่ยเฉินเฟิงครั้งสุดท้ายที่ไหนในแดนลับศักดิ์สิทธิ์?” หั่วเหยียนกล่าวถามเสียงเรียบ

"เรียนท่านจ้าวนิกาย ข้าเจอเยี่ยเฉินเฟิงครั้งสุดท้ายในปราสาทหินที่ปรากฏขึ้น เขาได้หายเข้าไปในกระแสน้ำวนสีดำ ส่วนเรื่องที่เขาถูกส่งไปที่ไหนนั้น ข้าไม่อาจทราบได้"

เมื่อได้ยินคำถามของหั่วเหยียน ฟู่โยวเยวี่ยจึงคาดเดาได้ว่าเยี่ยเฉินเฟิงจะต้องยังไม่ตายอย่างแน่นอน ทว่าใบหน้าของนางกลับไม่แสดงอารมณ์ใด เพียงกล่าวอธิบายอย่างละเอียดรอบคอบ