บทนำ

บทนำ

ครั้งหนึ่งฉันเคยตกหลุมรักคนคนหนึ่งที่รู้ดีว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น

ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นคนบ้าที่เอาแต่เพ้อฝันคิดไปไกลว่าฉันจะสามารถเอาชนะใจเขาคนนั้นได้

ครั้งหนึ่งฉันเคยทุ่มสุดหัวใจเพื่อทำให้เขาชายตามองผู้หญิงบ้าน ๆ คนนี้

และผลลัพธ์กับสิ่งที่ฉันทุ่มหมดหนักตักก็คือความผิดหวัง...

นอกจากจะไม่สามารถเอาชนะใจคนที่แอบชอบได้แล้ว สิ่งที่ฉันทำมันคือการตอกย้ำความโง่เขลาของตัวเองดี ๆ นี่เองว่าความพยายามทั้งหมดมันเป็นแค่เศษฝุ่นที่ไม่เคยมีความสำคัญใด ๆ กับเขาคนนั้นเลย

ไม่มีเลย...

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพลันทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงภวังค์ ก่อนจะหันหน้าไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นร่างสูงของคนที่ตอกย้ำความโง่งมที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง

"โทรไปทำไมไม่รับ"

ประโยคแรกที่เคยขึ้นจากปากของเขาทำให้ฉันถึงกับแค่นหัวเราะออกมา มุมปากหยัดยิ้ม แต่สายตากลับไต่ไปไม่ถึงความรู้สึกเพราะมันเป็นการยิ้มหัวเราะที่ขมขื่นมากที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา

"ขำอะไร" ดวงตาคมวาวโรจน์แสดงออกว่าเขากำลังไม่พอใจกับท่าทีของฉัน

แน่สิ...เพราะฉันรู้ดีว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร อาการแบบนี้น่ะ เขากำลังโกรธฉันสุด ๆ เลยล่ะ

"แล้วนี่อะไร ขนเสื้อผ้าไปไหน เป็นอะไรของเธออีกวะโมนา เป็นบ้าอะไรอีก!" เขาเปลี่ยนคำถามเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางสองใบที่อยู่ข้างตัวของฉัน

ชีวิตของฉันจับพลัดจับผลูให้เข้ามาวนเวียนใกล้ชิดกับคนที่แอบชอบ ซึ่งก็คือคนที่หยัดยืนอยู่ตรงหน้าของฉันในตอนนี้นั่นแหละ

"เกลียดเราขนาดนั้นเลยเหรอ" ฉันเอ่ยถามออกไปแทนที่จะเป็นการตอบในคำถามของเขาเมื่อครู่ มันคือสิ่งที่ฉันอยากรู้มากที่สุด

"พูดบ้าอะไร"

"เราขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ ขอโทษที่ดื้อด้านเอาแต่ใจตัวเอง ขอโทษที่ทำให้นายอึดอัด ขอโทษเราที่ทำตัวเป็นคนบ้าตามตื้อนาย เราเข้าใจผิดไปเอง หลังจากนี้เราจะไม่มาให้นายหน้าอีก" ฉันปาดหยาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะกล่าวขอโทษกับทุกอย่างที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

ฉันตัดสินใจกับตัวเองมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ฉันจะออกจากที่นี่ จะเลิกชอบผู้ชายคนนี้ จะไม่มายุ่งเกี่ยวหรือมาให้เขาเห็นหน้าอีกต่อไป

ในเมื่อเขาเกลียดฉันมาก ฉันก็จะเป็นคนถอยกลับมาเอง ไม่เอาอีกแล้ว...ไอ้การพิชิตใจคนเย็นชานั่นน่ะ ไม่เอาแล้ว!

"เธอเป็นบ้าอะไรของเธอวะโมนา เพ้อเจ้ออะไร!"

"ฮึก เราได้ยินทุกอย่างที่นายพูดกับเพื่อนของนายหมดแล้ว...ได้ยินทุกคำ นายบอกว่ารำคาญที่ถูกเราตามตื๊อ รำคาญทุกอย่างที่เราทำ เกลียดที่เราชอบตามติดนายไปทั่ว..." ฉันพรั่งพรูคำพูดและหยาดน้ำตาออกมา หากแต่ว่าประโยคถัดไปกลับล้วนถาโถมเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่ฉันอยากรับรู้มากที่สุด

"...แต่เมื่อวานนายมาจูบเราทำไม! มากอด มาปลอบ มาให้ความหวังเราทำไม!? ทำไปเพื่ออะไรถ้านายเกลียดเราขนาดนั้น!?"

เมื่อคืนกอดเขากอด จูบ และให้ความหวังจนฉันปักใจเขาอาจจะมีส่วนเล็ก ๆ เริ่มสนใจกับความพยายามของฉัน แต่พอมาในวันนี้...ฉันบังเอิญได้ยินเขาพูดคุยกับกลุ่มเพื่อน คำพูดทุกถ้อยคำ การกระทำที่แสดงออก มันฟ้องชัดว่าเขารังเกียจฉันมากแค่ไหน

"มึงจะพูดถึงยัยบ้านั่นทำไม รำคาญฉิบ ตื๊อกูอยู่นั่น งานการไม่ต้องทำพอดี!"

"เอ้า ทำมาเป็นพูด การกระทำของมึงมันดูออกนะว่ามึงชอบเขาเข้าแล้วอะ"

"ชอบห่าไร เกลียดสิไม่ว่า ได้ยินไหม เกลียด!"

ฉันกดสายตามองเขาด้วยความเจ็บปวด ผิดหวังอยู่เหมือนกันที่ฉันแอบชอบเขาจนถึงขั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อพิชิตหัวใจที่ไม่มีวันครอบครอง

แค่บอกกันสักคำ...สักคำเดียวเท่านั้น ฉันจะหันหลังและไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขาอีก

"เธอเองก็ชอบนี่ หรือจะปฏิเสธว่าเธอไม่ชอบจูบของฉัน" คนตัวโตเหยียดยิ้มก่อนจะตวัดสายตามองฉันเหมือนเย้ยเยาะ

ท่าทางดูแคลนและถากถางนั่นฉันเจอะเจอกับมันมาตลอด แต่ฉันไม่เคยเก็บมันมาคิดหรือใส่ใจเลย ทั้งที่จริงแล้วมันล้วนออกมาจากจิตใต้สำนักของเขาจริง ๆ ว่าที่เขาทำมันก็เพราะเกลียดฉันเข้าไส้

"ถ้านายเกลียดฉัน นายจะมาจูบฉันทำไม!"

ฉันไม่ปฏิเสธเลยว่าฉันชอบจูบของเขา แต่คนที่เกลียดเขาจูบกันหรอกหรือ?

การกระทำของเขามันทำให้ฉันคิดไปไกล จนเผลอคิดไปเองว่าสิ่งที่เขาทำมันก็คือการตอบรับในความรู้สึกของฉันเช่นกัน

"เธอคิดไปเอง ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลย จูบนั่นฉันก็แต่ต้องการปลอบเธอเท่านั้น ถ้ามันทำให้เธอคิดไปไกลฉันก็ต้องขอโทษด้วย แต่ฉันยืนยันว่าฉันไม่มีทางคิดอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอแน่นอน!"

"..." ฉันเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำตอบตอกหน้ากลับมาจนได้สติ

ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วจริง ๆ ว่าที่ทำแบบนั้นไปทำไม...

"โอเค...เราเข้าใจแล้ว ขอโทษสำหรับทุกอย่างด้วยนะ หลังจากนี้เราจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก"

เพียงเท่านั้นจริง ๆ ที่ฉันเอ่ยบอก และมันก็มีเพียงเท่านั้นที่ทำให้ฉันตัดสินใจเดินออกจากชีวิตของคนที่แอบชอบโดยที่ไม่ต้องใช้เหตุผลอะไรมากมาย

พอกันที ผิดหวังจริง ๆ ที่ฉันยกทั้งหัวใจให้กับเขาคนนั้น...