: CHAPTER 2 : (2-1) No more ‘ButlerS’

: CHAPTER 2 :

No more ‘ButlerS’

“ลูกครับ... พ่อได้ยินเรื่องฟงแฟนอะไร อย่าเพิ่งมีเลยนะลูก อยู่ทำงานให้พ่อก่อนค่อยคิดเรื่องมีครอบครัวนะครับ ลูกเพิ่งอายุยี่สิบห้าเองนะ” นายอนันต์บ่นอุบอิบเสียงอ่อนอ้อนด้วยความละอายใจอยู่ ในเมื่อตัวเขาคงไม่ใช่พ่อที่สมบูรณ์แบบเลิศเลออะไร

แต่ถึงจะเสเพลบ้างประสาหนุ่มโสดสายเปย์ เกิดมาพร้อมกองเงินกองทอง ไม่สนใจใยดีใครนัก ลูกสาวที่ประคบประหงมมาดั่งไข่ในหิน ไม่มีหนุ่มไหนได้เห็นขาอ่อนง่าย ๆ หัวข้อแฟนจึงเป็นเรื่องไม่น่าภิรมย์ ไม่เข้าหูคุณพ่อ!

“หนูไปทำงานทุกวันอยู่แล้วนี่คะพ่อ แค่ไปเดตกับหนุ่ม ๆ ทำไมไม่ได้ล่ะ?”

“พ่อไม่อยากให้ลูกมีแฟนตอนนี้ไง ลูกจะไปกับใครที่ไหน พ่อไม่รู้จัก พ่อกลัวเปล่าครับ”

อย่างน้อยลูกสาวไม่เคยเถียงกลับว่าทีเขาล่ะ ควงสาวกลับมาไม่ซ้ำหน้า

วีณาไม่ได้ตอบคำถามคุณพ่อ แต่เช้ามารับประทานอาหารเช้าเงียบกริบ เข้าห้องมาอาบน้ำเสร็จแล้วจึงเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงาน

ภายในห้องนอนสีชมพูหวานห้องนี้ สถาปนิกชื่อดังเนรมิตให้กลายเป็นของเจ้าหญิงตัวน้อยมานานแล้วและไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ จากลูกสาว ดวงตาคู่คมเข้มฉายแววเอ็นดูเหมือนกับว่าเธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

“ตกลงหนูจะไปกับใครครับลูก...”

จนได้ยินเสียงอ้อนวอนขออีกครั้ง เธอจึงหันไปบอกคุณพ่อด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“หนูเรียนหนังสือจบแล้ว ทำงานแล้วนะคะพ่อ เอาเป็นหนูว่าจะระวังตัว ไม่ให้พ่อเป็นห่วงนะ”

คำตอบของเธอยิ่งทำให้สีหน้าของคุณพ่อเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอหยิบเสื้อกระโปรงตัวสวยสีดำมาทาบบนเรือนกายซึ่งคลุมไว้ด้วยชุดคลุมอาบน้ำ หน้าโต๊ะกระจกล้อมขอบทองสลักลายสวยงามทรงเจ้าหญิงบานสูงใหญ่ ด้วยความมั่นใจในรูปร่างของตนเอง เธอพิถีพิถันกับการแต่งตัวในทุก ๆ วัน

“ลูกครับ... เอางี้... หนุ่มที่ไหนที่ลูกจะเดทพามาให้พ่อรู้จักด้วย พ่อจะได้คุยกับเขาด้วยว่าเป็นคนยังไง บ้านเรามีเชฟระดับมิชลินสตาร์จะไปทานข้างนอกทำไม”

อนันต์คิดว่าให้ลูกสาวอยู่ในสายตาดีกว่าหากเจ้าตัวไม่เลิกล้มแผนการมีคู่ วีณาเอาแต่ใจอย่างไรเสียเธอก็ต้องยอมผู้ชายคนเดียวบนโลก

“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้ามี... หนูจะพามาทานข้าวที่บ้านนะคะ”

“รับปากพ่อแล้วห้ามผิดสัญญานะครับคุณลูก”

“ค่ะพ่อ...”

พอลูกสาวรับคำให้เขาสบายใจ อนันต์เดินถอยหลังส่งยิ้มหวานให้คนในห้องนอนกว้างด้วยท่าทางกวน ๆ ไปถึงประตูไม้สลักลายดอกไม้สวย ทำหน้าตาทะเล้นเป็นเด็กหนุ่ม ตอนนี้คุณพ่อก็ยังหนุ่มเพราะมีลูกสาวตอนอายุเพียงยี่สิบปีเท่านั้น

“พ่อไปทำงานแล้วนะ...”

“ไว้เจอกันมื้อเย็นค่ะ เดินทางปลอดภัย บายค่ะพ่อ” คนลูกโบกมือลาพลางยิ้มอ่อนมองร่างสูงในเชิ้ตสีดำ กางเกงเข้ารูปสุดวัยรุ่น ทรงผมเรียบเสย คุณพ่อปิดประตูลงเบา ๆ

อนันต์ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด พอออกไปยืนยิ้มกริ่มหน้าห้องแล้วนึกแผนการบางอย่างขึ้นได้ กลับมาแง้มประตูบอกลูกสาวอีกรอบ

“เอ้อลูก... ถ้ามีเวลาคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ไปสร้างโรงแรมเลิฟโมเทลเล่นเนอะ เผื่อว่าลูกจะได้รู้จักความรักมากขึ้น พ่อให้เลขาฯ ส่งโปรเจคไปให้ลองทำนะครับ”

เสียงประตูปิดลงในสีหน้าตะลึงงันของเจ้าของห้อง ภายใต้จิตใจรุ่มร้อนดั่งไฟ! ไม่ถึงสิบนาทีงานที่ว่าก็เด้งเตือนเสียงผ่านทางอีเมลล์จากโทรศัพท์ของเธอ

วีณาไม่เคยถูกบังคับอะไรสักอย่างมาแต่เล็กจนโตคงไม่พอใจ ขณะที่เธอยังควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี

เพราะไอ้พี่ภามแท้ ๆ งานอะไรของพ่อเนี่ย!

เธอหงุดหงิดหัวเสียแต่เช้า กระแทกก้นนั่งลงบนที่นอนพร้อมเดรสตัวสวย ยกสายหาเลขาฯ เพื่อสั่งงานด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด ตั้งแต่งานเล็ก ๆ เช่นการเลือกเสื้อผ้ากระเป๋าในตอนเช้า พี่ชายคนสนิทจะคอยประสานงานกับแม่บ้านจัดเตรียมไว้ให้ ต่อไปนี้ให้เป็นหน้าที่ของเลขานุการคนโปรด

ณดามาถึงสักพักแล้ว รีบแจ้นมาอย่างรู้ใจ ได้ยินด้วยว่าเจ้าของบ้านสั่งงานไว้ให้จากปากของเขาเอง อนันต์ค่อยขึ้นรถไปกับสารถีประจำบ้าน

“มาพอดีนะคะคุณณดา เดรสสีขาวดำตัวนี้ดูดีใช้ได้ เข้ากันกับหลุยส์กำมะหยี่สีดำ คุณเป็นเลือกใช่ไหม? รสนิยมดีนะคะ”

“ขอบคุณค่ะบอส” เลขาฯ คนโปรดรับคำชมที่รู้ว่าเจ้าตัวแกล้งชมไปงั้น ก่อนจะกลอกตาไปมา “เอ่อ... จะไม่ให้คุณภีมคุณภามมาช่วยอะไรเลยหรือคะ ดาจะโดนคุณท่านเขม่นไหมเนี่ย?”

“คุณรับค่าจ้างจากใครคะ? คุณณดา”

ในน้ำเสียงราบเรียบเย็นชา ดวงตาคู่สวยใต้อายไลน์เนอร์คมกริบยังมองตรงไปที่กระจกบานสูงใหญ่ ปรากฎเรือนร่างงามไร้ที่ติประสาลูกคุณหนูแต่หัวจรดเท้า เธอเลือกเสื้อผ้ามาทาบลองหลายชุดแล้ววางทิ้งเป็นกองพะเนินบนที่นอน

ณดาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาด ๆ หล่อนเพิ่งโดนสายตาพิฆาตจากเจ้าของบ้านทั้งสองคน ทว่าหากให้เลือก...

“บอสค่ะ...”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องแคร์ คุณมีปัญหาอะไรฉันจัดการเอง โดยเฉพาะเรื่องคุณพ่อ... อืม... คุณทนายรูปหล่อจากบริษัทจัดหาคู่ยกไปก่อนแล้วกันนะคะ โปรไฟล์นักธุรกิจหนุ่มคนนั้นก็ดูดี แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ต้องใช้”

“ค่ะ คุณวี”