บทที่ 7 ลวนลาม

เสียงนกร้องเบาๆยามเช้าอยู่ริมหน้าต่างแต่ไม่ได้ช่วยให้ลัญชนารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลยสักนิด แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านม่านเข้ามาแตะต้องปลายเตียง แต่เธอกลับนอนนิ่งลืมตามองเพดาน ไม่กล้าขยับ ราวกับกลัวว่าความทรงจำเมื่อคืนจะย้อนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง

คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะยันตัวลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า มือเรียวเอื้อมเปิดประตูห้องนอนออกไปเงียบๆ ตั้งใจจะลงไปข้างล่าง

แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก สายตาเธอก็สบเข้ากับประตูห้องของพี่ชายบุณธรรมที่อยู่ตรงข้ามกันพอดี หัวใจเต้นดวงน้อยเกิดเต้นแรงขึ้นมาทันที มือที่ลูกบิดแน่น ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงช้าๆ

ปัง…

เสียงประตูปิดเบาๆ พร้อมแผ่นหลังของเธอที่แนบลงกับมันอย่างอ่อนแรง ดวงตาคู่สวยจ้องมองบานประตูสีเข้มของห้องตรงข้ามโดยไม่กระพริบ ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะค่อยๆ แตะลงบนริมฝีปากของตนเองอย่างเผลอไผล

เธอจำได้… จำได้ทุกสัมผัส ทุกจังหวะหายใจของเขาเมื่อคืน คิเลียนเข้ามาในห้องเธอหลังกลับจากผับ ในยามที่บ้านทั้งหลังเงียบสนิท

เธอไม่ได้หลับ… แม้จะหลับตาอยู่ แต่เธอรู้ทันทีว่าเป็นเฮียคิเลียน กลิ่นของเขา… กลิ่นเหล้าผสมกับน้ำหอมประจำตัวที่เธอจำได้แม่นยำอย่างไม่เคยลืม

ฝีเท้าหนักๆที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ จากนั้นร่างสูงใหญ่ก็ก้าวขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างเธอบนเตียง ร่างกายของคิเลียนร้อนรุ่มราวกับไฟ ลมหายใจหนักๆเป่ารดแก้มเธอเบาๆ

เธอรู้ว่าเขากำลังลังเล แต่เพียงไม่กี่วินาทีถัดมา ริมฝีปากหยักก็บดลงมาทับเรียวปากนุ่มของเธออย่างรุนแรงและหิวกระหาย

จูบนั้นร้อนแรงจนแทบหลอมละลายสติของลัญชนา กลิ่นเหล้าที่กรุ่นอยู่ในลมหายใจเขา กับรสชาติที่เหมือนกับ… คืนนั้น

คืนที่ทุกอย่างเลยเถิด

มือหนาเลื่อนไล้ไปตามสัดส่วนของเธออย่างไม่สามารถหักห้ามใจได้ ลูบผ่านเอว สะโพก… ก่อนจะไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆจนแทบแตะถึงจุดที่เธอไม่ควรให้ใครสัมผัส

ร่างเล็กครางลอดออกมาเบาๆ แม้พยายามจะห้ามไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ

เธอรู้ตัวทุกวินาที เธอมีสติครบถ้วน แต่กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะผลักเขาออกเลย เมื่อร่างกายมันทรยศตอบสนองทุกสัมผัสที่พี่ชายบุณธรรมมอบให้

และเธอเองปฏิเสธไม่ได้เลยว่า…ต้องการเขาเหมือนกัน แม้จะรู้เต็มอกว่ามันผิด

เรียวปากนุ่มถูกคนบนร่างบดขยี้แรงๆจนชํ้า แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น คิเลียนกลับชะงัก ดึงมือกลับอย่างรุนแรง

“แม่งเอ้ย… กูกำลังทำเหี้ยอะไรอยู่วะ…”

เสียงสบถของเขาเบาหวิวเหมือนได้สติกลับคืน แต่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ คิเลียนหยัดกายลุกขึ้นจากร่างเล็กน่าจับกดของน้องสาวบุณธรรมอย่างจำใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องเธอด้วยฝีเท้าที่หนักปึกราวกับหงุดหงิดแม่งชิบหาย

จนตอนนี้…

กึก!

เสียงบางอย่างดังขึ้นเบาๆ จากห้องของพี่ชายบุณธรรม ทำเอาหัวใจดวงเล็กกระตุกวูบ รีบก้าวฝีเท้าเดินลงด้านล่างก่อนคิเลียนจะเปิดประตูออกมาเจอเธอเสียก่อน

ลัญชนาเดินลงบันไดด้วยฝีเท้าแผ่วเบา หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะจากภาพความทรงจำที่ยังคงตราตรึงอยู่ในใจ เรียวปากของเธอเหมือนมีรสสัมผัสของเขาติดไว้อยู่ตลอด หรือเธอติดใจเองกันแน่…

แต่พอลงมาถึงด้านล่าง สิ่งที่แปลกกว่าความรู้สึกในหัวใจ ก็คือความเงียบของบ้านหลังนี้

ไม่มีแม่บ้าน ไม่มีแม้แต่การ์ดสักคน ไม่มีเสียงพ่อหรือแม่ แม้แต่เงาของใครสักคนก็ไม่มี

ลัญชนาถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งใจ ป๊ากับคุณหญิงกลยาณีคงออกไปเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับผู้บริหารใหม่ที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ ส่วนแม่บ้านก็คงไปจ่ายตลาดเหมือนทุกเช้า

ลัญชนาเดินเข้าครัวตั้งใจจะหาอะไรทำกินเองง่ายๆ ไข่สองฟองถูกหยิบออกมาจากตู้เย็น วางไว้บนเคาน์เตอร์ มือขาวหยิบชามมาเตรียมวางข้างๆ

แต่ยังไม่ทันจะตอกไข่ลงชาม…

ฟึ่บ!

อยู่ๆก็มีวงแขนแข็งแรงจากด้านหลังโอบรัดร่างเธอแน่นจนสะดุ้งวาบ หญิงสาวร้องเฮือกเล็กๆด้วยความตกใจ ไข่ในมือแทบร่วง ก่อนที่มือใหญ่จะยึดมันไว้แล้ววางกลับลงบนเคาน์เตอร์ช้าๆ

“…เฮียคิล!”

เสียงเรียกหลุดออกจากปากอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับเรือนร่างที่แนบชิดอยู่กับอกเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว

กลิ่นกายเขาอวลไปทั้งซอกคอ หน้าเขาซุกอยู่ตรงต้นคอของเธออย่างหื่นกระหาย ด้วยเสียงหายใจหนักๆที่ฟังดู… โคตรอันตราย

มือหนาซุกซนไม่อยู่นิ่ง ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ลูบวนเบาๆเหมือนจงใจทำให้เธอเสียววูบวาบไปทั่ว

“ฮ…เฮียคิล ปล่อยนัญเถอะค่ะ…”

เสียงเธอสั่นอย่างพยายามประคองสติ แม้จะรู้ว่ามันแทบไร้ประโยชน์

“อืม…”

เสียงครางต่ำในลำคอดังอยู่ตรงซอกคอเธอ ทั้งอู้อี้ ทั้งร้อนจัด ริมฝีปากร้อนแนบลงบนลำคอขาว กดปากจุ๊บลงเบาๆอย่างเสพติด

ทำเอาลัญชนาสะดุ้งอีกครั้ง หดคอหนีอย่างเผลอตัว หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยไม่เป็นจังหวะ ชุดนอนบางเบานี่เหมือนยิ่งปลุกอะไรในตัวคิเลียน

มันบางจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาทะลุผ่านผืนผ้า แค่ชุดนอนธรรมดาแต่แม่งยั่วค..ชิบหาย

“ฮ…เฮียคิล เดี๋ยวมีคนมาเห็น…”

เธอพยายามห้ามอีกครั้ง ทั้งเสียงสั่น ทั้งร้อนผ่าวจนหน้าแดงซ่านโดยไม่รู้ตัว

แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือมือหนาที่เลื่อนเข้ามาใต้เสื้อของผืนบางช้าๆ ลูบไล้ขึ้นเรื่อยๆจนแตะถึงเนินอก

ลวนลามชัดๆ!

“หึ เธอไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเรื่องนั้น…เพราะทั้งบ้านมีแค่เธอกับฉัน… แล้วก็ทั้งวันด้วย”

เสียงเขาต่ำลึก ข้างหูเธอ เรียวปากหยักกดลงเบาๆข้างไบหูเธออย่างนัวเนีย