บทที่ 2 สายตาคมเข้ม

รถคันสีเทาจอดเทียบหน้าบ้านอย่างเงียบเชียบ พร้อมกับที่ลัญชนาเปิดประตูลงมา ก่อนเพื่อนชายที่มาส่งรีบยื่นหน้าออกมาเอ่ยลา

“ขอบคุณที่มาส่งนะกันต์”

“นัญพูดอย่างกับนี่เป็นครั้งแรกที่กันต์มาส่งอย่างนั้นแหละ”

“ฮะๆ งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ”

“อื้ม เดินดูทางดีๆด้วยล่ะ นัญยิ่งซุ่มซ่ามอยู่”

ลัญชนายิ้มพรางพยักหน้าเข้าใจ ชนกันต์มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอจนเธอชินแล้วแหละ พอลากันเสร็จก็ไม่ลืมที่จะยกมือโบกบ๊ายบายอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีกเป็นชาติ ก่อนชายรูปหล่อจะขับเคลื่อนรถออกไปทันที ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยืนปรับลมหายใจหน้าบ้านหลังเดิม ด้วยหัวใจที่วุ่นวายกว่าที่เคย เมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้เธอก็กำลังจะได้เจอคิเลียนอีกครั้ง…

ลัญชนาชั่งใจเสร็จก็เดินเข้าบ้านโดยไม่ทันสังเกตเลยว่า ในรถ SUV สีดำคันใหญ่ที่จอดถัดไปห่างออกไปเพียงเล็กน้อย มีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งจับจ้องทุกท่วงท่าของเธออย่างเงียบงัน

เขานั่งอยู่เบาะหลัง ร่างสูงในชุดเรียบหรูเพิ่งลงจากเครื่องบินต่างประเทศ ยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็มาเจอภาพที่ไม่ควรเจอเสียก่อน

ผู้ชายคนนั้นคือใคร?

แววตาเขาเงียบงัน…แต่ภายในเต็มไปด้วยคำถามปะทุขึ้นไม่หยุด

เธอเดินเข้าบ้านไปโดยไม่รู้เลยว่าเขากลับมาแล้ว

ไม่รู้เลยว่าเขาเห็นทุกอย่าง

และไม่รู้เลย…ว่าเธอได้จุดชนวนบางอย่างในใจเขาเข้าเต็มๆ

“ขับเข้าไป” เสียงทุ้มตํ่าสั่งลูกน้องเสียงเรียบ แววตายังคงจับจ้องประตูบ้านที่เพิ่งปิดลงเบื้องหน้า

ไม่ถึงนาที เสียงรถยนต์คันหรูก็ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาในรั้วบ้าน

“ว๊ายย! ตาคิลกลับมาแล้วเหรอลูก!”

เสียงร้องตื่นเต้นของคุณหญิงกัลยาณีดังลั่น เมื่อเห็นลูกชายก้าวเข้ามาในตัวบ้านไม่ถึงสามก้าว พร้อมกับทุกคนในบ้านที่วิ่งกรูกันออกมาต้อนรับคุณชายของบ้านอย่างยินดี

“ม๊า ป๊า คิดถึงที่สุดเลยครับ”

“โถ่ลูกแม่ โตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ”

“ฮะๆ ลูกป๊าโตเป็นหนุ่มหล่อเหมือนป๊าตอนเด็กๆไม่มีผิดหวังเลยจริงๆ”

ลัญชนาที่เตรียมตัวกำลังจะขึ้นบ้านก็ต้องหยุดฝีเท้าดังกึกยืนอยู่ตรงหัวบันได หันขวับตามเสียง…

แล้วร่างก็เหมือนชะงักค้างไปในทันที

เขายืนอยู่ตรงนั้น… พร้อมกับสายตาคมเข้มที่หันมองเธอแว็บหนึ่ง

ทั้งบ้านเห่อกันจนแทบลืมหายใจ มีเพียงเธอที่ยืนตัวแข็งทื่อ แววตาวูบไหวเหมือนไม่แน่ใจว่าจะทำสีหน้าแบบไหน

เขามองเธอกลับ ไม่พูด ไม่ยิ้ม มีเพียงแววตาเข้มจัดซึ่งยากจะคาดเดาที่จับจ้องอยู่บนใบหน้าสวยจนทำเอาลัญชนาขนลุกซู่ ทว่าไม่รู้ทำไมหัวใจดวงเล็กถึงเริ่มลุกขึ้นมาเต้นแข่งกันเป็นจังหวะอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องคืนนั้น หรือเพราะเขาตอนนี้ที่ดูแตกต่างจากเมื่อก่อนออกไปมาก…

จากบุคลิกที่เคยสดใสตามวัยตอนนี้กลับกลายเป็นเงียบขรึมทรงพลังจนน่าเกรงขาม หรืออาจเป็นเพราะเขาได้โตเป็นผู้ใหญ่เต็มวัยแล้วหรือเปล่า…

ชายหนุ่มมีโครงหน้าคมชัดมีเสน่ห์ล้นเหลือ ขากรรไกรได้รูปเด่นชัดให้ลุคสุขุมทรงพลัง คิ้วเข้มที่เรียงตัวเป็นระเบียบ ดวงตาลึกและเรียวยาวเปล่งประกายเยือกเย็นแต่ทรงอำนาจ จมูกโด่งสันตรงสมบูรณ์แบบ และริมฝีปากเรียบบางที่ขยับเพียงเล็กน้อยก็สามารถสั่งการหัวใจดวงน้อยให้ตกเข้าไปในภวังค์ได้ง่ายๆ

ก่อนเสียงจากใครบางคนที่ดังตามหลังเข้ามาจะดังขึ้น เรียกความสนใจของคนทั้งบ้านรวมถึงเธอด้วย…

“คิเลียน”

เสียงหวานจากหญิงสาวหน้าตาลูกครึ่งฝรั่งเศสปนไทยดังก้อนขึ้น คนแรกที่รีบเอ่ยทักด้วยความสงสัยอยากรู้ขึ้นมาคือคุณหญิงกัลยาณี

“ใครหรอตาคิล”

“นี่แฟนผมครับ เพนน่า”

เขาพูดด้วยนํ้าเสียงเรียบง่าย แต่กลับแทงลึกเข้ากลางใจคนที่ยืนฟังอยู่หัวบันไดอย่างเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด หลังจบประโยคแนะนำ เธอเห็นไม่ผิดที่เขาเหลือบมามองเธอแว๊บนึงด้วยแววตาคมเข้มนั่น ก่อนจะหันกลับไปพูดคุยกับป๊าม๊าเช่นเดิม

มันหมายความว่ายังไงกัน…

“สวัสดีค่ะป๊า ม๊า แล้วก็ทุกคน”

“ต๊าย หนูเพนน่า น่ารักน่าเอ็นดูจังเลยลูก เหมาะสมกับตาคิลจริงๆเลย”

คุณหญิงกลยาณีก็ดูชอบอกชอบใจเหลือเกิน ทั้งบ้านเต็มไปด้วยเสียงอวดยกย่องว่าที่ลูกสะใภ้จน เพนน่าผู้มาใหม่หุบยิ้มไม่ได้เลยทีเดียว

ใช่สิ… ตอนนี้เขาเรียนจบแล้ว พร้อมที่จะกลับมารับช่วงต่อกิจการจากตระกูล จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยนี่…

และเธอเองก็ไม่ควรรู้สึกอะไรแบบนี้เลยด้วยซํ้า…

หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตา รู้สึกเหมือนกลืนบางอย่างไม่ลงคอ เมื่อมันอัดแน่นอยู่กลางอกเธอ…

จนเสียงจาก อดิศักดิ์ ชายวัยกลางผู้เป็นพ่อบุณธรรมของเธอเอ่ยเรียกชื่อขึ้น

“อ้าวยัยนัญ ไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นล่ะลูก ไม่มาทักทายพี่เขาล่ะ เห็นบ่นคิดถึงพี่เขาบ่อยๆไม่ใช่รึไง”

ชายวัยกลางกล่าวด้วยถ้อยเสียงปนหัวเราะเบาๆ คงจะดีใจตามปราสาคนแก่เมื่อลูกหลานกลับบ้าน

ลัญชนารีบฝืนยิ้มตอบปฏิเสธบ่ายเบี่ยงไปเสียงเบา

“เอ่อ… นัญเพิ่งกลับมารู้สึกเนื้อตัวเหม็นเหงื่อมากเลยค่ะ ขอตัวไปอาบนํ้าก่อนนะคะ”

พูดเสร็จไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบเพื่อรั้งตัวเธอเอาไว้ ลัญชนารีบหันตัวเดินกลับขึ้นห้องไป

เหลือแต่สายตาคนด้านล่างที่มองตามหลังเธอด้วยสีหน้างุนงงโดยเฉพาะชายวัยกลาง เว้นเสียแต่แววตาคมเข้มของเขาที่จ้องเธอราวกับถูกใจอะไรบางอย่างกับสิ่งที่ได้ยิน

คิดถึงงั้นหรอ หึ…