บทนำ

เหมียว Intro

โอ้โหไม่เด็ดเลย NC18+

แสงไฟสลัวจากโคมไฟราคาแพงที่ตั้งตระหง่านบนลิ้นชักในห้องหรูของโรงแรมที่แพงที่สุดติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อมองออกไปชมวิวด้านนอกจะเห็นวิวแม่น้ำและแสงไฟจากห้างสรรพสินค้าที่อยู่ตรงกันข้ามรวมถึงวิวจากกรุงเทพมหานครทั้งเมืองเพราะห้องนี้เป็นห้องหรูที่อยู่บนจุดชมวิวสูงสุด สองร่างเปลือยฟัดกันนัวบนเตียงขนาดคิงไซส์พร้อมพรมจูบทั่วร่างบางอย่างเมามันส์

ดลออกแรงขยับสะโพกใส่รูรักสีแดงเถือกด้วยแรงเพียงครึ่ง ก็ทำให้ชายร่างบางที่เกาะบนกระจกถึงกับดิ้นพล่านเมื่อรับแรงความดิบเถื่อนไม่ไหว หนุ่มน้อยมองหน้าตัวเองที่แสดงออกตามอารมณ์ผ่านกระจก ก็นึกเจ็บใจที่ตัวเองมีโอกาสขึ้นมาอยู่บนจุดที่ที่สูงที่สุดในโรงแรมหรูในสภาพนี้

“อ่า คุณครับ” หนุ่มน้อยผมสีชมพูอ่อนตบหน้าขาของดลรัว ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้เขารับรู้ว่าตอนนี้เขาเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งจุดเชื่อมต่อถูกเสียดสีเป็นเวลานานจนเริ่มแสบปนเจ็บจวนจะขาดใจ

“คะ… คุณครับ”

ปึก ๆ ๆ ๆ

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุคนใจร้ายไม่ฟังคำขอร้องใด ๆ รีบเร่งจังหวะใส่อย่างเอาเป็นเอาตายทำให้หนุ่มน้อยคนดังกล่าวถึงกับงอตัว ดลจับแขนเล็กดึงโค้งเข้าหาตัวส่งผลให้สะโพกเนียนของคู่ร่วมรักโก่งงอนเข้าหาเขา

“จะ…จุก เบาหน่อยครับ”

เขากระหน่ำใส่รูฉ่ำแฉะด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องขนาดใหญ่ โดยไม่สนใจแม้แต่ถ้อยคำเดียวแม้แต่ความเมตตาที่เห็นผู้เป็นผู้ถูกกระทำร้องขอชีวิตด้วยความทรมาน เพราะเวลาที่ดลจะดุที่สุดคือเรื่องบนเตียงและตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีใครเคยห้ามเขาได้

“อ๊า”

ทั้งสองร่างกระตุกเกร็งพร้อมกันเมื่อถึงฝั่งฝันพร้อมปล่อยน้ำกามขาวขุ่นจนเลอะไปหมด หลังจากที่ถึงฝั่งอย่างที่ตั้งใจแล้วดลก็ทิ้งชายร่างบางอ่อนปวกเปียกนั่งฟุบลงกับพื้นโดยไม่แม้แต่จะหันไปมอง เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นพลางตั้งหน้าตั้งตาแต่งตัวเตรียมออกไปจากที่นี่

“นี่คุณไปตายอดตายอยากที่ไหนมาครับเนี่ย” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าพร้อมดันตัวพยุงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแทน

“นี่ยังไม่ถึงใจฉันเลยนะ ก็นึกว่านายจะเป็นงานมากกว่านี้”

“ขอโทษครับ พอดีว่าผมไม่ค่อยรับงานก็เลยเสร็จง่าย” เขากล่าวขอโทษด้วยสีหน้าที่สลดเพราะรู้สึกผิดที่เขาทำได้ไม่ค่อยดี จนผู้จ้างไม่ประสบอารมณ์ดั่งที่หวัง

“เอาแบบนี้ไหมล่ะครับ เราแอดไลน์กันไว้คราวหน้าผมจะทำให้ดีกว่านี้แน่นอน”

“…” ความเงียบของดลคือคำตอบของทุกสิ่ง

“ว่าแต่คุณชื่ิออะไรเหรอครับผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

“นี่ค่าตอบแทนของนาย” เขาไม่เพียงแต่ไม่ตอบคำถามเขายังวางซองสีขาวที่บรรจุเงินสดจำนวนนึงในนั้น

“ไม่เอาน่าคุณ”

“รับไป”

“ครับ...”

“อ๋อ แล้วก็เรื่องนี้จะไม่มีครั้งหน้าอีกพอดีว่าฉันไม่ชอบกินของซ้ำซาก คืนนี้นายก็นอนที่ห้องนี้ไปละกันฉันจ่ายตังค์ไปตั้งแสนสองนอนพักให้คุ้มเถอะ”

“หะ…ห้าหมื่น! ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ มีตังค์จ่ายค่าเทอมแล้วเรา”

หนุ่มน้อยยิ้มร่างออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นค่าตอบแทนที่ดลให้แก่เขาถึงแม้จะบริการได้ไม่ดีเนื่องจากช่วงนี้เขารับงานบ่อยจนไม่มีแรงตกมาถึงดล เพราะเหตุนี้ดลถึงได้ซื้อบริการของเขาเพราะอยากช่วยเหลือจะได้ไม่ต้องรับงานหลายคนต่อคืน หนุ่มน้อยทราบซึ้งในความมีเมตตาของดลภัทรเป็นอย่างมากถึงกับปล่อยโฮออกมายกใหญ่เมื่อเขาเดินจากไป....

บรืนนนนนน

แลมโบร์กินีสีดำคันหรูแล่นไปยังท้องถนนด้วยความเร็วหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง เขาขับรถเล่นพร้อมเปิดประทุนรับลมธรรมชาติในช่วงเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ออกมาใช้ชีวิตวันหยุดแบบนี้เพราะปกติแล้วเขาหายใจเข้าออกก็จะมีแค่งาน แต่ละวันก็จะมีเวลาว่างแค่หกชั่วโมงนอกจากจะแบ่งเวลาไปนอนแล้วเขาก็ต้องแบ่งเวลาให้กับสิ่งที่เขารักมากที่สุด

“คุณชลครับ คุณชลจองตั๋วเครื่องบินกลับขอนแก่นให้ผมด้วยนะครับ ปิดเทอมนี้ผมจะกลับบ้าน” ดลส่งข้อความเสียงไปยังเลขาส่วนตัว อดีตแล้วชลธารคือหัวหน้าบอดี้การ์ดของเขาเองแต่ด้วยอายุที่มากขึ้นจนถึงวัยเกษียณชลธารจึงผันตัวมาเป็นเป็นเลขาของดลแทน

เมื่อเขาสั่งงานลูกน้องเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว ดลภัทรก็รีบกดเข้าไปเช็คที่กล้องวงจรปิดทั้งห้าตัวที่เขาติดตั้งไว้ในห้องของ มีใจ แมวขาวมณีนำโชคเพศผู้ที่พวกเขาดูแลมารุ่นต่อรุ่นตั้งแต่สมัยรุ่นปู่จนตกมาถึงรุ่นหลาน ซึ่งมีใจก็เป็นแมวรุ่นที่สิบแล้วตั้งแต่ที่ปล่อยให้มีทายาทไล่ลำดับลงมา ก่อนที่เขาจะมาเรียนต่อที่กรุงเทพเมื่อตอนสมัยมอต้นคุณปู่ของเขาก็มอบเจ้าเหมียวมีใจให้เป็นของขวัญสอบติดเข้ามอหนึ่ง มีใจจึงอยู่กับเขามาเกือบสิบปีแล้ว

“มีใจคิดถึงพ่อไหมลูก”

(เมี๊ยว~) เจ้ามีใจร้องตอบรับเสียงเจื้อยแจ้วแล้วนอนแผ่กายโชว์พุงเต่งให้เจ้าของดูผ่านกล้อง

“น่ารักน่าชังจริง ๆ เลยลูกพ่อ”

“เดี๋ยวพ่อกลับบ้านไปหานะ พ่อกำลังขนเปียกกลับบ้านไปให้ลูกเลย”

“มะแอ๊ะ!”