บทที่ 4 ‘พี่ชาย’

“ทานข้าวที่ไหนกันดีอะ อยากได้บรรยากาศแบบทานข้าวไปด้วยแล้วนั่งมองผู้ชายไปด้วยอะ”

อันนี้ไม่ใช่ฉันพูดนะ แต่เป็นยัยพริกไทยที่พูดด้วยสีหน้าดี๊ด๋าตามปกติของมันต่างหากละ ซึ่งแตกต่างจากฉันกับยัยสวยที่ดมยาดมกันอยู่สองคน

คือตอนนี้พวกเราเรียนคาบเช้าเสร็จแล้ว ใช่ ย้ำว่าเรียน มาวันแรกก็เรียนเลย ฉันนึกว่ามหาวิทยาลัยจะเป็นเหมือนมัธยมที่มาวันแรกก็นั่งคุยไร้สาระไปก่อน แต่มหาวิทยาลัยไม่ใช่จ๊ะ ถามไถ่ที่มาที่ไปและเกริ่นเรื่องพอเป็นพิธีเท่านั้นหลังจากนั้นก็ลากพวกฉันลงทะเลเลยจ๊ะ ดำน้ำกันสนุกสนานเลย ตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนพวกไร้วิญญาณเดินออกมาแบบนี้ไง

“อยากมองผู้ชายก็ต้องโรงอาหารวิศวะปะ ฉันได้ยินพวกข้างหลังคุยกันเมื่อกี้ว่าอาหารก็อร่อยด้วย”

“เรียลลี๊? งั้นโกวๆเลยจ๊ะ”

ฉันแนะนำจบยัยพริกไทยก็เดินนำฉันกับยัยสวยไปเลยโดยไม่รอพวกฉันสองคนที่มาด้วยกัน ละพอถึงโรงอาหารวิศวะสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก็ทำพวกฉันอ้าปากค้างตะลึงกันเลยทีเดียวเมื่อโรงอาหารแห่งนี้เต็มไปด้วยคนหล่ออย่างอปป้าสาขาเกาหลีเดินกันให้ควั่ก

โอ้ย นี่มันสวรรค์ชัดๆทำไมมีแต่เทพบุตรเดินถือจานข้าวแกงเยอะขนาดนี้!

“พิ้งค์ แกแนะนำที่ได้ดีมากเพื่อน...ฉันรักโรงอาหารวิศวะ ไอเลิฟเฮียร์!” ยัยพริกไทยหันมาพรรณนาโวหารกับฉันด้วยสายตาคลั่งไคล้ก่อนจะเดินนำเข้าไปในโรงอาหารทันที ฉันก็เลยรีบคว้าแขนยัยสวยที่ยืนเอ๋ออยู่ไปด้วยอย่างไว

พวกฉันสามคนเดินผ่านเหล่าหนุ่มๆที่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะด้วยความมาดมั่น ประหนึ่งที่ตรงนี้คือรันเวย์สำหรับพวกฉัน ยกเว้นยัยสวยคนเดียวมันเดินก้มหน้าก้มตามองพื้นอย่างเดียวเลย

ยัยสวยนี่จริง ๆ เลยมีใบหน้าที่สวยแท้ๆแต่กลับไม่เอาออกมาใช้ ดูอย่างฉันกับพริกไทยสิเชิดจนคอเกร็งหมดแล้ว

“แกงส้มราดข้าวจานหนึ่งค่ะ” เสียงหวานเชียวนะยัยพริกไทย

“ข้าวมันไก่ทอดจานหนึ่งค่ะ” เอากับมันด้วย

“เอ๋อ..ของหนูข้าวหมูแดงค่ะ” ยัยสวย

พอมาถึงร้านปุ๊บพวกฉันทั้งสามคนก็สั่งข้าวกับป้าที่อยู่ในร้านทันที แต่ป้าแกกลับมองพวกฉันอย่างงงๆก่อนจะเหลือบตามองไปที่อีกฝั่งของพวกฉันแทน พวกฉันก็เลยมองตามป้าแกด้วย...

“อุ๊ย!”

ก็เลยสะดุ้งตกใจพร้อมกันเมื่อหันไปแล้วดันเจอสายตาประชาชีที่กำลังเข้าแถวรอซื้ออาหารร้านป้าแกมองจิกอยู่ และหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ฉันรู้จักอย่างพี่ทามยืนเข้าแถวอยู่ด้วย

ฟุ่บ!

ฉันเลยรีบก้มหน้าหลบสายตาพี่ทามทันทีที่พี่เขายืนจ้องฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งอย่างที่ชอบทำ เอาแล้วไงฉันโดนดุอีกแน่ ๆ ที่มาแซงคิวแบบนี้

“น้องปีหนึ่งคณะแพทยศาสตร์นี่หว่า มาทานข้าวถึงที่นี่เลยเหรอวะ” คนที่พูดน่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนของพี่ทามแน่ ๆ เพราะเสียงมันอยู่ใกล้ฉันแค่นี้เอง

“ใช่ค่ะ ปีหนึ่งจากคณะแพทย์ ขอโทษนะคะไม่ได้ตั้งใจจะแซงคิวพี่ ๆ พอดีไม่ทันเห็น” เป็นยัยพริกไทยที่ออกโรงแก้ตัวแทนแล้วยกมือขอโทษพวกพี่ๆเขาก่อนจะดึงมือฉันกับยัยสวยเดินไปเข้าแถวข้างหลังสุด

“สวยทำไมแกไม่บอกว่ามีคนอื่นเข้าแถวอยู่”

“พวกแกเดินเชิดฉันเดินก้มหน้าฉันจะเห็นได้ไงเล่า” ยัยสวยรีบตอบเมื่อโดนยัยพริกไทยว่า

“เอาหนาๆไม่ต้องเถียงกันไม่มีใครผิด” ฉันรีบปรามยัยพริกไทยกับยัยสวยที่ทำท่าจะวางมวยกัน นี่แค่เพิ่งรู้จักกันแค่ครึ่งวันนะพวกมันสองคนก็จะวางมวยกันแล้ว ไม่อยากนึกถึงอีกสามปีที่ยังไม่มาถึงเลยว่าจะเละขนาดไหน

หมับ!

“เฮ้ย!” ฉันที่กำลังยืนหันหน้าคุยกับเพื่อนอยู่ จู่ ๆ ก็โดนลากออกมาโดยใครบางคนแต่พอเห็นหน้าคนลากเท่านั้นแหละฉันก็ถามเขาทันที

“พี่ทามพี่จะลากพิ้งค์ไปไหนเนี้ย”

“....” แต่คนถูกถามอย่างพี่ทามกลับไม่ตอบฉันแต่เดินหน้านิ่งลากฉันไปไหนสักที่ ก่อนจะผลักฉันไปนั่งที่โต๊ะแล้ววางจานข้าวมันไก่ทอดที่ฉันสั่งก่อนหน้านี้ลงมาตรงหน้าฉันและไม่นานเพื่อนๆฉันก็เดินตามมาพร้อมถาดอาหารที่ตัวเองสั่งไปก่อนหน้านี้เหมือนกัน

“วันหลังก็ใช้ระดับสายตาให้เหมือนคนปกติทั่วไปจะได้เห็นว่าคนอื่นเขาเข้าแถวกันอยู่”

จึ๊ ฉันเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่พี่ทามทันทีที่ว่าฉันแต่คนถูกถลึงตาใส่กลับไม่สะทกสะท้านอะไรก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองซึ่งอยู่ถัดไปจากโต๊ะฉันหนึ่งตัวแถมพอไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนแล้วยังนั่งหันหน้าเข้าหาฉันอีก

แล้วใครมันจะทานข้าวลงละ

( - -) (- - )

“พิ้งค์...พิ้งค์...วอเตอร์พิ้งค์!!”

!!!

“อะไรของแกยัยพริกไทยเรียกสะฉันตกใจเลย” ฉันละสายตาจากพี่ทามที่กำลังจ้องหน้าอยู่หันไปเหลือบมองยัยพริกไทยที่เรียกฉันสะเสียงดังลั่นจนโต๊ะอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆหันมามองกันหมด ถามจริงเถอะยัยนี้มันรู้จักคำว่าอายผู้คนบ้างไหมเนี้ย

“ไม่ตกใจสิแปลกฉันเรียกแกตั้งสามรอบกว่าจะได้ยิน...อธิบายหน่อยว่าพวกพี่เขาเป็นใครแล้วแกรู้จักได้ไง”

“เอ๋อ…พี่ชายฉันเองอะ” ฉันตอบยัยพริกไทยด้วยความเลิ่กลั่กเล็กน้อย เพราะลืมวางแผนเรื่องนี้

“ห้ะ พี่ชาย! แกมีพี่ชายเรียนอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” ยัยพริกไทยทำหน้าตกใจที่ฉันบอกมันว่าพี่ทามคือพี่ชายฉันส่วนยัยสวยที่นั่งอ้าปากจะยัดข้าวเข้าปากก็ถึงกับชะงักหันขวับมาหาฉันเหมือนกัน

อะไรของพวกมันเนี้ยแค่บอกว่าพี่ทามเป็นพี่ชายฉันทำไมรีแอคชั่นมันต้องตกใจเว่อร์ขนาดนั้นด้วย หรือว่าฉันโกหกไม่เนียน ต้องเนียนสิเพราะหน้าฉันกับหน้าพี่ทามมีแต่มีคนบอกว่าคล้ายกันตั้งแต่เด็ก

“อืม เรียนวิศวะปีสาม” ฉันตอบนิ่งๆทำหน้าเฉยๆพลางเหลือบมองพวกมันสองคน

“แก...พี่ชายแกหล่อมาก...เพื่อนๆพี่แกก็หล่อมากด้วยแถมยังเลี้ยงข้าวฉันกับยัยสวยด้วย”

เฮ้อ ฉันถึงกับแอบลอบถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินที่ยัยพริกไทยพูดออกมา นึกว่าพวกมันจะไม่เชื่อฉันแล้ว คือฉันเลือกที่จะโกหกเพื่อนก็เพราะว่าฉันไม่อยากมานั่งอธิบายเหตุผลที่ฉันโดนจับแต่งไงละ มันดูนิยายมากเลยนะที่โดนจับแต่งงานเพราะเหตุผลน่าถอนหายใจของแม่อะ

“จริงดิ” ฉันแกล้งทำหน้าตื่นเต้นกับพวกมันไป

“เออ! แกเห็นพี่ที่นั่งข้างพี่ชายแกปะ ฉันจอง” ยัยพริกไทยหันไปข้างหลังตัวเองแล้วแอบชี้ที่พี่ผู้ชายซึ่งนั่งอยู่ข้างพี่ทาม ซึ่งหน้าตาหล่อเหลาเอาการมากดูเป็นผู้ชายที่หล่อและอบอุ่นในเวลาเดียวกันซึ่งแตกต่างจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างสิ้นเชิง

นั้นไง...มีการหันมายิ้มให้ฉันกับยัยพริกไทยด้วย

“เชี้ยพี่เขายิ้มให้กูด้วยอะ...เขินวะ” ห้ะ? ฉันหันขวับมองยัยพริกไทยทันทีที่มันพูดคำว่าเขินออกมา คือคนอย่างมันนี่นะรู้จักใช้คำว่าเขิน ถ้ามันเขินแล้วคุณสวยที่นั่งหน้าแดงตอนนี้ละเรียกว่าอะไร

“สวย เป็นไรปะหน้าแดงทำไม” ฉันถามยัยสวยที่นั่งอมยิ้มเขินเล็กเขินน้อยหลังจากที่หันกลับมาทางเดิม

“พี่ชายแกอะ ขอได้ปะ”

ขวับ!

“อะไรเล่าก็พี่แกตกฉันอะ” ยัยสวยรีบพูดออกมาทันทีเมื่อโดนฉันจ้องขวับเข้าให้ ยัยสวยเห็นนิ่งๆแต่แกจะมายิ่งใหญ่ภายหลังแบบนี้ไม่ได้นะ นั้นมันสามีของฉันนะเว้ย

“ไม่ได้แกจะชอบพี่ชายฉันไม่ได้”

"ทำไมอะ"

"..." ทำไม มันต้องมีทำไมด้วยเหรอวะ แล้วฉันจะตอบมันว่ายังไงเนี่ย...เอาไงดีอะ

"เอ๋อ...พี่ฉันไม่ชอบผู้หญิงอะ"

"พี่เป็นเกย์เหรอ?" เกย์? เออน่าสนใจดีนะ

"ใช่ พี่ฉันเป็นเกย์" เอาวะดีกว่าให้เพื่อนชอบแล้วมารู้ว่าฉันกับพี่ทามเป็นอะไรกันละกัน

"เสียดายวะ...แล้วงี้พี่ไมโครเวฟของกูจะเป็นด้วยป่าววะ" พี่ไมโครเวฟ? ใครคือพี่ไมโครเวฟของยัยพริกไทยวะ

"มึงหมายถึงใครวะพริก"

"ก็คนที่นั่งอยู่ข้างพี่มึงนั้นไง" มันรีบตอบด้วยสีหน้าบูดบึ้งทันทีเหมือนหงุดหงิดพี่ทามอะที่ทำให้มันเริ่มไม่แน่ใจในตัวพี่ไมโครเวฟของมันก่อนจะนั่งเขี่ยข้าวในจานเล่นรวมถึงยัยสวยด้วย นี่ฉันทำบาปกับเพื่อนหรือป่าววะที่มาดับฝันของเพื่อนแบบนี้อะ

:(

:(

“น้องสวย!”

ขวับ!

“เอ้า พี่ภีมมาทานข้าวเหรอคะ” ยัยสวยเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วยิ้มร่าให้ผู้ชายที่ตะโกนเรียกชื่อมันข้างหลังฉัน...ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงโต๊ะพวกเรา “ครับ” และทันทีที่ฉันเห็นใบหน้าของผู้มาใหม่ ตาฉันก็เบิกกว้างทันที...

OMG นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ บ้าบอมากนี่มันคนที่ฉันชนเขาเมื่อเช้านี่

“เอ๋อ...พี่ภีมนี่เพื่อนๆสวยเอง น้ำพิ้งค์กับพริกไทย ส่วนพวกแกนี่พี่ชายเราเองพี่ภีมเรียนแพทย์เหมือนกัน” พี่ภีมชื่อน่ารักจัง

“ไงชื่อน้ำพิ้งค์เหรอเรา” โอ้ยใครก็ได้ช่วยเอาถังออกซิเจนมาให้ฉันด่วน ฉันหายใจไม่ทัน พระเจ้านี่มันคนหรือเทพบุตร หล่ออะไรขนาดนี้!

“อะอ้อ...ใช่ค่ะ ชื่อน้ำพิ้งค์ค่ะ” ฉันยกมือถัดผมไว้ข้างหลังหูแล้วตอบพี่เขาอย่างเขินอาย พี่เขาก็เลยยิ้มตาหยีให้ฉัน โอ้ยแม่! เปลี่ยนสามีให้พิ้งค์ตอนนี้ได้ไหม พิ้งค์จะเอาคนนี้! คนอะไรหล่อวัวตายควายล้มมากอะ

ติ่ง!

ฉันควานหาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะในขณะที่สายตาก็ยังแอบมองพี่ภีมอยู่...อ่านข้อความปุ๊บฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองพี่ทามที่นั่งอยู่อีกโต๊ะทันที...

พี่ทาม: บิดขนาดนั้นกลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าเป็นง่อย

ก็ดูพี่มันส่งข้อความมาให้ฉันสิ ปากร้ายจริง ๆ เลย ฉันก็เลยรีบพิมพ์ส่งกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

น้ำพิ้งค์: ง่อยอะไรของพี่ พิ้งค์แค่บิดขี้เกียจเฉยๆ

จ๊ะ ฉันส่งไปได้แค่นั้นแหละ เพราะถ้าพิมพ์แรงๆกลับไปเดี๋ยวนางแคปส่งให้แม่ฉันอีก

พี่ทาม: เบาได้เบา ถ้าไม่อยากให้ฉันรายงานแม่เธอ

จึ๊ ยุ่งจริง ๆ ไอ้มารขัดความสุขของฉัน!

“ทานข้าวเถอะพี่ไม่กวนละ” แล้วพี่ภีมก็เดินจากไปจากโต๊ะของพวกฉันแต่ฉันยังไม่อยากให้ไปเลย อยากให้อยู่ตรงนี้นาน ๆ อะ คนอะไรหล่อชะมัดเลย...ยิ้มหวานตาหยี่ดูอบอุ่นน่ารักปุ๊กปิ๊กไปหมด แตกต่างจากสามีที่แม่ให้ฉันแต่งงานอย่างสิ้นเชิง รายนั้นทั้งดุทั้งขรึมแถมปากร้ายด้วย

“สวย พี่แกมีแฟนยังอะ” ฉันยื่นหน้าถามยัยสวยที่นั่งอยู่ข้างหน้าอย่างอยากรู้

“มีแฟนแล้ว”

“จริงดิ”

“จริง นู้นอะเดินมานู้นละพี่น้ำแข็งเรียนวิศวะปีสาม”

ขวับ!

ฉันหันขวับทันทีที่ยัยสวยพยักหน้าไปด้านหลังฉันซึ่งมีผู้หญิงที่ชื่อน้ำแข็งกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารแห่งนี้และกำลังจะเดินผ่านโต๊ะพวกฉันไปยังโต๊ะของพี่ทามแล้วก็หยุดอยู่ตรงนั้นสักพัก คุยอะไรไม่รู้กับพี่ทามแล้วก็เดินไปหาพี่ภีมที่ร้านข้าว

นี่รู้จักกันเหรอ บ้าจริงมารหัวใจฉันรู้จักกับพี่ทามด้วยอะ

“พี่ชายแกกับพี่สะใภ้ของสวยรู้จักกันด้วยอะพิ้งค์ เอาไงดีอะศัตรูหัวใจรู้จักกับคนใกล้ชิดนี่จัดการยากนะ”

เออ จัดการยาก ถ้าอนาคตฉันปลื้มพี่ภีมขึ้นมาจริง ๆ แล้วผู้หญิงที่ชื่อน้ำแข็งเอาไปฟ้องพี่ทามฉันซวยแน่!

จิ๊ ขัดใจวะ

“ช่างมันเถอะ แต่สวยฉันปลื้มพี่แกวะ อยากได้”

“แลกกัน”

แลกกัน? ให้ฉันเอาพี่ทามถวายให้มันนะเหรอ ฉันบอกว่าพี่ทามเป็นเกย์มันยังจะชอบอีกเหรอ

“แต่พี่ฉันเป็นเกย์นะ”

“เดี๋ยวฉันจะทำให้พี่แกกลับมาชอบผู้หญิง!”

เอาแล้วไงฉัน พี่ชายเพื่อนก็อยากได้ เพื่อนก็ดันมาอยากได้สามีตัวเองอีก โอ้ยวงวารอะไรของฉันเนี้ย