My The Series เอ็นซีทั้งเรื่อง!!!

“มิลิน มาสวัสดีคุณอาสิลูก”

เด็กหญิงวัยสิบขวบที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อยู่บนพรมหน้าโซฟาหันไปมอง ‘คุณอา’ ที่แม่ของเธอพาเข้ามาในบ้าน เขาเป็นชายหนุ่มผิวขาว ตัวสูง หล่อเหลาราวกับดารา แต่ก็ไม่แปลกหรอก แม่ของเธอทำงานอยู่ในโมเดลลิง หลายๆ ครั้งแม่ก็พานายแบบมาที่บ้าน แล้วหายเข้าไปในห้องนอนด้วยกันเป็นนานสองนาน

แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่แม่จะเรียกให้เธอไปสวัสดี

เด็กหญิงผิวขาวผมหยิกเดินอุ้มตุ๊กตาไปหาแม่ เธอแหงนหน้ามองคุณอาตัวสูงจนคอตั้งบ่า ก่อนยกมือขึ้นไหว้ย่อเข่าตามที่อาจารย์ที่โรงเรียนสอนมารยาทมา

“สวัสดีค่ะคุณอา”

“น่ารักจังนะครับพี่มุก” คุณอาแปลกหน้าหันไปยิ้มกับแม่ ก่อนก้มลงมาลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “ตั้งแต่วันนี้ไป อากับน้องนายขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับหนูมิลิน”

ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะหายสงสัย คุณอาก็หันไปกวักมือทางด้านหลัง

“มานี่เร็วครับนาย”

ท่ามกลางแสงเจิดจ้าจากดวงตะวันที่กำลังส่องเข้ามาทางประตูบ้าน มิลินหยีตามองเห็นร่างเล็กๆ ของเด็กชายวัยห้าขวบเดินอุ้มรถบังคับวิทยุมายืนอยู่ข้างคุณอา เขาเป็นเด็กที่หน้าตาเหมือนคุณอาเป๊ะเลย แค่ย่อส่วนจากผู้ใหญ่มาเป็นเด็กเท่านั้น

“สวัสดีพี่มิลินสิครับลูก”

เด็กชายนาวินจ้องมองพี่สาวตรงหน้า เขาอ้าปากน้อยๆ เงยหน้ามองหล่อนด้วยสายตาราวกับว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไหนสวยเท่านี้มาก่อน มิลินดูเหมือนกับตุ๊กตา ผิวขาว แก้มป่อง ผมหยิกมีสีน้ำตาลอมเทาอ่อนๆ ดวงตากลมโตสีเทา ปากเชิดรั้นแดงชาด

ดูเย่อหยิ่งราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย

ไม่สิ จะว่าไป เธอเหมือนกับตุ๊กตาที่อุ้มมาเลย ทั้งหน้าตา ทรงผม ชุดยังเหมือนกันอีกด้วย

นาวินหัวเราะออกมา ชี้มือไปทางตุ๊กตาจริงๆ และตุ๊กตามีชีวิตที่เขาต้องเรียกหล่อนว่า ‘พี่สาว’

“พ่อครับ ดูสิ ตุ๊กตาอุ้มตุ๊กตา”

พวกผู้ใหญ่หัวเราะเอ็นดูเด็กชาย ทว่า ‘ตุ๊กตาอุ้มตุ๊กตา’ กลับไม่ขำด้วย มิลินขมวดคิ้วมองเด็กชายนาวิน และปฏิญาณกับตัวเองในใจว่า...

ชาตินี้ชาติไหน อย่าหวังจะได้ญาติดีกันอีกเลย

ไอ้เตี้ย!!!