บทนำ

อิงฟ้า หญิงสาวที่ทำงานด้านกราฟิกดีไซน์ เธอตั้งใจทำงานด้วยความมุ่งมั่น เพื่อสร้างฝันกับผู้ชายที่เธอรัก แต่ทุกอย่างไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้อย่างที่เธอวาดไว้ ปัญหาและอุปสรรคมากมายถาโถมกดดัน ถูกเอาเปรียบจากเพื่อนร่วมงาน เพราะความเก่งที่เฉิดฉาย ทำให้เกิดความอิจฉาในองค์กร ขีดจำกัดของความอดทนทำให้เธอตัดสินใจลาออกอย่างกะทันหัน และเธอก็ได้พบกับเพื่อนเก่าสมัยเรียน แต่ไหนเลยเขากลับจำเธอไม่ได้

**ชื่อของตัวละคร เป็นเพียงการสมมติขึ้นมาตามความคิดและจินตนาการเท่านั้น ไม่ได้ต้องการจะพาดพิงถึงบุคคลอื่นใด**

/////////////////

บทนำ

“ฉันจะไม่ทนอยู่ที่นี่อีกต่อไป!” เธอโพล่งออกมาอย่างฉุนเฉียว สองขาหยัดยืนด้วยความตั้งมั่น สองกำปั้นกระแทกลงพื้นโต๊ะเสียงดัง ทำเอาคนทั้งห้องสะดุ้งเฮือกแทบพร้อมกัน

“หมายความว่า?”

“ฉันขอลาออก!”

“ทุกอย่างเธอเป็นคนเริ่มแต่แรก ทิ้งความรับผิดชอบแบบนี้เหรอ! อิงฟ้า อิงฟ้า!”

เธอปลดบัตรพนักงานโยนลงโต๊ะทำงาน แล้วเดินถือกระเป๋าจากมา ไม่สนใจเสียงเรียกที่ดังลั่นตามหลังด้วยความเกรี้ยวโกรธแม้แต่น้อย การตัดสินใจที่เฉียบขาดทำให้เธอกล้าสละหน้าที่การงานและเงินเดือนที่ค่อนข้างสูงอย่างไม่ไยดี ในเมื่อพื้นที่แห่งนี้ไม่ได้เห็นคุณค่าของเธอสักนิด ในวันที่เธอหมดประโยชน์ลง

อิงฟ้า เดินคอตกอย่างคนใจลอย หลังจากที่เธอหันหลังให้กับบริษัทที่ทำงานมานับเจ็ดปี สองขาย่างก้าวเสมือนไร้เรี่ยวแรงไปตามฟุตบาท ก่อนจะหยุดยืนนิ่ง รอข้ามถนนตรงทางม้าลาย สมองพลันคิดทบทวน หวนโทษโชคชะตาที่ไม่เข้าข้าง ทำให้เธอกลายเป็นคนตกงานในเสี้ยวนาที

เอี๊ยด!!! เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนดังลั่น จนผู้คนโดยรอบต้องหันมามองเป็นสายตาเดียว เธอเดินข้ามถนนโดยไม่ได้สนใจเลยว่ายังไม่มีสัญญาณคนข้าม จนรถยนต์ที่แล่นมาต้องเบรกกะทันหัน สติที่เลื่อนลอยกลับคืนสู่ตัว ชายร่างสูงในชุดสูทยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ อิงฟ้าที่ล้มก้นกระแทกพื้น รีบหยัดตัวยืนแล้วโค้งหัวขอโทษเจ้าของรถเป็นพัลวัน

“คุณเป็นอะไรไหมครับ”

“ไม่ค่ะ ไม่ค่ะ ฉันขอโทษที่ข้ามถนนไม่ดูทางดี ๆ กล่องเลยโดยสีรถของคุณจนมีรอย ฉันจะรับผิดชอบให้นะคะ”

“เป็นรถของเจ้านายผมครับ ความเสียหายเกิดขึ้น ยังไงก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว”

“ค่ะ ค่ะ ฉันรับผิดชอบแน่ แต่ว่ารถของเจ้านายคุณดูแพงขนาดนี้ ฉันขอผ่อนได้ไหมคะ?”

“ผม...”

(“เป็นเธอ...”) แต่เธอหารู้ไม่ว่ามีใครอีกคนจับจ้องเธออยู่ในรถ ก่อนที่กระจกด้านหลังจะลดลงเพียงเล็กน้อย เพื่อให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงพูด

(“รุจ เราต้องรีบไปประชุม ให้เธอทิ้งเบอร์ไว้แล้วค่อยติดต่อเรื่องค่าเสียหายไป”) การเจรจายังไม่ทันหาบทสรุป น้ำเสียงสุขุมก็เล็ดลอดผ่านกระจกออกมา โดยไม่เห็นใบหน้าเจ้าของเสียงนั้น ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าอิงฟ้าต้องรีบจัดการเคลียร์ปัญหาตามที่ผู้เป็นนายสั่งการ ก่อนทั้งสองฝ่ายจะแยกย้ายกันไปคนละทาง...

โปรดติดตามตอนต่อไป

บทสรุปนี้จะเป็นเช่นไร จะหวานหยดน้ำตาซึมหรือไม่?

คอยติดตามให้กำลังพวกเขาด้วยน้าคะ