บทที่ 6 เจอกันอีกครั้ง

ฌอร์นเดินเข้าประชิดจนนิวเยียร์ต้องถอยหลัง ร่างบอบบางถอยติดผนังจนไปไหนไม่ได้อีก ชายหนุ่มยกมือข้างหนึ่งดันผนังเอาไว้พร้อมจ้องมองสาวสวยตรงหน้า

“เจอกันอีกแล้วนะ” น้ำเสียงเขากรุ้มกริ่ม

“ออก..ออกไป!” หญิงสาวเอ่ยไล่ มือทั้งสองข้างดันหน้าอกหนาเอาไว้

“ที่นี่เป็นถิ่นของฉัน จะให้ฉันไปที่ไหนล่ะ?” เขายิ้มยั่วแหย่

“งั้นคุณก็ถอยออกไปสิ ฉันจะไปเอง” เธอพยายามดันเขาออก แต่ชายร่างใหญ่ตรงหน้ากลับไม่ขยับเลย

“เป็นไข้หายแล้วเหรอ? แผลตรงนั้นหายดีหรือยัง?” สายตาเขามองเธออย่างเจ้าเล่ห์

นิวเยียร์หน้าแดง ทั้งอายทั้งโกรธ “ไอ้โรคจิต! ถอยออกไปเดี่ยวนี้เลยนะ!” เธอตะคอก

“หึ” เขาแสยะยิ้ม “โรคจิตเหรอ?” มือหนาค่อยๆ ลูบไล้ผมเธอเบาๆ “วันนั้นเธอก็ครางอยู่ใต้ร่างฉันอย่างมีความสุขไม่ใช่เหรอ? ไม่เห็นเธอจะขัดขืนเลยนิ”

นิวเยียร์โมโหกับคำพูดของคนตรงหน้ามาก จะให้เธอขัดขืนและหนีเขาได้ยังไงล่ะ ถ้าทำอย่างนั้นเธอจะมีชีวิตรอดมาถึงวันนี้ไหม

หญิงสาวจ้องตาเขาอย่างโกรธเคียง ตอนนี้เธออยากหนีเขาไปให้พ้น แต่ติดตรงที่เขาได้ใช้แขนสองข้างยึดเธอให้ติดผนังไว้

“ปล่อยฉันนะ! เห็นหน้านายแล้วฉันขยะแขยง”

“แต่ฉันไม่ขยะแขยงเธอเลยนะ” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงยั่วยวน “กลับกัน ฉันกลับรู้สึกว่าร่างกายของเธอทำให้ฉันลืมไม่ลงเลย”

“ไอ้โรคจิต! ไอ้คนหื่นกราม!”

ระหว่างนี้เหมยก็พยายามโทรหานิวเยียร์หลายสายแต่ก็ไม่รับสายสักที หลังจากที่นิวเยียร์เข้าไปในห้องนั้น เธอก็รีบออกมาอยู่หน้าไนต์คลับรอ ตอนนี้ผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอกลับเข้าไปที่ห้องนั้นอีกครั้งเพื่อไปตามหาเพื่อนสาว กลับไม่มีใครอยู่เลย

“เยียร์ ถ้าแกยังไม่รับสายฉันอีก ฉันจะทิ้งให้แกอยู่ที่นี่จริงๆ นะ” เหมยบ่นพึมพำ

เหมยทั้งกังวลใจและร้อนรน เดินไปถามการ์ดที่หน้าประตูอีกครั้งว่าเพื่อนคนที่มากับเธอออกไปหรือยัง การ์ดก็บอกว่ายังไม่ออกมา เธอจึงเดินกลับเข้าไปข้างในเพื่อไปตามหาเพื่อนสาวอีกครั้ง

เหมยเดินมาถึงหน้าประตูห้อง VIP ห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ห้องที่นัดกับลูกค้าเอาไว้ เธอค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปเพื่อสอดส่องดูว่ามีนิวเยียร์อยู่ในนั้นไหม แต่จู่ๆ เธอก็ตกใจเมื่อมีคนมาสะกิดเธอจากด้านหลัง

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

เหมยตัวแข็งทื่อ เสียงนี้มันยังอยู่ในความทรงจำของเธอมาตลอด 7 ปี เธออุตส่าห์พยายามหลบหน้าเขาแล้ว แต่ก็ยังหลบไม่พ้น

“เหมย!” ชายคนนั้นเรียกเธอด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “เธอใช่ไหม?” เขาถามให้แน่ใจ เพราะตรงนี้มีแสงสว่างรำไรเท่านั้น

เหมยรีบยกมือขึ้นมาบังหน้า “คุณจำคนผิดแล้วค่ะ”

ชายตรงหน้าไม่เชื่อ แม้แต่เสียงของเธอเขาก็จำไม่ลืม ชายหนุ่มดึงมือเธอออกแล้วมองหน้าคนตรงหน้าให้ชัด

“เหมย! เป็นเธอจริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มรู้สึกดีใจ

หญิงสาวปัดมือเขาออกจากตัวเธอ “ฉันไม่รู้จักคุณ” เธอหันหน้าไปทางอื่น

“ผมเตชินทร์ไง คุณจำผมไม่ได้เหรอ?”

“ฉันไม่รู้จักคุณ หลบไป!” เธอตะคอก

“ไม่จริง คุณไม่มีทางลืมผมได้หรอก คุณยังโกรธผมอยู่ใช่ไหม?” เตชินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า

“ปล่อยฉันนะ! ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วยจริงด้วย” น้ำเสียงเธอแข็งกระด้าง แต่หัวใจกลับรู้สึกหวั่นไหว

“ไม่! เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“ปล่อยฉัน! ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายทั้งนั้นแหละ”

“มีสิ! มีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวด้วย” เตชินทร์รั้งตัวเหมยเข้ามากอดอย่างคิดถึง “เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ?” น้ำเสียงเศร้า

“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันนะ!” เหมยพยายามขัดขืน

“ปล่อยเธอนะ!”

ในขณะนั้นก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมา เป็นเมเม่ที่เดินเข้ามาพร้อมไรอั้นสามีของเธอ

“ปล่อยเธอซะ!” ไรอั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน เมื่อเห็นว่าเตชินทร์ยังจับแขนเหมยไว้แน่น

เตชินทร์จึงปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจ

“พี่เมเม่ ช่วยฉันด้วย” เหมยรีบวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังผู้จัดการของเธอ

“เราสามารถแจ้งข้อหาล่วงเกินพนักงานของเราได้เลยนะ คุณเตชินทร์” เมเม่เอ่ยอย่างเย็นชา “คุณอยากเอาอาชีพของคุณมาเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ใช่ไหม?” เมเม่ขู่

เตชินทร์จ้องมองเมเม่และไรอั้น “เหมยเป็นพนักงานของคุณเหรอ?” น้ำเสียงเขาอ่อนลง

“ใช่! ดังนั้นฉันหวังว่าจะไม่เห็นคุณปฏิบัติแบบนี้กับพนักงานของเราอีกนะคะ คุณเตชินทร์!” เมเม่พูดอย่างไม่ไว้หน้า

เหมยรีบเดินหนีออกไปจากตรงนั้น หัวใจเธอเต้นแรงอย่างเจ็บปวด ทำไมเธอต้องกลับมาเจอเขาอีกครั้ง เธอพยายามหนีและหลบหน้าเขามาตลอด 7 ปี ทำให้เขาหาเธอไม่เจออีก

เมเม่ก็มองตามหลังลูกน้องที่เดินหนีไปอย่างสงสัยและเห็นใจ ‘ทั้งสองคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่นอน’

นิวเยียร์ตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังเดิมที่ไม่ใช่ของเธอ บรรยากาศภายในห้องยังคงคุ้นเคยและจำได้ไม่ลืม

“เยียร์เอ๊ย ครั้งที่สองแล้วนะ” หญิงสาวบ่นพึมพำ ครั้งนี้ไม่ได้มีความกลัวอยู่ในสมองเลย อย่างแรกเธอรู้ว่าเขาจะไม่ฆ่าเธอแน่นอน สิ่งที่เขาทำกับเธอมันเหมือนความเสน่หามากกว่า ใช่ไหม? ใช่แหละ? หญิงสาวคิดในใจ

เธอตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าเหมือนเดิม มองดูรอบห้องก็ไม่พบใคร ทันใดนั้นก็ตื่นตระหนกทันที

“กล้องฉันล่ะ? กล้องฉันอยู่ไหน?” หญิงสาวรีบตะเกียกตะกายลุกออกจากเตียงแล้วมองหากล้องบันทึกภาพของตัวเอง บนพื้นมีแต่เสื้อผ้าของเธอที่ถูกทอดทิ้งกระจัดกระจาย ‘แล้วกล้องของฉันอยู่ไหน’

นิวเยียร์มองหากล้องไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ เธอเปิดดูใต้ผ้าห่มและเสื้อผ้าทุกผืนแต่ก็ไม่เจอเหมือนเดิม

“เขาคงไม่ได้เอากล้องของฉันไปหรอกนะ?” เธอบ่นพึมพำอีกครั้ง “แล้วฉันจะไปอธิบายให้พี่เมเม่ฟังยังไงล่ะทีนี้” เธอรู้สึกกังวล เมื่อคืนเธอไม่น่าเชื่อใจเขาแล้วดื่มเหล้าแก้วนั้นเลย

นิวเยียร์ตามหากล้องจนท้อ จึงตัดสินใจหยิบเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำ เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาตั้งใจจะออกไปจากที่นี่ทันที แต่ทันใดนั้นเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มคู่กรณีเดินเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพอดี

“ตื่นแล้วเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้อ่อนโยนและไม่ได้แข็งกระด้าง

หญิงสาวจ้องเขาตาไม่กะพริบ “เอากล้องฉันคืนมา”

“จะดื่มกาแฟหรือนมสดอุ่นๆ ไหม?” เขาถามโดยไม่สนใจคำพูดของเธอ

“ไม่! ฉันแค่ต้องการกล้องของฉันคืน” น้ำเสียงเธอดุดัน

ฌอร์นกระตุกยิ้มมุมปาก “ความจำกล้องมันเต็มแล้ว เดี๋ยวฉันซื้ออันใหม่ที่มีขนาดความจุมากกว่านั้นให้ เมื่อคืนนี้บันทึกวิดีโอเก็บไว้ทั้งคืนเลย”

“นาย!” นิวเยียร์กัดฟันจนกรามสั่น “ยังมีหน้ามาพูดล้อฉันอีก หากนายไม่ใส่ยาในแก้วนั้น ฉันคงไม่หลุดแบบนั้นหรอก”

ฌอร์นแสยะยิ้มอย่างได้ใจ “อย่างน้อยๆ เธอก็มีอารมณ์ร่วมกับฉันเหมือนกันนิ เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้ทำให้เธอเลยนะ เป็นเธอเองต่างหากที่….”

“หยุดพูดเลยนะ!” หญิงสาวขัดจังหวะ

“ไม่อยากให้ฉันเล่าต่อเหรอ? ไม่เป็นไร ยังไงหลักฐานที่เธอทำกับฉันเมื่อคืนก็ยังมีอยู่” เขายิ้มอย่างผู้ชนะ

นิวเยียร์ยื่นมือไปตรงหน้าเขา “เอาคืนมา”

“จะรีบกลับแล้วเหรอ? ไม่กลัวคนอื่นเห็นรอยแดงบนคอเหรอ?”

หญิงสาวรีบเอามือปิดคอ “เรื่องของฉัน เอาของของฉันคืนมา” เธอไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ยิ่งเห็นสภาพเขาที่ไม่ต่างจากเธอก็ยิ่งรู้สึกอาย

ครั้งนี้บนคอของเขามีรอยแดงมากกว่าที่เธอมีเสียอีก คิดแล้วก็รู้สึกอายกับความบ้าบิ่นของตัวเอง

“จะรับกาแฟหรือนมอุ่นๆ ดี” เขาถามอีกครั้งอย่างใส่ใจ อยากให้เธอมีอะไรรองท้องสักหน่อย

“ไม่ดื่ม ฉันขอกล้องคืนด้วย” น้ำเสียงเธอเริ่มอ่อนลง หวังว่าเขาจะเห็นใจ

“ไม่ดื่มจริงเหรอ?” เขาขมวดคิ้วพร้อมเดินเข้ามาประชิด

“นาย..จะ..จะทำอะไรอีก?” เธอเสียงสั่น ตอนนี้เธอมีสติครบถ้วนนะ ไม่ยอมให้เขาทำอะไรอีกโดยไม่ขัดขืนแน่นอน

“เรื่องของเรายังไม่ได้เคลียร์เลยนะ นิวเยียร์” น้ำเสียงเขาเคร่งขรึม

นิวเยียร์กลืนน้ำลายอย่างแรง จ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังมองเธออย่างหื่นกระหาย

“ฉันจะคืนให้เธอจนกว่าจะตรวจสอบข้อมูลข้างในว่าไม่มีข้อมูลอะไรของฉันอีก” พูดจบก็จูบริมฝีปากบางไปหนึ่งที

นิวเยียร์อึ้งจนตาค้าง เขาทำแบบนี้กับเธอทำไม? ‘สารเลว’ เธอด่าในใจ

“ฉันรู้ ว่าเธอก็ต้องการเหมือนกัน นิวเยียร์….” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ร่างกายหญิงสาวแข็งทื่ออย่างกับต้นไม้ เธอไม่ปฏิเสธว่าตัวเองก็มีความต้องการจริงๆ เขายั่วยวนเธอได้สำเร็จ จนรู้ตัวอีกทีร่างกายของทั้งสองคนก็ปราศจากเครื่องนุ่งห่มไปแล้ว

‘ครั้งสุดท้ายนะ นิวเยียร์ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย’ หญิงสาวคิด

‘ฉันจะทำให้เธอครางชื่อฉันคนเดียวแบบนี้ไปตลอดชีวิต นิวเยียร์’

*********

...หลานชาย หลานสาวต้องมาแล้วล่ะ

...อิมาเฟียมันยั่วเก่งเกิ้นนนนน

...ทั้งคืนแล้วมันยังไม่พอ มันยังจัดตอนเช้าอีก

...นักข่าวสาวก็พร้อมเสิร์ฟให้ด้วย

...อีกไม่นานหลานๆ มาแน่งานนี้