บทที่1

หลังจากที่ฉันออกกำลังกายยามเย็นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตากลับบ้านทันที เอ๊ะ! มัวแต่บู๊แหลกจนลืมแนะนำตัวค่ะ...ฉันมีนามว่า โพลี เป็นลูกครึ่ง ไทย+จีน อายุ 17 ขวบบริบูรณ์ ฉันอาศัยอยู่ในบ้านที่ใหญ่พอๆกับวังกับปู่และบริวาร(ลูกน้องน่ะ)อีกมากมาย พ่อกับแม่ฉันจากไปไกลแสนไกลเมื่อตอนที่ฉันยังเล็ก..ตั้งแต่เล็กจนโตฉันจึงถูกเลี้ยงดูมาให้ช่วยเหลือตัวเอง จนถึงทุกวันนี้ฉันยังสะกดคำว่า 'อ่อนแอ' ไม่เป็นเลยทีเดียว เพราะความกล้า หน้าด้าน บ้าบิ่น เป็นเหตุให้ฉันมีคู่อริมากกว่าเพื่อนซะอีก นี่แหละประวัติอันคิกขุน่ารัก ของฉัน

หลังจากจอดหนูแดงแสนรักไว้ที่โรงรถแล้ว ฉันก็เดินผิวปากอย่างสบายใจเข้าบ้านด้วยอารมท์อันชื่นมื่น สายตาดันเหลือบไปเห็นชายชรารูปร่างสูงใหญ่ ที่มีพุงกลมๆ เป็นอาวุธ (เกี่ยว??) กำลังใช้ส่งกระแสจิตผ่านสายลมมาบอกฉันว่า...

''แกตายแน่''

“นี่! ยัยโพลีหลานดื้อ เมื่อไหร่แกจะทำตัวให้เหมือนกับผู้หญิงเขาบ้างห๊ะ! นี่ถึงขนาดไปทะเลาะกับพวกอันธพาลคุมโรงเรียน อีกหน่อยมันไม่พากันเอาระเบิดมาปาบ้านเพราะแกรึไง ยัยหลานบ้า!” ปู่นี่เสียงดังชะมัด ตะโกนมาได้หูแทบพัง แต่นี่มันเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันซะแล้วล่ะ ฉันกลับมาบ้านก็โดนปู่บ่นอย่างนี้เป็นประจำทุกวันไม่เว้นแม้กระทั่งวันหยุดราชการ

ถ้าวันไหนไม่โดนปู่บ่นน้ำคงล้นโลก มดคงมีเครื่องในแน่

“โถปู่ ก็ไอ้พวกนั้นมันหาเรื่องฉันก่อนนี่ ปู่เคยสอนไว้ว่า เราไม่ควรเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ถ้ามันสุดจะทนก็ซัดมันให้ตายน่ะ จำไม่ได้รึไงปู่”และแน่นอนทุกครั้งที่ปู่บ่น ฉันไม่มีทางยืนสงบเสงี่ยมเป็นท้อนไม้ไร้ชีวิตให้ปู่ด่าเพียงฝ่ายเดียว ฉันเถียงทุกคำที่ปู่พูด ไม่ว่าฉันจะถูกรึผิดฉันก็เถียงสุดชีวิตไว้ก่อน (เถียงไว้ก่อน ปู่สอนไว้!)

“ช่างเถอะ ตามปู่ไปห้องทำงานปู่มีเรื่องจะขอร้องแก” ว่าจบปู่ก็เดินถือไม้เท้านำหน้าฉันเข้าไปยังตัวบ้านอย่างรวดเร็วท่ามกลางลูกน้องมากมายที่ยืนคำนับไปตลอดทาง อะไรกันนะ ทำไมวันนี้ปู่มาแปลกกว่าทุกวันล่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยมีเรื่องขอร้องฉัน ชักจะอยากรู้ซะแล้วสิ ว่าเรื่องอะไร

* * * ภายในห้องทำงานอัน..น่ากลัว * * *

ภายในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยดาบมากมายที่มีมูลค่ารวมกันแล้วเผลอๆ อาจจะมากกว่าไอ้หนูแดงของฉันเสียอีก ปู่ฉันเป็นคนชอบสะสมดาบมากจนถึงคลั้งไคล้เลยก็ว่าได้ ถึงแม้ว่าปู่จะชอบทำตัวดุๆ แต่...ปู่ก็ดุจริงๆนั่นแหละ(จะพูดเพื่อ?) ตั้งแต่ฉันย่างก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ปู่ก็เอาแต่จ้องหน้าฉันเพื่อหาสิวเสี่ยนพร้อมกับส่ายหัวไปมาอยู่หลายรอบ จนฉันชักจะเริ่มเวียนหัว นี่ปู่เรียกฉันมาเพื่อที่จะนั่งมองหน้าใช่ไหมเนี่ย!

“แกรู้เรื่องพิธีการดูตัวของหลานชายไอ้เฉินมันไหม” จู่ๆ ปู่ก็ถามฉันเกี่ยวกับศัตรูตัวเองทำไมนะ เท่าที่ฉันรู้มาคนชื่อเฉินอะไรเนี่ย เคยเป็นเพื่อนรักของปู่เลยทีเดียว แต่เพราะอะไรไม่รู้จู่ๆ ก็มากลายเป็นศัตรูกัน แถมทุกทีที่เจอหน้าเป็นอันต้องกัดกันทุกที

[ นิสัยฉันเหมือนใครคงไม่ต้องบอกนะ]

“อึมๆๆๆ ก็พอรู้บ้าง ได้ข่าวว่าหลานของปู่นั่นน่ะเรียนที่เดียวกับหนู แต่หนูไม่เคยเห็นหน้าหรอกเห็นว่าหล่อจนผู้ชายมอง ผู้หญิงท้องไปหลายราย มีรอยยิ้มเป็นอาวุธ ผู้หญิงที่โรงเรียนน่ะคลั่งไอ้บ้านั่นจะตาย แต่ทำไมปูถึงพูดเรื่องนี้ละ มีอะไรรึเปล่า” ฉันเริ่มจะสงสัยปู่ซะแล้วสิ หวังว่าคงไม่ให้ฉันไปทำอะไรแปลกๆ หรอกนะ

“ก็ปู่น่ะสิ ดันไปโม้กับไอ้เพื่อนเฮงซวยว่าแกน่ะ เป็นกุลสตรี เรียบร้อยกว่านางสาวไทย แถมพวกมันยังท้าให้ปู่ส่งแกเข้าประกวดพิธีดูตัวอะไรนั่นด้วย!! ”สิ้นประโยคอันยาวเหยียดของปู่ฉันก็ตกอยู่บ่อแห่งความตกใจในบัดดล

“อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆ หนูเนี่ยนะ กุลสตรี เรียบร้อย ฮ่าๆๆ ปู่ใช้ลำไส้ใหญ่คิดรึไงนะ ปู่คิดได้ไงเนี่ย ฮ่าๆๆ ก๊ากๆๆๆ โอ๊ยปวดท้อง ”ฉันเนี่ยนะเรียบร้อย รอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก แล้วตกทางทิศตะวันออกเถอะ ปู่ไม่มีวันส่งฉันไปเป็นสะใภ้ของศัตรูตัวเองหลอก ฉันเอาความสวยของตัวเองเป็นประกัน!

“ปู่จะให้แกลงแข่งขันดูตัวในครั้งนี้ และแกต้องชนะด้วย”

“-__-^” >>> หน้าปู่...บ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น

“=X=;;” >>> หัวเราะค้าง

“นี่ปู่กำลังพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!! หนูไม่มีทางไปประกวดอะไรนั่นแน่นอนปู่ไม่สบายรึเปล่าไปหาหมอไหม ??เดี่ยวหนูพาไป ”ฉันพูดพร้อมเอามือแนบหน้าผากของปู่เพราะคาดว่าปู่คงเมาแดดไม่ก็แพ้ยาดม (เกี่ยว? ) เป็นแน่ถึงได้พูดอะไร ตล๊กตลก!!

“ปู่ไม่ได้พูดเล่น แกต้องเข้าแข่งขันการดูตัวและต้องชนะด้วยเพราะถ้าแกแพ้ แกจะต้องมีปู่หัวล้านเหมือนลูกชิ้นปิงปอง” อ๊ากกก!!.. โอ้วววววโน่! ฉันต้องฝันไปแน่ๆเลย เป็นฝันร้ายที่สุดในรอบสิบเจ็ดปีเลยทีเดียว ปู่ไม่มีทางให้ฉันไปทำอะไรที่เหนือกฏธรรมชาติ แบบนั้นแน่ ไม่มีทาง

“ปะ....ปู่! ยังไงหนูก็ไม่ไปแข่งขันบ้าบออะไรนั้นแน่! ปู่ไม่มีทางบังคับหนูได้แน่นอนราตรีสวัสดิ์ปู่” ฉันพูดขึ้นก่อนจะเตรียมตัวจลีออกไปจากห้องทำงานปู่ เพราะถ้าขืนอยู่ต่ออีกหน่อยมีหวังได้ทะเลาะกับปู่ยันเช้าแหงๆ ปู่นะปู่คิดได้ยังไงให้หลานสาวสุดที่รัก(รึเปล่า?) ไปดูตัวกับหลานชายคู่อริของตัวเอง ถ้าสั่งให้ฉันจะลอบลางเพลิงบ้านพวกมันล่ะก็จะไม่เกี่ยงเล้ย!

“ถ้าแกทำเพื่อปู่ในครั้งนี้..ปู่จะยอมทำทุกอย่างตามที่แกอยากได้” เดินไปได้ไม่กี่ก้าวฉันก็ต้องมาสะดุดเพราะไอ้คำพูดของปู่ประโยคนี้นี่แหละ...ทุกอย่างที่ฉันอยากได้อย่างงั้นเหรอ ว่าแล้วฉันจึงค่อยๆ เดินถอยหลังกลับไปหาปู่อีกครั้งพร้อมกับความหวัง หวังว่าที่ปู่พูดมาเมื่อกี้จะเป็นเรื่องจริง!

“ทุกๆอย่างจริงๆเหรอปู่ ปู่จะทำทุกๆอย่างที่หนูต้องการอย่างนั้นจริงๆ เหรอ” ปู่เริ่มเหงื่อตก..ทันทีเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอดคืออะไร ได้อย่างเสียอย่างนะปู่

“ตกลง! ปู่จะทำทุกๆ อย่างที่แกอยากให้ปู่ทำ” โอ้โหนี่ปู่กลัวหัวล้านขนาดนั้นเชียว เข้าทางโพลีคนนี้น่ะสิ ในชีวิตฉันไม่ต้องอะไรอีกแล้ว เพราะฉันมีทุกอย่างหมดแล้ว เว้นแต่….

“ถ้าหนูทำสำเร็จ..ปู่จะต้อง....ถอนตัวจากการเป็นมาร์เฟีย..แล้วแต่งตั้งให้หนูเป็นหัวหน้าแก้งค์คนใหม่แทนปู่ ตกลงไหมค่ะ..คุณปู่” นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอด

ปู่เองก็แก่มากแล้วแถมยังมีคนจ้องจะเอาชีวิตอีกมากมาย หูตาก็เริ่มฟ่าฟางลงเรื่อยๆ จะถูกลอบยิงกะบาลเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้(แช่งปู่ตัวเองซะงั้น) ฉันเคยขอให้ปู่เลิกเป็นมาร์เฟีย แต่ปู่ก็ปฏิเสธมาโดยตลอดด้วยเหตุผลอันน้อยนิดที่ว่า....

มาเฟีย...เป็นแล้วต้องเป็นไปจนตาย ประมาณว่าอยากตายในหน้าที่ว่างั้นเหอะ

“กะ..ก็ได้ ตกลง ปู่สัญญา” นี่สิถึงจะคุ้มกับการเสี่ยงตาย

“แต่แก! จะไปประกวดในสภาพผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิงแบบนี้ไม่ได้ แกต้องเรียบร้อยกว่านี้ 100 เท่า(จึก) มารยาทดีกว่านี้100เท่า(จึก) พูดเพาะกว่านี้100 เท่า(จึก) สรุปแกต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้หมด จากหลังเท้าให้กลายเป็นหน้ามือให้ได้”โฮกกก~ เอามีดมาแทงกันเลยง่ายกว่าไหมปู่

เปลี่ยนแปลงฉันให้เป็นผู้หญิงน่ะ....มันยากกว่าสอนลิงว่ายน้ำซะอีก แต่ก็เอาเถอะ

เพื่อปู่...สู้โว้ยยยย

เพื่อตำแหน่งหัวหน้าแก้งค์คนใหม่...สู้ตายยยย!!