กิ่งไม้ | พ่อลูกอ่อน

ขอกันแบบนี้เลยเหรอ!

ฉันรีบเอามือปิดหน้าตัวเอง ฉันยังไม่พร้อม! อย่าเพิ่งได้ไหม!

"อื้อ!" อยู่ ๆ เขาก็ใช้นิ้วเขี่ยเบา ๆ ตรงนั้น! ตรงน้องสาวฉานนน โอ้ยทำไมฉันรู้สึกเสียววูบไปทั้งตัวแบบนี้

"ไม่เอาดีกว่า สงสารเด็ก ฮ่า ๆ" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะค่อย ๆ ปาดเหงื่อตัวเอง แล้วลืมตามองเขา...

ส่วนคุณบอสดึงกระโปรงฉันลงเหมือนเดิม และพอจัดแจงฉันเสร็จ เขาก็ลุกขึ้น... เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเอง

แต่ดึงกระโปรงฉันลงให้ และจัดเสื้อผ้าให้ฉันแบบนี้ คนกวนตีนอย่างเขาเนี่ยนะทำให้ฉัน

"ยัยปลาทอง อยากต่อรึไง! จะนั่งงงอีกนานไหม ลุกมาคุยงาน" ฉันหลุดจากภวังค์ทันที ก่อนจะรีบตั้งสติเดินก้มหน้า ไปเลื่อนเก้าอี้นั่งเหมือนเดิม

จนเขามองฉัน และยิ้ม...

"ค่ะ เอ่อ... อินเตอร์เฟซใช้งานง่าย ทั้งหลังบ้าน และหน้าบ้าน..."

"ยัยปลาทอง เธอรู้จักศัพท์นักพัฒนาเว็บด้วยเหรอ?" ถึงฉันจะโง่ แต่ฉันขอฉลาดเรื่องงานสักเรื่องเถอะ

"รู้ค่ะ เป็นเลขาต้องรู้ทุกเรื่อง จะได้ทันพวกบริษัทนอก ๆ"

"ฉลาดนะ แต่น่าเสียดาย อย่างอื่นไม่ค่อยฉลาด" อีกแล้ว คิดว่าจะได้คุยกันดี ๆ แต่ก็ไม่!

"ไม่กวนตีนสักนาทีจะตายไหมคะ!" อุ๊ปส์! ฉันรีบปิดปากตัวเองทันที ซวยอีกแล้วอีกิ่ง

แต่ขณะที่ฉันปิดปากและด่าตัวเองในใจ คุณบอสเขายิ่งหัวเราะฉัน

"ฮ่า ๆ ใช่ไง ถ้าจะร่วมงานกับฉัน ก็รู้ไว้สะนะ ว่าฉัน… กวนตีน เผื่อว่าอนาคตเราต้องอยู่กันอีกยาว"

หึ!

"อย่าดีกว่าค่ะ กิ่งดีลเรื่องนี้จบ กิ่งจะไม่ติดต่ออะไรกับคุณบอสแล้วค่ะ "

"คงยาก เชื่อป่ะ" ฉันรีบดันแฟ้มใส่มือเขา เขาเปิดอ่านมันสักพัก และเหลือบมองฉันไปด้วย

มองอะไรนักหนาฉันไม่หนีไปไหนหรอก!

"อ่านเสร็จรึยังคะ กิ่งขอตัวค่ะ" เมื่อคุณบอสอืดอาด ยืดยาดฉันเองก็เริ่มจะไม่ไหว งานที่โรงแรมมันดองเป็นภูเขา ฉันไม่อยากนั่งกวนตีนกันไป กวนตีนกันมาแบบนี้ มันเสียเวลา

"เอาไลน์มา..." โอ้ะ

"ไม่ค่ะ" จะมาขอไลน์ฉันไปทำไมเนี่ย คุณบอสจะจีบฉันรึไง!

"ฉันจะส่งงานให้เธอยังไง ยัยปลาทอง คิดบ้าง ๆ"

"อีเมล์ค่ะ" ฉันตอบไป เก็บเอกสารเข้าแฟ้มไป

"ฉันไม่ได้พิศวาสเธอหรอกนะ! ฉันจะคุยเรื่องงาน ถ้าเธอเร่งงานฉัน ภายในสามวันแบบนี้ คุยผ่านไลน์สะดวกกว่า" จริงของคุณบอส ฉันมองหน้าเขาเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะยอมยื่นมือถือส่งคิวอาร์โค้ดให้

Boss เพิ่มเพื่อนคุณจากคิวอาร์โค้ด

"ปาปะ ปาปะ" อยู่ ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงเสียงดังขึ้นมา

"ตื่นแล้วเหรอลูก มามะ หาพ่อ" ทุกอย่างดูซอฟลงทันที ความกวนตีนก็ด้วย เขาเดินไปอุ้มลูกสาวจากเตียงเด็ก เดินมาหาฉัน...

"แฮ ๆ แอะ" เด็กผู้หญิง ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย... ส่งยิ้มหวานหยดย้อยมาให้ โอ้ย น่ารักชะมัด... เคยเห็นแต่ตอนหลับปุ๋ย ทำไมวันนี้แบ๊วจังเลยคนสวย

"สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรเอ่ย"

"รู้จักอยู่แล้วนิ ถามทำไม?" มันเป็นคำทักทายเด็กป่ะ สงสารน้องปลายฟ้า ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกอีคุณบอสเลย!

"อ่ะ แอ้ ๆ ๆ" ยื่นมือมาหาฉัน?

"ปลายฟ้า อยากให้เธออุ้ม..." เขามองหน้าฉันไม่สบอารมณ์ เหอะ พ่อหน้าเหมือนตูด แต่ลูกยิ้มไม่หุบ

ฉันไม่สนใจพ่อเขา ฉันค่อย ๆ รับน้องปลายฟ้ามาอุ้ม ฉันอุ้มปุ๊บ เธอก็ซบไหล่ฉันทันที ทำไมขี้อ้อนจัง... น่ารัก!

"ฝากแปป ฉันจะไปเตรียมของ ไปส่งแม่เขา เอ้อ เดี๋ยวเธออ่ะ ฉันจะไปส่งพร้อมกัน" แม่เขา? นี่แสดงว่าที่ภูเก็ต... ฉันนอนค้างอ้างแรมกับสามีคนอื่นเหรอเนี่ย?

ฉันอุ้มปลายฟ้าไป คิดเรื่องที่ตัวเองทำผิดมหันต์ไป โอ้ย! ที่เขาแกล้งฉันต่าง ๆ นา ๆ เนี่ย สรุปเขาเป็นผู้ชายกะล่อนเจ้าชู้เหรอ!

โชคดีที่ฉันยังไม่เสียตัวให้เขา!

"คุณบอสคะ เดี๋ยวกิ่งกลับเองดีกว่าค่ะ เดี๋ยวภรรยาคุณบอสเข้าใจผิด"

เขาเอากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย และขมวดคิ้วใส่ฉัน

"โง่จริง ๆ ไม่ต้องปฏิเสธฉัน รำคาญ ฉันจะไปส่งลูกที่โรงแรมเธอพอดี จะเรื่องเยอะทำไมวะ"

ภรรยาเขาทำงานที่เดียวกับฉัน?

"ไม่ดีกว่าค่ะ เขาเห็น เขาจะเข้าใจผิดเอา" เขาไม่ตอบ แต่เดินนำหน้าฉันไปเปิดประตูห้องทำงานออกกว้าง ๆ

"เร็วสิวะยัยปลาทอง ฉันมีธุระต่อ!" ฉันถอนหายใจแรง ๆ แรงจนปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมอง... ง่ะ ขอโทษนะตัวเล็ก หงุดหงิดพ่อหนูมาก! ไม่รู้หมาบ้าอะไรเข้าสิง

ฉันจำใจเดินกระทืบเท้าตามเขาไปขึ้นรถ ระหว่างทางเหมือนฉันเป็นพี่เลี้ยงเด็กมาก! ทั้งป้อนนม ตบก้น ทำทุกอย่างแม้กระทั่งจะเปลี่ยนแพมเพิส!

"คุณบอสคะ มีแพมเพิสไหมคะ" เขาชี้นิ้วไปหลังรถ ฉันโอบปลายฟ้าไว้ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมไปหยิบมันมา

ยังไงต่อล่ะเนี่ย ฉันพลิกแพมเพิสอยู่สักพัก อันไหนหน้า อันไหนหลังวะ?

"ทำอะไร จะกินแพมเพิสลูกฉันเหรอ?"

"จะเปลี่ยนค่ะ มันหนักเหมือนจะเต็มเลยค่ะ แบบนี้เต็มไหมคะ" ฉันอุ้มปลายฟ้าขึ้น โชว์ก้นตุง ๆ ให้เขาดู

เขาตบไฟเลี้ยวจอดข้างถนนช้า ๆ เมื่อรถจอดสนิท เขาก็เอื้อมมือมาฉีก และดึงแพมเพิสออก

แบบนี้นี่เอง

พอเขาไม่กวนตีน เขาก็ดูอบอุ่นดีนะ โดยเฉพาะเวลาอยู่กับลูก... ซึ่งตอนนี้คุณบอสเขากำลังดึงทิชชูเปียก มาเช็ดก้น เช็ดน้องน้อยของลูกสาว ก่อนที่เขาจะดึงแพมเพิสชิ้นใหม่กางออก

"ยกปลายฟ้าหน่อยสิ!" พอฉันอุ้มปลายฟ้าขึ้น คุณพ่อเขาก็จับขาลูกตัวเองใส่แพมเพิสให้ทันที

"เสร็จแล้วค่ะ ป้ากิ่งเปลี่ยนให้แล้ว"

"แอ้~" ยิ้ม~ หวานให้ฉัน

"ขี้โม้" ฉันไม่สนใจ ปล่อยเขาพูดไป หันไปมองคุณบอสทีไรแล้วเสียสุขภาพจิต มองปลายฟ้าดีกว่า คนนี้ยิ้มไม่หุบ น่าร้ากก...

"ดีใจจะได้เจอคุณแม่เหรอคะ" มือเล็ก ๆ ส่งนิ้วชี้มาจิ้มแก้มฉัน เข้าใจแกล้งคนแก่นะเนี่ย

"แอะ แอะ" ทำไมน่ารักขนาดนี้... ฉันเริ่มไม่อยากขึ้นคานแล้ว... ฉันอยากมีเป็นของตัวเองแล้ว!

มาถึงโรงแรมฉันก็รีบส่งปลายฟ้าคืนคุณบอสทันที เขารับลูกไปอุ้มอย่างงง ๆ ก่อนจะเดินตามหลังฉันเข้ามาข้างใน

"คุณบอส เดินห่าง ๆ กิ่งได้ไหมคะ กิ่งไม่อยากมีปัญหาค่ะ" เขาไม่สนใจ อุ้มลูกเดินตามฉันต่อ

พนักงานเริ่มหันมองฉันกับเขาสลับกัน โอ้ยใครคือเมียเขา ฉันจะโดนตบไหม! ทำไมคุณบอสไม่ยอมเดินห่าง ๆ ฉัน จะแกล้งให้ฉันโดนตบรึไง!

ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง อยากทิ้งระยะห่างจากเขา จนในที่สุด... ฉันก็มาถึงโต๊ะทำงานตัวเองหน้าห้องคุณเมย์

"อ้าว... กิ่ง เป็นไงบ้างหายไปนานเลย" ฉันไม่ทันได้หย่นก้นนั่งเก้าอี้ คุณเมย์ก็เปิดประตูออกมา

"ค่ะเรียบร้อย เดี๋ยวกิ่งเอาเอกสารไปให้ดูนะคะ"

"มามะ มามะ" ปลายฟ้ามาถึงก็ยื่นมือไปหาคุณเมย์

มามะ=หม่าม้า?

"ลูกสาวแม่ คิดถึงจังเลย" คุณเมย์วิ่งไปอุ้มปลายฟ้าจากคุณบอส แล้วหอมแก้มเธอซ้ายขวา

ส่วนปลายฟ้าเห็นคุณเมย์ก็ดีใจมาก! ยิ้มกว้างซบไหล่คุณเมย์ แถมยังคลอเคลีย ใช้แก้มป่อง ๆ ถูซ้าย ถูขวาอีก

ลูกสาว? คืออะไร คุณบอสกับคุณเมย์ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทกันเหรอ คุณเมย์แต่งงานกับคุณทีแล้วนี่น่า หรือว่า ปลายฟ้าจะเป็นลูกติดคุณเมย์ กับคุณบอส!