Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
เมื่อกลับมาถึงบ้านเช่าในชุมชนแออัด แพรไหมซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน และก็รู้ปัญหาที่หล่อนกำลังเผชิญหน้าอยู่ได้แวะมาหา
“พลอยเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่มีอะไรดีเลย แพร... พรุ่งนี้พลอยต้องไปอยู่กับตาแก่นั่นแล้ว... ฮืออออ” พลอยไพลินร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
แพรไหมยกมือขึ้นแตะแขนเพื่อนบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ลองคุยกับน้าสายดูอีกรอบไหมพลอย บางทีน้าสายอาจจะเปลี่ยนใจ...”
พลอยไพลินส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนล้า “ไม่ว่าจะคุยจะอ้อนวอนน้าสายอีกกี่รอบ แต่น้าสายก็ไม่ฟังหรอกแพร น้าสายเห็นเงินดีกว่าพลอย...”
“โธ่ พลอย... แพรไม่รู้จะช่วยพลอยยังไงดี...”
“ไม่มีใครช่วยเราได้หรอกแพร... อนาคตของเราไม่เหลือแล้ว เราจะต้องกลายเป็นเมียเก็บของตาแก่นั่นทั้งๆ ที่เราไม่เต็มใจ... ฮืออออ...”
แพรไหมเองก็น้ำตาซึมเพราะสงสารเพื่อนจับใจ แต่หล่อนทำได้แค่ดึงเพื่อนเข้ามากอดปลอบใจเท่านั้น
“น้าสายต้องการเงินเท่าไหร่เหรอพลอย”
“หนึ่งแสน... มันเยอะมาก พลอยไม่รู้จะไปเอาจากที่ไหนมาให้น้าสาย...”
“เดี๋ยวแพรจะลองไปขอยืมแม่ให้นะ เผื่อท่านจะพอมีบ้าง”
“อย่าเลยแพร... มันไม่มีประโยชน์หรอก เพราะถึงแม้คุณแม่ของแพรจะให้เงินน้าสายยืม แต่พลอยก็คงไม่มีปัญญาหามาใช้คืน... พลอยไม่อยากทำให้ครอบครัวของแพรต้องเดือดร้อนไปด้วย...”
“แต่เราอยากช่วยพลอยนะ เราอยากเห็นพลอยมีอนาคตที่ดี ไม่ใช่ถูกขายแบบนี้...”
พลอยไพลินเงยหน้าขึ้นจากบ่าของแพรไหม และก็ฝืนยิ้มเศร้าหมอง
“เบื้องบนคงกำหนดชะตาชีวิตของเราเอาไว้แล้ว ว่าเราจะต้องพบแต่กับความทุกข์”
“พลอย...” แพรไหมจับมือของพลอยไพลินและบีบเบาๆ
“พรุ่งนี้หลังจากเราตรวจภายในเสร็จแล้ว เราก็คงจะต้องย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านตาแก่นั่นทันที และเราก็คงไม่ได้เจอกับแพรอีกนานเลยล่ะ”
“ทำไมต้องตรวจภายในด้วยล่ะพลอย”
แพรไหมอดแปลกใจไม่ได้
“ตาแก่นั่นมันโรคจิต มันจะไม่ยอมนอนกับผู้หญิงที่ผ่านผู้ชายมาแล้ว” พลอยไพลินพูดออกมาทั้งน้ำตา
แพรไหมนิ่งไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดกันอย่างครุ่นคิด
“ตาแก่ตัณหากลับนั้นต้องการแต่ผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างนั้นเหรอ”
พลอยไพลินผงกศีรษะขึ้นลงทั้งน้ำตา ยอมรับชะตากรรมเลวร้ายอย่างไม่มีทางเลือก
“งั้นถ้าพลอยไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ มันก็จะไม่เอาตัวพลอยไปน่ะสิ”
พลอยไพลินยิ้มเศร้าหมองตอนนี้หมอกร้ายยังคงปกคลุมจนมองไม่เห็นทางเดิน
“แต่พลอยยังไม่เคยมีอะไรกับใคร...”
“พลอย... แพรคิดอะไรออกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพลอยจะโอเคไหม”
แพรไหมเอ่ยขึ้น หลังจากมีบางอย่างเกิดขึ้นในสมอง
“อะไรเหรอแพร”
“เอียงหูมานี่สิ”
พลอยไพลินเอียงหูเข้าไปหา ก่อนจะตาเบิกโพล่งกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของแพรไหม
“แพรรู้ว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดีสักเท่าไหร่ แต่แพรว่ามันก็ยังดีกว่าการต้องไปเป็นเมียเก็บของผู้ชายแก่คราวพ่อคราวปู่จริงไหม”
ที่แพรไหมพูดไม่มีอะไรผิดเลย แต่หล่อนกลับยังหวาดกลัว
“น้าสายจะต้องโกรธมากๆ ถ้ารู้ว่าพลอย... เคยมาแล้ว”
“พลอยจะไปสนใจคนที่คิดจะขายพลอยทำไมล่ะ แพรว่าพลอยต้องเข้มแข็ง และเลิกตอบแทนบุญคุณกับน้าสายเถอะ เพราะน้าสายได้จากพลอยไปเยอะมากแล้ว”
“พลอย...”
“เชื่อแพรสิ แค่ทำให้ตัวเองมีมลทินแค่ครั้งเดียว เพื่อแลกกับการไม่ต้องถูกขายเป็นสินค้าให้กับตาแก่นั่น แพรว่ามันคุ้มค่านะพลอย”
หล่อนก็เห็นด้วยกับความคิดของแพรไหม แต่หล่อนจะไปหาผู้ชายมาทำแบบนั้นจากที่ไหนกันล่ะ แฟนก็ไม่เคยมี แถมเพื่อนผู้ชายก็ไม่เคยคบหา เพราะสายใจสั่งห้ามมาตลอด
“พลอย... เอ่อ... คือพลอยไม่รู้ว่าจะไปหาผู้ชายจากที่ไหนน่ะแพร”
แพรไหมชะงักไปเล็กน้อย และก็พยายามช่วยพลอยไพลินคิดหาทางออก
“เดี๋ยวฉันคิดแปบนะพลอย”
บรรยากาศรอบกายเงียบงันอยู่หลายอึดใจ กว่าแพรไหมจะดีดนิ้วเสียงดัง
“คิดออกแล้ว”
พลอยไพลินมองเพื่อนด้วยความดีใจ และก็รอฟังคำตอบ
“เดี๋ยวพลอยแกล้งกลับขึ้นไปนอนนะ แล้วพอน้าสายหลับก็หนีออกมาหาแพรที่ปากซอยนะ โอเคไหม”
“แพร... จะพาพลอยไปไหนเหรอ”
แพรไหมดึงมือของพลอยไพลินขึ้นมาจับเอาไว้ และบีบเบาๆ
“แพรก็จะพาพลอยไปในที่ที่เราจะสามารถเจอผู้ชายดีๆ และทำเรื่องนั้นให้สำเร็จไงล่ะ”
“เอ่อ...”
ใบหน้าซีดเผือดของพลอยไพลินมีจุดสีแดงเข้มขึ้นหลายแห่ง เมื่อเข้าใจความหมายของแพรไหมเป็นอย่างดี
“พลอยต้องอย่าคิดมากนะ แค่ครั้งเดียว แล้วพลอยก็จะรอดพ้นจากเงื้อมือของตาแก่ตัณหากลับนั่น”
พลอยไพลินพยักหน้าตอบรับ ตอนนี้หล่อนตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะเลือกทางไหน
“ขอบใจมากนะแพรที่ช่วยเหลือพลอย”
“เราเป็นเพื่อนกันนี่นา แพรจะทนเห็นพลอยไปเป็นเมียตาแก่บ้าตัณหานั่นได้ยังไงกันล่ะ”
พลอยไพลินยิ้มทั้งน้ำตา และก็โผเข้ากอดแพรไหมอย่างซาบซึ้งใจ
“ถ้าวันนี้แพรไม่แวะมาหา พลอยก็คงจะยังมืดแปดด้านคิดอะไรไม่ออก ขอบใจจริงๆ นะแพร ขอบใจมาก...”
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอบคุณ เราเป็นเพื่อนรักนะ”
แพรไหมยกมือขึ้นลูบไหล่ลูบหลังของพลอยไพลินเบาๆ ด้วยความห่วงใย
“พลอยรีบเข้าบ้านนะ แล้วถ้าน้าสายหลับเมื่อไหร่ รีบออกมาเลยนะ เจอกันที่หน้าปากซอย โอเคไหม”
“อืม โอเค”
เมื่อแพรไหมเดินออกไปแล้ว พลอยไพลินจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน เจอสายใจกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่
“อีแพรมันมาทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอกน้าสาย”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมคุยกันนาน”
สายใจมองหลานสาวอย่างสงสัย แต่พลอยไพลินก็ยังยืนกรานปฏิเสธเหมือนเดิม
“ไม่มีอะไรจริงๆ จ้ะ พลอยขอตัวไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปตรวจภายในแต่เช้า”
สายใจยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดยอมศิโรราบของหลานสาว
“เออๆ งั้นก็รีบไปนอนเลย พรุ่งนี้จะได้หน้าตาสดชื่น ไอ้เฒ่านั่นมันจะได้รักจะได้หลง”
พลอยไพลินทำได้แค่ยิ้มบางๆ และเดินไปยังที่นอนของตัวเองที่อยู่หลังตู้เสื้อผ้าที่ตั้งกั้นอาณาเขตเอาไว้แค่นั้น
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
