My Boss ยอดรัก

ซีรีส์ My Boss

- บอสหวงรัก

- จู่ๆ ฉันก็ได้เป็นเมียท่านประธาน

- คู่นอนชั่วคราวของท่านประธาน

บอสหวงรัก ตอนที่ 1

ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปีมีนามว่า พลอยไพลิน รัตนเดโช กำลังสั่งก้มหน้ามองฝ่ามือที่ประสานกันบนตักของตัวเองด้วยความอัปยศอดสู เพราะตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในฐานะสินค้า ที่ผู้เป็นน้าแท้ๆ นำมาเร่ขายให้กับมหาเศรษฐีเฒ่าวัยใกล้ฝั่ง

คุณน้าของหล่อนติดการพนันอย่างหนัก ทำให้สูญเงินทองมากมายไปในบ่อน สมบัติมรดกที่พ่อกับแม่ของหล่อนมอบเอาไว้ให้ก่อนที่จะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตรถตกเหวก็ถูกสายใจน้าแท้ๆ นำไปขายแลกเงินมาเล่นพนันจนหมดเกลี้ยง

หล่อนปฏิเสธที่จะทำหน้าที่เป็นสินค้าให้กับสายใจ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสายใจทวงบุญคุณที่เลี้ยงดูมา

“คุณท่านโอเคกับรูปร่างหน้าตาของหลานสาวคุณสายใจแล้วนะคะ”

“จริงเหรอคะ”

สายใจฉีกยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ ตรงกันข้ามกับพลอยไพลินที่หน้าซีดเผือดไร้สีเลือด

หล่อนกัดปากแน่น น้ำตาตกใน สิ่งที่วิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ชายเฒ่าคนนั้นปฏิเสธ มันไม่สัมฤทธิ์ผล

นี่หล่อนจะต้องกลายมาเป็นเมียเก็บผู้ชายแก่คราวปู่จริงๆ น่ะเหรอ

หล่อนจะทำยังไงดี...?

พลอยไพลินก้มหน้าเงียบๆ น้ำตาไหลซึมออกมาด้วยความเสียใจ

“ใช่ค่ะ”

“งั้นฉันก็จะได้เงินวันนี้เลยใช่ไหมคะ”

สายใจถามถึงเงินหนึ่งแสนบาทซึ่งเป็นค่าตัวที่ขายหลานสาว

“ยังค่ะ จนกว่าคุณสายใจจะส่งผลตรวจภายในของหลานสาวมาให้ดิฉัน”

“อ้าว ทำไมจะต้องตรวจอีกล่ะคะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าหลานสาวของฉันเป็นเด็กดี ไม่เคยเกเร และก็ไม่เคยคบหากับผู้ชายมาก่อนด้วย ยังไงก็ซิงแน่นอนค่ะ”

“ฉันเชื่อค่ะ แต่ยังไงซะกฎก็คือกฎ คุณสายใจส่งใบรายงานตรวจภายในมาให้ดิฉันเมื่อไหร่ คุณสายใจก็จะได้เงินทั้งหมดค่ะ”

สายใจกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด เงินลอยอยู่ตรงหน้าแต่ก็ยังคว้ามาไว้ในอุ้งมือไม่ได้

“โอเคๆ ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันรีบพาหลานไปตรวจ แล้วจะรีบเอาใบมาให้ค่ะ”

สายใจผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันไปดึงแขนเรียวของพลอยไพลินให้ลุกขึ้นยืนตาม

“งั้นขอตัวลากลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะรีบเอาใบตรวจมาให้แต่เช้าค่ะ คุณเตรียมเงินรอเอาไว้ได้เลย”

“ได้ค่ะ สมปองไปส่งคุณสายใจกับคุณพลอยไพลินแทนฉันหน่อย”

“ค่ะ คุณนัชชา”

สายใจลากแขนของพลอยไพลินออกไปจากตัวบ้านหลังใหญ่ คนรับใช้ออกมาส่งที่หน้ารั้วบ้าน ก่อนจะเดินกลับเข้าไป

เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน สายใจก็ตวาดใส่หลานสาวอย่างหัวเสีย

“มึงจะร้องไห้ทำไมนักหนาวะอีกพลอย ก็แค่หลับหูหลับตานอนๆ กับไอ้แก่นั่นไป เอาใจมันหน่อยขี้คร้านแกจะสบายไปทั้งชาติ”

“น้าสายก็รู้ว่าพลอยไม่เต็มใจ พลอยเรียนหนังสือมา พลอยอยากทำงานหาเงินไม่ใช่นอนกับคนแก่เพื่อหลอกเอาเงิน โอ๊ยยย...”

ใบหน้านวลของพลอยไพลินสะบัดไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือของสายใจ

“มึงอย่ามาลามปามกับกูเด็ดขาดนะอีพลอย มึงจำไม่ได้หรือไงว่าใครเลี้ยงมึงมา ถ้าไม่มีกู มึงจะอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้เหรอ”

พลอยไพลินยกมือขึ้นกุมซีกแก้มที่ชาดิกของตัวเองเอาไว้ น้ำตาไหลพราก

“แต่น้าสายก็เอามรดกของพลอยไปใช้หมดแล้วนี่คะ มันน่าจะเพียงพอแล้วกับบุญคุณที่น้าสายเลี้ยงดูพลอยมา โอ๊ยยย น้าสาย พลอยเจ็บนะ... อื้ออออ”

“อีหลานเนรคุณ มึงอย่าคิดนะว่าปีกกล้าขาแข็งแล้วจะเถียงอะไรกูก็ได้”

สายใจจิกผมและตบตีพลอยไพลินด้วยความโมโห

“ยังไงซะชีวิตของมึงก็อยู่ในกำมือของกู กูสั่งให้มึงทำอะไรก็ต้องทำ จำเอาไว้ด้วย!”

สายใจเอามือจิ้มหัวของพลอยไพลินแรงๆ จนศีรษะของพลอยไพลินหงายไปด้านหลัง น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลออกมานองใบหน้า

“กลับบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลกับกูแต่เช้า”

“พลอยไม่ไป”

“มึงอย่ามาดื้อด้าน เพราะถ้ามึงไม่ไป กูนี่แหละจะลากมึงไปเอง กลับบ้าน!”

รถแท็กซี่ถูกสายใจโบกเรียก และพลอยไพลินก็ต้องขึ้นรถไปกับน้าแท้ๆ ของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก

นี่หล่อนจะทำยังไงดี ถึงจะสามารถหลุดพ้นจากนรกขุมนี้ไปได้

‘พ่อจ๋า... แม่จ๋า... ช่วยพลอยด้วย’

หล่อนได้แต่ร้องเรียกหาบิดามารดาอยู่ภายในใจ และก็ร้องไห้เงียบๆ ไปตลอดทาง