บทที่ 2 เราเลิกกันเถอะ

แกร๊ก ...

เสียงเปิดประตูห้องนอนถูกเปิดออก ทำเอาฉันออกจากภวังค์ ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม มีเพียงใบหน้าของฉันที่หันไปทางต้นเสียง

ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นคนเปิดประตูออกมา เมื่อเจอฉัน ผู้หญิงคนนั้นอึ้งไป ไม่ได้พูดอะไร นางเดินออกมาตามมาด้วยแฟนฉันเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งรอคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน ในการทำอะไรอย่างนี้ จนพวกเขาทำกันเสร็จ

ปกติแล้ว ถ้าฉันมาหาพี่เขา แล้วเจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันจะกลับทันที ฮึฮึฮึ! จะมีใครอยู่ได้ล่ะ ถึงแม้จะรู้ และพอจะยอมรับได้ แต่ใครจะนั่งดูการแสดงแบบสดๆ หรือฟังเสียงกิจกรรมเข้าจังหวะแบบสดๆ เหมือนที่ฉันทำอยู่ตอนนี้

และจากการที่ฉันไม่เคยที่จะอยู่รอ และไม่เคยที่จะโวยวายอะไรออกมาสักครั้ง ฉันคิดว่าพี่เขาก็คงไม่รู้ว่าฉันรู้ทุกอย่างที่เขาทำลงไป เหตุที่ฉันยอมปิดหูปิดตาทุกอย่าง นั้นเพราะเหตุผลข้างต้นที่อธิบายไปแล้ว

แต่หากจะบอกว่าเพราะฉันไม่ยอมเขาเพียงอย่างเดียวคงเป็นเหตุผลที่ดูไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ แต่หากว่าฉันรักเขาก็คงใช่ มันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้

ฉันยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม มองไปยังชายหญิงทั้งคู่ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปทางประตูทางออก

“มานานยัง” พี่วินถามฉันออกมาด้วยหน้าตาที่นิ่งเฉย และไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ผู้หญิงแปลกหน้าเพิ่งผ่านตาฉันไป

“คืออะไร” ฉันถามพี่เขาแล้วมองหน้าผู้หญิงที่กำลังจะออกจากห้องไป ฉันยังไม่ได้เปิดโอกาสให้พี่เขาได้ตอบโต้อะไรกลับมา ฉันหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่กำลังจะออกจากห้อง

“เสียงครางเธอนี่ ดังได้ใจเชียวนะ!” ฉันเลิกคิ้วถามเขา พร้อมกับหยิบโจ๊กและยาที่ว่างอยู่ที่ชุดโซฟา แล้วเดินเอาไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว

“ไม่มีไรจริงๆ นะริน เชื่อพี่นะครับ” พี่วินเดินมาสวมกอดฉันทางด้านหลัง พร้อมเสียงที่ฉันฟังแล้วอยากจะอ้วกออกมาให้ได้ แต่ก่อนไม่เคยรู้สึก แต่วันนี้กลับเหมือนคนแพ้ของแสลงซะอย่างงั้น

ฉันแกะอ้อมกอดของเขาออก จากนั้นหันกลับไปมองหน้าเขาชัดๆ อีกครั้ง ก่อนที่น้ำตามันจะเอ่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำให้ฉันมองไม่เห็นอะไร ฉันพยายามแล้ว

ตอนที่ฉันนั่งรอ บอกตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ ตอนนั้นฉันทำได้ แต่มาตอนนี้สิ ฮึ! น่าสมเพชตัวเองสิ้นดี!

“เลิกโกหกเถอะค่ะ รินเหนื่อยแทนพี่เลย” เสียงฉันสั่น คำพูดมันออกมาทั้งน้ำตา

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันคอยประคับประคองมามันได้ระเบิดออกมาวันนี้แล้ว

“สิ่งที่พี่ทำ รินรู้มาตลอด! พี่มีอะไรกับใครบ้าง รินรู้หมด! ที่รินยอม เพราะรินรักพี่ ... ตอนนี้รินรู้แล้ว รินเข้าใจแล้ว!” เสียงฉันดังแทบอยากจะโกนออกมา แต่มันก็กลับสั่นเครือแทน

“พี่ขอโทษ ... ยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ” พี่วินส่งเสียงอ้อนอย่างสุดกำลัง และพยายามจะเข้ามากอดฉันอีกครั้ง

แต่ ... ฉันดันเขาออกห่าง ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง ขยะแขยงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จริงๆ

“รินทนอยู่กับพี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ รินเหนื่อย รินเจ็บอะพี่ รินเจ็บ!!! ... ได้ยินไหมว่ามันเจ็บ!!! ... ฮึก!!!” ฉันสะอึกสะอื้นต่อหน้าเขา

“รินผิดเอง” เสียงของฉันสะอื้นออกมา “รินผิดที่รินไม่ยอมพี่! … พี่วิน เราเลิกเถอะ!!!” ถึงเสียงของฉันจะสะอื้น แต่แววตาฉันแนวแน่มาก

ตอนนี้พี่วินหน้าเสีย ต่างจากเมื่อครู่ไปเลย เข้าคงไม่คิดว่าฉันจะกล้าเลิกกับเขา แต่เมื่อเขาเห็นแววตาฉัน เขาคงรู้ว่านี้คือ ฉันเอาจริง!

“พี่ไม่เลิก ไม่เอาแบบนี้ดิ … นะริน นะคราบ” เสียงของความสำนึกผิดของพี่วินส่งมาอีกครั้ง พร้อมก้าวยาวเพื่อดึงฉันไว้ ในขณะที่ฉันกำลังจะออกจากห้องของเขาไป

“รินเหนื่อยอะพี่ ... พี่ก็ไปมีคนอื่นได้อย่างสบายใจเถอะ ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องเกรงใจรินอีก ... โชคดีนะคะ” ตอนนี้ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้นิดหน่อย เสียงฉันไม่สั่นเท่าเมื่อกี้นี้

แต่หลังจากที่ฉันพูดเสร็จ น้ำตาฉันก็ร่วงลงมาอีกแล้ว ฉันหันกลับไปมองหน้าเขา พร้อมยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา แล้วเดินออกมาจากห้องของเขาไป ห้องที่ฉันจะไม่กลับมาเหยียบอีก

ในที่สุดฉันก็ได้ปลดปล่อยความอัดอั้นของฉันที่มีมาตลอดสักที

นี่มันแปดเดือนเต็ม ที่ฉันต้องแอบร้องไห้ตลอดเวลาที่ฉันคบกับเขา ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บ แต่ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นเป็นกอง

ฉันพร้อมจะเดินออกมา เพื่อเข้าสู่เช้าของวันใหม่ที่แสนจะสดใส่กว่าเดิม เผื่อชีวิตของฉันจะเจอกับคนที่ดีกว่านี้!