EP : 6 : การตัดสินใจ

“มึงคิดหาหนทางไม่ออกเลยเหรอเนียร์”

“ไม่ กูพยายามหาทางแล้ว”

“โธ~ คุณซาเนียร์ขา เรื่องง่าย ๆ ที่ชะนีที่ไหนก็ต้องรู้ไหม”

“รู้อะไร รีบ ๆ พูดมาอย่าเวิ่นโก้”

“โอ๊ย~ ก็ไหน ๆ ก็เสียตัวฟรีเกือบทุกวันอยู่แล้วทำไมมึงไม่เอาร่างกายกับหน้าสวย ๆ ของมึงทั้งล้างหนี้ทั้งเอาคุณเขามาเป็นสามีไปเลยล่ะจ้ะ”

“ไร้สาระ” คำแนะนำของอีโก้ทำฉันโพล่งคำนี้แล้วส่ายหน้าด้วยความรำคาญออกมาทันที 

เสียเวลาฟังจริง ๆ อีโก้เอ๊ย 

“ไร้สาระอะไรคะอีเนียร์ มึงจะมานอนให้เขาเอาฟรีจนช่วงล่างมึงพังจนเสียโอกาสในการหาผัวเหรอคะ ฟังกูค่ะนอนด้วยกันขนาดนี้เขาเรียกผัวเมียค่ะและมึงต้องจับเขาเพื่อเลื่อนสถานะจากผัวเป็นสามีเพื่อให้มึงไม่เสียตัวฟรีค่ะอีซาเนียร์”

“ไม่”

“ไม่ก็นอนใช้หนี้ต่อไปค่ะ”

“...”

“คิดดี ๆ มึงไม่ได้โง่”

“กูไม่ได้รักเขา”

“โอ๊ย~ หมดยุครักกันก่อนแล้วค่ะ จับเขาให้อยู่หมัดพอเขารักมึงเดี๋ยวเขาก็ทำตัวน่ารักให้มึงรักเองค่ะอีเนียร์”

“แค่คิดก็สยองแล้วโก้” ฉันทำหน้าสยองออกมาจริง ๆ คิดภาพไม่ออกเลยว่าฉันกับผู้ชายคนนั้นจะรักกันได้ยังไง รู้แค่แค่คิดว่าจะรักกันก็สยองจนคลื่นไส้แล้ว

“ถ้างั้นก็ใช้ชีวิตแบบเดิมค่ะ enjoy your life นะจ้ะคุณซาเนียร์~”

“...”

“ว่าแต่จะดื่มอะไรคะหญิง เบียร์เหมือนกูรึเปล่าเลี้ยงกูด้วยนะแดกของกูหมดแล้วเนี่ย”

“...กูจะทำได้เหรอวะ” ฉันพูดอีกเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับคำถามของมัน พูดเบา ๆ ด้วยความไม่แน่ใจเลยสักนิด

“ลองยังล่ะ”

“...ยัง”

“ถ้ายังไม่ลองแล้วอยากจะลองไหมล่ะคะคุณซาเนียร์ขา”

“...ลอง”

ฉันตัดสินใจแล้วถึงได้ตอบมัน ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองจะทำได้แต่ก็จะลองดู

...ฉันไม่ได้อยากได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นผัวหรอก แต่ถ้าทำได้ก็อยากทำ ฉันอยากทำให้เขารักแล้วฉันก็จะล้างแค้นด้วยการเฉดหัวเขาทิ้ง!

-วันต่อมา-

“ไม่คิดว่าเฮียจะมาดื่มร้านผม” ไอ้เทลลูกพี่ลูกน้องของผมแล้วก็เป็นเจ้าของร้านเหล้าที่ผมกำลังนั่งดื่มเดินเข้ามาทักทาย

“อืม กูก็ไม่คิด แต่เห็นร้านมึงใกล้เจ๊งเลยมาอุดหนุนหน่อย”

“หึ ๆๆ กวนตีนว่ะเฮีย แล้วเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมาดื่มคนเดียว”

“ไม่มีอะไรกูแค่มาคุยงานแถวนี้เลยแวะมา”

“อ้อ ขอบคุณเฮียมากนะที่มาอุดหนุนร้านผม”

“อืม” ผมพยักหน้ารับแล้วก็คุยกับมันต่อจนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงและร้านก็ใกล้จะปิดแล้ว

“เมามากไหมเฮียให้ผมไปส่งไหม”

“ไม่ต้องหรอกกูมีคนมารับ” ผมปฏิเสธแล้วก็กดโทรหาคนคนหนึ่งเพราะผมมีกฏของตัวเองคือถ้ารู้สึกว่าเมาไม่ว่าจะมากหรือน้อยจะไม่ขับรถเด็ดขาด

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ติ๊ด!

(โ?รมาทำไมมันดึกแล้วนะลูคัส)

“อยู่ร้านไอ้เทล มารับที”

(ฉันนอนแล้ว)

“ก็ตื่นแล้วนี่ไง”

(ฉันตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์! มันดึกแล้วลูคัสหัดเกรงใจกันบ้างสิ สายตาฉันก็ไม่ดี!)

“ร้านไอ้เทล ถ้าเธอมาหลังร้านปิดฉันจะจัดการเธอให้หนัก”

(ลู...)

ติ๊ด!

“มีอะไร?” เพราะไอ้เทลมันเอาแต่มองผมก็เลยถามออกไปด้วยความรำคาญ

“ถึงเพื่อนผมจะเป็นลูกของคนที่โกงเงินเฮียแต่ซาเนียร์มันไม่ได้โกงด้วยนะเฮีย” หึ! คิดแล้วว่าต้องเรื่องนี้

“แล้วยังไงวะ กูต้องปล่อยให้เพื่อนมึงไปสุขสบายโดยที่กูไม่ได้อะไรเลยเหรอ? ไม่ทันแล้วมั้งไอ้เทล”

“ผมรู้เฮียว่ามันไม่ทันแล้ว แต่อย่างน้อยซาเนียร์มันก็เป็นคนนะเฮีย เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครเลยนอกจากเพื่อนไม่กี่คน”

“มึงต้องการอะไร? ให้กูเอาเพื่อนมึงมาเป็นเมียจริง ๆ รึไง”

“เปล่าเฮียผมแค่อยากขออะไรเฮียแค่นิดเดียว”

“ขออะไร” ผมถามด้วยความรำคาญ ไม่ใช่แค่รำคาญคำพูดแต่รำคาญหน้าตาของมันที่ทำเหมือนจะเป็นจะตายแทนเพื่อนให้ได้

“ขอให้เฮียไม่ต้องใจดีกับมันมากก็ได้แต่อย่าใจร้ายมากไปเหมือนเพื่อนผมไม่ใช่คนเลยว่ะ”

“...”

“ผมขอแค่นี้ได้ไหมเฮีย อย่าทำเหมือนเพื่อนผมไม่ใช่คนเลย”

-วันต่อมา-

“มองอะไร”

“เปล่า” ฉันปฏิเสธแล้วหันหน้าหนีพร้อมกับเดินออกมาข้างนอก ไม่คิดว่าเขาจะตื่นถ้ารู้คงไม่มองหรอก อ้อ! อันที่จริงก็ไม่ได้อยากมองให้เสียสายตาหรอกแต่ที่มองนานเพราะตอนแรกมองไปเห็นแล้วสมองมันดันคิดเรื่องที่เพิ่งคุยกับเพื่อน

“นอนด้วยกันขนาดนี้เขาเรียกผัวเมียค่ะและมึงต้องจับเขาค่ะเพื่อให้มึงไม่เสียตัวฟรี”

ผัวเมียเหรอ?

...อี๋~

แค่คิดถึงคำพูดของอีโก้ฉันก็เผลอมองหน้าเขา จ้องแล้วจ้องอีกเพราะรับไม่ได้ หล่อไหมก็หล่อนะ หล่อมากแต่ความหล่อไม่ได้เป็นเครื่องการันตีความดีนี่คะ 

ที่ผ่านมาตอนยังไม่เกิดเรื่องเคยได้ยินคนพูดถึงเยอะพอประมาณว่าเขาเป็นคนดีแต่เท่าที่ได้สัมผัสมาไม่เห็นจะเข้าใกล้คำว่าดีเลยแต่ถ้า อัปรีย์ ไม่แน่

ฉันจะทำให้เขารักได้ยังไงนะแค่คิดว่าจะพูดกับเขาเพราะ ๆ ยังทำใจไม่ได้เลย อยากทำให้ได้นะแต่คิดไม่ออกเลยว่าจะใช้วิธีไหนดี 

เฮ้อ~

มืดแปดด้านไปหมดถ้างั้นเอาไว้ก่อนแล้วกันซาเนียร์เดี๋ยวก็คงคิดได้เองล่ะ ใจเย็น ๆ แล้วกันคงไม่หมดหนทางตลอดไปหรอกมั้ง 

“อาทิตย์หน้าว่างไหม” ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างนอกไม่นานเสียงเขาก็ดังขึ้นเลยเงยหน้ามองด้วยความสงสัย แต่เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วล่ะน่าจะเตรียมตัวกลับแล้ว

“ทำไม”  ฉันถามเสียงห้วนทันทีแต่พอนึกอะไรบางอย่างได้ก็รีบเตือนตัวเอง

ถึงคิดหาวิธีให้เขารักยังไม่ออกแต่ก็น่าจะเริ่มต้นด้วยการพูดจาดี ๆ ก่อนเนอะถึงแม้ว่ามันจะฝืนใจมากจนรู้สึกเหมือนให้ไปนั่งกินข้าวท่ามกลางกองขี้หมายังง่ายกว่าก็ตาม

“...นายมีอะไรรึเปล่า”

“ถามก็ตอบ” ไอ้ XXX 

“ไม่ว่าง” อาทิตย์หน้าเป็นวันหยุดยาว 5 วัน ฉันคิดว่าเขาน่าจะหมายถึงวันหยุดนั่นแหละ ความจริงว่างนะแต่สำหรับผู้ชายคนนี้ฉันขอไม่ว่างไว้ก่อน

“เหรอ”

“อื้ม”

“ถ้างั้นก็ไปเคลียร์ธุระของเธอซะ”

“ฮะ?”

“ไปเคลียร์ธุระของเธอซะ”

“ฉันก็บอกอยู่ว่าไม่ว่าง” จากที่ตั้งใจจะพยายามพูดดีด้วยตอนนี้ก็หลุดแล้ว กลับมาเสียงแข็งกระด้างเหมือนเดิมจนได้ ให้ตายเหอะฉันว่าฉันทำตามคำแนะนำอีโก้ไม่ได้หรอก เชื่อเถอะว่าคงต้องนอนกับไอ้คนคนนี้จนกว่าจะฟลุ๊คถูกรางวัลที่หนึ่งร้อยใบพร้อมกันถึงตอนนั้นล่ะที่ชีวิตฉันจะเป็นอิสระ ก็หวังว่าจะไม่แก่จนนมยานถึงสะดือซะก่อนนะ

“มันเป็นเรื่องที่เธอต้องจัดการ อาทิตย์หน้าเธอต้องว่าง”

“นายนี่มัน... / อย่าโวยวาย” เขาพูดได้แบบไม่ยี่หระเลยว่าใครจะเป็นยังไง กูจะเอาตามนี้ต่อให้มึงกำลังจะตายมึงก็ต้องระงับการตายเอาไว้ก่อนเพื่อทำตามที่กูต้องการให้เสร็จอะไรประมาณนี้เลย!

“...” ฉันมองเขาด้วยความโมโหส่วนเขาก็เดินหน้านิ่งมาหยุดตรงหน้าฉัน 

แม่ง...จะเอาอะไรจากกูนักหนาวะ!

“ทำไม? ไม่พอใจเหรอ?”

“นายคิดว่าไงล่ะลูคัส อยู่ ๆ นายก็มาถามว่าฉันว่างไหมพอฉันบอกว่าไม่ว่างนายก็สั่งให้ฉันต้องว่าง!”

“อืมรู้ แต่จะให้ทำยังไงก็จะพาไปเที่ยว”

“อะไรนะ?” คำพูดของเขาทำฉันตกใจมากนะ

“จะพาไปเที่ยว เคลียร์ธุระซะ” ลูคัสยังตีสีหน้านิ่งแล้วพูดออกมา 

“...”

“หาบิกินี่สวย ๆ ล่ะ ถ้าไม่สวย...ก็ลงทะเลแบบไม่ต้องใส่อะไร”

“โรคจิต!”

“หึ ๆๆ สีแดงนะ”

“...เกิดอะไรขึ้นถึงอยากพาฉันไปเที่ยว”

“ไม่มีอะไร...แค่อยากเปลี่ยนที่เอากับเธอ”

“ลูคัส!” ฉันตะคอกใส่แต่เขากลับแค่กระตุกยิ้มแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของฉันในขณะที่ฉันกำลังโกรธจนแทบระเบิด!

-เวลาต่อมา-

“กรี๊ด~ คุณขาของกูจะพาเมียขัดดอกไปเที่ยวจริงดิอีเนียร์!”

“อีโก้ เรียกกูดี ๆ” ฉันจ้องมันเขม็ง 

“ไม่ค่ะ กูจะเรียกแบบนี้มึงจะได้มีใจฮึดสู้เปลี่ยนสถานะตัวเองจากเมียขัดดอกไปเป็นเมียจริง ๆ ของคุณเขา อิอิ”ฉันกรอกตามองบนทันที 

“แล้วตกลงมึงคิดไง ทำไมอยู่ ๆ เขาถึงจะพากูไปเที่ยว” พอลูคัสกลับไปฉันก็โทรนัดอีโก้กับมิวมิวมากินข้าวทันทีเพราะอยากปรึกษาเรื่องนี้แต่มิวมิวมันไม่ว่างเลยต้องออกมากับอีโก้สองคน

“ถามกูเหรอ?”

“ถามควายมั้งโก้”

“เอ้าอีเนียร์!”

“เร็ว ๆ ตอบมา”

“ให้ตอบอะไรนอกจากคุณเขาอยากพาเมียขัดดอกไปเที่ยว”

“โก้ ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อย”

“เออ ๆๆ กูไม่รู้หรอกแต่ถ้าให้เดาก็คงมีแค่เขาอยากไปเที่ยวกับมึงเพราะเริ่มรู้สึกอะไรกับลูกเลี้ยงของคนที่โกงเงินเขาไปห้าร้อยล้านแต่คุณเขาก็ยังปากแข็งเพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคอไงคะอีซาเนียร์”

“...จริงเหรอ?” ฉันตั้งใจฟังแล้วก็ถามช้า ๆ 

“กูคิดแบบนั้น คนอื่นถ้าได้ยินสตอรี่ของมึงก็ต้องคิดแบบนี้เหมือนกันค่ะ และแน่นอน...มึงก็แอบคิดค่ะอีซาเนียร์”

“ใช่ที่ไหนล่ะ”

“เหอะ! ไม่ต้องปฏิเสธ ไม่ต้องยอมรับกับกูด้วยค่ะให้คำตอบที่แท้จริงอยู่กับมึงก็พอ” ฉันเกลียดอีโก้ที่หลายครั้งมันก็ฉลาดเกินไป โอเคค่ะฉันยอมรับว่าแอบคิดเพราะไม่มีเหตุผลเลยที่เขาจะพาฉันไปเที่ยว แต่ก็แค่แอบคิดประมาณสี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์นะ

“โอเค กูก็คิดแล้วก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นอะไรที่พวกเราเพิ่งคุยกันมันจะได้ง่ายขึ้น”​ สุดท้ายฉันก็ยอมรับกับมัน ไม่คิดไม่ได้หรอกเพราะตลอดเวลาที่มีความสัมพันธ์เส็งเคร็งกับเขาลูคัสไม่เคยชวนฉันไปเที่ยว อันที่จริงต้องบอกว่าไม่เคยแม้แต่นั่งกินข้าวด้วยกันด้วยซ้ำ 

“ถ้างั้นก็เลิกพูดแล้วรีบกินให้เสร็จค่ะอีเนียร์เสร็จแล้วจะได้ไปกันเลย”

“ไปไหน?”

“ไปหาบิกินี่ไว้ใส่ยั่วผัวไงคะอีหญิง”