ที่ของฉัน

วาคีนใช้มือหนาลูบผมของฉันอย่างแผ่วเบา แววตาของเขาดูเศร้าและรู้สึกผิดหรือเปล่าฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ที่ฉันมั่นใจเขากอดฉันแน่นมากราวกับว่ากลัวจะเสียฉันไปจริงๆ อย่างนั้นแหละ เขายังกอดฉันเอาไว้อยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นแต่ยังเจ็บปวดที่หัวใจอยู่ และตอนนี้ฉันไม่มีน้ำตาแล้ว วาคีนเองก็พยายามเอาใจฉันทุกอย่าง เขาพูดกับฉันดีๆ ขับรถพาฉันไปดูนั่นดูนี่ วันนี้ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันแต่เราก็อยู่ด้วยกันทั้งวันโดยที่วาคีนไม่ได้ไปไหนเลย

ส่วนตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกันที่โอเชียนเวิลด์เขาพาฉันมาดูปลา ที่นี่ใหญ่โตมากๆ จนฉันลืมเรื่องเศร้าที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าจนหมดสิ้น วาคีนชอบที่จะใช้มือถือของเขาถ่ายรูปฉันเอาไว้ และเราก็ถ่ายรูปคู่กันเยอะมากๆ

"เฟิร์นมึงยืนดีๆ หน่อยดิ ดูดิ๊ไม่เห็นหน้ากูเลย"

"อยากสูงเองทำไม ก้มลงมาเร็ว" วาคีนวางปลายคางที่ไหล่ฉัน และตอนที่ฉันกดถ่ายรูปเขาก็หันมาหอมแก้มของฉันฟอดใหญ่โดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเลยสักนิด ฉันหันไปตีแขนแข็งแรงของเขาอย่างเขินอาย ก่อนจะเป็นฝ่ายจูงมือของเขาไปหาที่นั่งพักเพราะเดินจนเหนื่อยแล้ว

"เหนื่อยไหม"

วาคีนถามฉันพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน ฉันเปิดขวดออกแล้วใส่หลอดสีฟ้าลงไปยื่นให้เขาดื่มก่อนเหมือนอย่างที่ฉันทำกับเขาเป็นประจำทุกวันวาคีนดูดน้ำในหลอดก่อนจะปล่อยออก แล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน

"เหนื่อย แต่สนุกมากเลย เราไม่ได้มาที่แบบนี้กันนานแล้วเนอะ"

ฉันดูดน้ำเสร็จก็ตอบคำถามของเขา แล้วพิงศีรษะลงที่บ่าแกร่งของเขา เราสองคนถ่ายรูปเล่นด้วยกันอีก และวาคีนก็อัปรูปคู่ของเราลงเฟซบุ๊กของเขา ฉันเงยหน้ามองเขา และเขาก็กดจูบลงที่ริมฝีปากของฉัน

"กลับกันไหม หรืออยากเที่ยวต่อ"

"กลับก็ได้ กลับไปเราไปนอนดูหนังกันนะ"

"อืม"

เราสองคนเดินจูงมือกันออกมาจนกระทั่งเจอเข้ากับใครก็ไม่รู้ที่ฉันไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเดินตรงเข้ามาที่ฉันกับวาคีน แล้วใช้สายตามองฉันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะเอ่ยทักทาย

"วาคีนมาเที่ยวเหรอ"

"อืม" วาคีนตอบกลับไปน้ำเสียงเย็นชา ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เลยมองหน้าเธอไปอย่างสงสัย แล้วมองหน้าวาคีนอีกครั้งอย่างสงสัยเหมือนกัน

"คบกันนานดีนี่" ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่เธอคนนั้นพูด ว่าจะอ้าปากถามแต่ว่าวาคีนก็พาฉันออกมาก่อนเลยไม่ได้ถามเลย ฉันตัดสินใจหันไปถามวาคีนแทนว่าผู้หญิงคนเมื่อครู่นี้ว่าเธอเป็นใคร

"จำไม่ได้เหรอ เคยเรียนห้องเดียวกับเราตอน มอ.4 ไง"

วาคีนตอบฉัน เราสองคนเดินมาถึงรถหรูของเขา ฉันและเขาเข้าไปนั่งประจำที่ของตัวเอง แล้ววาคีนก็ขับรถออกมา ฉันพูดตรงๆ ว่าฉันจำเธอคนนั้นไม่ได้หรอกก็ตอน มอ.4 ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง แต่เพราะอยู่ๆ เพื่อนของฉันก็มาบอกว่าฉันแย่งวาคีนไปจากเธอ และเราก็ไม่ได้คุยกันอีก ส่วนคนอื่นฉันไม่รู้แล้วล่ะ ว่าใครหลังจากที่ฉันเลิกคบกับเพื่อนคนนั้นฉันก็ไม่มีเพื่อนสนิทอีกเลยจนมาเรียนมหา'ลัยเนี่ยแหละ

.

.

.

คอนโดใบเฟิร์น

เรากลับมาถึงคอนโดแล้ว และวาคีนก็สั่งอาหารมาเพราะเขาขี้เกียจทำกับข้าวปกติวาคีนจะเป็นคนทำกับข้าวค่ะ เพราะว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็น เราตกลงกันตั้งแต่เริ่มคบกันแรกๆ แล้ว ฉันบอกเขาว่าฉันไม่ทำกับข้าว ซึ่งตัวเขาเองก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะเขาชอบทำกับข้าว ฉันเลยเสนอตัวเองว่างั้นฉันจะเป็นคนล้างจานเอง หลังจากนั้นระหว่างเราก็เป็นแบบนี้เสมอมา

ฉันเข้าไปอาบน้ำก่อนวาคีนเพราะเขามัวแต่ดูคลิปกีฬาฟุตบอลอยู่ในโทรศัพท์มือถือ หลังจากนั้นฉันก็เดินออกมา และวาคีนก็เป็นฝ่ายเข้าไปอาบน้ำ และเหมือนเดิมคือเขาเอาโทรศัพท์มือถือเข้าไปด้วย แต่รอบนี้ไม่ได้เงียบเหมือนครั้งที่แล้ว เขาเปิดคลิปดูบอลเสียงดังมาก และเปิดน้ำอาบไปด้วย ไม่นานมากนักวาคีนก็เดินออกมาเขาเดินมาหาฉันโดยที่มือยังถือโทรศัพท์มือถืออยู่แล้วกอดเอวบางของฉันเอาไว้ กดจูบแก้มเนียนของฉัน

"อาหารยังไม่มาเหรอ"

"ยังเลย แต่แอปแจ้งเตือนมาว่ากำลังมาแล้วล่ะ"

"มึงไปแต่งตัวดีๆ นะ กูไม่ชอบให้ใครมองมึง"

"รู้แล้วน่า"

วาคีนเดินไปที่โซฟาแล้วเอนตัวลงนอนหงาย ก่อนจะตีที่อกของตัวเองเบาๆ บอกฉันด้วยภาษากายว่าให้ฉันไปนอนที่ตรงนั้น ฉันยกยิ้มแล้วเดินเข้าไปนอนทาบทับอกแกร่งของเขาแล้วกดจูบไปทั่วใบหน้า ลำคอ และแผงอก ฉันเป็นผู้หญิงประเภทติดแฟนน่ะค่ะชอบคลอเคลีย ชอบซุก ชอบอ้อน

"เฟิร์น"

"หือ" ฉันขานรับตอนที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากะว่าจะเปิดดูอะไรในเฟซบุ๊กสักหน่อย

"อย่าอ่อยดิ เดี๋ยวกูอยากมึงรับไหวเหรอ"

"อะไร เฟิร์นไม่ได้อ่อยวาคีนสักหน่อย"

ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนหงาย หนุนแขนของวาคีนข้างที่เขาถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เขาดูคลิปอยู่จริงๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ส่วนฉันก็เลื่อนดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยจนกระทั่งพนักงานส่งอาหารโทรเข้ามาว่ามาถึงแล้ว ฉันต้องลงไปรับที่ล็อบบี้ ส่วนวาคีนก็ลงมากับฉัน ฉันต้องไปใส่เสื้อคลุมเพิ่มส่วนเขาน่ะเหรอลงมาทั้งอย่างนั้นเลยเสื้อก็ไม่ใส่

"อาหารที่สั่งได้แล้วครับ"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันกำลังจะยื่นมือไปหยิบถุงอาหารที่พนักงานยื่นมา แต่วาคีนก็มาคว้าไปเสียก่อน แล้วใช้แขนแข็งแรงของเขาคล้องลำคอของฉันเอาไว้ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเพราะตัวเรากลับมาติดกันอีกครั้ง และวาคีนเองก็กลับมาดีกับฉันเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะเป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ ก็ตาม

"จัดจานเสร็จแล้ว วาคีนมากินได้แล้ว"

"ป้อนหน่อย บอลกำลังหนุก"

วาคีนเดินมานั่งที่เก้าอี้ ตบที่ต้นขาของตัวเองสองสามทีฉันก็เดินไปนั่งประจำที่ ที่ที่เป็นของฉันก่อนจะตักอาหารป้อนเขาคำนึง และฉันคำนึงสลับกันแบบนี้จนหมดจาน วาคีนกินเสร็จก็ลุกขึ้นไปนั่งดูบอลเหมือนเดิมที่โซฟา ส่วนฉันก็เก็บโต๊ะเก็บจานมีหน้าที่เอาไปล้าง แล้วเดินออกมา แต่แล้วฉันต้องขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นสีหน้าของวาคีนเปลี่ยนไป เขากำลังคุยโทรศัพท์แล้วมีสีหน้าเคร่งเครียดเดินผ่านหน้าฉันเข้าไปในห้องนอนปิดประตูอย่างแผ่วเบา

"คุยกับใครกัน" ฉันแอบแนบใบหูที่ประตูห้องนอน ได้ยินไม่ค่อยชัดนักเพราะวาคีนพูดค่อนข้างเบา แต่ก็พอจะได้ยินบ้างเฉพาะคำที่เขาเผลอพูดออกมาเสียงดัง เช่น…

"อยากตาย ก็ตายไปดิ โทรมาหาฉันทำไม"